Ο Περίπλους της Ερυθράς Θαλάσσσης: Καίρια Ιστορική Πηγή για τους Δρόμους του Μεταξιού, των Λιβανωτών και των Μπαχαρικών τον 1ο Χριστιανικό Αιώνα

Το κείμενο αυτό χρονολογείται εύκολα χάρη στην αναφορά του στον βασιλιά Μαλίχο του ναβατηνού αραμαϊκού βασιλείου Ρέκεμ (Πέτρα στην Ιορδανία). Τοποθετείται λοιπόν στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Νέρωνα. Ως κείμενο δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο: στην πρόσφατη (1994) νεοελληνική έκδοση του κείμενου (με τεράστιο ιστορικό υπομνηματισμό από τον Έλληνα ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη) η μετάφραση πιάνει 22 σελίδες.

Ο συγγραφέας του κειμένου ήταν ένας Αλεξανδρινός Αιγύπτιος έμπορος και καπετάνιος που συχνά ταξίδευε στα μέρη που περιγράφει στο κείμενό του. Αυτό, το καταλαβαίνουμε και επειδή το χρονολογικό σύστημα που επικαλείται ήταν το αρχαίο αιγυπτιακό και επειδή στα αρχαία ελληνικά του εντοπίζονται αρκετά λάθη. Έγραψε το κείμενό του στα αρχαία ελληνικά για να έχει αυτό ευρύτερη χρήση χάρη στα αντίγραφα στα οποία θα κυκλοφοούσε και τα οποία θα αγοράζονταν από ελληνόγλωσσους εμπόρους και καπετάνιους των οποίων η ζωή ήταν συνυφασμένη με την ναυσιπλοΐα και το εμπόριο στις περιοχές που αναφέρονται στο κείμενο. Επίσης, υπήρχαν αρκετές ελληνόφωνες κοινότητες σε πολλά λιμάνια κι εμπορεία της ευρύτερης περιοχής, όπως στην Πτολεμαΐδα Θηρών (σύχγρονο Σουάκιν στα παράλια του Σουδάν) και στην Διοσκουρίδου Νήσον (σύγχρονη Σοκότρα).

Το σχετικά μικρό κείμενο είναι βασικά ένας οδηγός προς ναυτιλλομένους. Περιλαμβάνει διαδοχικά τα λιμάνια και τα εμπορεία προς τα οποία έπλεαν και, παραθέτοντας όλα αυτά, δείχνει ολόκληρο το δίκτυο εμπορικών ανταλλαγών και ναυσιπλοΐας ανάμεσα στην Αίγυπτο και την Κίνα. Παρέχονται πληροφορίες για το πότε έπλεαν προς ορισμένες περιοχές, έτσι ώστε να εκμεταλλεύονται τους ούριους ανέμους και τα διάφορα καιρικά φαινόμενα που επικρατούν στις περιοχές στις οποίες αναφέρεται το κείμενο. Απαριθμούνται λεπτομερειακά όλα τα κατά τόπους εμπορεύματα τα οποία εισάγονταν και εξάγονταν. Και πάνω σε αυτή την βάση, ο ανώνυμος συγγραφέας (που μεταγενέστεροι αντιγραφείς χειρογράφων στα χριστιανικά μοναστήρια τον είχαν λαθεμένα ταυτίσει με τον Αρριανό) προσθέτει επιπλέον στοιχεία για την τοπική εξουσία των βασιλέων (μοναρχία) ή των γερόντων (δημοκρατία), για χερσαίους δρόμους εμπορίου προς τα ενδότερα των κατά τόπους παραλίων, και για διάφορες τοπικές δοξασίες, παραδόσεις ή συνήθειες.

Για τον κάθε σύγχρονο αναγνώστη, ο ίδιος ο τίτλος αποτελεί μια πρωτοφανή …. ‘απάτη’! Αυτό ισχύει επειδή ό,τι ονόμαζαν στα ρωμαϊκά χρόνια ‘Ερυθρά Θάλασσα’, δεν είναι αυτό που εμείς σήμερα αποκαλούμε Ερυθρά Θάλασσα. Αυτό το σημείο χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Σήμερα, εμείς ονομάζουμε Ερυθρά Θάλασσα (σε όλες τις γλώσσες) τον υδάτινο όγκο ο οποίος περιορίζεται ανάμεσα στο Σουέζ και τα Στενά Μπαμπ αλ Μάντεμπ ανάμεσα στο Τζιμπουτί και την Υεμένη. Σύμφωνα με αυτόν τον όρο, παράλια στην Ερυθρά Θάλασσα έχουν μόνον οι εξής χώρες: Αίγυπτος, Σουδάν, Ερυθραία και Τζιμπουτί – από αφρικανικής πλευράς, δηλαδή στα δυτικά της Ερυθράς Θαλάσσης – και Υεμένη, Σαουδική Αραβία, Ιορδανία και Παλαιστίνη (υπό ισραηλινή κατοχή) – από ασιατικής πλευράς, δηλαδή στα ανατολικά της Ερυθράς Θαλάσσης.

Μόνο που ό,τι εμείς αποκαλούμε Ερυθρά Θάλασσα είναι ένα πολύ μικρό τμήμα του τι ονόμαζαν ‘Ερυθρά Θάλασσα’ κατά την Αρχαιότητα.

Πριν από τα νεώτερα χρόνια και την τότε εξάπλωση των Ευρωπαίων αποικιοκρατών και διαστρεβλωτών της Ιστορίας, Ερυθρά Θάλασσα (Mare Rubrum στα λατινικά) σήμαινε τον θαλάσσιο όγκο των εξής περιοχών:

α. το τι σήμερα ονομάζουμε Ερυθρά Θάλασσα,

β. τον Περσικό Κόλπο,

γ. τον ‘Ινδικό’ Ωκεανό,

δ. τις θάλασσες της Νοτιοανατολικής Ασίας και Ινδονησίας, και

ε. τις θάλασσες ανοικτά των παραλίων της Κίνας.

Με άλλα λόγια, για τους αρχαίους λαούς, για τους οποίους δεν υπήρχε το ψέμμα του τάχα ‘Ινδικού’ Ωκεανού,

α. όλα τα ανατολικά αφρικανικά παράλια νότια μέχρι την Μοζαμβίκη (που ήταν ήδη γνωστή χάρη στο εμπόριο και την ναυσιπλοΐα),

β. όλα τα παράλια της Υεμένης, του Χαντραμάουντ, του Ομάν και της αραβικής χερσονήσου γενικώτερα (είτε τα δυτικά είτε τα ανατολικά),

γ. όλα τα παράλια των συγχρόνων κρατών Ιράν και Πακιστάν,

δ. όλα τα παράλια του ψευτο-κράτους και ψευτο-έθνους ‘Ινδία’ (σε όλες τις αρχαίες γλώσσες, ‘Ινδία’ είναι μόνον μια μικρή έκταση γύρω απο τον ρου του Ινδικού Ωκεανού)

ε. όλα τα παράλια των κρατών: Μυανμάρ, Ταϋλάνδη (Σιάμ), Μαλαισία, Ινδονησία, Καμπότζη, Βιετνάμ, Φιλιππίνες και Κίνα

περιβρέχονταν από την ‘Ερυθρά Θάλασσα’.

Και γι’ αυτό και ο ανώνμυμος Αλεξανδρινός Αιγύπτιος καπετάνιος και έμπορος που συνέγραψε αυτό το κείμενο για την ναυσιπλοΐα και το εμπόριο στα παράλια όλων αυτών των περιοχών ονόμασε το κείμενό του ‘Περίπλους της Ερυθράς Θαλάσσης’.

Και βεβαίως δεν ήταν ο πρώτος! Τριακόσια χρόνια νωρίτερα, κατά τον 3ο προχριστιανικό αιώνα, ο Αγαθαρχίδης έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον (και πολύ μεγαλύτερο) κείμενο ‘Περί της Ερυθράς Θαλάσσης’, στο οποίο μάλιστα κατέγραψε και τους λόγους για τους οποίους ο τεράστιος θαλάσσιος όγκος αυτός ονομάζεται έτσι. Αναφέρθηκε λοιπόν σε ένα φυσικό φαινόμενο το οποίο συμβαίνει στις ακτές του Χαντραμάουντ, δηλαδή στα ανατολικά άκρα της σημερινής Νότιας Υεμένης. Επειδή εκεί το χρώμα της θάλασσας παίρνει κόκκινες ανταύγειες το πρωΐ, ονομάστηκε όλος ο θαλάσσιος όγκος ‘Ερυθρά Θάλασσα’.

Με άλλα λόγια, η αιτία, για την οποία ονομάστηκε, κατά την Αρχαιότητα, Ερυθρά Θάλασσα ο θαλάσσιος όγκος πέρα από τα νότια παράλια της Ασίας και τα ανατολικά παραλίων της Αφρικής, είναι ένα περαστατικό το οποίο συνέβαινε στην θάλασσα που κακώς εμείς σήμερα ονομάζουμε ‘Ινδικό’ Ωκεανό.

Το κείμενο του Περίπλου της Ερυθράς Θαλάσσης στα αρχικά τμήματά του διαλαμβάνει βασικά δύο ‘δρομολόγια’, αν και αυτά συχνά-πυκνά διαπλέκονταν:

1. Ναυσιπλοΐα από την Αρσινόη (: το σημερινό Σουέζ) κατά μήκος των ανατολικών αφρικανικών ακτών μέχρι το Κέρας της Αφρικής (‘Ακρωτήριο Αρωμάτων’) και πέρα νοτιώτερα μέχρι τα Ραπτά, ένα εμπορείο και λιμάνι που ταυτίζεται με το σημερινό Νταρεσαλάαμ στις ακτές της Τανζανίας

και

2. Ναυσιπλοΐα από την Αρσινόη (: το σημερινό Σουέζ)

α) κατά μήκος των δυτικών ακτών της αραβικής χερσονήσου μέχρι την Λευκή Κώμη (όπου υπήρχε ρωμαϊκό στρατόπεδο και φρουρά λόγω των καλών σχέσεων της Ρώμης με το αραμαϊκό βασίλειο των Ναβατηνών το οποίο έλεγχε τις σημερινές εκτάσεις της Ιορδανίας και της ΒΔ Σαουδικής Αραβία),

β) στην συνέχεια, διάπλους της Ερυθράς Θαλάσσης μακριά από τις ακτές των βαρβάρων Αράβων μέχρι τα νησιά Φαρασάν (Κατακεκαυμένη Νήσος),

γ) περίπλους των ακτών της Υεμένης, του Χαντραμάουντ και του Ομάν μέχρι τα Στενά του Ορμούζ,

δ) περίπλους των ακτών του Ιράν, του Πακιστάν και της δυτικής Ινδίας μέχρι το ακρωτήριο Κομορίν και την Σρι Λάνκα (Ταπροβάνη ή και Παλαισιμούνδου)

ε) περίπλους των ακτών της ανατολικής Ινδίας μέχρι την ‘Χρυσή’, όνομα με το οποίο αποκαλούνταν συγκεφαλαιωτικά η Ινδοκίνα κι η Ινδονησία, και

στ) άφιξη των εμπορικών σκαφών στα παράλια της Κίνας.

Σε όλο το παραπάνω σχεδιάγραμμα προστίθενται και δύο επιπλέον δρομολόγια, τα οποία αποδεικνύουν τέλεια γνώση των ετησίων ανέμων των τροπικών ζωνών (δηλαδή των μουσώνων) και της τότε φοράς των ανέμων εκ μέρους των τότε θαλασσοπόρων:

Ι) Είτε κάποιος είχε περιπλεύσει τα αφρικανικά παράλια μέχρι το Ρας Ασίιρ (όπως αποκαλούν σήμερα οι Σομαλοί το Κέρας της Αφρικής), ακολουθώντας το παραπάνω δρομολόγιο 1, είτε κάποιος είχε πλεύσει μέχρι το σημερινό Άντεν (Ευδαίμων Αραβία στα αρχαία ελληνικά) από τα ανοικτά των σημερινών σαουδαραβικών ακτών κι έπειτα κατά μήκος των υεμενικών παραλίων σε κοντινή απόσταση από τις ακτές, ακολουθώνας το παραπάνω δρομολόγιο 2 (2α – 2γ), …..

… στην περίοδο των μουσώνων μπορούσε από τον Κόλπο του Άντεν και το Κέρας της Αφρικής να διαπλεύσει κατ’ ευθείαν προς τα δυτικά παράλια της ‘Ινδίας’ (κατ’ ουσίαν του Ντεκάν), δηλαδή την ακτή του Μαλαμπάρ. Έτσι, η ναυσιπλοΐα γινόταν πολύ συντομώτερη και αποπλέοντας από την Αρσινόη (Σουέζ) κάποιος χρειαζόταν πολύ λιγώτερο χρόνο για να φτάσει στην ακτή του Μαλαμπάρ παρά στα σημερινά παράλια της Τανζανίας. Αλλά – επαναλαμβάνω – αυτό δεν συνέβαινε παρά μόνον στην περίοδο των μουσώνων. Η ναυσιπλοΐα στην ευρύτερη περιοχή περιλάμβανε ως εκ τούτου και διαστήματα μακράς παραμονής σε λιμάνια και εμπορεία, καθώς οι καπετάνιοι περίμεναν τον κατάλληλο καιρό για να σαλπάρουν.  

ΙΙ) Τέλος, τα ανατολικά αφρικανικά παράλια δεν ήταν σημαντικός τόπος μόνον για το εμπόριο προϊόντων από και προς την περιοχή εκείνη. Ήταν επίσης πολύ σημαντικό διαμετακομιστικό κέντρο εμπορίου από την Ινδονησία (‘Χρυσή’). Πλέοντας πάνω σε μικρά, ‘ραπτά’ σκάφη, τα οποία χάρη στην σωστή γνώση των ούριων ανέμων και των νυκτερινών αστερισμών έπλεαν με τεράστιες ταχύτητες, Ινδονήσιοι έφερναν στα Ραπτά (: Νταρεσαλάαμ) τα προϊόντα τους κι οι Υεμενίτες και Αλεξανδρινοί καπετάνιοι κι έμποροι δεν χρειάζονταν να ταξιδέψουν παραπέρα. Τα αγόραζαν εκεί και τα διοχέτευαν αντίστοιχα στην Υεμένη, την Αραβία, την Μεσοποταμία, το Ιράν και την Κεντρική Ασία (οι Υεμενίτες) ή την Μερόη (: αρχαία Αιθιοπία, δηλαδή το σημερινό Σουδάν), την Αίγυπτο, την Μεσόγειο και την Ρώμη (οι Αλεξανδρινοί). 

Το τότε λιμάνι και εμπορείο στο σύγχρονο Νταρεσαλάαμ της Τανζανίας είχε ονομαστεί Ραπτά από τα ραπτά πλοιάρια που έρχονταν από την Χρυσή (Ινδονησία) και που Αλεξανδρινοί κι Υεμενίτες συναντούσαν μόνον εκεί κι όχι βορειώτερα. Η απόσταση που διάνυαν αυτά τα μικρά σκάφη ήταν περίπου 7000 χμ!

Το αρχαίο εμπόριο και η ναυσιπλοΐα τύχαιναν κρατικής προστασίας από τα διάφορα βασίλεια της εποχής αλλά βασικά ήταν θέμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας, εμπορικού κέρδους, και γενικώτερα του τι σήμερα ονομάζουμε ‘οικονομία της αγοράς’.

Κεντρική θέση στο όλο εμπόριο μεταξύ Ρωμαϊκής Αιγύπτου, Ανατολικής Αφρικής, και Κίνας κατέχουν το λιβάνι, η σμύρνα και εν γένει όλα τα προϊόντα που αποκαλούνταν ‘αρώματα’ (: λιβανωτοί). Το ίδιο το Κέρας της Αφρικής ονομαζόταν Αρώματα, επειδή κοντά στο ακρωτήριο Ρας Ασίιρ (Cape Guardafui κατά τους νεώτερους δυτικούς καπετάνιους) υπήρχαν τεράστιες εκτάσεις με λιβανόδενδρα. Σήμερα ακόμη η Σομαλία είναι από τις πιο σημαντικές χώρες παραγωγής λιβανιού, σμύρνας και άλλων παρεμφερών προϊόντων. Ακόμη περισσότερο, το αρχαίο υεμενικό βασίλειο του Χαντραμάουντ ονομαζόταν στα αρχαία ελληνικά ‘Λιβανωτοφόρος Χώρα’. Ο Περίπλους της Ερυθράς Θαλάσσης προσφέρει πολλές λεπτομέρειες για τα θέματα αυτά.

Ο Έλληνας ανατολιστής καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης δημοσιεύοντας το αρχαίο ελληνικό κείμενο σε μία μνημειώδη έκδοση (1994) με μεγάλο πρόλογο, τεράστια εισαγωγή κι απίστευτο αριθμό σημειώσεων, παρουσιάζει τις κατά τόπους εξουσίες και βασίλεια που πριν από σχεδόν 2000 χρόνια είχαν αποτελέσει τους στυλοβάτες των κατά ξηράν, έρημον και θάλασσαν Δρόμων του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και Λιβανωτών. Ο πρόλογος του συγκεκριμένου βιβλίου περιλαμβάνει μια σειρά από ιστοριογραφικά θέματα και δίνει μια σύντομη αλλά πλήρη και ανάγλυφη εικόνα της Αφρικής, της Ασίας, και της Ευρώπης των χρόνων του Νέρωνα. Τον αναδημοσιεύω ολόκληρο στο τέλος της παρούσας ανάρτησης.

Το βιβλίο του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη ‘Περίπλους της Ερυθράς Θαλάσση’ βρίσκεται online ολόκληρο εδώ: https://periplusmariserythraei.wordpress.com/

https://periplusmariserythraei.wordpress.com/category/1-εξώφυλλο-περιεχόμενα-πρόλογος/

https://periplusmariserythraei.wordpress.com/category/2-εισαγωγή/

https://periplusmariserythraei.wordpress.com/category/3-σχόλια-της-εισαγωγής-α/

https://periplusmariserythraei.wordpress.com/category/4-σχόλια-της-εισαγωγής-β/

https://periplusmariserythraei.wordpress.com/category/5-κείμενο-μετάφραση/

https://periplusmariserythraei.wordpress.com/category/6-σχόλια-παράρτημα/

Με το παρακάτω βίντεο μπορείτε να πάρετε μια ιδέα για το πως διεξάγεται σήμερα το εμπόριο λιβανωτών στο Ομάν και την Υεμένη. Είναι μια παραγωγή του BBC (2009) που δεν προσφέρει ολική εικόνα της κατάστασης αλλά δίνει αρκετά σωστά τα πλαίσια μέσα στα οποία διεξάγεται το συγκεκριμένο εμπόριο στις δυο χώρες αυτές. Στο μέλλον θα ανεβάσω και τα άλλα τρία βίντεο που πρόβαλε το αγγλικό τηλεοπτικό κανάλι για το ίδιο θέμα στην Σαουδική Αραβία, την Συρο-Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Άλλες σημαντικές χώρες για την παραγωγή λιβανιού και σμύρνας είναι η Σομαλία (όπως προανέφερα), η Ερυθραία, το Σουδάν και το Πακιστάν (κυρίως οι νότιες επαρχίες του, δηλαδή το Μπαλουτσιστάν, η αρχαία Γεδρωσία).

Δείτε το βίντεο:

Оман, Йемен и Саудовская Аравия – тропа ладана

https://ok.ru/video/1700665494125

Περισσότερα:

Оман, Йемен и Саудовская Аравия Тропа ладана

Ладанные деревья в оазисе Вади-Дауках и руины оазиса Шист-Вубар, через который проходил караванный путь, а также порты Хор-Рори и Аль-Балид, являются живым свидетельством торговли ладаном, процветавшей в этом регионе многие столетия. Ладан являлся одним из важнейших товаров в античном мире и в эпоху средневековья.

Данные археологические памятники Омана являются отражением периода производства и торговли ладаном –  одним из главных предметов роскоши в античной торговле от Средиземноморья и Красного моря до Месопотамии, Индии и Китая. Эти памятники представляют собой выдающееся свидетельство процветающей цивилизации в Южной Аравии от неолита до позднего исламского периода. Оазис Шишр и порты Хор-Рори и Аль-Балид являются превосходными примерами средневековых укреплённых поселений в регионе Персидского залива.

https://ru.unesco.org/silkroad/silk-road-themes/world-heritage-sites/drevniy-torgovyy-put-tropa-ladana

Δείτε το βίντεο:

Оман, Йемен и Саудовская Аравия – тропа ладана

https://vk.com/video434648441_456240495

Περισσότερα:

Древний торговый путь «Тропа ладана»

Когда на побережье Оманского залива (читай – в столичном Маскате) стоит нестерпимая летняя жара, то тогда большинство населения города пытается спастись от нее в горах Джебель-Ахдар. Температурная разница между двумя регионами тут весьма существенна. В долине раскаленное 40-градусное  пекло, а в горах – всегда на 20 градусов меньше, с краткими утренними туманами и ночной прохладой.

Мы проедем по старинному караванному пути «Тропе ладана» (взят под охрану ЮНЕСКО), который на протяжении 50 веков (упоминается с III тысячелетия до нашей эры) был главной торговой артерией полуострова. Ладан – ароматическая смола, выделяемая ладанными деревьями, многие века была единственным источником доходов местного населения, живущего в аравийской пустыне. Ладанные деревья обладают уникальной особенностью: их глубокие корни впитывают содержащиеся в почве нефтепродукты, которые потом выпотеваются на стволе в виде ароматических смоляных образований.

Считалось, что дым от ладана предохраняет от инфекций и обеззараживает, поэтому он активно использовался в медицине. Согласно Библии, ладан был одним из 3 даров, которые волхвы преподнесли Божьему Сыну. Эта драгоценная ароматическая смола настолько высоко ценилась в прежние времена, что ее стоимость оценивалась буквально на вес золота.

http://voyage.rusverlag.de/2020/01/23/99542/

Δείτε το βίντεο:

Oman, Yemen and Saudi Arabia – The Frankincense Trail – I (BBC)

https://orientalgreeks.livejournal.com/26476.html

Περισσότερα:

Oman, Yemen and Saudi Arabia – The Frankincense Trail

Episode 1 of 4

Series in which intrepid presenter Kate Humble follows the ancient frankincense trade route of Arabia across the amazing modern world of the Middle East. Kate’s journey along the 2,000-mile trail that first connected the Arab world with the West takes her on a quest that’s steeped in history, searing with desert heat, and full of characters and adventure.

For 3,000 years before the birth of Christ, frankincense was more valuable than gold. Its sweet smelling aromatic smoke was treasured by Pharaohs and Caesars, and their insatiable demand for frankincense created a trade route from the southern coast of Oman to the Holy Lands. Vast camel caravans carried thousands of tons of frankincense over tribal lands constituting the modern-day Middle East. Following the trail, Kate finds modernity coexisting with ancient traditions as she discovers what it means to be a Western woman in Arabia.

Kate begins her epic journey following high in the hills of southern Oman. With her own supply of the precious resin, she walks with the Al Mahri tribe – the descendants of the ancient traders – and their 300 camels along the original trail through the scorching Empty Quarter desert. Crossing into Yemen, Kate arrives at the world’s first skyscraper city, where her frankincense is used at the ritual blessing of a newborn baby. From the modern frankincense trade capital of Aden to an incredible camel-jumping contest, Kate journeys north and enters the mysterious Kingdom of Saudi Arabia.

https://www.bbc.co.uk/programmes/b00mfcf9

Δείτε το βίντεο:

Ομάν, Υεμένη και Σαουδική Αραβία – Στα ίχνη του Λιβανιού

Περισσότερα:

Η εμπορική αξία του λιβανιού, κατά τα αρχαία χρόνια, ισούταν με αυτή του χρυσού και για τον λόγο αυτό η χρήση του γινόταν με φειδώ. Το λιβάνι στην λατρευτική ζωή των αρχαίων δεν αποτελούσε αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης του ιερατείου, αλλά μπορούσε ο κάθε απλός πολίτης να προσφέρει θυμίαμα σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας σε καθορισμένους βωμούς. Στα αρχαία συγγράμματα διαβάζουμε ότι ακόμα και οι στρατηγοί συνήθιζαν πριν την μάχη να προσφέρουν θυμίαμα, για να κατευνάσουν τον θεό, αλλά και μετά την μάχη, για να τον ευχαριστήσουν. Η καύση του θυμιάματος γινόταν δίχως προσμίξεις αρωματικών ελαίων, αλλά με ποικιλίες αρωματικών ρητινών, κάθε μια από τις οποίες είχε το δικό της ιδιαίτερο άρωμα. Για το λόγο αυτό συχνά αναμιγνύονταν δύο ή και περισσότερες ποικιλίες.

Θυμιάματα και Λιβάνια

Το βιβλίο του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη ‘Περίπλους της Ερυθράς Θαλάσσης’ βρίσκεται online ολόκληρο εδώ:

https://periplusmariserythraei.wordpress.com/

—————————————————————————

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Ο Περίπλους της Ερυθράς Θαλάσσσης: Καίρια Ιστορική Πηγή για τους Δρόμους του Μεταξιού, των Λιβανωτών και των ΜπαχαρικώνDownload

==============================================

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης

Περίπλους της Ερυθράς Θαλάσσης

Πρόλογος

Αποστολή στο Πουντ κι οι Απαρχές του Ιστορικού Δρόμου των Λιβανωτών, των Μπαχαρικών & του Μεταξιού: πριν από 3500 χρόνια, ο Στόλος της Φαραώ Χατσεπσούτ κυριαρχούσε στον Ινδικό

Ό,τι αποκαλούμε πολύ απλά σήμερα ως Ιστορικούς Δρόμους του Μεταξιού είναι ένα μεγάλο σύμπλεγμα ιστορικών δρόμων κατά ξηράν, έρημον και θάλασσαν από όπου πλείστα όσα εμπορεύματα διοχετεύθηκαν από τα δυτικώτερα προς τα ανατολικώτερα άκρα της επιφάνειας της Γης και αντίστροφα. Οι δρόμοι αυτοί καλύπτουν όλες τις εκτάσεις από τα νότια άκρα της Σιβηρίας μέχρι τα ανατολικά αφρικανικά παράλια και την ζούγκλα της Μαύρης Ηπείρου, έτσι περιλαμβάνοντας την Μεσόγειο, την Ερυθρά Θάλασσα, τον Ινδικό Ωκεανό και την Θάλασσα της Κίνας (Κίτρινη Θάλασσα).  

Στα χρόνια της Ύστερης Αρχαιότητας, από τους Αχαιμενιδείς του Ιράν μέχρι την αρχική εξάπλωση του Ισλάμ (539 π.Χ. – 651 π.Χ.), για πρώτη φορά στην Παγκόσμια Ιστορία χάρη στην μεγαλουργηματική γεωστρατηγική ιδιοφυΐα του Δαρείου Α’ του Μέγα συνενώθηκαν σε ένα τεράστιο δίκτυο συγκοινωνιών και μεταφορών πολλοί κατά ξηράν, έρημον και θάλασσαν επί μέρους δρόμοι εμπορίου.

Τότε τα βασικώτερα προϊόντα που διεκινούντο ήταν τα μπαχαρικά και τα λιβανωτά. Η ευκολία, η ασφάλεια, η ταχύτητα και η οργάνωση των συγκοινωνιών και των μεταφορών στα αχαιμενιδικά χρόνια και η απεραντωσύνη του Ιράν διευκόλυναν και το μετάξι να διαδοθεί από την Κίνα αρχικά στο Ιράν και την Μεσοποταμία και αργότερα μέχρι και την Μεσόγειο και την Ρώμη.

Αλλά ήδη 1000 χρόνια πριν από τους Αχαιμενιδείς, ο θαλάσσιος δρόμος που συνέδεε την Αίγυπτο με την Ανατολική Αφρική και τον ευρύτερο κόσμο του Ινδικού Ωκεανού είχε διαμορφωθεί. Η φαραωνική επιγραφή του Ντέιρ αλ Μπάχαρι, στις Δυτικές Θήβες της Αιγύπτου (Λούξορ), διαλαμβάνει διεξοδικά τα πεπραγμένα της αποστολής του αιγυπτιακού στόλου υπό τον Ναύαρχο Νεχεσί στο Πουντ (Σομαλία) την εκεί συνάντηση των Αιγυπτίων με τους Σομαλούς συμμάχους τους, οι οποίοι υπό τον βασιλιά Περεχού τους υποδέχθηκαν με μεγάλες τιμητικές αναφορές για την Αίγυπτο. Ωστόσο, οι Αιγύπτιοι τιμούσαν το Πουντ περισσότερο από όσο οι Πουντίτες την Αίγυπτο. Την ευρύτερη περιοχή του Κέρατος της Αφρικής αποκαλούσαν Τα Νετσέρ, δηλαδή Γη του Θεού.

Το ιστορικό αυτό κείμενο που χρονολογείται γύρω στο 1470 π.Χ. σημειώνει και την απαρχή της Γεωπονίας ως επιστήμης με την αναφερόμενη μεταφορά χώματος του Πουντ στην Αίγυπτο προς βελτίωση των εκεί καλλιεργειών. Το παρακάτω κείμενο, το οποίο οπτικοποίησα σε βίντεο, αποτελεί μια βιβλιοκρισία του βιβλίου της γαλλίδας αιγυπτιολόγου Κριστιάν Ντερός Νομπλεκούρ περί την Χατσεπσούτ και την Αποστολή της στο Πουντ εκ μέρους του παλαιού φοιτητή της, αιγυπτιολόγου, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη.

Η Αποστολή του Πουντ είναι το παγκοσμίως αρχαιότερο κείμενο σχετικά με την Ιστορία του Ιστορικού Δρόμου των Λιβανωτών, των Μπαχαρικών & του Μεταξιού.

Δείτε το βίντεο:

Αποστολή στο Πουντ: ο Αιγυπτιακός Στόλος της Φαραώ Χατσεπσούτ στη Σομαλία πριν από 3500 Χρόνια

Περισσότερα:

Αναρτώ και πάλι ένα βίντεο που είχα αρχικά ανεβάσει το 2011, οπτικοποιώντας ένα υπέροχο κείμενο του Έλληνα Αιγυπτιολόγου και Ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη το οποίο είχε πρωτοδημοσιευθεί στο περιοδικό CLEO (Κάιρο, 2002). Στο άρθρο του αυτό, ο τότε αρχισυντάκτης και διευθυντής του περιοδικού αυτού είχε κάνει μια βιβλιοκρισία ενός βιβλίου της παλιάς γαλλίδας καθηγήτριάς του Κριστιάν Ντερός Νομπλεκούρτ αναφορικά με την μεγάλη ναυτική αποστολή την οποία η Φαραώ Χατσεπσούτ, πρώτη βασίλισσα της Παγκόσμιας Ιστορίας, είχε στείλει στο Πουντ (σημερινή Σομαλία νοτίως του Κέρατος της Αφρικής) γύρω στο 1470 π.Χ.

Δείτε το βίντεο:

Hatshepsut and her Expedition to Punt (Somalia) ca. 1470 BCE, by Prof. Shamsaddin Megalommatis

https://orientalgreeks.livejournal.com/26215.html

Δείτε το βίντεο:

Хатшепсут и ее экспедиция в Пунт (Сомали) ок. 1470 г. до н.э., профессор Шамсаддин Мегаломматис

https://vk.com/video434648441_456240494

Δείτε το βίντεο:

Хатшепсут и ее экспедиция в Пунт (Сомали) ок. 1470 г. до н.э., профессор Шамсаддин Мегаломматис

https://ok.ru/video/1698074069613

=====================================

Hatshepsut and her Expedition to Pount, the coast of Somalia

Christiane Desroches-Noblecourt, La Reine Mysterieuse (the Mysterious Queen) Hatshepsout, Pygmalion, Paris, 2002, 504p.

A book review by Prof. Dr. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

The last book of the famous French Egyptologist Christiane Desroches Noblecourt is dedicated to a not yet very well known royal person of the Pharaonic times: Maatkare Hatshepsut, the First Queen of the World History. The importance of Hatshepsut lies above all in the fact that, referring to her, we use the term “queen” not in the simple sense “wife to a Pharaoh”, but in the significance of the sole and indisputable ruler of the country. In that way, Hatshepsut has truly been the first female ruler all over the World! Daughter to Thutmosis I, wife to Thutmosis II and aunt to Thutmosis III, Maatkare Hatshepsut prevented the latter from becoming a fully exercising his tasks Pharaoh, and ruled in his stead for about 20 years, 1479 – 1457 according to the recent studies of Desroches-Noblecourt (p.8 – 10).

Christiane Desroches-Noblecourt is an almost mythical figure of today’s Egyptology; General Conservator at the Egyptian Antiquities Department of the Louvre Museum for many long years, professor at the famous Ecole du Louvre, research fellow at the Institut Francais d’ Archeologie Orientale du Caire already before the World War II, she was the real soul of the great UNESCO campaign “Sauvetage de Nubie”. The campaign was carried out in the late 50s, in the 60s and the 70s and helped in preserving (and transporting elsewhere) numerous temples of Nubia (in Egypt and the Sudan), which would have been lost forever under the waters of the lake behind the High Dam (Sad al Ali) of Aswan. She was the most active scholar in all the stages of the campaign (especially in the two Abu Simbel temples’ transportation to a higher and safer location), and she did not limit herself in the purely scientific work, but participated in the much needed fundraising, in the political and international contacts that would create among numerous heads of state the necessary sensitivity for this big project, as well as in innumerable meetings related to the technical and practical needs of the campaign. Desroches-Noblecourt has been a Commander of the Legion d’ Honneur and Grand Officer of the Order of the Arab Republic of Egypt.

Desroches-Noblecourt sheds much light on various aspects of the Queen’s reign, and helps us unveil Hatshepsut’s most interesting and intriguing events and moments of reign: how she decided to keep the reins of royal power in a world where only men were meant to rule, and usurp the throne rights of her nephew! The importance of a graffito in Nag El Mahatta, Aswan, is stressed in the book and this concerns not only the extraction and transportation of two obelisks, but also the intimate relationship Hatshepsut had with Senenmut, the “Treasurer of the King of Lower Egypt”. Throughout the torrents of her reign, this story seems to be a long romantic affair of a Queen, who was always politically too weak (because of her sex) to get married with someone of non-Pharaonic origin whom she just loved too much.

Already in the beginning of Hatshepsut’s reign started the erection of her superb temple at Deir el Bahari that was called Djeser Djeserou, the Marvel of the Marvels! But it took seven entire years for Hatshepsut to convince the great noble men, the high priests and the army that she was able to rule and that being just the regent of her young nephew was not fitting her divine existence! Her enthroning ceremony was corroborated by texts in which Ouret Hekaou, the Great Protector Snake (later called by the Greeks Uraeus), blessed Hatshepsut and accorded her full royal powers and insignia. Yet, in Egyptian Hieroglyphic Hatshepsut, although a woman, was called “king”, as if she was a male ruler! It was very clear that she needed a strong religious and ideological support to reign!

Priests, philosophers and ideologists worked therefore hard in this direction and they elaborated an unprecedented theoretical text that we can read on the northern (narrow) wall of the southern half (at the left side of the ramp) of the Second Terrace of the Temple of Deir el Bahari, the Djeser Djeserou. The text advances the theory of Theogamy, according to which Hatshepsut was direct daughter to Amun, the Supreme God of Thebes of Egypt! In that text, for the first time in the History of Egypt, we find the concept and the narration of a sexual intercourse between a God and a human. According to the text, Amun visited in her palatial room, Ahmes, who was mother to Hatshepsut and queen to Thutmosis I; “when He approached her, His love run in her flesh, transported by His virility. The palace was inundated by the perfume of God, all the odours coming from Punt”. At the end of the long narrated intercourse, Ahmes pronounced himself the name of the child to come (Hatshepsut) and Amun corroborated the fact, predicting that the female child to come would rule the Two Lands, Upper and Lower Egypt.

The text gives further insight regarding the extraordinary birth of Hatshepsut: her mother, sitting on an archaic throne, takes her out of the womb in the presence of many divine powers and gods. Upon that moment Amun appears to participate in the Holy Nativity.

With such a theoretical support Hatshepsut could rule calm for some time and dedicate herself to what seems to be the most exotic event of her reign: the Expedition to Punt.

Egyptologists have long debated the location of this land; the main interpretations and identification efforts place Punt at a) the (northern and/or eastern) coast of Somalia (this is the prevailing idea), b) the coast of today’s Eritrea (mostly Kitchen) and c) the Kessala area in eastern Sudan and more precisely, the land between Atbara (affluent to the Nile) and Gash, a stream near the mountains of Kessala.

It is important to notice the holy character the Ancient Egyptians always attributed to that faraway land that they also called Ta Netser, the land of the God. The presence of many natural treasures, frankincense, myrrh and other perfume trees, spices, extravagant plants, fruits and animals, plus precious metals and stones, pushed the Egyptians to pay great attention to that area ever since the times of the Old Kingdom (in the 3rd millennium, 700 years before Hatshepsut). The importance of the Expedition lies in the fact that it offers us the first extensive narration of such a commercial and religious activity, plus very interesting pictorial documentation of the land of Punt (again the first in History). Practically speaking, with the Expedition of Punt starts the History of Eastern Africa!

The holy character of Punt gives automatically a religious character to the activities the Egyptians carried out there; a very early administrative structure seems to have already existed, since the Egyptian text makes state of the King and the Queen of Punt, who are depicted along with their people in the contacts they had with the Egyptian fleet. Parehou, the Puntite king, happy of the arrival of the Egyptian fleet, said to admiral Nehesy:
 
“How did you come here, to this land that the people of Egypt do not know? Did you come from the sky? Did you navigate in the water, or did you cross the land? The Land of God is happy, you walked on that like Ra. Is there not a way to the Land of the Sky, towards Her Majesty (meaning Hatshepsut), since we live out of the breadth that she gives us?” All these expressions let us understand that, according to the Ancient Egyptians, the sky was easily accessible from Punt, which means that they perceived that eastern African coast land as the confines of the world, where only the sky comes very low and the Firmament permits people to move in the lower sky!

A great festival was arranged upon arrival of the mercantile fleet back to Thebes. Along with the numerous transported Punt trees, holy earth from that land was brought to the Egyptian capital (Niout, as they called in Egyptian) in an effort to enhance the quality and the holiness of the local soil. Hatshepsut attended that festival and presented all the treasures of Punt to Amun. The inscription of Deir el Bahari closes with the Solemn Declaration of Amun.

Christiane Desroches-Noblecourt focuses on many other important aspects related to the Egyptian Queen: her family, her relationship with her beloved Senenmut, the use of cryptographs in the commemoration of their love (that could not live in the light of the day), the great and valuable knowledge of Senenmut (in astronomy and in theology), the Egyptian religious architectural symbolism at the times of Hatshepsut, the Great Jubilee (the Sed feast) in the 16th year of her reign, as well as her dream to offer to Amun two golden obelisks (a little bit expensive!) that was never materialized. At the end of the book, the progressive rise of Thutmosis III, his campaign in Sinai and the disappearance of Hatshepsut from the scene are discussed and presented extensively. It is essential here to notice that Thutmosis III, who survived during the 20 years of his aunt’s reign thanks to the support of the Theban priesthood of Karnak, erased Hatshepsut’s name from almost all the monuments it was written!
 
The re-emergence of Hatshepsut, thanks to modern Egyptology and more precisely thanks to the recent book of Christiane Desroches Noblecourt, is a revenge for the First Queen of the World History and a victory for all the women of the world!

https://www.academia.edu/23406636/Hatshepsut_and_her_Expedition_to_Punt_the_coast_of_Somalia_-_A_book_review_by_Prof._Dr._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

————————————————————————

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Αποστολή στο Πουντ κι οι Απαρχές του Ιστορικού Δρόμου των Λιβανωτών, των Μπαχαρικών & του ΜεταξιούDownload

Θωσπίτις – Βαν (ΝΑ Τουρκία): οι Ασσυριακές Καταβολές της Τουρκίας, της Δύσης, και του Παγκόσμιου Πολιτισμού, όπως τις διετύπωσε ο Ανατολιστής καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης

Αναδημοσιεύω εδώ το έκτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή καθ.  Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά.

Η Βαν σήμερα είναι μια πρωτεύουσα νομού της νοτιοανατολικής Τουρκίας, στα ανατολικά παράλια της σχεδόν τριγωνικού σχήματος λίμνης Βαν και σε υψόμετρο 1700 μ. Η λίμνη Βαν έχει έκταση περίπου σαν τον νομό Αττικής. Το νερό της είναι αλμυρό και υπάρχει σύνδεση φέρυ μπωτ μεταξύ της Βαν και της Τατβάν, μικρότερης πόλης, στα δυτικά άκρα της λίμνης. Η Βαν αποτελεί την σιδηροδρομική σύνδεση της Σταμπούλ με την Τεχεράνη και ως εκ τούτου κομβικό σημείο της Ανατολικής Τουρκίας. Ο ιστορικά και γεωγραφικά κρισιμώτατος χώρος – πέρασμα από την Ανατολία στο ιρανικό οροπέδιο έχει 4000 χρόνια πολυκύμαντης Ιστορίας ως μεταίχμιο μεταξύ Μεσοποταμίας και Καυκάσου και μεταξύ Ανατολίας και Ιράν – Κεντρικής Ασίας.

Υπό χιττιτική και χουρριτική πολιτισμική επίδραση συστάθηκε στα μισά της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας το κράτος Ουραρτού, το οποίο λόγω της πτώσης της Χιττιτικής Αυτοκρατορίας στα τέλη του 13ου προχριστιανικού αιώνα πέρασε στην σφαίρα επιρροής και πολιτισμικής επίδρασης της Ασσυρίας. Ουραρτού είναι η ασσυριακή ονομασία του εν λόγω κράτους. Η λέξη αυτή έχει διαφορετικό φωνηεντισμό αλλά την ίδια σημιτική τρι-συμφωνική ρίζα Ρ-Ρ-Τ με την αρχαία εβραϊκή λέξη Αραράτ. Το εν λόγω όρος, το οποίο δεν είναι σίγουρο ότι ταυτίζεται είτε με το Μεγάλο Αραράτ είτε με το Μικρό Αραράτ, βρισκόταν στην επικράτεια αυτού του κράτους. Τα ουραρταϊκά γράφονταν (υπό ασσυροβαβυλωνιακή επίδραση) με σφηνοειδή συλλαβογράμματα τα οποία έχουν αποκρυπτογραφηθεί. Οι ειδικοί εντοπίζουν πολλές επιδράσεις από τα χουρριτικά (οι Χουρρίτες ήταν ένα έθνος και κράτος της ΒΔ και της Βόρειας Μεσοποταμίας της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας) και έντονες σχέσεις με καυκασιανές γλώσσες.

Η ονομασία Ουραρτού – Αραράτ διασώθηκε στα αρχαία ελληνικά αρκετά αλλοιωμένη ως Αλαρόδιοι (το πρώτο Ρ μετατράπηκε σε Λ και το Τ σε Δ). Ωστόσο, καθώς το κράτος των Ουραρτού είχε διαλυθεί και κατακτηθεί από τους Ασσύριους, τους Βαβυλώνιους, τους Μήδους και τους Ιρανούς, το βασίλειο Ουραρτού δεν αναφέρεται σε αρχαίες ελληνικές πηγές, αν και οι ασσυροβαβυλωνιακές ιστορικές πηγές μετριούνται σε χιλιάδες κείμενα (κυρίως των πρώτων αιώνων της 1ης προχριστιανικής χιλιετίας). Ωστόσο, στα αρχαία ελληνικά το έθνος των Ουραρτού συνηθέστερα ονομαζόταν ‘Χάλδοι’ (άσχετο από το Χαλδαίοι), λέξη που κατάγεται από το όνομα του κύριου ουραρταϊκού θεού Χαλντίς (Khaldish).

Οι Ουραρτού δεν ταυτίζονται με τους Αρμένιους, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή αυτή αργότερα (6ος – 5ος προχριστιανικός αιώνας). Αλλά φαίνεται ότι ήταν σχετικά συγγενικό φύλο. Η Βαν ήταν η πρωτεύουσα του ουραρταϊκού βασιλείου. Στα ουραρταϊκά ονομαζόταν Τουρούσπα (Turushpa). Στα ασσυριακά όμως το όνομα είχε παραφθαρεί σε Τούσπα (Tushpa). Από την ασσυριακή ονομασία προέρχεται η αρχαία ελληνική ονομασία Θωσπίτις που διατηρήθηκε σε χρήση μέχρι και τα αυτοκρατορικά χρόνια της Ρωμανίας.

Στα αρμενικά η πόλη ονομάστηκε Σαμίρα-μάκερτ, δηλαδή ‘πόλη της Σεμίραμης’, καθώς η ασσυριακή πολιτισμική ακτινοβολία επί των Ουραρτού στα χρόνια της Ασσύριας βασίλισσας Σαμού Ραμάτ (τέλη του 9ου προχριστιανικού αιώνα) άφησε έντονες εντυπώσεις και μεγάλες, μεταγενέστερες ιστορικές αναφορές σε πολλά έθνη και πολλές λογοτεχνίες. Το κράτος Ουραρτού προσαρτήθηκε τελικά στην Ασσυρία στα μέσα του 8ου προχριστιανικού αιώνα επί Τεγλατφαλασάρ Γ’ (745-727) που θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους στρατηλάτες όλων των εποχών.

Η Θωσπίτις – Βαν βρισκόταν στα νοτιοδυτικά άκρα του ιστορικού αρμενικού χώρου, ο οποίος ορίζεται βασικά ανάμεσα στις τρεις μεγάλες λίμνες της ευρύτερης περιοχής: Βαν (στην Τουρκία), Ουρουμίγιε (στο ΒΔ Ιράν) και Σεβάν (στην Αρμενία). Όταν δεν βρισκόταν υπό αρμενικό έλεγχο, η Θωσπίτις – Βαν ανήκε άλλοτε στους Ρωμαίους κι άλλοτε στους Ιρανούς (η τρίγλωσση επιγραφή του Ξέρξη Α’ είναι μόνον ένα δείγμα), είτε στα προχριστιανικά, είτε στα χριστιανικά χρόνια. Καθώς ήταν αρκετά πιο ανατολικά από την Μελιτηνή (Μαλάτυα) και την Θεοδοσιόπολη – Ερζερούμ (: η ονομασία σημαίνει ‘Γη των Ρωμιών’ στα αραβικά), η Θωσπίτις – Βαν μετά την αρχική έκρηξη του Ισλάμ βρισκόταν συνήθως στα χέρια του Αβασίδη Χαλίφη της Βαγδάτης, πριν περάσει στην εξουσία των Σελτζούκων και αργότερα των Οθωμανών (μετά το 1514 και την νίκη του Σελίμ Α’ επί του Ισμαήλ Α’, πρώτου Σαφεβίδη σάχη του Ιράν, στο Τσαλντιράν, όχι μακριά από τα βόρεια παράλια της λίμνης Βαν, σήμερα εντός της ιρανικής επικράτειας).  

Τέλος, η Βαν καταλήφθηκε από τα ρωσσικά στρατεύματα το 1915 όταν το ανατολικό οθωμανικό μέτωπο κατέρρευσε κι ανακαταλήφθηκε το 1917-1918. Με την υλοποίηση των κινεζικών, ιρανικών, και τουρκικών σχεδίων του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, η Βαν θα αναβαθμιστεί σημαντικά, όπως κι η Ταμπρίζ στο ΒΔ Ιράν, ως καίριος κόμβος συγκοινωνιών και μεταφορών.

Γενικά – εισαγωγικά:

https://www.livius.org/articles/place/tuspa-van/inscription-xv/

https://en.wikipedia.org/wiki/Xerxes_I%27s_inscription_at_Van

https://en.wikipedia.org/wiki/Van,_Turkey

https://en.wikipedia.org/wiki/Tushpa

https://en.wikipedia.org/wiki/Urartu

https://en.wikipedia.org/wiki/%E1%B8%AAaldi

http://www.iranicaonline.org/articles/urartu-in-iran

https://ru.wikipedia.org/wiki/Ван_(город,_Турция)

https://ru.wikipedia.org/wiki/Тушпа

https://ru.wikipedia.org/wiki/Урарту

https://tr.wikipedia.org/wiki/Van

https://tr.wikipedia.org/wiki/Urartular

https://tr.wikipedia.org/wiki/Tu%C5%9Fpa

https://en.wikipedia.org/wiki/Chalybes

https://en.wikipedia.org/wiki/Chaldia

https://en.wikipedia.org/wiki/Alarodian_languages

https://el.wikipedia.org/wiki/Λίμνη_Βαν

https://el.wikipedia.org/wiki/Ουράρτιοι

https://en.wikipedia.org/wiki/Lake_Van

https://ru.wikipedia.org/wiki/Ван_(озеро)

Δείτε το βίντεο:

Θωσπίτις – Βαν, ΝΑ Τουρκία: Έξι Άστρα της Ανατολής, του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη

Περισσότερα:

Δεν υπάρχει βιβλίο που να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από το ιστορικό – θρησκευτικό περιηγητικό του Κοσμά (νυν Μουχάμαντ Σαμσαντίν) Μεγαλομμάτη «Έξι Άστρα της Ανατολής» το οποίο διάβασα πρόσφατα στο Ιντερνέτ. Η μόνη έκδοση του βιβλίου από τις Εκδόσεις Δόμος έχει εξαντληθεί και ο πιο εύκολος τρόπος να διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό αυτό έργο είναι να κάνει ένα κλικ εδώ: https://6astratisanatolis.wordpress.com/

Και το έκτο κεφάλαιο, το οποίο αφορά την Θωσπίτιν – Βαν βρίσκεται εδώ:

https://6astratisanatolis.wordpress.com/2016/05/23/κεφάλαιο-στ-θωσπίτις/

Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα ένας, έστω ένας, επιστήμονας ή διπλωμάτης που να γνωρίζει την Τουρκία, την ιστορία της, το παρελθόν και το παρόν της τόσο βαθειά και τεκμηριωμένα όσο ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης.

Καθώς είχα την τύχη να γνωρίζω κάποιους από τους καλύτερους προσωπικούς του φίλους οι οποίοι πρώτοι μου μίλησαν για το βιβλίο, έχω πρόσφατα επικοινωνήσει μαζί του και του ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω υπό τη μορφή βίντεο επιλεγμένα κομμάτια από το βιβλίο του αυτό, καθώς και τις φωτογραφίες του. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συγκατάθεσή του.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 1994 αλλά γράφηκε τμηματικά από το 1989 μέχρι το 1992. Ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης είναι επίσης ένας εξαίρετος φωτογράφος και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο είναι όλες δικές του. Μετά από μεταπτυχιακή εξειδίκευση σε ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, ιρανολογία και ισλαμολογία, ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης πέρασε πολλά χρόνια εξερευνώντας και μελετώντας αρχαιότητες και μνημεία σπιθαμή προς σπιθαμή στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, το Ιράκ, την Περσία και το Πακιστάν, ενόσω προετοίμαζε τη διδακτορική διατριβή του, από το 1984 μέχρι το 1990. Παράλληλα δημοσίευε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες σε Ελλάδα, Τουρκία και Περσία, λήμματα σε ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, και τα πρώτα του επιστημονικά άρθρα.

Αργότερα, και αφότου έγινε μουσουλμάνος, ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης εργάστηκε σε τρία πανεπιστήμια στην Τουρκία και την Βόρεια Κύπρο (1994 – 1997) και υπήρξε μέλος κορυφαίων πολιτικών και ακαδημαϊκών θεσμών στην Τουρκία και τη Βόρεια Κύπρο, δημόσια γνωστός χάρη σε τηλεοπτική συμμετοχές και αναφορές σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, και συνεργάτης επιφανών πολιτικών της γειτονικής μας χώρας.

Όμως εγκατέλειψε τα πάντα όταν απειλήθηκε επειδή τόσο έγκαιρα αντιλήφθηκε τα αγγλοαμερικανικά σχέδια μερικής και βαθμιαίας ισλαμοποίησης της Άγκυρας, την οποία σαν ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας χαρακτηρίζει απλά ως «αποικιοκρατοποίηση» της Τουρκίας.

Θα κλείσω αυτό το εισαγωγικό σημείωμα λέγοντας ότι όπου τελειώνουν η αμορφωσιά (ιδιαίτερα για την Τουρκία και ολόκληρη την Ασία και την Αφρική), η άγνοια, η εθνικιστική και πατριδοκαπηλευόμενη ηλιθιότητα, η φιλοδυτική πολιτική εγληματικότητα και η αντιτουρκική παραφροσύνη του μασωνικού – σιωνιστικού κατεστημένου της χρεωκοπημένης Ελλάδας εκεί αρχίζει η αλήθεια των αναλύσεων και των κειμένων του κ. Μεγαλομμάτη τον οποίο πολλοί πολέμησαν με λύσσα στην Ελλάδα επειδή αποτελούσε κίνδυνο για τα βρώμικα και ελεεινά συμφέροντά τους.

Από το 2001, ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης ζει στο Κάϊρο, στο Χαρτούμ, στο Μογκαντίσου, στο Κουργκάν της Σιβηρίας, στο Τουρφάν του Ανατολικού Τουρκεστάν (ΒΔ Κίνα) και σε άλλες χώρες ασιατικές κι αφρικανικές χώρες. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει πάνω από 2000 άρθρα στο Ιντερνέτ. Αυτή την περίοδο, ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκεται στο βόρειο Αφγανιστάν σε εξερευνήσεις μαζί με τους εκεί Χαζάρα και Τατζίκους φίλους του.

Με αυτό το βίντεο ολοκληρώνω την παρουσίαση αποσπασμάτων και φωτογραφιών από το εξαιρετικό βιβλίο του κ. Μεγαλομμάτη.

Δείτε το βίντεο:

Thospitis – Van (SE Turkey): The Six Stars of the Orient, by Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

https://orientalgreeks.livejournal.com/25835.html

About:

6. Thospitis / Van
The last chapter of the book covers Thospitis, Van as is called the lake city at the easternmost confines of Modern Turkey, not far from the borders with Iran and Iraq. The chapter also relates to the famous Hakkari province, which is superb in terms of natural environment, high and rocky mountains, narrow passages, cold water rivers, great caverns, wild forests and, generally speaking, inhospitable frontier zone.

The chapter actually starts with a very strong and most fascinating, imaginative description, namely a narrative about Assyrian imperial soldiers attending Emperor Assurbanipal’s hunting of and engagement in body combat with lions in what may have been an early November, freezing and glacial morning in a location at Hakkari Province that the Ancient Assyrians called Hubushkia. These are very unusual passages for what is known as Modern Greek literature; the text is full of intriguing archaic words, triggering the outburst of very striking emotions. Later on, Megalommatis mentions his own personal experience and wintertime traveling adventures that he had in the same area; later on, we find references to Prophet Jeremiah’s passing through that area during his long travel from the Holy Land to an island at the Western confines of the world!

The Eighth Campaign of Sargon of Assyria, which was an extraordinary and unprecedented event of great military and cultural importance, the departure of the Assyrians and of the ten tribes of Israel from the lands of the Assyrian Empire, and their way through that area to the Eastern, the Northern and ultimately the Western part of Europe, the Kurdish and the “Assyrian” Aramaic Nestorian presence (notably the Qudshanes Patriarchate), the importance of the area for the Great Powers during World War I, and their involvement in the then terrible local developments cover consequently many pages of this chapter.

Another narrative reflects moments of the final expedition of Heraclius (a campaign that started from Trabzon) against Iran’s Chosroes II (Khusraw Parvez). After a very detailed identification of the locations through which Heraclius’ armies passed, Megalommatis draws the conclusion that even the boldest attempt must have left the area of Hakkari aside; so inhospitable and dangerous it was viewed to be!

A far-reaching personal experience of the author has been intermingled with a historical event that may have happened in this very area during the Sassanid times. Details of the Zaradosht teachings, a balanced system that tried to pull Manicheans back to the Mazdeism and to the Sassanid Court official version of Zoroastrianism, as well as several other crucial points of the Sassanid era are presented through a very fascinating interlocution the author may have had with Ulughash, an Iranian scribe of the days of Varahran II.

Then, various historical and archaeological sites are discussed, namely Hoshap, Cavustepe and other important places of Van Province, always with historical and modern bibliographical references. At the end, the author focuses on Van, which was named Tushpa by the Ancient Assyrians; this city was the capital of the pre-Armenian kingdom of Urartu that developed a great civilization during the first pre-Christian millennium. Urartu represents an important period of the Anatolian History.

Further discussing historical issues pertaining to the wider Van Province, the author takes a clear pro-Ottoman position, criticizing the political errors of the early 20th c. Armenians, who sided with Russia and France and thus betrayed their own country (i.e. the Ottoman Empire). It is only following this act of high treason that the Armenians were duly kicked out from their homes, because they inhabited a militarily sensitive zone nearby the Ottoman front at a moment the Ottoman army was receding to safer locations, following the attack of the Tsarist Russian armies. In their way through Kurdish villages, thousands of Armenians have been slaughtered, but this certainly cannot be called ‘genocide’, because it is not the fault or the crime of the Ottomans, but only the consequence of the way the Armenian populations of the Ottoman Empire became a tool at the hands of an enemy, i. e. Tsarist Russia.

At the very end of the book’s lengthier chapter, we come across the most fascinating passage, namely a conversation that the author seems to have had with a Wise Elder within a enormous pearl at the very bottom of the Thospitis (Van) Lake. The Wise Elder initiated the author into the mysteries of the Universalist and Pacifist Dream of Sammurammat, the famous Assyrian Queen, who is more widely known as Semiramis within the environment of Western literatures after the greecization of her name by Herodotus. At this point, the author comes up with an entire course of History of Religions, involving an entire recapitulation of the Ancient Assyrian Religion, and more particularly of the Sargonid Assyrian Monotheism, as well as an in-depth analysis of the basic symbols of the Assyrian mythology. The author closes the chapter with a reference to the modern Northern European peoples, whom he identifies as the descendants of the Assyrians and the ten tribes of Israel, stating that nowadays the real Orient is located in the Occident! The chapter closes with the mysterious verses:
And until the Orient returns
to the East,
what I liked most in Thospitis,
was Hakkari.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Тоспитис – Ван (Юго-Восточная Турция): Шесть звезд Востока, проф. Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса

https://vk.com/video434648441_456240491

О главе этой книги: Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

6. Тоспитис / Ван

Последняя глава книги посвящена тоспиту, который в настоящее время известен как Ван, одноименный с озером в самых восточных границах современной Турции, недалеко от границ с Ираном и Ираком. В главе также рассказывается о знаменитой провинции Хаккари, которая великолепна с точки зрения природной среды, высоких и скалистых гор, узких проходов, рек с холодной водой, великих пещер, диких лесов и, вообще говоря, негостеприимной пограничной зоны.

Глава фактически начинается с очень сильного и самого захватывающего, образного описания, а именно рассказа об ассирийских имперских солдатах, посещающих охоту на львов Императором Ассурбанипалом. Ассирийский монарх вел единоборство со львами. Похоже, это произошло в начале ноября, в морозное и ледниковое утро, где-то в провинции Хаккари, которую древние ассирийцы называли Хубушкия. Эти отрывки очень необычны для того, что известно как новогреческая литература; текст полон интригующих архаичных слов, вызывающих всплеск очень ярких эмоций. Позже, профессор Мегаломматис упоминает о своем личном опыте и приключениях в зимнее время, которые он имел в том же районе; позже мы находим ссылки на то, как Пророк Иеремия проходил через эту область во время его долгого путешествия из Святой Земли на остров в западных границах мира!

Впоследствии несколько тем охватывают многие страницы этой главы:

1) Восьмая кампания Саргона Ассирийского, которая была необычным и беспрецедентным событием, имеющим большое военное и культурное значение,

2) уход ассирийцев и десяти колен Израилевых из земель Ассирийской империи и их путь через эту область к восточной, северной и, наконец, западной части Европы,

3) присутствие курдов и «ассирийских» арамейских несториан (в частности, Патриархии Кочанис / Конак),

4) важность области для великих держав во время Первой мировой войны и их участие в местных ужасных событиях.

Другое повествование отражает моменты последней экспедиции Ираклия (эта кампания началась с Трабзона) против иранского шаха Хосров II (Хосров Парвез). После очень подробного определения мест, через которые прошли армии Ираклия, профессор Мегаломматис делает вывод, что даже самая смелая попытка должна была оставить область Хаккари в стороне; так негостеприимно и опасно, что это считается!

Глубокий личный опыт автора был смешан с историческим событием, которое могло произойти именно в этой области во времена Сасанидов. Детали учений Зарадошта, которые сформировали сбалансированную систему, которая пыталась отвести манихейцев обратно к маздеизму и официальной версии Зороастризма при Сасанидском дворе. Несколько других важных моментов эпохи Сасанидов также представлены здесь. Все эти исторические данные раскрываются с помощью очень интересного собеседования, которое автор мог иметь с Улугашом, иранским писцом времен Варахрана II. Действительно, очень литературный способ преподавать историю!

Затем кратко представлены различные исторические и археологические памятники, а именно Крепость Хошап, Крепость Чавуш-тепе и другие важные места провинции Ван, всегда с историческими и современными библиографическими ссылками. В конце автор фокусируется на Ване, которого древние ассирийцы назвали Тушпа; этот город был столицей доармянского царства Урарту, которое развивало великую цивилизацию в течение первого дохристианского тысячелетия. Урарту представляет важный период истории Анатолии.

Продолжая обсуждение исторических вопросов, относящихся к более широкой провинции Ван, автор занимает четкую проосманскую позицию, критикуя политические ошибки армян в начале 20-го века. Они встали на сторону России и Франции и таким образом предали свою собственную страну (то есть Османскую империю). Только после этой государственной измены армяне были должным образом выгнаны из своих домов, потому что они жили в зоне, которая была чувствительной на военном уровне. Земля армян в Османской империи была расположена рядом с Османским фронтом, когда Османская армия отступала в более безопасные места после нападения царских русских армий. Проезжая через курдские деревни, многие тысячи армян были убиты. Но это, безусловно, нельзя назвать «геноцидом», потому что это не вина и не преступление османской администрации. Исторические события на северо-восточных территориях Османской империи в период 1915-1916 годов были лишь следствием того факта, что армянское население Османской империи стало орудием в руках врага, царской России.

В самом конце главы, которая является более длинной главой книги, мы сталкиваемся с самым захватывающим отрывком, а именно беседой, которую автор, похоже, имел с Мудрым Старейшиной в огромной жемчужине на самом дне озера. Тоспит (Ван). Мудрый старец инициировал автора в «Универсалистской и пацифистской мечте» Саммураммата, знаменитой ассирийской королевы, которая в основном известна как Семирамида в среде западной литературы (после транскрипции ее имени на древнегреческий Геродотом). На этом этапе автор предлагает полный курс Истории Религий, в том числе 1) полный обзор древней ассирийской религии, 2) описание ассирийского монотеизма династии Саргонидов и 3) углубленный анализ ассирийской мифологии. Автор завершает главу ссылкой на современных североевропейских народов, которых он идентифицирует как потомков ассирийцев и десяти колен Израиля. Затем он заявляет, что сегодня настоящий Восток находится на Западе! Глава заканчивается стихами:

И пока Восток не вернется

на ост,

что мне больше всего понравилось при тоспите,

был Хаккари.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Тоспитис – Ван (Юго-Восточная Турция): Шесть звезд Востока, проф. Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса

https://ok.ru/video/1696591579757

О главе этой книги: Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

6. Тоспитис / Ван

Последняя глава книги посвящена тоспиту, который в настоящее время известен как Ван, одноименный с озером в самых восточных границах современной Турции, недалеко от границ с Ираном и Ираком. В главе также рассказывается о знаменитой провинции Хаккари, которая великолепна с точки зрения природной среды, высоких и скалистых гор, узких проходов, рек с холодной водой, великих пещер, диких лесов и, вообще говоря, негостеприимной пограничной зоны.

Глава фактически начинается с очень сильного и самого захватывающего, образного описания, а именно рассказа об ассирийских имперских солдатах, посещающих охоту на львов Императором Ассурбанипалом. Ассирийский монарх вел единоборство со львами. Похоже, это произошло в начале ноября, в морозное и ледниковое утро, где-то в провинции Хаккари, которую древние ассирийцы называли Хубушкия. Эти отрывки очень необычны для того, что известно как новогреческая литература; текст полон интригующих архаичных слов, вызывающих всплеск очень ярких эмоций. Позже, профессор Мегаломматис упоминает о своем личном опыте и приключениях в зимнее время, которые он имел в том же районе; позже мы находим ссылки на то, как Пророк Иеремия проходил через эту область во время его долгого путешествия из Святой Земли на остров в западных границах мира!

Впоследствии несколько тем охватывают многие страницы этой главы:

1) Восьмая кампания Саргона Ассирийского, которая была необычным и беспрецедентным событием, имеющим большое военное и культурное значение,

2) уход ассирийцев и десяти колен Израилевых из земель Ассирийской империи и их путь через эту область к восточной, северной и, наконец, западной части Европы,

3) присутствие курдов и «ассирийских» арамейских несториан (в частности, Патриархии Кочанис / Конак),

4) важность области для великих держав во время Первой мировой войны и их участие в местных ужасных событиях.

Другое повествование отражает моменты последней экспедиции Ираклия (эта кампания началась с Трабзона) против иранского шаха Хосров II (Хосров Парвез). После очень подробного определения мест, через которые прошли армии Ираклия, профессор Мегаломматис делает вывод, что даже самая смелая попытка должна была оставить область Хаккари в стороне; так негостеприимно и опасно, что это считается!

Глубокий личный опыт автора был смешан с историческим событием, которое могло произойти именно в этой области во времена Сасанидов. Детали учений Зарадошта, которые сформировали сбалансированную систему, которая пыталась отвести манихейцев обратно к маздеизму и официальной версии Зороастризма при Сасанидском дворе. Несколько других важных моментов эпохи Сасанидов также представлены здесь. Все эти исторические данные раскрываются с помощью очень интересного собеседования, которое автор мог иметь с Улугашом, иранским писцом времен Варахрана II. Действительно, очень литературный способ преподавать историю!

Затем кратко представлены различные исторические и археологические памятники, а именно Крепость Хошап, Крепость Чавуш-тепе и другие важные места провинции Ван, всегда с историческими и современными библиографическими ссылками. В конце автор фокусируется на Ване, которого древние ассирийцы назвали Тушпа; этот город был столицей доармянского царства Урарту, которое развивало великую цивилизацию в течение первого дохристианского тысячелетия. Урарту представляет важный период истории Анатолии.

Продолжая обсуждение исторических вопросов, относящихся к более широкой провинции Ван, автор занимает четкую проосманскую позицию, критикуя политические ошибки армян в начале 20-го века. Они встали на сторону России и Франции и таким образом предали свою собственную страну (то есть Османскую империю). Только после этой государственной измены армяне были должным образом выгнаны из своих домов, потому что они жили в зоне, которая была чувствительной на военном уровне. Земля армян в Османской империи была расположена рядом с Османским фронтом, когда Османская армия отступала в более безопасные места после нападения царских русских армий. Проезжая через курдские деревни, многие тысячи армян были убиты. Но это, безусловно, нельзя назвать «геноцидом», потому что это не вина и не преступление османской администрации. Исторические события на северо-восточных территориях Османской империи в период 1915-1916 годов были лишь следствием того факта, что армянское население Османской империи стало орудием в руках врага, царской России.

В самом конце главы, которая является более длинной главой книги, мы сталкиваемся с самым захватывающим отрывком, а именно беседой, которую автор, похоже, имел с Мудрым Старейшиной в огромной жемчужине на самом дне озера. Тоспит (Ван). Мудрый старец инициировал автора в «Универсалистской и пацифистской мечте» Саммураммата, знаменитой ассирийской королевы, которая в основном известна как Семирамида в среде западной литературы (после транскрипции ее имени на древнегреческий Геродотом). На этом этапе автор предлагает полный курс Истории Религий, в том числе 1) полный обзор древней ассирийской религии, 2) описание ассирийского монотеизма династии Саргонидов и 3) углубленный анализ ассирийской мифологии. Автор завершает главу ссылкой на современных североевропейских народов, которых он идентифицирует как потомков ассирийцев и десяти колен Израиля. Затем он заявляет, что сегодня настоящий Восток находится на Западе! Глава заканчивается стихами:

И пока Восток не вернется

на ост,

что мне больше всего понравилось при тоспите,

был Хаккари.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

————————————————————————————-

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Θωσπίτις – Βαν (ΝΑ Τουρκία): οι Ασσυριακές Καταβολές της Τουρκίας, της Δύσης, και του Παγκόσμιου ΠολιτισμούDownload

===================================================

Έξι Άστρα της Ανατολής,

Κεφάλαιο Έκτο,

Θωσπίτις

Μάργδις – Μάρντιν (ΝΑ Τουρκία): οι Συγκρούσεις Μονοφυσιτών και Νεστοριανών Χριστιανών από την Μεσοποταμία έως την Κεντρική Ασία, όπως τις είδε ο Ανατολιστής καθ. Μεγαλομμάτης

Αναδημοσιεύω εδώ το πέμπτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή καθ.  Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά. 

Το Μάρντιν σήμερα είναι μια πρωτεύουσα νομού της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Κτισμένη πάνω σε ένα λόφο που θυμίζει κόλουρο κώνο, η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1000 μ, αν και το ύψος του λόφου δεν φαίνεται τόσο μεγάλο από τις άκρες της μεσοποταμιακής πεδιάδας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από το νότιο άκρο του Ιράκ στον μυχό του Περσικού Κόλπου, όσο προχωρούμε προς τα βόρεια στην Μεσοποταμία σταδιακά αλλά κατά τόπους ανεπαίσθητα αυξάνεται το υψόμετρο. Το Ντοχούκ στο βόρειο Ιράκ (270 χμ νοτιοανατολικά του Μάρντιν) βρίσκεται σε υψόμετρο 560 μ. και η Μοσούλη (340 χμ νοτιοανατολικά του Μάρντιν) βρίσκεται σε υψόμετρο 250 μ.

Το Μάρντιν ήταν μια ασσυριακή πόλη (γνωστή ως Μαρίντα στα ασσυριακά) και στην 2η προχριστιανική χιλιετία είχε επίσης κατοικηθεί από Χουρρίτες. Μετά τον 7ο προχριστιανικό αιώνα και μέχρι σήμερα, το Μάρντιν (Μαρντίν στα αραμαϊκά) είναι μια σημαντική αραμαϊκή πόλη και ένα κέντρο της Μονοφυσιτικής Χριστιανωσύνης και του Μοναχισμού. Στην άκρη του Τουρ Αμπντίν, του επονομαζόμενου Άθω της Μεσοποταμίας, το Μάρντιν χρησιμεύει ως βάση σε όσους θέλουν να επισκεφθούν τα πολυάριθμα μονοφυσιτικά χριστιανικά αραμαϊκά μοναστήρια της περιοχής. Το πιο σημαντικό από αυτά απέχει μόνο 5 χμ από το Μάρντιν: είναι το Ντερζαφαράν που επίσης λέγεται Μαρ Χανανύο (Μονή του Ανανία). Σχετικά:

Ντερζαφαράν – Μαρ Χανανύο (Μονή του Ανανία): το Μεγαλύτερο Μοναστήρι της Τουρκίας στο Τουρ Αμπντίν

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/29/ντερζαφαράν-μαρ-χανανύο-μονή-του-αν/

Περίπου 10 εκκλησίες υπάρχουν στο Μάρντιν σήμερα και πάνω από 30 μοναστήρια βρίσκονται στην περιοχή του Τουρ Αμπντίν. Αν και καταλήφθηκε από τα ισλαμικά στρατεύματα στα τέλη της δεκαετίας του 640, το Μάρντιν παρέμεινε βασικά μια μονοφυσιτική χριστιανική αραμαϊκή πόλη. Απέκτησε σημασία αργότερα ως σημαντική πόλη με μουσουλμανικό πληθυσμό στα χρόνια των Αρτουκιδών (Artuklu Beyliği – 1101-1409) ενός τουρκικού (Turkic) ογουζικού πριγκιπάτου που εξασκούσε απόλυτα αυτόνομη εξουσία στην επικράτειά του όντας μόνον κατ’ όνομα εξαρτημένο από το αδύναμο πλέον εκείνα τα χρόνια Αβασιδικό Χαλιφάτο της Βαγδάτης. Την σημαντική θέση του διατήρησε το Μάρντιν στα χρόνια των Τούρκων (Turkic) Ακκογιουνλού (: των Ασπρο-Προβατάδων, 1378-1501). Πολλά τζαμιά, θρησκευτικές σχολές (μεντρεσά) και τεκέδες δερβίσηδων από εκείνα τα χρόνια σώζονται επίσης στο Μάρντιν σήμερα. Στα οθωμανικά χρόνια περιέπεσε σε σχετική παρακμή παραμένοντας όμως πάντοτε ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα της Αραμαϊκής Μονοφυσιτικής Χριστιανωσύνης.

Γενικά – εισαγωγικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mardin

https://tr.wikipedia.org/wiki/Mardin

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мардин

https://en.wikipedia.org/wiki/Mor_Hananyo_Monastery

https://en.wikipedia.org/wiki/Artuqids

https://en.wikipedia.org/wiki/Aq_Qoyunlu

Δείτε το βίντεο:

Μάργδις – Μάρντιν, ΝΑ Τουρκία: Έξι Άστρα της Ανατολής, του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη

Περισσότερα:

Δεν υπάρχει βιβλίο που να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από το ιστορικό – θρησκευτικό περιηγητικό του Κοσμά (νυν Μουχάμαντ Σαμσαντίν) Μεγαλομμάτη «Έξι Άστρα της Ανατολής» το οποίο διάβασα πρόσφατα στο Ιντερνέτ. Η μόνη έκδοση του βιβλίου από τις Εκδόσεις Δόμος έχει εξαντληθεί και ο πιο εύκολος τρόπος να διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό αυτό έργο είναι να κάνει ένα κλικ εδώ: https://6astratisanatolis.wordpress.com/

Και το πέμπτο κεφάλαιο, το οποίο αφορά την Μάργδιν – Μάρντιν βρίσκεται εδώ:

https://6astratisanatolis.wordpress.com/2016/05/23/227/

Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα ένας, έστω ένας, επιστήμονας ή διπλωμάτης που να γνωρίζει την Τουρκία, την ιστορία της, το παρελθόν και το παρόν της τόσο βαθειά και τεκμηριωμένα όσο ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης.

Καθώς είχα την τύχη να γνωρίζω κάποιους από τους καλύτερους προσωπικούς του φίλους οι οποίοι πρώτοι μου μίλησαν για το βιβλίο, έχω πρόσφατα επικοινωνήσει μαζί του και του ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω υπό τη μορφή βίντεο επιλεγμένα κομμάτια από το βιβλίο του αυτό, καθώς και τις φωτογραφίες του. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συγκατάθεσή του.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 1994 αλλά γράφηκε τμηματικά από το 1989 μέχρι το 1992. Ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης είναι επίσης ένας εξαίρετος φωτογράφος και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο είναι όλες δικές του. Μετά από μεταπτυχιακή εξειδίκευση σε ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, ιρανολογία και ισλαμολογία, ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης πέρασε πολλά χρόνια εξερευνώντας και μελετώντας αρχαιότητες και μνημεία σπιθαμή προς σπιθαμή στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, το Ιράκ, την Περσία και το Πακιστάν, ενόσω προετοίμαζε τη διδακτορική διατριβή του, από το 1984 μέχρι το 1990. Παράλληλα δημοσίευε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες σε Ελλάδα, Τουρκία και Περσία, λήμματα σε ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, και τα πρώτα του επιστημονικά άρθρα.

Αργότερα, και αφότου έγινε μουσουλμάνος, ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης εργάστηκε σε τρία πανεπιστήμια στην Τουρκία και την Βόρεια Κύπρο (1994 – 1997) και υπήρξε μέλος κορυφαίων πολιτικών και ακαδημαϊκών θεσμών στην Τουρκία και τη Βόρεια Κύπρο, δημόσια γνωστός χάρη σε τηλεοπτική συμμετοχές και αναφορές σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, και συνεργάτης επιφανών πολιτικών της γειτονικής μας χώρας.

Όμως εγκατέλειψε τα πάντα όταν απειλήθηκε επειδή τόσο έγκαιρα αντιλήφθηκε τα αγγλοαμερικανικά σχέδια μερικής και βαθμιαίας ισλαμοποίησης της Άγκυρας, την οποία σαν ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας χαρακτηρίζει απλά ως «αποικιοκρατοποίηση» της Τουρκίας.

Θα κλείσω αυτό το εισαγωγικό σημείωμα λέγοντας ότι όπου τελειώνουν η αμορφωσιά (ιδιαίτερα για την Τουρκία και ολόκληρη την Ασία και την Αφρική), η άγνοια, η εθνικιστική και πατριδοκαπηλευόμενη ηλιθιότητα, η φιλοδυτική πολιτική εγληματικότητα και η αντιτουρκική παραφροσύνη του μασωνικού – σιωνιστικού κατεστημένου της χρεωκοπημένης Ελλάδας εκεί αρχίζει η αλήθεια των αναλύσεων και των κειμένων του κ. Μεγαλομμάτη τον οποίο πολλοί πολέμησαν με λύσσα στην Ελλάδα επειδή αποτελούσε κίνδυνο για τα βρώμικα και ελεεινά συμφέροντά τους.

Από το 2001, ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης ζει στο Κάϊρο, στο Χαρτούμ, στο Μογκαντίσου, στο Κουργκάν της Σιβηρίας, στο Τουρφάν του Ανατολικού Τουρκεστάν (ΒΔ Κίνα) και σε άλλες χώρες ασιατικές κι αφρικανικές χώρες. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει πάνω από 2000 άρθρα στο Ιντερνέτ. Αυτή την περίοδο, ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκεται στο βόρειο Αφγανιστάν σε εξερευνήσεις μαζί με τους εκεί Χαζάρα και Τατζίκους φίλους του.

Με το επόμενο βίντεο θα ολοκληρώσω την παρουσιάση αποσπασμάτων και φωτογραφιών από το εξαιρετικό βιβλίο του κ. Μεγαλομμάτη.

Δείτε το βίντεο:

Margdis – Mardin (SE Turkey): The Six Stars of the Orient, by Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

https://orientalgreeks.livejournal.com/25116.html

About:

5. Margdis – Mardin
As a matter of fact, the fifth chapter of Prof.Megalommatis’ book focuses on Mardin, which was known as Margdis at the times of the Roman Empire. After presenting a historical outline and an attractive narration of the architectural scenery, i.e. the old and aristocratic houses of the Mardinians, their schools, mosques and castles, Megalommatis refers to the old Mesopotamian days of glory of that city which was known as Marida to the Assyrians. Particularly, the Assyrians were known for the magnificent constructions they built either on the surface of the Earth or in the subterranean world.

Then follows the most fascinating part of the chapter whereby the author refers to an unusual experience of initiation that he had in one of the Mardinian mansions from where he seems to have had access to deeply hewn underground corridors, as well as to landscapes of the ‘hollow’ Earth, a notion that we also encounter in Jules Verne and in Umberto Eco! Megalommatis places all his experience under the auspices, the theoretical – ideological coverage, and the emblem of Sin, the Moon, one of the supreme symbols of the Assyrian Sargonid monotheism.

The author reports that he encountered mystically decorated bas-reliefs related to the ancient Assyrian concepts of Ishtar or Adad in the subterranean passages that he crossed. He even advanced further as these passages can lead to faraway places; then, after an initial description of the locations that he visited, he specifies that different teams belonging to the two opposite Mesopotamian nations, namely themonotheistic Assyrians and the polytheistic Babylonians, built different subterranean passages and corridors always acting in the sense of outmaneuvering the adversary’s work. Finally, Megalommatis narrates a great vision he had had.

A dark circle, containing the faces of leading Monophysitic theologians and clergy, and more particularly those of Peter the Gnafeus, Severus, and Jacob the Baradaius, and a bright, golden-likecircle encompassing the faces of the Nestorian vanguard, Narses, Yihiba, and Barsuma, the son of Fasting, appeared as clashing terribly against one another. The vision about the clashing rays that emanated from the two circle takes an end and then starts the narration of the author’s encounter with a centuries old Wise Man, who introduced himself as follows:

“Abdisho, Holy of Knowledge of the Great Assyrian Church of the Orient, Seal of Knowledge of Jesus, Augustus Fighter, Treasurer of the Wisdom of Nestorius and of Theodorus of Mopsuestia, High Judge of the Balance of Barsuma, Grand Master of the Drishane Class of Errants, Follower of the Preaching of the Great Grand Master Sergius Bahira, who taught the Truth to Muhammad of the Arabs, Afraat Speeches Memorizing Award, Member of the Natar Kurshia, Interpreter of Nuhara Tismshatha, and Humble Soldier of Jesus and of the Prophets against the Society of Evil”.

Even more intriguing are the historical references Abdisho pointed out to the author. While narrating in the length the Monophysitic – Nestorian conflict that shaped all major developments within Oriental Christianity, Abdisho describesincredible details and gives insightful explanations about all the important intellectual, ideological and cultural developments in the History of Oriental Christianity. Tatianus, Bardaisan, the rise of the Sassanids in Iran, and its impact on Oriental Christianity, the ideological and religious systems of the Sassanid Iran, Afraat and his fight against Manicheism, Shapur’s effort to consolidate Mazdeism and his double fight against Manicheism and Oriental Christianity, the opposition between Dabisho and Far Boht, the persecutions of the Oriental Christians by Yazdgerd II, details from the Chronicle of the Karkha of Bet Selok, the great work of Nestorius, stories from the Bet Lapat synod, and information about the continuation of Nestorius’ work by Barsuma are included in this part. Everything is narrated, as if lived by a person who lived at those days and bore witness to the aforementioned events and developments, i.e. someone who was deeply involved in all these issues. The overall scenery is narrated in a vivid and fascinating manner.
https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Маргдис – Мардин (Юго-Восточная Турция): Отрывки из “Шести звезд Востока” профессора Мухаммеда Шамсаддина Мегаломматиса

https://vk.com/video434648441_456240488

О главе этой книги: Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

5. Маргдис – Мардин

На самом деле, пятая глава книги профессора Мегаломматиса посвящена Мардину, который был известен как Маргдис во времена Римской империи. После представления исторического очертания и привлекательного повествования об архитектурных пейзажах, то есть о старых и аристократических домах мардинцев, их школах, мечетях и замках, Мегаломматис обращается к старым месопотамским дням славы этого города, который был известен как Марида для древних ассирийцев. В частности, ассирийцы были известны великолепными сооружениями, которые они построили на поверхности Земли или в подземном мире.

Затем следует самая захватывающая часть главы, в которой автор ссылается на необычный опыт посвящения, который он испытал в одном из мардинских особняков, откуда он, кажется, имел доступ к глубоко высеченным подземным коридорам, а также к пейзажам «полой» Земли, с которым мы также сталкиваемся в Жюле Верне и в Умберто Эко! Профессор Мегаломматис помещает весь свой опыт под покровительство, теоретико-идеологическое освещение и эмблему Сина, то есть Луны, одного из высших символов ассирийского саргонидного монотеизма.

Автор сообщает, что он встречал мистически украшенные барельефы, связанные с древними ассирийскими понятиями / символами Иштар и Адад, в подземных переходах, которые он пересек. Он даже продвинулся дальше, так как эти отрывки могут привести к отдаленным местам; затем, после первоначального описания мест, которые он посетил, он указывает, что разные группы людей, принадлежащих к двум противоположным месопотамским народам, а именно монотеистическим ассирийцам и политеистическим вавилонянам, построили различные подземные ходы и коридоры. Эти группы людей действовали в том смысле, что переигрывали дела своих противников. Наконец, Мегаломматис рассказывает о своем великом видении.

Перед ним возникли два круга: темный круг, содержащий лица ведущих монофизитских богословов и духовенства, и в особенности лица Петра Гнафея, Северуса и Иакова Барадея, и яркий золотой круг, охватывающий лица несторианского авангарда, Нарсеса, Йихибы и Барсумы, сына голодания. Два круга ужасно сталкивались друг с другом. Видение о сталкивающихся лучах, исходящих из двух кругов, заканчивается, а затем начинается повествование о встрече автора с многовековым мудрецом, который представился следующим образом:

«Абдишо, Святой Знаний Великой Ассирийской Церкви Востока, Печать Знаний Иисуса, Уважаемый Боец, Казначей Мудрости Нестория и Феодоруса Мопсуестийского, Верховный Судья Весов Барсума, Великий Магистр класса Дришане странствующих, Последователь проповеди Великого Великого Магистра Сергия Бахиры, который открыл своему ученику, Мухаммеду из арабов, одно Божие предназначение, премия за запоминание речи Афраата, Член Натарской Курсии, переводчик Нухары Тисмасхатхи, и Смиренный Солдат Иисуса и Пророков против Общества Зла».

Еще более интригующими являются исторические ссылки, на которые Абдишо указал автору. Продолжая рассказывать о монофизитско-несторианском конфликте, который сформировал все основные события в восточном христианстве, Абдишо описывает невероятные детали и дает проницательные объяснения обо всех важных интеллектуальных, идеологических и культурных событиях в истории восточного христианства. Татиан, Бардайсан, восстание сасанидов в Иране и его влияние на восточное христианство, идеологические и религиозные системы сасанидского Ирана, Афраат и его борьба против манихейства, попытка Шапура консолидировать маздеизм и его двойная борьба против манихейства и восточного христианства, противопоставление Дабишо и Фар-Бохта, гонения на восточных христиан со стороны Яздгерда II, подробности из Хроники Карха Бет Селок, великая работа Нестория, рассказы из Синода Бет Лапата и информация о продолжении работы Нестория, предпринятой Барсумой, включены включены в эту превосходную главу.

Все рассказывается, как будто человеком, который жил в те дни и свидетельствовал о вышеупомянутых событиях, то есть кем-то, кто был глубоко вовлечен во все эти вопросы. Общий пейзаж рассказан в яркой и увлекательной манере.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Маргдис – Мардин (Юго-Восточная Турция): Отрывки из “Шести звезд Востока” проф. Шамсаддина Мегаломматиса

https://ok.ru/video/1692359395949

О главе этой книги: Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

5. Маргдис – Мардин

На самом деле, пятая глава книги профессора Мегаломматиса посвящена Мардину, который был известен как Маргдис во времена Римской империи. После представления исторического очертания и привлекательного повествования об архитектурных пейзажах, то есть о старых и аристократических домах мардинцев, их школах, мечетях и замках, Мегаломматис обращается к старым месопотамским дням славы этого города, который был известен как Марида для древних ассирийцев. В частности, ассирийцы были известны великолепными сооружениями, которые они построили на поверхности Земли или в подземном мире.

Затем следует самая захватывающая часть главы, в которой автор ссылается на необычный опыт посвящения, который он испытал в одном из мардинских особняков, откуда он, кажется, имел доступ к глубоко высеченным подземным коридорам, а также к пейзажам «полой» Земли, с которым мы также сталкиваемся в Жюле Верне и в Умберто Эко! Профессор Мегаломматис помещает весь свой опыт под покровительство, теоретико-идеологическое освещение и эмблему Сина, то есть Луны, одного из высших символов ассирийского саргонидного монотеизма.

Автор сообщает, что он встречал мистически украшенные барельефы, связанные с древними ассирийскими понятиями / символами Иштар и Адад, в подземных переходах, которые он пересек. Он даже продвинулся дальше, так как эти отрывки могут привести к отдаленным местам; затем, после первоначального описания мест, которые он посетил, он указывает, что разные группы людей, принадлежащих к двум противоположным месопотамским народам, а именно монотеистическим ассирийцам и политеистическим вавилонянам, построили различные подземные ходы и коридоры. Эти группы людей действовали в том смысле, что переигрывали дела своих противников. Наконец, Мегаломматис рассказывает о своем великом видении.

Перед ним возникли два круга: темный круг, содержащий лица ведущих монофизитских богословов и духовенства, и в особенности лица Петра Гнафея, Северуса и Иакова Барадея, и яркий золотой круг, охватывающий лица несторианского авангарда, Нарсеса, Йихибы и Барсумы, сына голодания. Два круга ужасно сталкивались друг с другом. Видение о сталкивающихся лучах, исходящих из двух кругов, заканчивается, а затем начинается повествование о встрече автора с многовековым мудрецом, который представился следующим образом:

«Абдишо, Святой Знаний Великой Ассирийской Церкви Востока, Печать Знаний Иисуса, Уважаемый Боец, Казначей Мудрости Нестория и Феодоруса Мопсуестийского, Верховный Судья Весов Барсума, Великий Магистр класса Дришане странствующих, Последователь проповеди Великого Великого Магистра Сергия Бахиры, который открыл своему ученику, Мухаммеду из арабов, одно Божие предназначение, премия за запоминание речи Афраата, Член Натарской Курсии, переводчик Нухары Тисмасхатхи, и Смиренный Солдат Иисуса и Пророков против Общества Зла».

Еще более интригующими являются исторические ссылки, на которые Абдишо указал автору. Продолжая рассказывать о монофизитско-несторианском конфликте, который сформировал все основные события в восточном христианстве, Абдишо описывает невероятные детали и дает проницательные объяснения обо всех важных интеллектуальных, идеологических и культурных событиях в истории восточного христианства. Татиан, Бардайсан, восстание сасанидов в Иране и его влияние на восточное христианство, идеологические и религиозные системы сасанидского Ирана, Афраат и его борьба против манихейства, попытка Шапура консолидировать маздеизм и его двойная борьба против манихейства и восточного христианства, противопоставление Дабишо и Фар-Бохта, гонения на восточных христиан со стороны Яздгерда II, подробности из Хроники Карха Бет Селок, великая работа Нестория, рассказы из Синода Бет Лапата и информация о продолжении работы Нестория, предпринятой Барсумой, включены включены в эту превосходную главу.

Все рассказывается, как будто человеком, который жил в те дни и свидетельствовал о вышеупомянутых событиях, то есть кем-то, кто был глубоко вовлечен во все эти вопросы. Общий пейзаж рассказан в яркой и увлекательной манере.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

=================================================

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Μάργδις – Μάρντιν (ΝΑ Τουρκία) οι Συγκρούσεις Μονοφυσιτών και Νεστοριανών Χριστιανών από την Μεσοποταμία έως την Κεντρική ΑσίαDownload

==================================================

Έξι Άστρα της Ανατολής,

Κεφάλαιο Πέμπτο,

Μάργδις

Νίσιβη – Νουσαϋμπίν: Καραβανούπολη, Κέντρο της Αραμαϊκής Μονοφυσιτικής Χριστιανωσύνης και Πέρασμα Μανιχαίων, όπως την περιγράφει ο Ανατολιστής καθ. Μεγαλομμάτης

Αναδημοσιεύω εδώ το τέταρτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή καθ.  Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά. 

Η Νίσιβη είναι σήμερα μια μικρή πόλη της νοτιοανατολικής Τουρκίας ακριβώς πάνω στην τουρκοσυριακή μεθόριο, κάπου 110-120 χμ δυτικά από το τριεθνές σημείο Τουρκίας, Ιράκ, και Συρίας. Από την άλλη πλευρά των συνόρων βρίσκεται η συριακή πόλη Καμισλί. Η πόλη αυτή είναι ένα ανιστόρητο παρασκεύασμα της γαλλικής αποικιοκρατίας: δεν υπήρξε ποτέ μια ιστορική πόλη ονόματι Καμισλί. Υπήρξε μόνον η Νίσιβη η οποία διαχωρίστηκε σε δύο τμήματα μετά το τέλος του Α’ ΠΠ και την αγγλογαλλική μοιρασιά των νοτίων εκτάσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σήμερα όπως και παλαιότερα τα δυο τμήματα της διαιρεμένης Νίσιβης αποτελούν ένα ενιαίο οικιστικό σύνολο. Όταν οι Γάλλοι αποικιοκράτες απέσπασαν το νότιο τμήμα της Νίσιβης, του έδωσαν το ψευτο-όνομα Καμισλί, κάτι που συνέχισαν όλα τα άχρηστα κι αυτοκαταστροφικά νεο-αποικιοκρατικά κατεστημένα της ψευτοχώρας ‘Συρία’ μέχρι σήμερα.

Ο σιδηρόδρομος Βερολίνου – Βαγδάτης (μέσω Καισάρειας) διερχόταν από την Νίσιβη και αυτό αναβάθμισε την μικρή Νουσαϋμπίν του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Όταν η ευρύτερη περιοχή μοιράστηκε από τα εγκληματικά σχέδια των Άγγλων και Γάλλων αποικιοκρατών (σύμφωνο Sykes – Picot), τότε προκλήθηκε το ανιστόρητο σύγχρονο γεωπολιτικό έκτρωμα της Μέσης Ανατολής και η σιδηροδρομική γραμμή, αντί να συνδέει απ’ ευθείας δύο χώρες (Τουρκία και Ιράκ), περιέβαλε και μια τρίτη, ενδιάμεση: την Συρία.

Έτσι, από την Νουσαϋμπίν και για μια απόσταση 100-120 χμ η η σιδηροδρομική γραμμή διασχίζει το βορειοανατολικό άκρο της Συρίας και μετά εισέρχεται στο Ιράκ. Αυτό δείχνει πόσο ψεύτικα ήταν παντού και πάντοτε τα σύνορα που προέκυψαν από παρέμβαση αποικιοκρατικών δυνάμεων. Χαράχτηκαν όλα τους με σκοπό να χρησιμοποιηθούν αργότερα για πρόκληση προβλημάτων. Έτσι λοιπόν, όταν στις δεκαετίες του 1970 και 1980, τα μπααθικά καθεστώτα του Ιράκ και της Συρίας ήρθαν σε σύγκρουση αναμεταξύ τους, το Ιράκ αυτόματα αποκόπηκε σιδηροδρομικώς από την Τουρκία, επειδή η Συρία έκλεισε τα προς το Ιράκ σύνορά της. Τότε, η Νουσαϋμπίν έγινε η απόληξη του σιδηροδρομικού δικτύου της Νοτιοανατολικής Τουρκίας. Μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΰν, η σύνδεση Άγκυρας – Βαγδάτης επαναλήφθηκε για λίγα χρόνια, για να σταματήσει το 2011 με τον συριακό εμφύλιο.

Η ιστορική συνέχεια της Νίσιβης ξεπερνάει 4500-5000 χρόνια συνεχούς κατοίκησης. Το όνομα της πόλης είναι ασσυριακό (Νασιμπίνα) και μετά τον 7ο προχριστιανικό αιώνα ο χώρος κατοικήθηκε από Αραμαίους. Η Νασιμπίν, όπως ονομάζεται στα αραμαϊκά, ήταν μια μεγάλη καραβανούπολη στους δρόμους ανάμεσα στην Μεσοποταμία, το Ιράν, την Κεντρική Ασία και τον Καύκασο από την μια και την Ανατολία και την Συροπαλαιστίνη από την άλλη. Με άλλα λόγια, η Νίσιβη ήταν σημαντικός κόμβος στο Εμπόριο Δύσης και Ανατολής πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού όπως και η Χάτρα στο βορειοδυτικό Ιράκ, η Δούρα Ευρωπός και η Παλμύρα (Ταντμόρ) στη Συρία, και η Ρέκεμ (Πέτρα) στην Ιορδανία.

Η πόλη δεν ήταν ποτέ ισχυρό κέντρο βασιλικής εξουσίας, όπως η Ούρφα (Ουρχόη ή Έδεσσα της Οσροηνής), η Κομμαγηνή  και η Άμιδα – Ντιγιάρμπεκιρ, αλλά υπήρξε επίσης κορυφαίο πνευματικό, επιστημονικό, ακαδημαϊκό κέντρο των χριστιανικών και των πρώιμων ισλαμικών χρόνων. Η Νασιμπίν ήταν τότε και παρέμεινε έκτοτε η πρωτεύουσα του Τουρ Αμπντίν, του λεγόμενου Άθω της Μεσοποταμίας. Υπήρχαν πάνω από 30 τεράστια μοναστήρια, θεολογικά κέντρα με απέραντες βιβλιοθήκες, στο βορειοανατολικό αυτό υψίπεδο της Μεσοποταμίας όπου βρισκόταν το επίκεντρο του αραμαϊκού μονοφυσιτισμού. Μόνον η Αντιόχεια κι η Αλεξάνδρεια μπορούσαν να παραβληθούν με την Νίσιβη στην δεινότητα των θεολογικών επιχειρημάτων, ερίδων και συγγραμμάτων.

Γενικά – εισαγωγικά:

https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/781055

https://www.livius.org/articles/place/nisibis-nusaybin/

http://www.iranicaonline.org/articles/nisibis-city-in-northern-mesopotamia

https://gedsh.bethmardutho.org/Mushe-of-Nisibis

https://ru.wikipedia.org/wiki/Нусайбин

https://ru.wikipedia.org/wiki/Иаков_Низибийский

https://ru.wikipedia.org/wiki/Нисибинская_школа=

https://drevo-info.ru/articles/21712.html

https://en.wikipedia.org/wiki/Nusaybin

https://en.wikipedia.org/wiki/Jacob_of_Nisibis

https://en.wikipedia.org/wiki/School_of_Nisibis

http://catholicencyclopedia.newadvent.com/cathen/11084c.htm

Δείτε το βίντεο:

Νίσιβη – Νουσαϋμπίν, ΝΑ Τουρκία: Έξι Άστρα της Ανατολής, του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη

Περισσότερα:

Δεν υπάρχει βιβλίο που να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από το ιστορικό – θρησκευτικό περιηγητικό του Κοσμά (νυν Μουχάμαντ Σαμσαντίν) Μεγαλομμάτη «Έξι Άστρα της Ανατολής» το οποίο διάβασα πρόσφατα στο Ιντερνέτ. Η μόνη έκδοση του βιβλίου από τις Εκδόσεις Δόμος έχει εξαντληθεί και ο πιο εύκολος τρόπος να διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό αυτό έργο είναι να κάνει ένα κλικ εδώ: https://6astratisanatolis.wordpress.com/

Και το τέταρτο κεφάλαιο, το οποίο αφορά την Νίσιβη – Νουσαϋμπίν βρίσκεται εδώ:

https://6astratisanatolis.wordpress.com/2016/05/22/έξι-άστρα-της-ανατολής-μάργδις/

Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα ένας, έστω ένας, επιστήμονας ή διπλωμάτης που να γνωρίζει την Τουρκία, την ιστορία της, το παρελθόν και το παρόν της τόσο βαθειά και τεκμηριωμένα όσο ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης.

Καθώς είχα την τύχη να γνωρίζω κάποιους από τους καλύτερους προσωπικούς του φίλους οι οποίοι πρώτοι μου μίλησαν για το βιβλίο, έχω πρόσφατα επικοινωνήσει μαζί του και του ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω υπό τη μορφή βίντεο επιλεγμένα κομμάτια από το βιβλίο του αυτό, καθώς και τις φωτογραφίες του. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συγκατάθεσή του.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 1994 αλλά γράφηκε τμηματικά από το 1989 μέχρι το 1992. Ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης είναι επίσης ένας εξαίρετος φωτογράφος και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο είναι όλες δικές του. Μετά από μεταπτυχιακή εξειδίκευση σε ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, ιρανολογία και ισλαμολογία, ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης πέρασε πολλά χρόνια εξερευνώντας και μελετώντας αρχαιότητες και μνημεία σπιθαμή προς σπιθαμή στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, το Ιράκ, την Περσία και το Πακιστάν, ενόσω προετοίμαζε τη διδακτορική διατριβή του, από το 1984 μέχρι το 1990. Παράλληλα δημοσίευε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες σε Ελλάδα, Τουρκία και Περσία, λήμματα σε ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, και τα πρώτα του επιστημονικά άρθρα.

Αργότερα, και αφότου έγινε μουσουλμάνος, ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης εργάστηκε σε τρία πανεπιστήμια στην Τουρκία και την Βόρεια Κύπρο (1994 – 1997) και υπήρξε μέλος κορυφαίων πολιτικών και ακαδημαϊκών θεσμών στην Τουρκία και τη Βόρεια Κύπρο, δημόσια γνωστός χάρη σε τηλεοπτική συμμετοχές και αναφορές σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, και συνεργάτης επιφανών πολιτικών της γειτονικής μας χώρας.

Όμως εγκατέλειψε τα πάντα όταν απειλήθηκε επειδή τόσο έγκαιρα αντιλήφθηκε τα αγγλοαμερικανικά σχέδια μερικής και βαθμιαίας ισλαμοποίησης της Άγκυρας, την οποία σαν ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας χαρακτηρίζει απλά ως «αποικιοκρατοποίηση» της Τουρκίας.

Θα κλείσω αυτό το εισαγωγικό σημείωμα λέγοντας ότι όπου τελειώνουν η αμορφωσιά (ιδιαίτερα για την Τουρκία και ολόκληρη την Ασία και την Αφρική), η άγνοια, η εθνικιστική και πατριδοκαπηλευόμενη ηλιθιότητα, η φιλοδυτική πολιτική εγληματικότητα και η αντιτουρκική παραφροσύνη του μασωνικού – σιωνιστικού κατεστημένου της χρεωκοπημένης Ελλάδας εκεί αρχίζει η αλήθεια των αναλύσεων και των κειμένων του κ. Μεγαλομμάτη τον οποίο πολλοί πολέμησαν με λύσσα στην Ελλάδα επειδή αποτελούσε κίνδυνο για τα βρώμικα και ελεεινά συμφέροντά τους.

Από το 2001, ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης ζει στο Κάϊρο, στο Χαρτούμ, στο Μογκαντίσου, στο Κουργκάν της Σιβηρίας, στο Τουρφάν του Ανατολικού Τουρκεστάν (ΒΔ Κίνα) και σε άλλες χώρες ασιατικές κι αφρικανικές χώρες. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει πάνω από 2000 άρθρα στο Ιντερνέτ. Αυτή την περίοδο, ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκεται στο βόρειο Αφγανιστάν σε εξερευνήσεις μαζί με τους εκεί Χαζάρα και Τατζίκους φίλους του.

Σε επόμενα βίντεο θα παρουσιάσω αποσπάσματα και φωτογραφίες από τα άλλα δύο (2) κεφάλαια του εξαιρετικού βιβλίου του κ. Μεγαλομμάτη.

Δείτε το βίντεο:

Nisibis – Nusaybin (SE Turkey): The Six Stars of the Orient, Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

https://orientalgreeks.livejournal.com/24061.html

About:

4. Nisibis
The great caravan city – center of Philosophy, Theology and Ideology, Nisibis – Nusaybin, comes next! It is an excellent occasion for the author to offer us a theoretical diagram and a deep understanding of the most famous and the most controversial Gnostic system of the Late Antiquity, i.e. Manicheism, the system set up by Mani to which so extensively Islamic historians referred as the ‘Manawiyah’, starting with Tabari.

This presentation takes the form of a rather imaginative discussion the author, now depicted as a member of an old times caravan, had with a very particular traveler, the Manichaean hierophant, magician and philosopher Bardaisan. The ideological extrapolation helps the reader to understand not only the basic concepts and the real dimensions of the system established by Mani, but also to get historical viewpoints over this philosophy and religion, as well as the theoretical refutations of Mani’s system, as compiled by high priests and philosophers of rather Iranian Mazdeist background.

Of no lesser interest are the vivid and colorful descriptions and the strong images that the author offers his readers; the meticulous portrait of the Manichaean Bardaisan itself, including his turban, his aura and his eyes, is closer to painting than to literature. A close study of the Manichaean frescos of Turfan (at the Central Asiatic deserts of Eastern Turkestan or Sinkiang, actually a Northwestern Chinese province) seems to have served here as source of inspiration for Prof. Megalommatis. All this happens, as if we have traveled back in time, and more precisely in the era of the Sassanid Empire.

All the important monuments of Nusaybin, Mar Augen, and the Tur Abdin area are also described in this chapter. After this passage, Prof. Megalommatis attempts to offer to the average reader the opportunity of another time travel, in this case thanks to a discussion with a Yemenite merchant, Daud Reydan, who visited Nisibis by means of a phenomenal mirage!
https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Нисибис – Нусайбин (Юго-Восточная Турция): шесть звезд Востока, профессор Мухаммад Шамсаддин Мегаломматис

https://vk.com/video434648441_456240483

О главе этой книги:

Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

4. Нисибис – Нусайбин

Этот великий караванный город – центр философии, теологии и идеологии, Нисибис – Нусайбин, является темой следующей главы. Это прекрасный повод для автора предложить нам теоретическую схему и глубокое понимание самой известной и наиболее противоречивой гностической системы поздней античности, то есть манихейства, системы, созданной Мани. Манихейство было очень хорошо известно исламским историкам (начиная с Табари), которые назвали его «Манавия».

Представление манихейства принимает форму весьма образного обсуждения, которое автор, изображенный теперь как член старого каравана, провел с очень специфическим путешественником, то есть манихейским иерофантом, магом и философом Бардайсаном. Идеологическая экстраполяция помогает читателю понять не только основные понятия и реальные измерения системы, установленной Мани, но также получить исторические взгляды на эту философию и религию. Читатель также имеет возможность ознакомиться с историческими, теоретическими опровержениями системы Мани, которые были составлены в то время в основном первосвященниками и философами довольно иранского маздеистского происхождения.

Не меньший интерес представляют яркие и красочные описания и сильные образы, которые автор предлагает своим читателям; тщательный портрет самого манихейского Бардайсана, включая его тюрбан, его ауру и его глаза, ближе к живописи, чем к литературе. Тщательное изучение манихейских фресок Турфана (в центрально-азиатских пустынях Восточного Туркестана или Синьцзяна, фактически в северо-западной китайской провинции), похоже, послужило источником вдохновения для профессора Мегаломматиса. Все это происходит, как если бы мы путешествовали назад во времени, а точнее в эпоху империи Сасанидов.

Все важные памятники Нусайбина, Мар Огена и области Тур-Абдин также описаны в этой главе. После этого отрывка профессор Мегаломматис пытается предложить читателю возможность еще одного путешествия во времени, в данном случае благодаря беседе с йеменским купцом Даудом Рейданом, который посетил Нисибис с помощью феноменального миража!

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Нисибис – Нусайбин (Юго-Восточная Турция): шесть звезд Востока, профессор Мухаммад Шамсаддин Мегаломматис

https://ok.ru/video/1687696050797

О главе этой книги:

Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

4. Нисибис – Нусайбин

Этот великий караванный город – центр философии, теологии и идеологии, Нисибис – Нусайбин, является темой следующей главы. Это прекрасный повод для автора предложить нам теоретическую схему и глубокое понимание самой известной и наиболее противоречивой гностической системы поздней античности, то есть манихейства, системы, созданной Мани. Манихейство было очень хорошо известно исламским историкам (начиная с Табари), которые назвали его «Манавия».

Представление манихейства принимает форму весьма образного обсуждения, которое автор, изображенный теперь как член старого каравана, провел с очень специфическим путешественником, то есть манихейским иерофантом, магом и философом Бардайсаном. Идеологическая экстраполяция помогает читателю понять не только основные понятия и реальные измерения системы, установленной Мани, но также получить исторические взгляды на эту философию и религию. Читатель также имеет возможность ознакомиться с историческими, теоретическими опровержениями системы Мани, которые были составлены в то время в основном первосвященниками и философами довольно иранского маздеистского происхождения.

Не меньший интерес представляют яркие и красочные описания и сильные образы, которые автор предлагает своим читателям; тщательный портрет самого манихейского Бардайсана, включая его тюрбан, его ауру и его глаза, ближе к живописи, чем к литературе. Тщательное изучение манихейских фресок Турфана (в центрально-азиатских пустынях Восточного Туркестана или Синьцзяна, фактически в северо-западной китайской провинции), похоже, послужило источником вдохновения для профессора Мегаломматиса. Все это происходит, как если бы мы путешествовали назад во времени, а точнее в эпоху империи Сасанидов.

Все важные памятники Нусайбина, Мар Огена и области Тур-Абдин также описаны в этой главе. После этого отрывка профессор Мегаломматис пытается предложить читателю возможность еще одного путешествия во времени, в данном случае благодаря беседе с йеменским купцом Даудом Рейданом, который посетил Нисибис с помощью феноменального миража!

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

————————————————————————————————

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Νίσιβη – Νουσαϋμπίν Καραβανούπολη, Κέντρο της Αραμαϊκής Μονοφυσιτικής Χριστιανωσύνης και Πέρασμα ΜανιχαίωνDownload

====================================================

Έξι Άστρα της Ανατολής

Κεφάλαιο Τέταρτο

Νίσιβις

Ντιγιάρμπακιρ: η Άμιδα της Βόρειας Μεσοποταμίας (ΝΑ Τουρκία), όπως την απεικονίζει διαχρονικά ο Ανατολιστής καθ. Μεγαλομμάτης στα Έξι Άστρα της Ανατολής

Αναδημοσιεύω εδώ το τρίτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη ‘Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά. 

Η Άμιδα – Ντιγιάρμπακιρ είναι μια μεγάλη πόλη της νοτιοανατολικής Τουρκίας πέρα από την οροσειρά του Αντίταυρου, στα βόρεια άκρα της Μεσοποταμίας. Κτισμένη στις δυτικές όχθες του Τίγρη από τους Ασσύριους, οχυρωμένη από τον Ιουστινιανό με πελώρια τείχη, η πόλη υπήρξε σημαντικό πέρασμα καραβανιών, πρωτεύουσα ισλαμικών δυναστειών, σημαντικό κέντρο μυστικισμού και επιστήμης, και μέχρι σήμερα στα κουρμάντζι διατηρεί το αρχικό της, ασσυριακό, όνομα: Αμεντί. 

Μαζί με την Ούρφα (Ουρχόη στα αραμαϊκά, Έδεσσα Οσροηνής στα αρχαία ελληνικά) και το Γκαζίαντεπ (Αϋντάμπ στα αραμαϊκά, Δολίχη στα αρχαία ελληνικά), το Ντιγιάρμπεκιρ είναι η μία από τις τρεις μεγαλύτερες πόλεις της ΝΑ Τουρκίας σήμερα.

Γενικά – εισαγωγικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Diyarbak%C4%B1r

https://ru.wikipedia.org/wiki/Диярбакыр

https://www.livius.org/articles/place/amida/

http://romeartlover.tripod.com/Turmag23.html

http://syriaca.org/place/8.html

https://www.academia.edu/38604518/Bizans_%C4%B0mparatorlu%C4%9Fu_Zaman%C4%B1nda_Amida_Diyarbak%C4%B1r_IV.-VII._Y%C3%BCzy%C4%B1l

Δείτε το βίντεο:

Ντιγιάρμπεκιρ – Άμιδα, ΝΑ Τουρκία: Έξι Άστρα της Ανατολής, του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη

Περισσότερα:

Δεν υπάρχει βιβλίο που να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από το ιστορικό – θρησκευτικό περιηγητικό του Κοσμά (νυν Μουχάμαντ Σαμσαντίν) Μεγαλομμάτη «Έξι Άστρα της Ανατολής» το οποίο διάβασα πρόσφατα στο Ιντερνέτ. Η μόνη έκδοση του βιβλίου από τις Εκδόσεις Δόμος έχει εξαντληθεί και ο πιο εύκολος τρόπος να διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό αυτό έργο είναι να κάνει ένα κλικ εδώ: https://6astratisanatolis.wordpress.com/

Και το τρίτο κεφάλαιο, το οποίο αφορά την Άμιδα – Ντιγιάρμπεκιρ βρίσκεται εδώ:

https://6astratisanatolis.wordpress.com/2016/05/22/έξι-άστρα-της-ανατολής-άμιδα/

Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα ένας, έστω ένας, επιστήμονας ή διπλωμάτης που να γνωρίζει την Τουρκία, την ιστορία της, το παρελθόν και το παρόν της τόσο βαθειά και τεκμηριωμένα όσο ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης.

Καθώς είχα την τύχη να γνωρίζω κάποιους από τους καλύτερους προσωπικούς του φίλους οι οποίοι πρώτοι μου μίλησαν για το βιβλίο, έχω πρόσφατα επικοινωνήσει μαζί του και του ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω υπό τη μορφή βίντεο επιλεγμένα κομμάτια από το βιβλίο του αυτό, καθώς και τις φωτογραφίες του. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συγκατάθεσή του.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 1994 αλλά γράφηκε τμηματικά από το 1989 μέχρι το 1992. Ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης είναι επίσης ένας εξαίρετος φωτογράφος και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο είναι όλες δικές του. Μετά από μεταπτυχιακή εξειδίκευση σε ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, ιρανολογία και ισλαμολογία, ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης πέρασε πολλά χρόνια εξερευνώντας και μελετώντας αρχαιότητες και μνημεία σπιθαμή προς σπιθαμή στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, το Ιράκ, την Περσία και το Πακιστάν, ενόσω προετοίμαζε τη διδακτορική διατριβή του, από το 1984 μέχρι το 1990. Παράλληλα δημοσίευε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες σε Ελλάδα, Τουρκία και Περσία, λήμματα σε ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, και τα πρώτα του επιστημονικά άρθρα.

Αργότερα, και αφότου έγινε μουσουλμάνος, ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης εργάστηκε σε τρία πανεπιστήμια στην Τουρκία και την Βόρεια Κύπρο (1994 – 1997) και υπήρξε μέλος κορυφαίων πολιτικών και ακαδημαϊκών θεσμών στην Τουρκία και τη Βόρεια Κύπρο, δημόσια γνωστός χάρη σε τηλεοπτική συμμετοχές και αναφορές σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, και συνεργάτης επιφανών πολιτικών της γειτονικής μας χώρας.

Όμως εγκατέλειψε τα πάντα όταν απειλήθηκε επειδή τόσο έγκαιρα αντιλήφθηκε τα αγγλοαμερικανικά σχέδια μερικής και βαθμιαίας ισλαμοποίησης της Άγκυρας, την οποία σαν ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας χαρακτηρίζει απλά ως «αποικιοκρατοποίηση» της Τουρκίας.

Θα κλείσω αυτό το εισαγωγικό σημείωμα λέγοντας ότι όπου τελειώνουν η αμορφωσιά (ιδιαίτερα για την Τουρκία και ολόκληρη την Ασία και την Αφρική), η άγνοια, η εθνικιστική και πατριδοκαπηλευόμενη ηλιθιότητα, η φιλοδυτική πολιτική εγληματικότητα και η αντιτουρκική παραφροσύνη του μασωνικού – σιωνιστικού κατεστημένου της χρεωκοπημένης Ελλάδας εκεί αρχίζει η αλήθεια των αναλύσεων και των κειμένων του κ. Μεγαλομμάτη τον οποίο πολλοί πολέμησαν με λύσσα στην Ελλάδα επειδή αποτελούσε κίνδυνο για τα βρώμικα και ελεεινά συμφέροντά τους.

Από το 2001, ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης ζει στο Κάϊρο, στο Χαρτούμ, στο Μογκαντίσου, στο Κουργκάν της Σιβηρίας, στο Τουρφάν του Ανατολικού Τουρκεστάν (ΒΔ Κίνα) και σε άλλες χώρες ασιατικές κι αφρικανικές χώρες. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει πάνω από 2000 άρθρα στο Ιντερνέτ. Αυτή την περίοδο, ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκεται στο βόρειο Αφγανιστάν σε εξερευνήσεις μαζί με τους εκεί Χαζάρα και Τατζίκους φίλους του.

Σε επόμενα βίντεο θα παρουσιάσω αποσπάσματα και φωτογραφίες από τα άλλα τρία (3) κεφάλαια του εξαιρετικού βιβλίου του κ. Μεγαλομμάτη.

Δείτε το βίντεο:

Diyarbakir – Amida (SE Turkey): The Six Stars of the Orient, Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

https://orientalgreeks.livejournal.com/23102.html

About:

3. Amida
In the book’s third chapter, Megalommatis presents Amida, the present day city of Diyarbakir, the great Kurmanji capital of Turkey. Very interesting visions from Daniel’s book of prophecy are to be met here, since the river Tigris is considered as the common vehicle of intuitive ideas and powerful images of the End of Time. At another point of the chapter, a striking juxtaposition between Edessa and Amida reveals to the reader the fundamental characteristics of the nature of these two cities and the basic aspects of their ‘souls’. Thus, Edessa (Urfa) is presented as the city of the family life and of the calmness next to the blessed waters of the lake, whereas Amida (Diyarbakir) is depicted as the city of the sexual passions and pleasures in the bars, the night clubs, and the brothels next to the virulent flow of Tigris, the river with the most aggressive current.

Even more fascinating pages are dedicated to a symbolic description of the initiation the author had in the historical and esoteric mysteries of Amida, at the Mansion of the Amidian Black Lady and Diachronic Mistress. This Domus seems to be a permanent atelier of the Oriental Free Masonry established in Amida. The Amidian Black Lady had apparently difficult exercises adjusted to the author, and at the end, she rewarded him with insightful answers to his many questions as regards the History of Esoterism.

Diyarbakir is the correct place to speak extensively about Kurds. That is why in this chapter Megalommatis presents in a very literary manner the History of Kurdsduring the Antiquity, the Islamic Ages, and the modern times, adding comprehensive information about the Yezidis, a Kurdish religious minority. The Yazidis live mostly around Mosul and Dohuk, in Northern Iraq, but they are present in Amida / Diyarbakir as well. They believe in a religious – theological system that is reminiscent of different Gnostic faiths and of the Manichaean Cosmology. Yazidism adopted also many elements from Islam, preserving however its genuine character, autonomy and Holy Book, the renowned Mashaf-e Ras, the Black Holy Book, to which the author refers, including also a few excerpts. The vision of the Sublime Nineveh, as the ultimate capital of all the Kurds, heralding the Celestial Jerusalem, closes the chapter.
https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Диярбакыр – Амида (Юго-Восточная Турция): отрывки из книги профессора Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса «Шесть звезд Востока»

https://vk.com/video434648441_456240480

О главе этой книги:

Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

3. Амида

В третьей главе своей книги профессор Мегаломматис представляет Амиду, современный город Диярбакыр, великую турецкую столицу Курманджи. Здесь мы можем прочитать очень интересные видения из книги пророчеств Даниила, потому что река Тигр считается распространенным носителем интуитивных идей и мощных образов Конца Времени. В другом пункте главы поразительное сопоставление между Эдессой (Осроены) и Амидой открывает читателю фундаментальные характеристики природы этих двух городов и основные аспекты их «душ». Таким образом, Эдесса Осроены (Урфа) представлена ​​как город семейной жизни и спокойствия рядом с благословенными водами озера, тогда как Амида (Диярбакыр) изображается как город сексуальных страстей и удовольствий в барах, в ночных клубах, а также в борделях рядом с бурным потоком Тигра, реки с самым агрессивным течением.

Еще более увлекательные страницы посвящены символическому описанию посвящения, которое автор получил в исторических и эзотерических тайнах Амиды, в Особняке Черной Леди Амиды, которая раскрывается как Диахроническая Хозяйка. Этот Домус, кажется, является постоянным ателье Восточного Свободного Масонства, основанного в Амиде. Черная Леди Амиды, очевидно, подготовила для автора трудные упражнения, и в конце она наградила его и дала проницательные ответы на его многочисленные вопросы об Истории Эзотеризма.

Диярбакыр – правильное место, чтобы много говорить о Курманджи. Вот почему в этой главе профессор Мегаломматис очень литературно представляет «Историю курманджи в античность, исламские века и современность», добавляя исчерпывающую информацию о езидах, религиозном меньшинстве курманджи. Езиды живут в основном в окрестностях Мосула и Дохука, в северном Ираке, но они также присутствуют в Амиде / Диярбакыре.

Езиды верят в религиозно-богословскую систему, которая напоминает различные гностические верования и манихейскую космологию. Езидизм также перенял много элементов из ислама, сохранив при этом его подлинный характер, автономию и священную книгу, то есть знаменитую Машафе-Рас, «Черную священную книгу», о которой также расширяет профессор Мегаломматис, добавляя также несколько выдержек. Глава заканчивается представлением о Возвышенной Ниневии, которая описывается как нисходящая на Землю, чтобы стать окончательной столицей Курманджи. Возвышенная Ниневия, как говорят, возвещает Небесный Иерусалим.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Диярбакыр – Амида (Турция): отрывки из книги проф. Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса «Шесть звезд Востока»

https://ok.ru/video/1685073824365

О главе этой книги:

Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

3. Амида

В третьей главе своей книги профессор Мегаломматис представляет Амиду, современный город Диярбакыр, великую турецкую столицу Курманджи. Здесь мы можем прочитать очень интересные видения из книги пророчеств Даниила, потому что река Тигр считается распространенным носителем интуитивных идей и мощных образов Конца Времени. В другом пункте главы поразительное сопоставление между Эдессой (Осроены) и Амидой открывает читателю фундаментальные характеристики природы этих двух городов и основные аспекты их «душ». Таким образом, Эдесса Осроены (Урфа) представлена ​​как город семейной жизни и спокойствия рядом с благословенными водами озера, тогда как Амида (Диярбакыр) изображается как город сексуальных страстей и удовольствий в барах, в ночных клубах, а также в борделях рядом с бурным потоком Тигра, реки с самым агрессивным течением.

Еще более увлекательные страницы посвящены символическому описанию посвящения, которое автор получил в исторических и эзотерических тайнах Амиды, в Особняке Черной Леди Амиды, которая раскрывается как Диахроническая Хозяйка. Этот Домус, кажется, является постоянным ателье Восточного Свободного Масонства, основанного в Амиде. Черная Леди Амиды, очевидно, подготовила для автора трудные упражнения, и в конце она наградила его и дала проницательные ответы на его многочисленные вопросы об Истории Эзотеризма.

Диярбакыр – правильное место, чтобы много говорить о Курманджи. Вот почему в этой главе профессор Мегаломматис очень литературно представляет «Историю курманджи в античность, исламские века и современность», добавляя исчерпывающую информацию о езидах, религиозном меньшинстве курманджи. Езиды живут в основном в окрестностях Мосула и Дохука, в северном Ираке, но они также присутствуют в Амиде / Диярбакыре.

Езиды верят в религиозно-богословскую систему, которая напоминает различные гностические верования и манихейскую космологию. Езидизм также перенял много элементов из ислама, сохранив при этом его подлинный характер, автономию и священную книгу, то есть знаменитую Машафе-Рас, «Черную священную книгу», о которой также расширяет профессор Мегаломматис, добавляя также несколько выдержек. Глава заканчивается представлением о Возвышенной Ниневии, которая описывается как нисходящая на Землю, чтобы стать окончательной столицей Курманджи. Возвышенная Ниневия, как говорят, возвещает Небесный Иерусалим.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

————————————————————————

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Ντιγιάρμπακιρ: η Άμιδα της Βόρειας Μεσοποταμίας (ΝΑ Τουρκία)Download

====================================================

Έξι Άστρα της Ανατολής,

Κεφάλαιο Τρίτο,

Άμιδα

Έδεσσα Οσροηνής: Καραβανούπολη της Βόρειας Μεσοποταμίας, όπως την είδε ο Ανατολιστής καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης

Αναδημοσιεύω εδώ το πρώτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή ‘Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά.

Η Έδεσσα της Οσροηνής (αραμαϊκά: Ουρχόη) είναι σήμερα μια από τις μεγαλύτερες πόλεις και πρωτεύουσες νομού της νοτιοανατολικής Τουρκίας, μόλις 50 χμ από τα συριακά σύνορα και σχεδόν στο μέσον του μήκους τους. Στα τουρκικά λέγεται Ούρφα (Urfa) ή και Σανλί Ούρφα (Şanlıurfa), δηλαδή Ένδοξη Ούρφα, επειδή οι στρατιώτες του Κεμάλ Ατατούρκ την είχαν αποσπάσει από τους επιτιθέμενους Γάλλους αποικιοκράτες.

Δείτε το βίντεο:

Έδεσσα της Οσροηνής (Ούρφα της ΝΑ Τουρκίας): από το Βιβλίο Έξι Άστρα της Ανατολής, του Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη

Περισσότερα:

Δεν υπάρχει βιβλίο που να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από το ιστορικό – θρησκευτικό περιηγητικό του Κοσμά (νυν Μουχάμαντ Σαμσαντίν) Μεγαλομμάτη «Έξι Άστρα της Ανατολής» το οποίο διάβασα πρόσφατα στο Ιντερνέτ. Η μόνη έκδοση του βιβλίου από τις Εκδόσεις Δόμος έχει εξαντληθεί και ο πιο εύκολος τρόπος να διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό αυτό έργο είναι να κάνει ένα κλικ εδώ: https://6astratisanatolis.wordpress.com/

Και το πρώτο κεφάλαιο περί Οσροηνής βρίσκεται εδώ:

https://6astratisanatolis.wordpress.com/2016/05/22/έξι-άστρα-της-ανατολής-οσροηνή

Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα ένας, έστω ένας, επιστήμονας ή διπλωμάτης που να γνωρίζει την Τουρκία, την ιστορία της, το παρελθόν και το παρόν της τόσο βαθειά και τεκμηριωμένα όσο ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης.

Καθώς είχα την τύχη να γνωρίζω κάποιους από τους καλύτερους προσωπικούς του φίλους οι οποίοι πρώτοι μου μίλησαν για το βιβλίο, έχω πρόσφατα επικοινωνήσει μαζί του και του ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω υπό τη μορφή βίντεο επιλεγμένα κομμάτια από το βιβλίο του αυτό, καθώς και τις φωτογραφίες του. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συγκατάθεσή του.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 1994 αλλά γράφηκε τμηματικά από το 1989 μέχρι το 1992. Ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης είναι επίσης ένας εξαίρετος φωτογράφος και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο είναι όλες δικές του. Μετά από μεταπτυχιακή εξειδίκευση σε ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, ιρανολογία και ισλαμολογία, ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης πέρασε πολλά χρόνια εξερευνώντας και μελετώντας αρχαιότητες και μνημεία σπιθαμή προς σπιθαμή στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, το Ιράκ, την Περσία και το Πακιστάν, ενόσω προετοίμαζε τη διδακτορική διατριβή του, από το 1984 μέχρι το 1990. Παράλληλα δημοσίευε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες σε Ελλάδα, Τουρκία και Περσία, λήμματα σε ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, και τα πρώτα του επιστημονικά άρθρα.

Αργότερα, και αφότου έγινε μουσουλμάνος, ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης εργάστηκε σε τρία πανεπιστήμια στην Τουρκία και την Βόρεια Κύπρο (1994 – 1997) και υπήρξε μέλος κορυφαίων πολιτικών και ακαδημαϊκών θεσμών στην Τουρκία και τη Βόρεια Κύπρο, δημόσια γνωστός χάρη σε τηλεοπτική συμμετοχές και αναφορές σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, και συνεργάτης επιφανών πολιτικών της γειτονικής μας χώρας.

Όμως εγκατέλειψε τα πάντα όταν απειλήθηκε επειδή τόσο έγκαιρα αντιλήφθηκε τα αγγλοαμερικανικά σχέδια μερικής και βαθμιαίας ισλαμοποίησης της Άγκυρας, την οποία σαν ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας χαρακτηρίζει απλά ως «αποικιοκρατοποίηση» της Τουρκίας.

Θα κλείσω αυτό το εισαγωγικό σημείωμα λέγοντας ότι όπου τελειώνουν η αμορφωσιά (ιδιαίτερα για την Τουρκία και ολόκληρη την Ασία και την Αφρική), η άγνοια, η εθνικιστική και πατριδοκαπηλευόμενη ηλιθιότητα, η φιλοδυτική πολιτική εγληματικότητα και η αντιτουρκική παραφροσύνη του μασωνικού – σιωνιστικού κατεστημένου της χρεωκοπημένης Ελλάδας εκεί αρχίζει η αλήθεια των αναλύσεων και των κειμένων του κ. Μεγαλομμάτη τον οποίο πολλοί πολέμησαν με λύσσα στην Ελλάδα επειδή αποτελούσε κίνδυνο για τα βρώμικα και ελεεινά συμφέροντά τους.

Από το 2001, ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης ζει στο Κάϊρο, στο Χαρτούμ, στο Μογκαντίσου, στο Κουργκάν της Σιβηρίας, στο Τουρφάν του Ανατολικού Τουρκεστάν (ΒΔ Κίνα) και σε άλλες χώρες ασιατικές κι αφρικανικές χώρες. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει πάνω από 2000 άρθρα στο Ιντερνέτ. Αυτή την περίοδο, ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκεται στο βόρειο Αφγανιστάν σε εξερευνήσεις μαζί με τους εκεί Χαζάρα και Τατζίκους φίλους του.

Σε επόμενα βίντεο θα παρουσιάσω αποσπάσματα και φωτογραφίες από τα άλλα πέντε (5) κεφάλαια του εξαιρετικού βιβλίου του κ. Μεγαλομμάτη.

Δείτε το βίντεο:

Edessa of Osrhoene (Urfa, SE Turkey): excerpts from Prof. Megalommatis’ The Six Stars of the Orient

https://orientalgreeks.livejournal.com/19458.html

About:

1. Edessa of Osrhoene
Edessa of Osrhoene, today’s Urfa in South – Eastern Turkey, is the central point of the first chapter. Already we discover there all the fundamental characteristics and the major trends of Megalommatis’ itinerary narratives. After describing monuments and archeological remains, the author gives a great part of consideration and effort to present – in a very vivid way – several, selected moments of the Edessene past, i.e. various glorious pages of the history of Edessa of Osrhoene, as well as and the entire province of Harran.

The portrait of the rival, Egyptian and Babylonian, armies of Nechao and Nebukadnezzar observing each other from the opposite river shores of Euphrates at Karkhemish is very strong and truly impressive. Certainly, the greater area of Harran was the cross point par excellence between Mesopotamia, Syria, Phoenicia and Anatolia for thousands of years. Megalommatis refers to Harran and its monuments, moving throughout History, from Abraham’s crossing to the Islamic times.

Absolutely fascinating are the descriptions of the Sabians, the famous astrosymbolists of Late Antiquity Sumatar. Muhammad Shamsaddin Megalommatis holds them as highly skillful mysticsinitiated in the greatest secrets pertaining to the End of Time, and to the arrival of the Messiah. The author refers to their voluntary dispersion which was attested several decades ago; he explains the otherwise mysterious development as an indication that the period prophesied as the End of Time has arrived, and he assures his reader that the Sabians, currently unidentified as dispersed in unknown locations, continue pursuing their highly evaluated work during the lifetime of the Messiah. The text turns therefore apocalyptic for the average reader, as the author insinuates that we are living at the times of the Messiah.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Эдесса, столица Осроены (Урфа, Юго-Восточная Турция): отрывки из книги профессора Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса «Шесть звезд Востока»

https://vk.com/video434648441_456240463

О главе этой книги:

Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

1. Эдесса Столица Осроены

Эдесса Столица Осроены, сегодняшняя Урфа в Юго-Восточной Турции, является центральной точкой первой главы. Уже здесь мы обнаруживаем все основные характеристики и основные направления повествований о маршрутах Мегаломматиса. После описания памятников и археологических памятников автор уделяет большое внимание и старается представить – очень живо – несколько избранных моментов прошлого Эдессы, то есть различные славные страницы истории Эдессы и Осроены, а также и вся провинция Харран.

Портрет конкурирующих армий египетского фараона Нечао и вавилонского царя Небукаднеззара, которые наблюдали друг друга с противоположных берегов Евфрата в Кархемиш, очень сильный и поистине впечатляющий. Конечно, большая провинция Харран была точкой пересечения между Месопотамией, Сирией, Финикией и Анатолией – на протяжении многих тысяч лет. Мегаломматис относится к Харрану и его памятникам, которые перемещаются по всей истории от перехода Авраама до исламских времен.

Абсолютно захватывающими являются описания сабиан, знаменитых астросимволистов поздней античности Суматар. Мухаммад Шамсаддин Мегаломматис считает их высококвалифицированными мистиками, посвященными в величайшие тайны, относящиеся к Концу Времени и приходу Мессии. Автор ссылается на их добровольное рассеяние, которое было засвидетельствовано несколько десятилетий назад; он объясняет загадочное развитие, как показатель того, что наступил период, предсказанный как Конец Времени, и заверяет своего читателя, что сабиане, в настоящее время неопознанные и рассеянные в неизвестных местах, продолжают преследовать свою высоко оцененную работу в течение жизни Мессии. Поэтому текст становится апокалиптическим для обычного читателя, поскольку автор намекнул, что мы живем во времена Мессии.

Δείτε το βίντεο:

Эдесса, столица Осроены (Урфа, Юго-Восточная Турция): из книги проф. Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса «Шесть звезд Востока»

https://ok.ru/video/1668566485613

О главе этой книги:

Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

1. Эдесса Столица Осроены

Эдесса Столица Осроены, сегодняшняя Урфа в Юго-Восточной Турции, является центральной точкой первой главы. Уже здесь мы обнаруживаем все основные характеристики и основные направления повествований о маршрутах Мегаломматиса. После описания памятников и археологических памятников автор уделяет большое внимание и старается представить – очень живо – несколько избранных моментов прошлого Эдессы, то есть различные славные страницы истории Эдессы и Осроены, а также и вся провинция Харран.

Портрет конкурирующих армий египетского фараона Нечао и вавилонского царя Небукаднеззара, которые наблюдали друг друга с противоположных берегов Евфрата в Кархемиш, очень сильный и поистине впечатляющий. Конечно, большая провинция Харран была точкой пересечения между Месопотамией, Сирией, Финикией и Анатолией – на протяжении многих тысяч лет. Мегаломматис относится к Харрану и его памятникам, которые перемещаются по всей истории от перехода Авраама до исламских времен.

Абсолютно захватывающими являются описания сабиан, знаменитых астросимволистов поздней античности Суматар. Мухаммад Шамсаддин Мегаломматис считает их высококвалифицированными мистиками, посвященными в величайшие тайны, относящиеся к Концу Времени и приходу Мессии. Автор ссылается на их добровольное рассеяние, которое было засвидетельствовано несколько десятилетий назад; он объясняет загадочное развитие, как показатель того, что наступил период, предсказанный как Конец Времени, и заверяет своего читателя, что сабиане, в настоящее время неопознанные и рассеянные в неизвестных местах, продолжают преследовать свою высоко оцененную работу в течение жизни Мессии. Поэтому текст становится апокалиптическим для обычного читателя, поскольку автор намекнул, что мы живем во времена Мессии.

=========================================

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Έδεσσα Οσροηνής Καραβανούπολη της Βόρειας ΜεσοποταμίαςDownload

===============================================

Έξι Άστρα της Ανατολής, Κεφάλαιο Πρώτο,

Οσροηνή