Θωσπίτις – Βαν (ΝΑ Τουρκία): οι Ασσυριακές Καταβολές της Τουρκίας, της Δύσης, και του Παγκόσμιου Πολιτισμού, όπως τις διετύπωσε ο Ανατολιστής καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης

Αναδημοσιεύω εδώ το έκτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά.

Η Βαν σήμερα είναι μια πρωτεύουσα νομού της νοτιοανατολικής Τουρκίας, στα ανατολικά παράλια της σχεδόν τριγωνικού σχήματος λίμνης Βαν και σε υψόμετρο 1700 μ. Η λίμνη Βαν έχει έκταση περίπου σαν τον νομό Αττικής. Το νερό της είναι αλμυρό και υπάρχει σύνδεση φέρυ μπωτ μεταξύ της Βαν και της Τατβάν, μικρότερης πόλης, στα δυτικά άκρα της λίμνης. Η Βαν αποτελεί την σιδηροδρομική σύνδεση της Σταμπούλ με την Τεχεράνη και ως εκ τούτου κομβικό σημείο της Ανατολικής Τουρκίας. Ο ιστορικά και γεωγραφικά κρισιμώτατος χώρος – πέρασμα από την Ανατολία στο ιρανικό οροπέδιο έχει 4000 χρόνια πολυκύμαντης Ιστορίας ως μεταίχμιο μεταξύ Μεσοποταμίας και Καυκάσου και μεταξύ Ανατολίας και Ιράν – Κεντρικής Ασίας.

Υπό χιττιτική και χουρριτική πολιτισμική επίδραση συστάθηκε στα μισά της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας το κράτος Ουραρτού, το οποίο λόγω της πτώσης της Χιττιτικής Αυτοκρατορίας στα τέλη του 13ου προχριστιανικού αιώνα πέρασε στην σφαίρα επιρροής και πολιτισμικής επίδρασης της Ασσυρίας. Ουραρτού είναι η ασσυριακή ονομασία του εν λόγω κράτους. Η λέξη αυτή έχει διαφορετικό φωνηεντισμό αλλά την ίδια σημιτική τρι-συμφωνική ρίζα Ρ-Ρ-Τ με την αρχαία εβραϊκή λέξη Αραράτ. Το εν λόγω όρος, το οποίο δεν είναι σίγουρο ότι ταυτίζεται είτε με το Μεγάλο Αραράτ είτε με το Μικρό Αραράτ, βρισκόταν στην επικράτεια αυτού του κράτους. Τα ουραρταϊκά γράφονταν (υπό ασσυροβαβυλωνιακή επίδραση) με σφηνοειδή συλλαβογράμματα τα οποία έχουν αποκρυπτογραφηθεί. Οι ειδικοί εντοπίζουν πολλές επιδράσεις από τα χουρριτικά (οι Χουρρίτες ήταν ένα έθνος και κράτος της ΒΔ και της Βόρειας Μεσοποταμίας της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας) και έντονες σχέσεις με καυκασιανές γλώσσες.

Η ονομασία Ουραρτού – Αραράτ διασώθηκε στα αρχαία ελληνικά αρκετά αλλοιωμένη ως Αλαρόδιοι (το πρώτο Ρ μετατράπηκε σε Λ και το Τ σε Δ). Ωστόσο, καθώς το κράτος των Ουραρτού είχε διαλυθεί και κατακτηθεί από τους Ασσύριους, τους Βαβυλώνιους, τους Μήδους και τους Ιρανούς, το βασίλειο Ουραρτού δεν αναφέρεται σε αρχαίες ελληνικές πηγές, αν και οι ασσυροβαβυλωνιακές ιστορικές πηγές μετριούνται σε χιλιάδες κείμενα (κυρίως των πρώτων αιώνων της 1ης προχριστιανικής χιλιετίας). Ωστόσο, στα αρχαία ελληνικά το έθνος των Ουραρτού συνηθέστερα ονομαζόταν ‘Χάλδοι’ (άσχετο από το Χαλδαίοι), λέξη που κατάγεται από το όνομα του κύριου ουραρταϊκού θεού Χαλντίς (Khaldish).

Οι Ουραρτού δεν ταυτίζονται με τους Αρμένιους, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή αυτή αργότερα (6ος – 5ος προχριστιανικός αιώνας). Αλλά φαίνεται ότι ήταν σχετικά συγγενικό φύλο. Η Βαν ήταν η πρωτεύουσα του ουραρταϊκού βασιλείου. Στα ουραρταϊκά ονομαζόταν Τουρούσπα (Turushpa). Στα ασσυριακά όμως το όνομα είχε παραφθαρεί σε Τούσπα (Tushpa). Από την ασσυριακή ονομασία προέρχεται η αρχαία ελληνική ονομασία Θωσπίτις που διατηρήθηκε σε χρήση μέχρι και τα αυτοκρατορικά χρόνια της Ρωμανίας.

Στα αρμενικά η πόλη ονομάστηκε Σαμίρα-μάκερτ, δηλαδή ‘πόλη της Σεμίραμης’, καθώς η ασσυριακή πολιτισμική ακτινοβολία επί των Ουραρτού στα χρόνια της Ασσύριας βασίλισσας Σαμού Ραμάτ (τέλη του 9ου προχριστιανικού αιώνα) άφησε έντονες εντυπώσεις και μεγάλες, μεταγενέστερες ιστορικές αναφορές σε πολλά έθνη και πολλές λογοτεχνίες. Το κράτος Ουραρτού προσαρτήθηκε τελικά στην Ασσυρία στα μέσα του 8ου προχριστιανικού αιώνα επί Τεγλατφαλασάρ Γ’ (745-727) που θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους στρατηλάτες όλων των εποχών.

Η Θωσπίτις – Βαν βρισκόταν στα νοτιοδυτικά άκρα του ιστορικού αρμενικού χώρου, ο οποίος ορίζεται βασικά ανάμεσα στις τρεις μεγάλες λίμνες της ευρύτερης περιοχής: Βαν (στην Τουρκία), Ουρουμίγιε (στο ΒΔ Ιράν) και Σεβάν (στην Αρμενία). Όταν δεν βρισκόταν υπό αρμενικό έλεγχο, η Θωσπίτις – Βαν ανήκε άλλοτε στους Ρωμαίους κι άλλοτε στους Ιρανούς (η τρίγλωσση επιγραφή του Ξέρξη Α’ είναι μόνον ένα δείγμα), είτε στα προχριστιανικά, είτε στα χριστιανικά χρόνια. Καθώς ήταν αρκετά πιο ανατολικά από την Μελιτηνή (Μαλάτυα) και την Θεοδοσιόπολη – Ερζερούμ (: η ονομασία σημαίνει ‘Γη των Ρωμιών’ στα αραβικά), η Θωσπίτις – Βαν μετά την αρχική έκρηξη του Ισλάμ βρισκόταν συνήθως στα χέρια του Αβασίδη Χαλίφη της Βαγδάτης, πριν περάσει στην εξουσία των Σελτζούκων και αργότερα των Οθωμανών (μετά το 1514 και την νίκη του Σελίμ Α’ επί του Ισμαήλ Α’, πρώτου Σαφεβίδη σάχη του Ιράν, στο Τσαλντιράν, όχι μακριά από τα βόρεια παράλια της λίμνης Βαν, σήμερα εντός της ιρανικής επικράτειας).

Τέλος, η Βαν καταλήφθηκε από τα ρωσσικά στρατεύματα το 1915 όταν το ανατολικό οθωμανικό μέτωπο κατέρρευσε κι ανακαταλήφθηκε το 1917-1918. Με την υλοποίηση των κινεζικών, ιρανικών, και τουρκικών σχεδίων του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, η Βαν θα αναβαθμιστεί σημαντικά, όπως κι η Ταμπρίζ στο ΒΔ Ιράν, ως καίριος κόμβος συγκοινωνιών και μεταφορών.

Γενικά – εισαγωγικά:

https://www.livius.org/articles/place/tuspa-van/inscription-xv/

https://en.wikipedia.org/wiki/Xerxes_I%27s_inscription_at_Van

https://en.wikipedia.org/wiki/Van,_Turkey

https://en.wikipedia.org/wiki/Tushpa

https://en.wikipedia.org/wiki/Urartu

https://en.wikipedia.org/wiki/%E1%B8%AAaldi

http://www.iranicaonline.org/articles/urartu-in-iran

https://ru.wikipedia.org/wiki/Ван_(город,_Турция)

https://ru.wikipedia.org/wiki/Тушпа

https://ru.wikipedia.org/wiki/Урарту

https://tr.wikipedia.org/wiki/Van

https://tr.wikipedia.org/wiki/Urartular

https://tr.wikipedia.org/wiki/Tu%C5%9Fpa

https://en.wikipedia.org/wiki/Chalybes

https://en.wikipedia.org/wiki/Chaldia

https://en.wikipedia.org/wiki/Alarodian_languages

https://el.wikipedia.org/wiki/Λίμνη_Βαν

https://el.wikipedia.org/wiki/Ουράρτιοι

https://en.wikipedia.org/wiki/Lake_Van

https://ru.wikipedia.org/wiki/Ван_(озеро)

Δείτε το βίντεο:

Θωσπίτις – Βαν, ΝΑ Τουρκία: Έξι Άστρα της Ανατολής, του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη

Περισσότερα:

Δεν υπάρχει βιβλίο που να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από το ιστορικό – θρησκευτικό περιηγητικό του Κοσμά (νυν Μουχάμαντ Σαμσαντίν) Μεγαλομμάτη «Έξι Άστρα της Ανατολής» το οποίο διάβασα πρόσφατα στο Ιντερνέτ. Η μόνη έκδοση του βιβλίου από τις Εκδόσεις Δόμος έχει εξαντληθεί και ο πιο εύκολος τρόπος να διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό αυτό έργο είναι να κάνει ένα κλικ εδώ: https://6astratisanatolis.wordpress.com/

Και το έκτο κεφάλαιο, το οποίο αφορά την Θωσπίτιν – Βαν βρίσκεται εδώ:

https://6astratisanatolis.wordpress.com/2016/05/23/κεφάλαιο-στ-θωσπίτις/

Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα ένας, έστω ένας, επιστήμονας ή διπλωμάτης που να γνωρίζει την Τουρκία, την ιστορία της, το παρελθόν και το παρόν της τόσο βαθειά και τεκμηριωμένα όσο ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης.

Καθώς είχα την τύχη να γνωρίζω κάποιους από τους καλύτερους προσωπικούς του φίλους οι οποίοι πρώτοι μου μίλησαν για το βιβλίο, έχω πρόσφατα επικοινωνήσει μαζί του και του ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω υπό τη μορφή βίντεο επιλεγμένα κομμάτια από το βιβλίο του αυτό, καθώς και τις φωτογραφίες του. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συγκατάθεσή του.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 1994 αλλά γράφηκε τμηματικά από το 1989 μέχρι το 1992. Ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης είναι επίσης ένας εξαίρετος φωτογράφος και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο είναι όλες δικές του. Μετά από μεταπτυχιακή εξειδίκευση σε ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, ιρανολογία και ισλαμολογία, ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης πέρασε πολλά χρόνια εξερευνώντας και μελετώντας αρχαιότητες και μνημεία σπιθαμή προς σπιθαμή στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, το Ιράκ, την Περσία και το Πακιστάν, ενόσω προετοίμαζε τη διδακτορική διατριβή του, από το 1984 μέχρι το 1990. Παράλληλα δημοσίευε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες σε Ελλάδα, Τουρκία και Περσία, λήμματα σε ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, και τα πρώτα του επιστημονικά άρθρα.

Αργότερα, και αφότου έγινε μουσουλμάνος, ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης εργάστηκε σε τρία πανεπιστήμια στην Τουρκία και την Βόρεια Κύπρο (1994 – 1997) και υπήρξε μέλος κορυφαίων πολιτικών και ακαδημαϊκών θεσμών στην Τουρκία και τη Βόρεια Κύπρο, δημόσια γνωστός χάρη σε τηλεοπτική συμμετοχές και αναφορές σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, και συνεργάτης επιφανών πολιτικών της γειτονικής μας χώρας.

Όμως εγκατέλειψε τα πάντα όταν απειλήθηκε επειδή τόσο έγκαιρα αντιλήφθηκε τα αγγλοαμερικανικά σχέδια μερικής και βαθμιαίας ισλαμοποίησης της Άγκυρας, την οποία σαν ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας χαρακτηρίζει απλά ως «αποικιοκρατοποίηση» της Τουρκίας.

Θα κλείσω αυτό το εισαγωγικό σημείωμα λέγοντας ότι όπου τελειώνουν η αμορφωσιά (ιδιαίτερα για την Τουρκία και ολόκληρη την Ασία και την Αφρική), η άγνοια, η εθνικιστική και πατριδοκαπηλευόμενη ηλιθιότητα, η φιλοδυτική πολιτική εγληματικότητα και η αντιτουρκική παραφροσύνη του μασωνικού – σιωνιστικού κατεστημένου της χρεωκοπημένης Ελλάδας εκεί αρχίζει η αλήθεια των αναλύσεων και των κειμένων του κ. Μεγαλομμάτη τον οποίο πολλοί πολέμησαν με λύσσα στην Ελλάδα επειδή αποτελούσε κίνδυνο για τα βρώμικα και ελεεινά συμφέροντά τους.

Από το 2001, ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης ζει στο Κάϊρο, στο Χαρτούμ, στο Μογκαντίσου, στο Κουργκάν της Σιβηρίας, στο Τουρφάν του Ανατολικού Τουρκεστάν (ΒΔ Κίνα) και σε άλλες χώρες ασιατικές κι αφρικανικές χώρες. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει πάνω από 2000 άρθρα στο Ιντερνέτ. Αυτή την περίοδο, ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκεται στο βόρειο Αφγανιστάν σε εξερευνήσεις μαζί με τους εκεί Χαζάρα και Τατζίκους φίλους του.

Με αυτό το βίντεο ολοκληρώνω την παρουσίαση αποσπασμάτων και φωτογραφιών από το εξαιρετικό βιβλίο του κ. Μεγαλομμάτη.

Δείτε το βίντεο:

Thospitis – Van (SE Turkey): The Six Stars of the Orient, by Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

https://orientalgreeks.livejournal.com/25835.html

About:

6. Thospitis / Van
The last chapter of the book covers Thospitis, Van as is called the lake city at the easternmost confines of Modern Turkey, not far from the borders with Iran and Iraq. The chapter also relates to the famous Hakkari province, which is superb in terms of natural environment, high and rocky mountains, narrow passages, cold water rivers, great caverns, wild forests and, generally speaking, inhospitable frontier zone.

The chapter actually starts with a very strong and most fascinating, imaginative description, namely a narrative about Assyrian imperial soldiers attending Emperor Assurbanipal’s hunting of and engagement in body combat with lions in what may have been an early November, freezing and glacial morning in a location at Hakkari Province that the Ancient Assyrians called Hubushkia. These are very unusual passages for what is known as Modern Greek literature; the text is full of intriguing archaic words, triggering the outburst of very striking emotions. Later on, Megalommatis mentions his own personal experience and wintertime traveling adventures that he had in the same area; later on, we find references to Prophet Jeremiah’s passing through that area during his long travel from the Holy Land to an island at the Western confines of the world!

The Eighth Campaign of Sargon of Assyria, which was an extraordinary and unprecedented event of great military and cultural importance, the departure of the Assyrians and of the ten tribes of Israel from the lands of the Assyrian Empire, and their way through that area to the Eastern, the Northern and ultimately the Western part of Europe, the Kurdish and the “Assyrian” Aramaic Nestorian presence (notably the Qudshanes Patriarchate), the importance of the area for the Great Powers during World War I, and their involvement in the then terrible local developments cover consequently many pages of this chapter.

Another narrative reflects moments of the final expedition of Heraclius (a campaign that started from Trabzon) against Iran’s Chosroes II (Khusraw Parvez). After a very detailed identification of the locations through which Heraclius’ armies passed, Megalommatis draws the conclusion that even the boldest attempt must have left the area of Hakkari aside; so inhospitable and dangerous it was viewed to be!

A far-reaching personal experience of the author has been intermingled with a historical event that may have happened in this very area during the Sassanid times. Details of the Zaradosht teachings, a balanced system that tried to pull Manicheans back to the Mazdeism and to the Sassanid Court official version of Zoroastrianism, as well as several other crucial points of the Sassanid era are presented through a very fascinating interlocution the author may have had with Ulughash, an Iranian scribe of the days of Varahran II.

Then, various historical and archaeological sites are discussed, namely Hoshap, Cavustepe and other important places of Van Province, always with historical and modern bibliographical references. At the end, the author focuses on Van, which was named Tushpa by the Ancient Assyrians; this city was the capital of the pre-Armenian kingdom of Urartu that developed a great civilization during the first pre-Christian millennium. Urartu represents an important period of the Anatolian History.

Further discussing historical issues pertaining to the wider Van Province, the author takes a clear pro-Ottoman position, criticizing the political errors of the early 20th c. Armenians, who sided with Russia and France and thus betrayed their own country (i.e. the Ottoman Empire). It is only following this act of high treason that the Armenians were duly kicked out from their homes, because they inhabited a militarily sensitive zone nearby the Ottoman front at a moment the Ottoman army was receding to safer locations, following the attack of the Tsarist Russian armies. In their way through Kurdish villages, thousands of Armenians have been slaughtered, but this certainly cannot be called ‘genocide’, because it is not the fault or the crime of the Ottomans, but only the consequence of the way the Armenian populations of the Ottoman Empire became a tool at the hands of an enemy, i. e. Tsarist Russia.

At the very end of the book’s lengthier chapter, we come across the most fascinating passage, namely a conversation that the author seems to have had with a Wise Elder within a enormous pearl at the very bottom of the Thospitis (Van) Lake. The Wise Elder initiated the author into the mysteries of the Universalist and Pacifist Dream of Sammurammat, the famous Assyrian Queen, who is more widely known as Semiramis within the environment of Western literatures after the greecization of her name by Herodotus. At this point, the author comes up with an entire course of History of Religions, involving an entire recapitulation of the Ancient Assyrian Religion, and more particularly of the Sargonid Assyrian Monotheism, as well as an in-depth analysis of the basic symbols of the Assyrian mythology. The author closes the chapter with a reference to the modern Northern European peoples, whom he identifies as the descendants of the Assyrians and the ten tribes of Israel, stating that nowadays the real Orient is located in the Occident! The chapter closes with the mysterious verses:
And until the Orient returns
to the East,
what I liked most in Thospitis,
was Hakkari.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Тоспитис – Ван (Юго-Восточная Турция): Шесть звезд Востока, проф. Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса

https://vk.com/video434648441_456240491

О главе этой книги: Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

6. Тоспитис / Ван

Последняя глава книги посвящена тоспиту, который в настоящее время известен как Ван, одноименный с озером в самых восточных границах современной Турции, недалеко от границ с Ираном и Ираком. В главе также рассказывается о знаменитой провинции Хаккари, которая великолепна с точки зрения природной среды, высоких и скалистых гор, узких проходов, рек с холодной водой, великих пещер, диких лесов и, вообще говоря, негостеприимной пограничной зоны.

Глава фактически начинается с очень сильного и самого захватывающего, образного описания, а именно рассказа об ассирийских имперских солдатах, посещающих охоту на львов Императором Ассурбанипалом. Ассирийский монарх вел единоборство со львами. Похоже, это произошло в начале ноября, в морозное и ледниковое утро, где-то в провинции Хаккари, которую древние ассирийцы называли Хубушкия. Эти отрывки очень необычны для того, что известно как новогреческая литература; текст полон интригующих архаичных слов, вызывающих всплеск очень ярких эмоций. Позже, профессор Мегаломматис упоминает о своем личном опыте и приключениях в зимнее время, которые он имел в том же районе; позже мы находим ссылки на то, как Пророк Иеремия проходил через эту область во время его долгого путешествия из Святой Земли на остров в западных границах мира!

Впоследствии несколько тем охватывают многие страницы этой главы:

1) Восьмая кампания Саргона Ассирийского, которая была необычным и беспрецедентным событием, имеющим большое военное и культурное значение,

2) уход ассирийцев и десяти колен Израилевых из земель Ассирийской империи и их путь через эту область к восточной, северной и, наконец, западной части Европы,

3) присутствие курдов и «ассирийских» арамейских несториан (в частности, Патриархии Кочанис / Конак),

4) важность области для великих держав во время Первой мировой войны и их участие в местных ужасных событиях.

Другое повествование отражает моменты последней экспедиции Ираклия (эта кампания началась с Трабзона) против иранского шаха Хосров II (Хосров Парвез). После очень подробного определения мест, через которые прошли армии Ираклия, профессор Мегаломматис делает вывод, что даже самая смелая попытка должна была оставить область Хаккари в стороне; так негостеприимно и опасно, что это считается!

Глубокий личный опыт автора был смешан с историческим событием, которое могло произойти именно в этой области во времена Сасанидов. Детали учений Зарадошта, которые сформировали сбалансированную систему, которая пыталась отвести манихейцев обратно к маздеизму и официальной версии Зороастризма при Сасанидском дворе. Несколько других важных моментов эпохи Сасанидов также представлены здесь. Все эти исторические данные раскрываются с помощью очень интересного собеседования, которое автор мог иметь с Улугашом, иранским писцом времен Варахрана II. Действительно, очень литературный способ преподавать историю!

Затем кратко представлены различные исторические и археологические памятники, а именно Крепость Хошап, Крепость Чавуш-тепе и другие важные места провинции Ван, всегда с историческими и современными библиографическими ссылками. В конце автор фокусируется на Ване, которого древние ассирийцы назвали Тушпа; этот город был столицей доармянского царства Урарту, которое развивало великую цивилизацию в течение первого дохристианского тысячелетия. Урарту представляет важный период истории Анатолии.

Продолжая обсуждение исторических вопросов, относящихся к более широкой провинции Ван, автор занимает четкую проосманскую позицию, критикуя политические ошибки армян в начале 20-го века. Они встали на сторону России и Франции и таким образом предали свою собственную страну (то есть Османскую империю). Только после этой государственной измены армяне были должным образом выгнаны из своих домов, потому что они жили в зоне, которая была чувствительной на военном уровне. Земля армян в Османской империи была расположена рядом с Османским фронтом, когда Османская армия отступала в более безопасные места после нападения царских русских армий. Проезжая через курдские деревни, многие тысячи армян были убиты. Но это, безусловно, нельзя назвать «геноцидом», потому что это не вина и не преступление османской администрации. Исторические события на северо-восточных территориях Османской империи в период 1915-1916 годов были лишь следствием того факта, что армянское население Османской империи стало орудием в руках врага, царской России.

В самом конце главы, которая является более длинной главой книги, мы сталкиваемся с самым захватывающим отрывком, а именно беседой, которую автор, похоже, имел с Мудрым Старейшиной в огромной жемчужине на самом дне озера. Тоспит (Ван). Мудрый старец инициировал автора в «Универсалистской и пацифистской мечте» Саммураммата, знаменитой ассирийской королевы, которая в основном известна как Семирамида в среде западной литературы (после транскрипции ее имени на древнегреческий Геродотом). На этом этапе автор предлагает полный курс Истории Религий, в том числе 1) полный обзор древней ассирийской религии, 2) описание ассирийского монотеизма династии Саргонидов и 3) углубленный анализ ассирийской мифологии. Автор завершает главу ссылкой на современных североевропейских народов, которых он идентифицирует как потомков ассирийцев и десяти колен Израиля. Затем он заявляет, что сегодня настоящий Восток находится на Западе! Глава заканчивается стихами:

И пока Восток не вернется

на ост,

что мне больше всего понравилось при тоспите,

был Хаккари.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Тоспитис – Ван (Юго-Восточная Турция): Шесть звезд Востока, проф. Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса

https://ok.ru/video/1696591579757

О главе этой книги: Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

6. Тоспитис / Ван

Впоследствии несколько тем охватывают многие страницы этой главы:

3) присутствие курдов и «ассирийских» арамейских несториан (в частности, Патриархии Кочанис / Конак),

4) важность области для великих держав во время Первой мировой войны и их участие в местных ужасных событиях.

И пока Восток не вернется

на ост,

что мне больше всего понравилось при тоспите,

был Хаккари.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

————————————————————————————-

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Θωσπίτις – Βαν (ΝΑ Τουρκία): οι Ασσυριακές Καταβολές της Τουρκίας, της Δύσης, και του Παγκόσμιου Πολιτισμού Download

===================================================

Έξι Άστρα της Ανατολής,

Κεφάλαιο Έκτο,

Θωσπίτις

Μάργδις – Μάρντιν (ΝΑ Τουρκία): οι Συγκρούσεις Μονοφυσιτών και Νεστοριανών Χριστιανών από την Μεσοποταμία έως την Κεντρική Ασία, όπως τις είδε ο Ανατολιστής καθ. Μεγαλομμάτης

Αναδημοσιεύω εδώ το πέμπτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά.

Το Μάρντιν σήμερα είναι μια πρωτεύουσα νομού της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Κτισμένη πάνω σε ένα λόφο που θυμίζει κόλουρο κώνο, η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1000 μ, αν και το ύψος του λόφου δεν φαίνεται τόσο μεγάλο από τις άκρες της μεσοποταμιακής πεδιάδας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από το νότιο άκρο του Ιράκ στον μυχό του Περσικού Κόλπου, όσο προχωρούμε προς τα βόρεια στην Μεσοποταμία σταδιακά αλλά κατά τόπους ανεπαίσθητα αυξάνεται το υψόμετρο. Το Ντοχούκ στο βόρειο Ιράκ (270 χμ νοτιοανατολικά του Μάρντιν) βρίσκεται σε υψόμετρο 560 μ. και η Μοσούλη (340 χμ νοτιοανατολικά του Μάρντιν) βρίσκεται σε υψόμετρο 250 μ.

Το Μάρντιν ήταν μια ασσυριακή πόλη (γνωστή ως Μαρίντα στα ασσυριακά) και στην 2η προχριστιανική χιλιετία είχε επίσης κατοικηθεί από Χουρρίτες. Μετά τον 7ο προχριστιανικό αιώνα και μέχρι σήμερα, το Μάρντιν (Μαρντίν στα αραμαϊκά) είναι μια σημαντική αραμαϊκή πόλη και ένα κέντρο της Μονοφυσιτικής Χριστιανωσύνης και του Μοναχισμού. Στην άκρη του Τουρ Αμπντίν, του επονομαζόμενου Άθω της Μεσοποταμίας, το Μάρντιν χρησιμεύει ως βάση σε όσους θέλουν να επισκεφθούν τα πολυάριθμα μονοφυσιτικά χριστιανικά αραμαϊκά μοναστήρια της περιοχής. Το πιο σημαντικό από αυτά απέχει μόνο 5 χμ από το Μάρντιν: είναι το Ντερζαφαράν που επίσης λέγεται Μαρ Χανανύο (Μονή του Ανανία). Σχετικά:

Ντερζαφαράν – Μαρ Χανανύο (Μονή του Ανανία): το Μεγαλύτερο Μοναστήρι της Τουρκίας στο Τουρ Αμπντίν

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/29/ντερζαφαράν-μαρ-χανανύο-μονή-του-αν/

Περίπου 10 εκκλησίες υπάρχουν στο Μάρντιν σήμερα και πάνω από 30 μοναστήρια βρίσκονται στην περιοχή του Τουρ Αμπντίν. Αν και καταλήφθηκε από τα ισλαμικά στρατεύματα στα τέλη της δεκαετίας του 640, το Μάρντιν παρέμεινε βασικά μια μονοφυσιτική χριστιανική αραμαϊκή πόλη. Απέκτησε σημασία αργότερα ως σημαντική πόλη με μουσουλμανικό πληθυσμό στα χρόνια των Αρτουκιδών (Artuklu Beyliği – 1101-1409) ενός τουρκικού (Turkic) ογουζικού πριγκιπάτου που εξασκούσε απόλυτα αυτόνομη εξουσία στην επικράτειά του όντας μόνον κατ’ όνομα εξαρτημένο από το αδύναμο πλέον εκείνα τα χρόνια Αβασιδικό Χαλιφάτο της Βαγδάτης. Την σημαντική θέση του διατήρησε το Μάρντιν στα χρόνια των Τούρκων (Turkic) Ακκογιουνλού (: των Ασπρο-Προβατάδων, 1378-1501). Πολλά τζαμιά, θρησκευτικές σχολές (μεντρεσά) και τεκέδες δερβίσηδων από εκείνα τα χρόνια σώζονται επίσης στο Μάρντιν σήμερα. Στα οθωμανικά χρόνια περιέπεσε σε σχετική παρακμή παραμένοντας όμως πάντοτε ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα της Αραμαϊκής Μονοφυσιτικής Χριστιανωσύνης.

Γενικά – εισαγωγικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mardin

https://tr.wikipedia.org/wiki/Mardin

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мардин

https://en.wikipedia.org/wiki/Mor_Hananyo_Monastery

https://en.wikipedia.org/wiki/Artuqids

https://en.wikipedia.org/wiki/Aq_Qoyunlu

Δείτε το βίντεο:

Μάργδις – Μάρντιν, ΝΑ Τουρκία: Έξι Άστρα της Ανατολής, του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη

Περισσότερα:

Και το πέμπτο κεφάλαιο, το οποίο αφορά την Μάργδιν – Μάρντιν βρίσκεται εδώ:

https://6astratisanatolis.wordpress.com/2016/05/23/227/

Με το επόμενο βίντεο θα ολοκληρώσω την παρουσιάση αποσπασμάτων και φωτογραφιών από το εξαιρετικό βιβλίο του κ. Μεγαλομμάτη.

Δείτε το βίντεο:

Margdis – Mardin (SE Turkey): The Six Stars of the Orient, by Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

https://orientalgreeks.livejournal.com/25116.html

About:

5. Margdis – Mardin
As a matter of fact, the fifth chapter of Prof.Megalommatis’ book focuses on Mardin, which was known as Margdis at the times of the Roman Empire. After presenting a historical outline and an attractive narration of the architectural scenery, i.e. the old and aristocratic houses of the Mardinians, their schools, mosques and castles, Megalommatis refers to the old Mesopotamian days of glory of that city which was known as Marida to the Assyrians. Particularly, the Assyrians were known for the magnificent constructions they built either on the surface of the Earth or in the subterranean world.

Then follows the most fascinating part of the chapter whereby the author refers to an unusual experience of initiation that he had in one of the Mardinian mansions from where he seems to have had access to deeply hewn underground corridors, as well as to landscapes of the ‘hollow’ Earth, a notion that we also encounter in Jules Verne and in Umberto Eco! Megalommatis places all his experience under the auspices, the theoretical – ideological coverage, and the emblem of Sin, the Moon, one of the supreme symbols of the Assyrian Sargonid monotheism.

The author reports that he encountered mystically decorated bas-reliefs related to the ancient Assyrian concepts of Ishtar or Adad in the subterranean passages that he crossed. He even advanced further as these passages can lead to faraway places; then, after an initial description of the locations that he visited, he specifies that different teams belonging to the two opposite Mesopotamian nations, namely themonotheistic Assyrians and the polytheistic Babylonians, built different subterranean passages and corridors always acting in the sense of outmaneuvering the adversary’s work. Finally, Megalommatis narrates a great vision he had had.

A dark circle, containing the faces of leading Monophysitic theologians and clergy, and more particularly those of Peter the Gnafeus, Severus, and Jacob the Baradaius, and a bright, golden-likecircle encompassing the faces of the Nestorian vanguard, Narses, Yihiba, and Barsuma, the son of Fasting, appeared as clashing terribly against one another. The vision about the clashing rays that emanated from the two circle takes an end and then starts the narration of the author’s encounter with a centuries old Wise Man, who introduced himself as follows:

“Abdisho, Holy of Knowledge of the Great Assyrian Church of the Orient, Seal of Knowledge of Jesus, Augustus Fighter, Treasurer of the Wisdom of Nestorius and of Theodorus of Mopsuestia, High Judge of the Balance of Barsuma, Grand Master of the Drishane Class of Errants, Follower of the Preaching of the Great Grand Master Sergius Bahira, who taught the Truth to Muhammad of the Arabs, Afraat Speeches Memorizing Award, Member of the Natar Kurshia, Interpreter of Nuhara Tismshatha, and Humble Soldier of Jesus and of the Prophets against the Society of Evil”.

Even more intriguing are the historical references Abdisho pointed out to the author. While narrating in the length the Monophysitic – Nestorian conflict that shaped all major developments within Oriental Christianity, Abdisho describesincredible details and gives insightful explanations about all the important intellectual, ideological and cultural developments in the History of Oriental Christianity. Tatianus, Bardaisan, the rise of the Sassanids in Iran, and its impact on Oriental Christianity, the ideological and religious systems of the Sassanid Iran, Afraat and his fight against Manicheism, Shapur’s effort to consolidate Mazdeism and his double fight against Manicheism and Oriental Christianity, the opposition between Dabisho and Far Boht, the persecutions of the Oriental Christians by Yazdgerd II, details from the Chronicle of the Karkha of Bet Selok, the great work of Nestorius, stories from the Bet Lapat synod, and information about the continuation of Nestorius’ work by Barsuma are included in this part. Everything is narrated, as if lived by a person who lived at those days and bore witness to the aforementioned events and developments, i.e. someone who was deeply involved in all these issues. The overall scenery is narrated in a vivid and fascinating manner.
https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Маргдис – Мардин (Юго-Восточная Турция): Отрывки из “Шести звезд Востока” профессора Мухаммеда Шамсаддина Мегаломматиса

https://vk.com/video434648441_456240488

О главе этой книги: Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

5. Маргдис – Мардин

На самом деле, пятая глава книги профессора Мегаломматиса посвящена Мардину, который был известен как Маргдис во времена Римской империи. После представления исторического очертания и привлекательного повествования об архитектурных пейзажах, то есть о старых и аристократических домах мардинцев, их школах, мечетях и замках, Мегаломматис обращается к старым месопотамским дням славы этого города, который был известен как Марида для древних ассирийцев. В частности, ассирийцы были известны великолепными сооружениями, которые они построили на поверхности Земли или в подземном мире.

Затем следует самая захватывающая часть главы, в которой автор ссылается на необычный опыт посвящения, который он испытал в одном из мардинских особняков, откуда он, кажется, имел доступ к глубоко высеченным подземным коридорам, а также к пейзажам «полой» Земли, с которым мы также сталкиваемся в Жюле Верне и в Умберто Эко! Профессор Мегаломматис помещает весь свой опыт под покровительство, теоретико-идеологическое освещение и эмблему Сина, то есть Луны, одного из высших символов ассирийского саргонидного монотеизма.

Автор сообщает, что он встречал мистически украшенные барельефы, связанные с древними ассирийскими понятиями / символами Иштар и Адад, в подземных переходах, которые он пересек. Он даже продвинулся дальше, так как эти отрывки могут привести к отдаленным местам; затем, после первоначального описания мест, которые он посетил, он указывает, что разные группы людей, принадлежащих к двум противоположным месопотамским народам, а именно монотеистическим ассирийцам и политеистическим вавилонянам, построили различные подземные ходы и коридоры. Эти группы людей действовали в том смысле, что переигрывали дела своих противников. Наконец, Мегаломматис рассказывает о своем великом видении.

Перед ним возникли два круга: темный круг, содержащий лица ведущих монофизитских богословов и духовенства, и в особенности лица Петра Гнафея, Северуса и Иакова Барадея, и яркий золотой круг, охватывающий лица несторианского авангарда, Нарсеса, Йихибы и Барсумы, сына голодания. Два круга ужасно сталкивались друг с другом. Видение о сталкивающихся лучах, исходящих из двух кругов, заканчивается, а затем начинается повествование о встрече автора с многовековым мудрецом, который представился следующим образом:

«Абдишо, Святой Знаний Великой Ассирийской Церкви Востока, Печать Знаний Иисуса, Уважаемый Боец, Казначей Мудрости Нестория и Феодоруса Мопсуестийского, Верховный Судья Весов Барсума, Великий Магистр класса Дришане странствующих, Последователь проповеди Великого Великого Магистра Сергия Бахиры, который открыл своему ученику, Мухаммеду из арабов, одно Божие предназначение, премия за запоминание речи Афраата, Член Натарской Курсии, переводчик Нухары Тисмасхатхи, и Смиренный Солдат Иисуса и Пророков против Общества Зла».

Еще более интригующими являются исторические ссылки, на которые Абдишо указал автору. Продолжая рассказывать о монофизитско-несторианском конфликте, который сформировал все основные события в восточном христианстве, Абдишо описывает невероятные детали и дает проницательные объяснения обо всех важных интеллектуальных, идеологических и культурных событиях в истории восточного христианства. Татиан, Бардайсан, восстание сасанидов в Иране и его влияние на восточное христианство, идеологические и религиозные системы сасанидского Ирана, Афраат и его борьба против манихейства, попытка Шапура консолидировать маздеизм и его двойная борьба против манихейства и восточного христианства, противопоставление Дабишо и Фар-Бохта, гонения на восточных христиан со стороны Яздгерда II, подробности из Хроники Карха Бет Селок, великая работа Нестория, рассказы из Синода Бет Лапата и информация о продолжении работы Нестория, предпринятой Барсумой, включены включены в эту превосходную главу.

Все рассказывается, как будто человеком, который жил в те дни и свидетельствовал о вышеупомянутых событиях, то есть кем-то, кто был глубоко вовлечен во все эти вопросы. Общий пейзаж рассказан в яркой и увлекательной манере.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Маргдис – Мардин (Юго-Восточная Турция): Отрывки из “Шести звезд Востока” проф. Шамсаддина Мегаломматиса

https://ok.ru/video/1692359395949

О главе этой книги: Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

5. Маргдис – Мардин

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

=================================================

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Μάργδις – Μάρντιν (ΝΑ Τουρκία) οι Συγκρούσεις Μονοφυσιτών και Νεστοριανών Χριστιανών από την Μεσοποταμία έως την Κεντρική Ασία Download

==================================================

Έξι Άστρα της Ανατολής,

Κεφάλαιο Πέμπτο,

Μάργδις

Νίσιβη – Νουσαϋμπίν: Καραβανούπολη, Κέντρο της Αραμαϊκής Μονοφυσιτικής Χριστιανωσύνης και Πέρασμα Μανιχαίων, όπως την περιγράφει ο Ανατολιστής καθ. Μεγαλομμάτης

Αναδημοσιεύω εδώ το τέταρτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά.

Η Νίσιβη είναι σήμερα μια μικρή πόλη της νοτιοανατολικής Τουρκίας ακριβώς πάνω στην τουρκοσυριακή μεθόριο, κάπου 110-120 χμ δυτικά από το τριεθνές σημείο Τουρκίας, Ιράκ, και Συρίας. Από την άλλη πλευρά των συνόρων βρίσκεται η συριακή πόλη Καμισλί. Η πόλη αυτή είναι ένα ανιστόρητο παρασκεύασμα της γαλλικής αποικιοκρατίας: δεν υπήρξε ποτέ μια ιστορική πόλη ονόματι Καμισλί. Υπήρξε μόνον η Νίσιβη η οποία διαχωρίστηκε σε δύο τμήματα μετά το τέλος του Α’ ΠΠ και την αγγλογαλλική μοιρασιά των νοτίων εκτάσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σήμερα όπως και παλαιότερα τα δυο τμήματα της διαιρεμένης Νίσιβης αποτελούν ένα ενιαίο οικιστικό σύνολο. Όταν οι Γάλλοι αποικιοκράτες απέσπασαν το νότιο τμήμα της Νίσιβης, του έδωσαν το ψευτο-όνομα Καμισλί, κάτι που συνέχισαν όλα τα άχρηστα κι αυτοκαταστροφικά νεο-αποικιοκρατικά κατεστημένα της ψευτοχώρας ‘Συρία’ μέχρι σήμερα.

Ο σιδηρόδρομος Βερολίνου – Βαγδάτης (μέσω Καισάρειας) διερχόταν από την Νίσιβη και αυτό αναβάθμισε την μικρή Νουσαϋμπίν του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Όταν η ευρύτερη περιοχή μοιράστηκε από τα εγκληματικά σχέδια των Άγγλων και Γάλλων αποικιοκρατών (σύμφωνο Sykes – Picot), τότε προκλήθηκε το ανιστόρητο σύγχρονο γεωπολιτικό έκτρωμα της Μέσης Ανατολής και η σιδηροδρομική γραμμή, αντί να συνδέει απ’ ευθείας δύο χώρες (Τουρκία και Ιράκ), περιέβαλε και μια τρίτη, ενδιάμεση: την Συρία.

Έτσι, από την Νουσαϋμπίν και για μια απόσταση 100-120 χμ η η σιδηροδρομική γραμμή διασχίζει το βορειοανατολικό άκρο της Συρίας και μετά εισέρχεται στο Ιράκ. Αυτό δείχνει πόσο ψεύτικα ήταν παντού και πάντοτε τα σύνορα που προέκυψαν από παρέμβαση αποικιοκρατικών δυνάμεων. Χαράχτηκαν όλα τους με σκοπό να χρησιμοποιηθούν αργότερα για πρόκληση προβλημάτων. Έτσι λοιπόν, όταν στις δεκαετίες του 1970 και 1980, τα μπααθικά καθεστώτα του Ιράκ και της Συρίας ήρθαν σε σύγκρουση αναμεταξύ τους, το Ιράκ αυτόματα αποκόπηκε σιδηροδρομικώς από την Τουρκία, επειδή η Συρία έκλεισε τα προς το Ιράκ σύνορά της. Τότε, η Νουσαϋμπίν έγινε η απόληξη του σιδηροδρομικού δικτύου της Νοτιοανατολικής Τουρκίας. Μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΰν, η σύνδεση Άγκυρας – Βαγδάτης επαναλήφθηκε για λίγα χρόνια, για να σταματήσει το 2011 με τον συριακό εμφύλιο.

Η ιστορική συνέχεια της Νίσιβης ξεπερνάει 4500-5000 χρόνια συνεχούς κατοίκησης. Το όνομα της πόλης είναι ασσυριακό (Νασιμπίνα) και μετά τον 7ο προχριστιανικό αιώνα ο χώρος κατοικήθηκε από Αραμαίους. Η Νασιμπίν, όπως ονομάζεται στα αραμαϊκά, ήταν μια μεγάλη καραβανούπολη στους δρόμους ανάμεσα στην Μεσοποταμία, το Ιράν, την Κεντρική Ασία και τον Καύκασο από την μια και την Ανατολία και την Συροπαλαιστίνη από την άλλη. Με άλλα λόγια, η Νίσιβη ήταν σημαντικός κόμβος στο Εμπόριο Δύσης και Ανατολής πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού όπως και η Χάτρα στο βορειοδυτικό Ιράκ, η Δούρα Ευρωπός και η Παλμύρα (Ταντμόρ) στη Συρία, και η Ρέκεμ (Πέτρα) στην Ιορδανία.

Η πόλη δεν ήταν ποτέ ισχυρό κέντρο βασιλικής εξουσίας, όπως η Ούρφα (Ουρχόη ή Έδεσσα της Οσροηνής), η Κομμαγηνή και η Άμιδα – Ντιγιάρμπεκιρ, αλλά υπήρξε επίσης κορυφαίο πνευματικό, επιστημονικό, ακαδημαϊκό κέντρο των χριστιανικών και των πρώιμων ισλαμικών χρόνων. Η Νασιμπίν ήταν τότε και παρέμεινε έκτοτε η πρωτεύουσα του Τουρ Αμπντίν, του λεγόμενου Άθω της Μεσοποταμίας. Υπήρχαν πάνω από 30 τεράστια μοναστήρια, θεολογικά κέντρα με απέραντες βιβλιοθήκες, στο βορειοανατολικό αυτό υψίπεδο της Μεσοποταμίας όπου βρισκόταν το επίκεντρο του αραμαϊκού μονοφυσιτισμού. Μόνον η Αντιόχεια κι η Αλεξάνδρεια μπορούσαν να παραβληθούν με την Νίσιβη στην δεινότητα των θεολογικών επιχειρημάτων, ερίδων και συγγραμμάτων.

Γενικά – εισαγωγικά:

https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/781055

https://www.livius.org/articles/place/nisibis-nusaybin/

http://www.iranicaonline.org/articles/nisibis-city-in-northern-mesopotamia

https://gedsh.bethmardutho.org/Mushe-of-Nisibis

https://ru.wikipedia.org/wiki/Нусайбин

https://ru.wikipedia.org/wiki/Иаков_Низибийский

https://ru.wikipedia.org/wiki/Нисибинская_школа=

https://drevo-info.ru/articles/21712.html

https://en.wikipedia.org/wiki/Nusaybin

https://en.wikipedia.org/wiki/Jacob_of_Nisibis

https://en.wikipedia.org/wiki/School_of_Nisibis

http://catholicencyclopedia.newadvent.com/cathen/11084c.htm

Δείτε το βίντεο:

Νίσιβη – Νουσαϋμπίν, ΝΑ Τουρκία: Έξι Άστρα της Ανατολής, του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη

Περισσότερα:

Και το τέταρτο κεφάλαιο, το οποίο αφορά την Νίσιβη – Νουσαϋμπίν βρίσκεται εδώ:

https://6astratisanatolis.wordpress.com/2016/05/22/έξι-άστρα-της-ανατολής-μάργδις/

Σε επόμενα βίντεο θα παρουσιάσω αποσπάσματα και φωτογραφίες από τα άλλα δύο (2) κεφάλαια του εξαιρετικού βιβλίου του κ. Μεγαλομμάτη.

Δείτε το βίντεο:

Nisibis – Nusaybin (SE Turkey): The Six Stars of the Orient, Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

https://orientalgreeks.livejournal.com/24061.html

About:

4. Nisibis
The great caravan city – center of Philosophy, Theology and Ideology, Nisibis – Nusaybin, comes next! It is an excellent occasion for the author to offer us a theoretical diagram and a deep understanding of the most famous and the most controversial Gnostic system of the Late Antiquity, i.e. Manicheism, the system set up by Mani to which so extensively Islamic historians referred as the ‘Manawiyah’, starting with Tabari.

This presentation takes the form of a rather imaginative discussion the author, now depicted as a member of an old times caravan, had with a very particular traveler, the Manichaean hierophant, magician and philosopher Bardaisan. The ideological extrapolation helps the reader to understand not only the basic concepts and the real dimensions of the system established by Mani, but also to get historical viewpoints over this philosophy and religion, as well as the theoretical refutations of Mani’s system, as compiled by high priests and philosophers of rather Iranian Mazdeist background.

Of no lesser interest are the vivid and colorful descriptions and the strong images that the author offers his readers; the meticulous portrait of the Manichaean Bardaisan itself, including his turban, his aura and his eyes, is closer to painting than to literature. A close study of the Manichaean frescos of Turfan (at the Central Asiatic deserts of Eastern Turkestan or Sinkiang, actually a Northwestern Chinese province) seems to have served here as source of inspiration for Prof. Megalommatis. All this happens, as if we have traveled back in time, and more precisely in the era of the Sassanid Empire.

All the important monuments of Nusaybin, Mar Augen, and the Tur Abdin area are also described in this chapter. After this passage, Prof. Megalommatis attempts to offer to the average reader the opportunity of another time travel, in this case thanks to a discussion with a Yemenite merchant, Daud Reydan, who visited Nisibis by means of a phenomenal mirage!
https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Нисибис – Нусайбин (Юго-Восточная Турция): шесть звезд Востока, профессор Мухаммад Шамсаддин Мегаломматис

https://vk.com/video434648441_456240483

О главе этой книги:

Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

4. Нисибис – Нусайбин

Этот великий караванный город – центр философии, теологии и идеологии, Нисибис – Нусайбин, является темой следующей главы. Это прекрасный повод для автора предложить нам теоретическую схему и глубокое понимание самой известной и наиболее противоречивой гностической системы поздней античности, то есть манихейства, системы, созданной Мани. Манихейство было очень хорошо известно исламским историкам (начиная с Табари), которые назвали его «Манавия».

Представление манихейства принимает форму весьма образного обсуждения, которое автор, изображенный теперь как член старого каравана, провел с очень специфическим путешественником, то есть манихейским иерофантом, магом и философом Бардайсаном. Идеологическая экстраполяция помогает читателю понять не только основные понятия и реальные измерения системы, установленной Мани, но также получить исторические взгляды на эту философию и религию. Читатель также имеет возможность ознакомиться с историческими, теоретическими опровержениями системы Мани, которые были составлены в то время в основном первосвященниками и философами довольно иранского маздеистского происхождения.

Не меньший интерес представляют яркие и красочные описания и сильные образы, которые автор предлагает своим читателям; тщательный портрет самого манихейского Бардайсана, включая его тюрбан, его ауру и его глаза, ближе к живописи, чем к литературе. Тщательное изучение манихейских фресок Турфана (в центрально-азиатских пустынях Восточного Туркестана или Синьцзяна, фактически в северо-западной китайской провинции), похоже, послужило источником вдохновения для профессора Мегаломматиса. Все это происходит, как если бы мы путешествовали назад во времени, а точнее в эпоху империи Сасанидов.

Все важные памятники Нусайбина, Мар Огена и области Тур-Абдин также описаны в этой главе. После этого отрывка профессор Мегаломматис пытается предложить читателю возможность еще одного путешествия во времени, в данном случае благодаря беседе с йеменским купцом Даудом Рейданом, который посетил Нисибис с помощью феноменального миража!

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Нисибис – Нусайбин (Юго-Восточная Турция): шесть звезд Востока, профессор Мухаммад Шамсаддин Мегаломматис

https://ok.ru/video/1687696050797

О главе этой книги:

Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

4. Нисибис – Нусайбин

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

————————————————————————————————

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Νίσιβη – Νουσαϋμπίν Καραβανούπολη, Κέντρο της Αραμαϊκής Μονοφυσιτικής Χριστιανωσύνης και Πέρασμα Μανιχαίων Download

====================================================

Έξι Άστρα της Ανατολής

Κεφάλαιο Τέταρτο

Νίσιβις

Ντιγιάρμπακιρ: η Άμιδα της Βόρειας Μεσοποταμίας (ΝΑ Τουρκία), όπως την απεικονίζει διαχρονικά ο Ανατολιστής καθ. Μεγαλομμάτης στα Έξι Άστρα της Ανατολής

Αναδημοσιεύω εδώ το τρίτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη ‘Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά.

Η Άμιδα – Ντιγιάρμπακιρ είναι μια μεγάλη πόλη της νοτιοανατολικής Τουρκίας πέρα από την οροσειρά του Αντίταυρου, στα βόρεια άκρα της Μεσοποταμίας. Κτισμένη στις δυτικές όχθες του Τίγρη από τους Ασσύριους, οχυρωμένη από τον Ιουστινιανό με πελώρια τείχη, η πόλη υπήρξε σημαντικό πέρασμα καραβανιών, πρωτεύουσα ισλαμικών δυναστειών, σημαντικό κέντρο μυστικισμού και επιστήμης, και μέχρι σήμερα στα κουρμάντζι διατηρεί το αρχικό της, ασσυριακό, όνομα: Αμεντί.

Μαζί με την Ούρφα (Ουρχόη στα αραμαϊκά, Έδεσσα Οσροηνής στα αρχαία ελληνικά) και το Γκαζίαντεπ (Αϋντάμπ στα αραμαϊκά, Δολίχη στα αρχαία ελληνικά), το Ντιγιάρμπεκιρ είναι η μία από τις τρεις μεγαλύτερες πόλεις της ΝΑ Τουρκίας σήμερα.

Γενικά – εισαγωγικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Diyarbak%C4%B1r

https://ru.wikipedia.org/wiki/Диярбакыр

https://www.livius.org/articles/place/amida/

http://romeartlover.tripod.com/Turmag23.html

http://syriaca.org/place/8.html

https://www.academia.edu/38604518/Bizans_%C4%B0mparatorlu%C4%9Fu_Zaman%C4%B1nda_Amida_Diyarbak%C4%B1r_IV.-VII._Y%C3%BCzy%C4%B1l

Δείτε το βίντεο:

Ντιγιάρμπεκιρ – Άμιδα, ΝΑ Τουρκία: Έξι Άστρα της Ανατολής, του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη

Περισσότερα:

Και το τρίτο κεφάλαιο, το οποίο αφορά την Άμιδα – Ντιγιάρμπεκιρ βρίσκεται εδώ:

https://6astratisanatolis.wordpress.com/2016/05/22/έξι-άστρα-της-ανατολής-άμιδα/

Σε επόμενα βίντεο θα παρουσιάσω αποσπάσματα και φωτογραφίες από τα άλλα τρία (3) κεφάλαια του εξαιρετικού βιβλίου του κ. Μεγαλομμάτη.

Δείτε το βίντεο:

Diyarbakir – Amida (SE Turkey): The Six Stars of the Orient, Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

https://orientalgreeks.livejournal.com/23102.html

About:

3. Amida
In the book’s third chapter, Megalommatis presents Amida, the present day city of Diyarbakir, the great Kurmanji capital of Turkey. Very interesting visions from Daniel’s book of prophecy are to be met here, since the river Tigris is considered as the common vehicle of intuitive ideas and powerful images of the End of Time. At another point of the chapter, a striking juxtaposition between Edessa and Amida reveals to the reader the fundamental characteristics of the nature of these two cities and the basic aspects of their ‘souls’. Thus, Edessa (Urfa) is presented as the city of the family life and of the calmness next to the blessed waters of the lake, whereas Amida (Diyarbakir) is depicted as the city of the sexual passions and pleasures in the bars, the night clubs, and the brothels next to the virulent flow of Tigris, the river with the most aggressive current.

Even more fascinating pages are dedicated to a symbolic description of the initiation the author had in the historical and esoteric mysteries of Amida, at the Mansion of the Amidian Black Lady and Diachronic Mistress. This Domus seems to be a permanent atelier of the Oriental Free Masonry established in Amida. The Amidian Black Lady had apparently difficult exercises adjusted to the author, and at the end, she rewarded him with insightful answers to his many questions as regards the History of Esoterism.

Diyarbakir is the correct place to speak extensively about Kurds. That is why in this chapter Megalommatis presents in a very literary manner the History of Kurdsduring the Antiquity, the Islamic Ages, and the modern times, adding comprehensive information about the Yezidis, a Kurdish religious minority. The Yazidis live mostly around Mosul and Dohuk, in Northern Iraq, but they are present in Amida / Diyarbakir as well. They believe in a religious – theological system that is reminiscent of different Gnostic faiths and of the Manichaean Cosmology. Yazidism adopted also many elements from Islam, preserving however its genuine character, autonomy and Holy Book, the renowned Mashaf-e Ras, the Black Holy Book, to which the author refers, including also a few excerpts. The vision of the Sublime Nineveh, as the ultimate capital of all the Kurds, heralding the Celestial Jerusalem, closes the chapter.
https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Диярбакыр – Амида (Юго-Восточная Турция): отрывки из книги профессора Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса «Шесть звезд Востока»

https://vk.com/video434648441_456240480

О главе этой книги:

Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

3. Амида

В третьей главе своей книги профессор Мегаломматис представляет Амиду, современный город Диярбакыр, великую турецкую столицу Курманджи. Здесь мы можем прочитать очень интересные видения из книги пророчеств Даниила, потому что река Тигр считается распространенным носителем интуитивных идей и мощных образов Конца Времени. В другом пункте главы поразительное сопоставление между Эдессой (Осроены) и Амидой открывает читателю фундаментальные характеристики природы этих двух городов и основные аспекты их «душ». Таким образом, Эдесса Осроены (Урфа) представлена как город семейной жизни и спокойствия рядом с благословенными водами озера, тогда как Амида (Диярбакыр) изображается как город сексуальных страстей и удовольствий в барах, в ночных клубах, а также в борделях рядом с бурным потоком Тигра, реки с самым агрессивным течением.

Еще более увлекательные страницы посвящены символическому описанию посвящения, которое автор получил в исторических и эзотерических тайнах Амиды, в Особняке Черной Леди Амиды, которая раскрывается как Диахроническая Хозяйка. Этот Домус, кажется, является постоянным ателье Восточного Свободного Масонства, основанного в Амиде. Черная Леди Амиды, очевидно, подготовила для автора трудные упражнения, и в конце она наградила его и дала проницательные ответы на его многочисленные вопросы об Истории Эзотеризма.

Диярбакыр – правильное место, чтобы много говорить о Курманджи. Вот почему в этой главе профессор Мегаломматис очень литературно представляет «Историю курманджи в античность, исламские века и современность», добавляя исчерпывающую информацию о езидах, религиозном меньшинстве курманджи. Езиды живут в основном в окрестностях Мосула и Дохука, в северном Ираке, но они также присутствуют в Амиде / Диярбакыре.

Езиды верят в религиозно-богословскую систему, которая напоминает различные гностические верования и манихейскую космологию. Езидизм также перенял много элементов из ислама, сохранив при этом его подлинный характер, автономию и священную книгу, то есть знаменитую Машафе-Рас, «Черную священную книгу», о которой также расширяет профессор Мегаломматис, добавляя также несколько выдержек. Глава заканчивается представлением о Возвышенной Ниневии, которая описывается как нисходящая на Землю, чтобы стать окончательной столицей Курманджи. Возвышенная Ниневия, как говорят, возвещает Небесный Иерусалим.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Диярбакыр – Амида (Турция): отрывки из книги проф. Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса «Шесть звезд Востока»

https://ok.ru/video/1685073824365

О главе этой книги:

Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

3. Амида

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

————————————————————————

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Ντιγιάρμπακιρ: η Άμιδα της Βόρειας Μεσοποταμίας (ΝΑ Τουρκία)Download

====================================================

Έξι Άστρα της Ανατολής,

Κεφάλαιο Τρίτο,

Άμιδα

Έδεσσα Οσροηνής: Καραβανούπολη της Βόρειας Μεσοποταμίας, όπως την είδε ο Ανατολιστής καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης

Αναδημοσιεύω εδώ το πρώτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή ‘Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά.

Η Έδεσσα της Οσροηνής (αραμαϊκά: Ουρχόη) είναι σήμερα μια από τις μεγαλύτερες πόλεις και πρωτεύουσες νομού της νοτιοανατολικής Τουρκίας, μόλις 50 χμ από τα συριακά σύνορα και σχεδόν στο μέσον του μήκους τους. Στα τουρκικά λέγεται Ούρφα (Urfa) ή και Σανλί Ούρφα (Şanlıurfa), δηλαδή Ένδοξη Ούρφα, επειδή οι στρατιώτες του Κεμάλ Ατατούρκ την είχαν αποσπάσει από τους επιτιθέμενους Γάλλους αποικιοκράτες.

Δείτε το βίντεο:

Έδεσσα της Οσροηνής (Ούρφα της ΝΑ Τουρκίας): από το Βιβλίο Έξι Άστρα της Ανατολής, του Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη

Περισσότερα:

Και το πρώτο κεφάλαιο περί Οσροηνής βρίσκεται εδώ:

https://6astratisanatolis.wordpress.com/2016/05/22/έξι-άστρα-της-ανατολής-οσροηνή

Σε επόμενα βίντεο θα παρουσιάσω αποσπάσματα και φωτογραφίες από τα άλλα πέντε (5) κεφάλαια του εξαιρετικού βιβλίου του κ. Μεγαλομμάτη.

Δείτε το βίντεο:

Edessa of Osrhoene (Urfa, SE Turkey): excerpts from Prof. Megalommatis’ The Six Stars of the Orient

https://orientalgreeks.livejournal.com/19458.html

About:

1. Edessa of Osrhoene
Edessa of Osrhoene, today’s Urfa in South – Eastern Turkey, is the central point of the first chapter. Already we discover there all the fundamental characteristics and the major trends of Megalommatis’ itinerary narratives. After describing monuments and archeological remains, the author gives a great part of consideration and effort to present – in a very vivid way – several, selected moments of the Edessene past, i.e. various glorious pages of the history of Edessa of Osrhoene, as well as and the entire province of Harran.

The portrait of the rival, Egyptian and Babylonian, armies of Nechao and Nebukadnezzar observing each other from the opposite river shores of Euphrates at Karkhemish is very strong and truly impressive. Certainly, the greater area of Harran was the cross point par excellence between Mesopotamia, Syria, Phoenicia and Anatolia for thousands of years. Megalommatis refers to Harran and its monuments, moving throughout History, from Abraham’s crossing to the Islamic times.

Absolutely fascinating are the descriptions of the Sabians, the famous astrosymbolists of Late Antiquity Sumatar. Muhammad Shamsaddin Megalommatis holds them as highly skillful mysticsinitiated in the greatest secrets pertaining to the End of Time, and to the arrival of the Messiah. The author refers to their voluntary dispersion which was attested several decades ago; he explains the otherwise mysterious development as an indication that the period prophesied as the End of Time has arrived, and he assures his reader that the Sabians, currently unidentified as dispersed in unknown locations, continue pursuing their highly evaluated work during the lifetime of the Messiah. The text turns therefore apocalyptic for the average reader, as the author insinuates that we are living at the times of the Messiah.

https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis

Δείτε το βίντεο:

Эдесса, столица Осроены (Урфа, Юго-Восточная Турция): отрывки из книги профессора Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса «Шесть звезд Востока»

https://vk.com/video434648441_456240463

О главе этой книги:

Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

1. Эдесса Столица Осроены

Эдесса Столица Осроены, сегодняшняя Урфа в Юго-Восточной Турции, является центральной точкой первой главы. Уже здесь мы обнаруживаем все основные характеристики и основные направления повествований о маршрутах Мегаломматиса. После описания памятников и археологических памятников автор уделяет большое внимание и старается представить – очень живо – несколько избранных моментов прошлого Эдессы, то есть различные славные страницы истории Эдессы и Осроены, а также и вся провинция Харран.

Портрет конкурирующих армий египетского фараона Нечао и вавилонского царя Небукаднеззара, которые наблюдали друг друга с противоположных берегов Евфрата в Кархемиш, очень сильный и поистине впечатляющий. Конечно, большая провинция Харран была точкой пересечения между Месопотамией, Сирией, Финикией и Анатолией – на протяжении многих тысяч лет. Мегаломматис относится к Харрану и его памятникам, которые перемещаются по всей истории от перехода Авраама до исламских времен.

Абсолютно захватывающими являются описания сабиан, знаменитых астросимволистов поздней античности Суматар. Мухаммад Шамсаддин Мегаломматис считает их высококвалифицированными мистиками, посвященными в величайшие тайны, относящиеся к Концу Времени и приходу Мессии. Автор ссылается на их добровольное рассеяние, которое было засвидетельствовано несколько десятилетий назад; он объясняет загадочное развитие, как показатель того, что наступил период, предсказанный как Конец Времени, и заверяет своего читателя, что сабиане, в настоящее время неопознанные и рассеянные в неизвестных местах, продолжают преследовать свою высоко оцененную работу в течение жизни Мессии. Поэтому текст становится апокалиптическим для обычного читателя, поскольку автор намекнул, что мы живем во времена Мессии.

Δείτε το βίντεο:

Эдесса, столица Осроены (Урфа, Юго-Восточная Турция): из книги проф. Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса «Шесть звезд Востока»

https://ok.ru/video/1668566485613

О главе этой книги:

Шесть звезд Востока

(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)

1. Эдесса Столица Осроены

=========================================

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Έδεσσα Οσροηνής Καραβανούπολη της Βόρειας Μεσοποταμίας Download

===============================================

Έξι Άστρα της Ανατολής, Κεφάλαιο Πρώτο,

Οσροηνή

Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες, Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον Ευφράτη

Η Δούρα Ευρωπός (Δοῦρα Εὐρωπός, Dura Europos, Дура Эвропос) είναι ένας από τους σημαντικώτερους αρχαιολογικούς χώρους όλου του κόσμου. Βρίσκεται στα ανατολικά άκρα της Συρίας, ακριβώς πάνω στην αριστερή (δυτική) όχθη του Ευφράτη, λίγο πριν ο ποταμός μπει στο Ιράκ – κάτι που σημαίνει ότι κάνουμε λόγο για τον μέσο ρου του Ευφράτη. Ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται κοντά στο χωριό Σαλχίγιε, όχι μακριά από την τελευταία μεγάλη πόλη της Ανατολικής Συρίας Αμπού Κεμάλ.

Όπως το όνομά της δηλώνει, η πόλη ήταν αρχικά ένα ασσυροβαβυλωνιακό κάστρο (Ντουρ) στα δυτικά άκρα της Κεντρικής Μεσοποταμίας. Δούρα είναι η εξελληνισμένη μορφή του Ντουρ. Η επιπρόσθετη ελληνική λέξη προσδιορίζει το τεράστιο οπτικό πεδίο που προσφέρει ο παρά τον Ευφράτη λόφος πάνω στον οποίο αρχικά οι Ασσυροβαβυλώνιοι είχαν ανεγείρει ένα φρούριο. Ο χώρος προσφέρει ευρύτατη δυναυτότητα εποπτείας, συνεπώς προσφερόταν για μια σημαντική οχυρωματική θέση.

Στην μακραίωνη ιστορία της η Δούρα Ευρωπός ήταν η πόλη όλων των ορίων: αρχικά ανάμεσα στους Ασσύριους και τους Βαβυλώνιους. Η πόλη είναι το νοτιοδυτικό άκρο της Ασσυρίας και το βορειοδυτικό άκρο της Βαβυλώνας κατά την 2η προχριστιανική χιλιετία. Στα τέλη αυτής της χιλιετίας και στις αρχές της επόμενης, η Ντουρ και ο τριγύρω χώρος κατακλύσθηκαν από τους Αραμαίους που διασπάρθηκαν από τα νότια άκρα της Βαβυλώνας και τις ακτές του Περσικού Κόλπου μέχρι την Δαμασκό, την Κιλικία ή ακόμη την Λυδία όπως τεκμηριώνουν δίγλωσσες λυδικές – αραμαϊκές επιγραφές που έχουν σωθεί.

Ωστόσο, σήμερα, η Δούρα Ευρωπός δεν είναι αντικείμενο έρευνας των Ασσυριολόγων. Ο χώρος, του οποίου η ακμή ανάγεται στα σελευκιδικά, αρσακιδικά, και ρωμαϊκά χρόνια, είναι αντικείμενο έρευνας πολλών και διαφορετικών επιστημόνων. Η ανεύρεση αραμαϊκών, ελληνικών, λατινικών, παρθικών και περσικών επιγραφών ελκύει το ενδιαφέρον σημιτολόγων, ελληνιστών, λατινιστών και ιρανολόγων. Η τεράστια σημασία της καραβανούπολης ως κομβικού σημείου στους Ιστορικούς Δρόμους του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Λιβανωτών την καθιστά αντικείμενο έρευνας όλων των ειδικών του Ρωμαϊκού Εμπορίου με την Κίνα.

Όμως περισσότερο από τα προαναφερμένα, η ιστορική σημασία της Δούρας Ευρωπού είναι ένα κάλεσμα για τους ιστορικούς θρησκειών, τους θρησκειολόγους που ειδικεύονται

1- στον Μιθραϊσμό και ιδιαίτερα στην αποδοχή του ανάμεσα στους Αραμαίους,

2- στην διάδοση ανατολικών θρησκειών, λατρειών, μυθολογιών, θεουργιών, μυστικισμών και επιστημών στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Μεσόγειο,

3- στον Ιουδαϊσμό και την διάδοση της αρχαίας ιουδαϊκής θρησκείας ανάμεσα στους Αραμαίους (που χαρακτηριστικά εκπροσωπεί η γνωστή Σαμαρείτιδα των ευαγγελικών περικοπών),

4- στην διατήρηση αρχαιοελληνικών και ρωμαϊκών θρησκειών και λατρειών ανάμεσα στις ελληνικές και ρωμαϊκές κοινότητες του σελευκιδικού και ρωμαϊκού κόσμου, και

5- στην διαμόφωση συγκρητικών μορφών θρησκειών με την ανάμειξη στοιχείων πολλών, διαφορετικής προέλευσης, δογμάτων.

Οι χρόνοι της ακμής της Δούρας Ευρωπού τοποθετούνται στην περίοδο από το 303 π.Χ., όταν ο Σέλευκος Νικάτωρ ανήγειρε εκνέου την πόλη ως κεντρικό σημείο στον δρόμο που συνέδεε την Αντιόχεια με την Σελεύκεια επί του Τίγρη (νότια της σημερινής Βαγδάτης), μέχρι την ιρανική σασανιδική επίθεση και καταστροφή της πόλης το 256 μ.Χ., όταν ο Σαπούρ Α’ μετώκισε το σύνολο του πληθυσμού στα ανατολικά κι άφησε την πόλη ως ερείπια να χαθεί κάτω από την άμμο της ερήμου για σχεδόν 1700 χρόνια.

Τα πολλά ευρήματα, τα τείχη, οι πύργοι, τα τεράστια κτήρια, οι πολλοί ναοί, το Μιθραίο, η Εκκλησία, η Συναγωγή, εντυπωσιακές τοιχογραφίες, οι πολλές επιγραφές και τα λοιπά κειμενικά τεκμήρια (περγαμηνές) που ανασκάφηκαν, ανασκάπτονται και θα ανασκαφούν στην Δούρα Ευρωπό κάνουν τον τόπο αυτό ένα από τα μοναδικά στην Παγκόσμια Ιστορία δείγματα αυθεντικής πολυπολιτισμικής κοινωνίας, η οποία αναπτύχθηκε από την εθελούσια συνεργασία και συμβίωση πολλών διαφορετικών εθνών, κι όχι από τυχον παράξενη υποκίνηση, τεχνητή υποδαύλιση, και υστερόβουλη επέμβαση. Ήταν μια φυσιολογική συνέπεια των γενικωτέρων εξελίξεων στον ευρύτερο χώρο κι όχι ένα προγραμματισμένο και προσχεδιασμένο τερατούργημα.

Στην Δούρα Ευρωπό ομιλήθηκαν διάφορες αραμαϊκές γλώσσες και διάλεκτοι, καθώς υπήρχαν ντόπιοι Αραμαίοι αλλά και Παλμυρηνοί και Χατραίοι (: από την Χάτρα, άλλη αραμαϊκή καραβανούπολη – κέντρο εμπορίου Δύσης – Ανατολής, στο σημερινό βορειοδυτικό Ιράκ). Επίσης ομιλήθηκαν αρχαία ελληνικά, λατινικά, παρθικά, ιουδαϊκά, μέσα περσικά, αρχαία υεμενικά, και αραβικά, καθώς από κει περνούσε το εμπόριο από την Μεσόγειο προς το Ιράν, την Ινδία και την Κεντρική Ασία, όπως επίσης και το εμπόριο από την Υεμένη και το Κέρας της Αφρικής προς τον Καύκασο και περιοχές της Κεντρικής Ασίας.

Η Ιστορία της Δούρας Ευρωπού τεκμηριώνει κάτι το πολύ σημαντικό: δεν χρειάζεται μια πόλη για να μείνει ως εξαιρετικά σημαντική στην Ιστορία να είναι πρωτεύουσα ενός ισχυρού κράτους. Κι έτσι ήταν η ιστορία αυτού του μοναδικού τύπου που λειτούργησε σαν χωνευτήρι πίστεων, παραδόσεων, δοξασιών και μυστικισμών σε βαθμό που την αποκάλεσαν Πομπηία της Ερήμου.

Η Δούρα Ευρωπός παρέμεινε σελευκιδική από το 303 π.Χ. μέχρι το 113 π.Χ. όταν την κατέκτησαν οι Πάρθοι, οι οποίοι την εκράτησαν μέχρι το 114 μ.Χ., όταν επελαύνοντας προς τα ανατολικά την κατέλαβε ο Τραϊανός, ο μόνος Ρωμαίος αυτοκράτορας που έφθασε στον μυχό του Περσικού Κόλπου και στα δυτικά παράλια της Κασπίας. Οι Πάρθοι ανακατέλαβαν την πόλη το 117 μ.Χ. και την διατήρησαν μέχρι το 165 μ.Χ. Τότε οι Ρωμαίοι την ανέκτησαν και την διατήρησαν, ως ‘Αποικία’ (Colonia) από το 211 μ.Χ., μέχρι την σασανιδική ιρανική κατάληψη του 256 μ.Χ. και καταστροφή της πόλης.

Έτσι, η Δούρα Ευρωπός υπήρχε πάντοτε μια πόλη ανάμεσα σε δυο κόσμους: του Σελευκίδες της Συρίας και τους Αρσακίδες του Ιράν πρώτα, και τους Ρωμαίους και τους Σασανίδες του Ιράν έπειτα. Με τους Ρωμαίους και Μακεδόνες κατοίκους της, η Δούρα Ευρωπός παρέμεινε το ανατολικώτερο σημείο όπου αρχαία ελληνικά και λατινικά ομιλούντο τον 3ο αιώνα στην Συρο-Μεσοποταμία.

Για την Δούρα Ευρωπό μπορούν να γραφούν εγκυκλοπαίδειες. Είναι ο χώρος όπου σώζονται η αρχαιότερη εκκλησία, η αρχαιότερη συναγωγή και το αρχαιότερο Μιθραίο δυτικά του Ιράν.

Δείτε το βίντεο:

Дура Эвропос: Многокультурный караванный город на берегу Евфрата: арамейцы, греки, римляне и иранцы

https://ok.ru/video/1581278431853

Περισσότερα:

Первоначально на месте Д.-Е. располагалась древнеассир. крепость. В 300-280 гг. до Р. Х. Селевк I Никатор основал там колонию македон. воинов, охранявших переправы через Евфрат на пути из 2 столиц гос-ва Селевкидов – Антиохии-на-Оронте и Селевкии-на-Тигре. Приблизительно после 113 г. до Р. Х. в составе Месопотамии Д.-Е. перешел под власть Парфии, став важным форпостом в Сирии. Население города к I в. до Р. Х. было по преимуществу арамейским. В 116 г. Д.-Е. был оккупирован войсками рим. имп. Траяна, позже возвращен имп. Адрианом парфянам, в 165 г., во время парфянского похода имп. Луция Вера, завоеван римлянами и включен в состав рим. пров. Сирия, в 211 г. получил статус колонии. С рим. завоеванием Д.-Е. стал одним из форпостов в войнах с Парфией, его гарнизон был увеличен за счет войск, базировавшихся в Сев. Европе, было начато строительство оборонительных сооружений. С падением Парфии и усилением гос-ва Сасанидов город неоднократно переходил из рук в руки. В 256 или 257 г. крепость была разрушена войсками сасанидского царя Шапура I (сохр. следы разрушений, останки воинов, погибших в подстенных подкопах). В 260-273 гг. Д.-Е. входил в состав гос-ва Пальмира, позже стал местом поселений христ. отшельников, постепенно был поглощен пустыней.

В эпоху правления Селевкидов (возможно, раньше) город был окружен зубчатой стеной со сторожевыми башнями (сохр. остатки 26), разделен улицами на квадраты по античной Гипподамовой системе (судя по следам неоконченных строительных работ, первоначальный план не был осуществлен; основной план сохр. структуру эллинистического города). От главных Пальмирских ворот (17-16 гг. до Р. Х.) начиналась широкая улица, на к-рой находилась агора; по оси этой улицы в юго-вост. части города располагалась старая цитадель, основанная греками как стратегион (резиденция стратега), на северо-востоке – новая цитадель (времени Селевкидов, II в. до Р. Х.; перестроена и достроена в парфянский период), у сев. оконечности города, у приречной стены,- резиденция начальника рим. гарнизона (после 227).

От парфянского времени в Д.-Е. сохранились руины цитадели и дворца, остатки жилых домов, руины храмов греч., местных вост. и синкретических греко-сир. и греко-иран. божеств: Баала-Бела, Артемиды, культ к-рой слился с культом иран. Нанайи (40-33 гг. до Р. Х., перестроен при парфянах из греч. храма, служил центром офиц. культа Д.-Е. в греч., парфянский и рим. периоды), сир. богини Атаргатис (31-2 гг. до Р. Х., к востоку от храма Артемиды-Нанайи, построен по сходному плану), Зевса Кириоса (Господа), Зевса Теоса (Бога) (114 г., к северу от кардо), Зевса Мегиста (Величайшего) (169 г., на месте древнего храма 95-70 гг. до Р. Х., имеет смешанные греко-парфянские черты), т. н. храма Пальмирских богов, или храма Гадде, посвященного 2 пальмирским божествам – Баалам (до 159, между храмом Атаргатис и агорой Д.-Е.), Адониса и др. Нек-рые из храмов были расписаны, в руинах обнаружены рельефы и статуи. К рим. времени относятся укрепления в военном квартале и возведенные на месте жилого квартала парфянского времени строения, предназначенные для гарнизона, занявшие 1/4 территории города, где располагались термы и храмы. В храмах Д.-Е. обнаружено множество вотивных рельефов, стилистически близких к пальмирским, при полном их отсутствии в погребальных комплексах.

Открытые в Д.-Е. жилые дома (по типу и архитектурному декору греч. или эллинизированные, рим. или отмеченные рим. влиянием – «дворец Лисия» с портиком на стороне террасы, обращенной к Евфрату; «дворец начальника пограничной стражи» в военном квартале) и многочисленные святилища имеют месопотамский облик – комплекс помещений вокруг главного двора, окруженного стеной. За стенами Д.-Е. расположены некрополи, представляющие собой подземные захоронения с неск. погребальными башнями.

В 256 г., видимо незадолго до осады армией Сасанидов, застроенный квартал шириной ок. 12-15 м, прилежащий к стене, высота к-рой составляла 10 м, был засыпан рим. солдатами битым кирпичом, благодаря чему до наст. времени сохранились храм Пальмирских богов, митреум (храм Митры), дом рим. типа с «домовой церковью», синагога (с 245).

Остатки крепости Д.-Е. были обнаружены 30 марта 1920 г., когда при рытье траншей брит. солдаты увидели росписи храма Пальмирских богов с изображением жрецов и римского легионера, приносящих жертвы богам. Эксперт археолог Дж. Г. Брестед, 1-м ознакомившийся с городищем, предположил, что оно известно по лит. источникам как Д.-Е. В 1922-1923 гг. раскопки Д.-Е. вела франц. экспедиция под рук. Ф. Кюмона (в публикации 1926 г. он подтвердил, что обнаруженный город является Д.-Е.), в 1928-1937 гг.- франко-амер. экспедиция под рук. М. И. Ростовцева из Йельского ун-та; раскопки были остановлены в связи с началом второй мировой войны. В сер. 80-х гг. раскопки возобновлены франко-сирийской экспедицией под рук. П. Лериша.

http://www.pravenc.ru/text/180593.html

Δείτε το βίντεο:

Дура Эвропос: Самый захватывающий мультикультурный караванный город в мире: арамейцы, греки, римляне и иранцы

https://vk.com/video434648441_456240370

Περισσότερα:

Ду́ра-Е́вропос [греч. Ϫοῦρα Εὔρωπος], древний город на берегу р. Евфрат, у одной из главных дорог, связывавших Дамаск с Месопотамией; в наст. время – городище близ дер. Эс-Салихия (Вост. Сирия); музей под открытым небом. Совр. название условно и образовано из слияния арам. duru – стена, крепость (название бытовало среди местного населения) и македон. топонима Europos (офиц. название в греко-рим. документах).

Памятники материальной культуры и эпиграфики, сохранившиеся в Д.-Е., доказывают, что в парфянский период его население было сирийским, арабским и иранским. Этническая картина усложнилась при Селевкидах с поселением греков и македонян, затем – с рим. завоеванием. Различные религии были принесены в Д.-Е. греками, рим. воинами (в основном германцами из Сев. Европы), арабами из Пальмирского оазиса, степными кочевниками, парфянами; население разделялось по вероисповеданию, о чем свидетельствуют надписи: в синагоге они выполнены на арам. языке, в «церкви» – на греческом.

http://www.pravenc.ru/text/180593.html

Δείτε το βίντεο:

Dura Europos: The World’s most Fascinating Multicultural Caravan City: Aramaeans, Greeks, Romans & Iranians

https://orientalgreeks.livejournal.com/1918.html

Περισσότερα:

Dura Europos (“Fort Europos”) is a ruined Hellenistic-Roman walled city built on cliff 90 meters above the banks of the Euphrates river. It is located near the village of Salhiyé, in today’s Syria. Destroyed by war and abandoned in the 3rd century AD, it lie hidden until its rediscovery in 1920. Excavations have revealed, among other important ruins, the oldest synaogogue and oldest church ever found. Due to its remarkable preservation and has sometimes been dubbed the “Pompeii of the Syrian Desert.”

Dura Europos was founded in 303 BC by the Seleucids (Alexander the Great’s successors) on the intersection of an east-west trade route and a north-south trade route along the Euphrates. The new city, named for the birthplace of Seleucus I Nicator, controlled the river crossing on the route between Antioch on the Orontes and Seleucia on the Tigris. Dura Europos was part of a network of military colonies intended to secure Seleucid control of the Middle Euphrates.

Dura was rebuilt as a great Hellenistic city in the 2nd century BC, with a rectangular grid of streets arranged around a large central agora, was formally laid out. Its location on a major crossroads made it a very cosmopolitan city: inscriptions in many languages have been found here and the religious buildings of pagans, Jews and Christians stand side by side.

Dura Europos later became a frontier fortress of the Parthian Empire and it was captured by the Romans in 165 AD. In the early 200s AD, the famed house-church and synagogue were built at Dura Europos. There was also a Mithraeum, a Temple of Bel and a Temple of Adonis in the multi-cultural city.

Dura Europos was abandoned after a Sassanian siege in 256-257. In a last-ditch attempt to save the city, the synagogue was filled in to make a fortress, thereby ensuring its preservation. The city eventually became covered in shifting sands and disappeared from sight.

Although the existence of Dura-Europos was long known through literary sources, it was not rediscovered until British troops under Captain Murphy made the first discovery during the Arab rebellion in the aftermath of World War I. On March 30, 1920, a soldier digging a trench uncovered beautifully preserved frescoes. The American archeologist James Henry Breasted, then at Baghdad, was alerted. Major excavations were carried out in the 1920s and 1930s by French and American teams.

The first excavations of the site, undertaken by Franz Cumont and published in 1922-23, identified the site as Dura-Europos and uncovered a temple before renewed hostilities in the area closed it to archaeology. Later, renewed campaigns directed by Michael Rostovtzeff funded by Yale University continued until 1937, when funds ran out with only part of the excavations published. World War II then interfered.

Since 1986 excavations have resumed. Not the least of the finds were astonishingly well-preserved arms and armour belonging to the Roman garrison at the time of the final Sassanian siege of 256. Finds included painted wooden shields and complete horse armours, preserved by the very finality of the destruction of the city that journalists have called “the Pompeii of the desert”.

The largely mud-brick architecture of Dura Europos does not compare to Palmyra visually, but the dramatic remains of the walls and siegeworks combined with precipitous views over the green valley of the Euphrates makes for a striking sight. And arguably, Dura surpasses Palmyra in historical and religious importance.

Dura-Europos was a cosmopolitan society: over a hundred parchment and papyrus fragments and many inscriptions have been discovered at the site, which include Greek, Latin, Palmyrenean, Hebrew, Hatrian, Safaitic, and Pahlavi.

Three of the covered homes in Dura Europos had been converted for use as religious buildings. One had become a Mithraeum, dedicated to the worship of the god Mithras, who was popular with Roman soldiers. Another had undergone structural modifications to become a Jewish synagogue. The third home had been converted to a Christian church. The synagogue and church are the oldest that have been found anywhere, and are also remarkable in that they were built very close to each other at virtually the same time.

The world’s oldest preserved Jewish synagogue in Dura-Europos has been dated by an Aramaic inscription to 244. It was preserved when it was filled with earth to strengthen the city’s fortifications against a Sassanian assault in 256. It was uncovered in 1935 by Clark Hopkins, who found that it contains a forecourt and house of assembly with frescoed walls depicting people and animals, and a Torah shrine in the western wall facing Jerusalem.

The synagogue’s painted walls and roof of baked-brick tiles were transported across the desert 300 miles away to Damascus, where it became the centrepiece of the National Museum built in 1934. Yale had to settle for a copy.

Dura-Europos also boasts the oldest known Christian church. It was dismantled and re-constructed at Yale University in the early 1930s, so there isn’t much to see at Dura-Europos but basic foundations.

The church occupied a typical Roman upper-class house centered around a columned courtyard with an open room (atrium). In the center of the courtyard was a pool (impluvium). At the opposite end from the entrance was a raised area (tablinum) containing a table and used by the family as a reception area and for ceremonial functions.

Scholars speculate that the congregation gathered around the pool, which was used for baptism. In the tablinum sat the bishop, who celebrated the Eucharist (communion) at the table. This arrangement provides a basis for the liturgical arrangement of later basilica churches.

The murals of the Dura Europos chuch were painted between 232 and 256 AD and are among the earliest examples of Christian art that survives today. The mural of the Healing of the Paralytic contains the earliest image of Jesus found anywhere.

In 1933, an important fragmentary text was unearthed at Dura Europos that contained a previously unknown Greek harmony of the gospels, dated to the late 2nd century. This has been important for early Christian studies, particular those of Tatian’s Diatessaron, a more well-known gospel harmony.

Excavations have also revealed the ruins of pagan temples dedicated to Greek, Roman and Palmyrene gods, including a Temple of Bel (a Semitic god) and a Temple of Adonis (a Greek god).

Preserved in the Temple of Adonis was a 2nd-century dedicatory inscription, which is now in the Louvre Museum. Other finds from Dura can be seen at the National Museum in Damascus and elsewhere.

http://www.sacred-destinations.com/syria/dura-europos

Δείτε το βίντεο:

Δούρα Ευρωπός: Το Μέγιστο Πολυπολιτισμικό Κέντρο της Ιστορίας – Αραμαίοι, Έλληνες, Ρωμαίοι, Ιρανοί

Περισσότερα:

Η Δούρα Ευρωπός είναι αρχαία πόλη, στις όχθες του ποταμού Ευφράτη, στα σύνορα μεταξύ Μεσοποταμίας και Συρίας. Ιδρύθηκε, ως στρατιωτική αποικία, μετά το πέρας του Βαβυλωνιακού πολέμου (311-309 π.Χ.) από τον στρατηγό Νικάνορα (λογικά είναι το ίδιο πρόσωπο που ίδρυσε την Έδεσσα και την Αντιόχεια Μυγδονική) για λογαριασμό του κυρίου του Σελεύκου Α΄ Νικάτορος (358-281 π.Χ.), ενός εκ των βασιλικών φίλων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η ονομασία Ευρωπός προέρχεται από την ομώνυμη πατρίδα του Σελεύκου στην Μακεδονία.

Το 253 ή 256 μ.Χ. καταστράφηκε από τους Πέρσες και σκεπάστηκε από την άμμο. Όταν, στις δεκαετίες 1920 – 1930, η αρχαιολογική σκαπάνη την επανέφερε στο φως ο Mikhail Rostovtzeff την είχε αποκαλέσει «Πομπηία της ερήμου». Η ανακάλυψή της έγινε τυχαία από το βρετανικά στρατεύματα το 1920.

https://el.wikipedia.org/wiki/Δούρα_Ευρωπός

Dura-Europos (Greek: Δοῦρα Εὐρωπός), also spelled Dura-Europus, was a Hellenistic, Parthian and Roman border city built on an escarpment 90 metres (300 feet) above the right bank of the Euphrates river. It is located near the village of Salhiyé, in today’s Syria. In 113 BC, Parthians conquered the city, and held it, with one brief Roman intermission (114 AD), until 165 AD. Under Parthian rule, it became an important provincial administrative center. The Romans decisively captured Dura-Europos in 165 AD and greatly enlarged it as their easternmost stronghold in Mesopotamia, until it was captured by the Sasanian Empire after a siege in 256–57 AD. Its population was deported, and after it was abandoned, it was covered by sand and mud and disappeared from sight.

Dura-Europos is extremely important for archaeological reasons. As it was abandoned after its conquest in 256–57 AD, nothing was built over it and no later building programs obscured the architectonic features of the ancient city. Its location on the edge of empires made for a co-mingling of cultural traditions, much of which was preserved under the city’s ruins. Some remarkable finds have been brought to light, including numerous temples, wall decorations, inscriptions, military equipment, tombs, and even dramatic evidence of the Sassanian siege.

https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos

Ду́ра-Эвропо́с (греч. Δοῦρα Εὐρωπός) — античный город на Евфрате (вблизи современного города Сальхиях в Сирии), существовавший примерно с 300 года до н. э. до 256 года. Получил известность в связи с археологическими находками и хорошо сохранившимися древними фресками. Дура на арамейском означает «крепость».

Город был основан царём Селевком I Никатором около 300 года до н. э. среди многих других и просуществовал более 550 лет. Примерно в 100 году до н. э. перешёл под власть Парфянского царства, а с 165 года — Римской империи. В римское время Дура-Европос был крупным торговым центром, и большинство археологических находок относятся к этому периоду времени. В 256 году захвачен войсками Сасанидов и заброшен.

Селевк, диадох Александра Македонского, выбрал для поселения своих солдат заброшенную ассирийскую крепость на дороге из Дамаска в Междуречье и дал ей имя «Дура». Римляне назвали город «Дура-Европос», потому что местная аристократия состояла из потомков македонцев, то есть они подчеркнули что город управляется «европейцами» из Македонии. Крепость стояла на высоком берегу среднего Евфрата, защищённая с трёх сторон крутыми обрывами, а четвёртая сторона, противоположная от реки и примыкающая к пустыне, была обнесена длинной прямой стеной с башнями. Размеры города составляют примерно 700 на 1000 м.

Город регулярно спланирован (прямо пересекающиеся улицы) в селевкидское время, к которому относятся агора, остатки храмов, цитадель. Со временем гражданское население стало превалировать, и крепость превратилась в захолустный городок, выросший вокруг рыночной площади. Однако население можно назвать гражданским лишь условно. В военное время земледельцы вставали в строй, образуя сословие так называемых клерухов. В социальном отношении жители делились по родам, как и в Македонии. Земля клерухам давалась в пожизненную аренду за их службу или службу их детей, оставаясь царской собственностью.

https://ru.wikipedia.org/wiki/Дура-Эвропос

—————————————————————————-

Περισσότερα:

Dura Europos, ruined city on the right bank of the Euphrates between Antioch and Seleucia on the Tigris, founded in 303 B.C.E. by Nicanor, a general of Seleucus I. It flourished under Parthian rule. The site is in modern Syria, on a plateau protected on the east by a citadel built on bluffs overlooking the river, on the north and south by wadis, and on the west by a strong rampart with powerful defensive towers. Its military function of the Greek period was abandoned under the Parthians, but at that time it was the administrative and economic center of the plain extending 100 km between the confluence of the Ḵābūr and Euphrates rivers and the Abū Kamāl gorge to the south.

I. Archaeology and History

Initial archeological exploration of the city took place in 1920-22, under the direction of Franz Cumont and the sponsorship of the Académie des Inscriptions et Belles-Lettres in Paris. From 1929 to 1937 Yale University and the Académie sponsored excavations under the initiative of M. I. Rostovtzeff, who published Dura-Europos and Its Art, a synthesis of the history of the town and of its civilization, formed from Greek, Semitic, and Iranian components. This work has served as the basis for all subsequent studies of the site. In fact, however, understanding of Dura Europos depended mainly on written materials (parchments, papyri, inscriptions, and grafitti; see ii, below), paintings, tombs, and portable objects (e.g., coins, bronzes, and lamps) from the excavations, and very little attention has been paid to the architectural remains. Although nearly a third of the town has been excavated, a large number of buildings have been published only summarily or not at all. It therefore became necessary to resume the work of publication, and for this reason the Mission Franco-Syrienne de Doura-Europos was formed in 1986 under the joint direction of the author and Assad Al-Mahmoud; the major objectives are to reexamine the archeological data, to make available the entire mass of documentation from previous excavations, as well as to save the monuments from destruction.

Dura Europos was brought into the Iranian cultural sphere after the Parthian conquest in about 113 B.C.E. (Bellinger; Welles). This domination lasted three centuries, interrupted by a Roman occupation in 115-17 C.E., during Trajan’s expedition to Ctesiphon. In 165 Dura was conquered by Avidius Cassius and became a stronghold in the Roman defensive system along the eastern frontier of the empire. Nevertheless, despite an impressive effort to reinforce its defenses, the town was unable to withstand the great offensive launched by the Sasanian Šāpūr I (240-70) in 256; it was taken after a bitter siege, and the population was deported, thus putting an end to the town’s existence.

The Parthian period

According to recent discoveries, Dura Europos, originally a fortress, was constituted as a city only in the late Hellenistic period and had been only sparsely populated throughout the Greek period. It was under the Parthians, however, that the city assumed its essential aspect, as revealed by the excavations, a configuration only partly modified by the Roman occupation, except for transformation of the northern sector into a Roman camp. Recent work by the Mission Franco-Syrienne has permitted some refinement of this picture; certain buildings that had formerly been attributed to the Parthians can now be dated to the Hellenistic period. For example, according to Armin von Gerkan, the cut-stone fortifications of Dura Europos had been built by the Parthians, fearful that the Greek wall of unbaked bricks would be insufficient against a Roman attack. Only the northern section of the original western wall survived, which he took as proof that the project had been rendered unnecessary by the peace concluded between the Parthians and Augustus in 20 B.C.E. (pp. 4-51). This conclusion was based more on probabilities extrapolated from the reports of ancient historians than on archeological discoveries and has been contradicted by the results of recent soundings and clearing of earlier trenches. It is now clear that it was the Greeks themselves who built the stone fortifications, in the second half of the 2nd century B.C.E., and that the use of mud bricks resulted from the imminent threat from the Parthians, which forced the builders to finish the wall with more easily obtained material (Leriche and Mahmoud, l990). Similarly, the reconstruction of the palace of the strategus and its extension to the north, as well as construction of the second palace in the citadel, which shows a number of similarities, had been attributed to the Parthian period, but recent excavations in the interior and at the base of the facade of the former building have revealed that it belongs to the 2nd century B.C.E., that is, the Greek period. In a recent study Susan Downey (1988) has also called into question the restoration of one palace with an ayvān, which was suggested in the Yale publications and would imply a Parthian construction.

The Parthian period thus appears to have been primarily a phase of expansion at Dura Europos, an expansion favored by abandonment of the town’s military function. All the space enclosed by the walls gradually became occupied, and the installation of new inhabitants with Semitic and Iranian names alongside descendants of the original Macedonian colonists contributed to an increase in the population (Welles et al.). In his celebrated Caravan Cities Rostovtzeff had argued that this prosperity could have resulted from the town’s position as a trading center and caravan halt, but this hypothesis has been abandoned, for nothing uncovered by the excavations has confirmed it. Instead, Dura Europos owed its development to its role as a regional capital, amply illustrated by the contents of inscriptions, parchments, and papyri.

In the Parthian period Greek institutions remained in place (Arnaud), and the property-zoning scheme established in the Hellenistic period was respected in new construction; that is, buildings were kept within the limits of pre-existing blocks 35 x 70 m laid out uniformly over the entire surface of the plateau, even to a large extent in the interior wadis. The only exceptions were the quarter of the town southeast of the citadel, which had apparently already been occupied before the division into lots, and a sector of the agora that had been invaded by domestic buildings. The ramparts were neglected: Domestic trash accumulated along the periphery, finally forming a mass so thick that it prevented access to certain towers on the western wall.

The architecture of the Parthian period was characterized by a progressive evolution of Greek concepts toward new formulas in which regional traditions, particularly those derived from Babylonia, played an increasing role. These innovations affected both religious and domestic buildings. No secular public building is known to have been built during the Parthian period, with the possible exception of a bath constructed of cut stone in the northeast sector of the town. The evolved Parthian forms generally persisted into the Roman period, except for buildings in the Roman camp in the northern third of the town, for example, the palace of the Dux Ripae and the praetorium.

The architecture of private dwellings varied in detail according to the wealth of the owner. The systematic layout of the Greek city, in which each house was supposed to cover one-eighth of a block (ca. 300 m2), was abandoned or modified through subdivision and consolidation resulting from sales or inheritance (Saliou). The smallest houses covered one quarter or even less of a Greek lot, whereas other, more luxurious examples might cover up to half a block. But the organizing principle of the house remained fundamentally the same: The street door, often situated at a corner of the house, opened onto a corridor leading into a central courtyard, which provided access and light to the various rooms of the house. The principal room, the andrón, was usually situated on the south side, opening to the north, and was surrounded on all four walls by a masonry bench; it served as a reception room (Allara). Some houses incorporated columns, but gabled roofs disappeared in favor of terraces, rooms became irregular in shape, and several houses had second stories.

Religious architecture underwent a comparable evolution, traceable through numerous excavated buildings: the temples of Artemis Nanaïa II and Zeus Megistos II, the necropolis temple, and the temples of Artemis Azzanathkona, Zeus Kyrios, Atargatis, Bel, Aphlad, Zeus Theos, Gad, and Adonis. This architecture diverged more and more from the hypothetical Greek model, if in fact such a model had ever been introduced at Dura Europos (Downey, 1988, p. 176). All the temples of the Parthian period have the same basic plan, with variations in detail. A generally square temenos is enclosed by a blank wall; the naos stands at the back of the interior courtyard facing the entrance. Against the interior face of the enclosure wall are a series of rooms for service or secondary cults, usually built by donors. When the naos is set against the back wall of the temenos, a narrow space is left between them to provide a separation of the cella from the exterior world. The building is small, usually square in plan, and raised on a podium of two or three steps, with one or more altars in front. The interior is divided in two: the pronaos, which occupies the full width of the building and is sometimes furnished with tiers of benches on either side of the entrance, and the cella, usually flanked by two chapels or lateral sacristies. The cult image on the wall opposite the entrance, either mounted on a pedestal or painted directly on the surface. All that remains from the Greek tradition is the occasional presence of a columned facade in front of the temple or porticoes along the sides of the courtyard, as at the temple of Bel.

It is thus clear that at Dura Europos entirely original architectural formulas were perfected during the Parthian period, in both religious and domestic constructions; the Babylonian element predominated, though with a certain Greek dressing, but no unequivocal Iranian influence appears. The formula for religious buildings was followed in all temples, whatever the form of worship to which they were consecrated, Greek or Semitic.

The only Iranian cult known at Dura Europos was that of Mithra, which paradoxically had been introduced into the city by Roman troops in 168. The mithraeum, located near the western wall in the Roman camp, belongs to the type dedicated to the cult throughout the Roman world and has no features in common with the other religious buildings at Dura Europos, except that it stands on a podium. It appears to have been a single room of modest dimensions with a bench on each of the longer sides; above the central aisle there was a raised ceiling with a clerestory. At the end of the room was a niche containing two cultic bas-reliefs with an altar before them. The entire surface of the room was covered with painted decoration: scenes from the life of Mithra, representations of magi and the zodiac around the bas-reliefs in the niche, and mounted hunting scenes on the side walls.

Although Iranian influence is difficult to find in the architecture of Dura Europos, in figurative art it is much more pronounced. In fact, owing to landfill that preserved religious buildings along the western wall (see below), Dura has provided the main evidence of a decorative art that seems to have developed in Parthian domains, reflecting a synthesis of the traditions of the ancient Near East (linear drawing, two-dimensional forms, stiff poses) and the Hellenic world (the use of architectural decoration and friezes, types of dress). Furthermore, in religious settings, those most fully represented, the principle of “Parthian frontality” prevailed. This convention, according to which all figures, human or divine, face directly forward, with eyes fixed on the spectator, made its appearance at Dura very early, in the oldest painting, of the sacrifice of Conon, in the temple of Bel (probably 1st century C.E.). It persisted until the destruction of the city, as attested in the frescoes of the synagogue, dating from 245. It was equally apparent in sculpture and terra-cottas (except for a statue of Artemis with the tortoise, which comes from a Hellenistic center) and, for example, in two reliefs of the Gads of Dura and Palmyra. On the other hand, in frequent narrative scenes of combat and hunting on horseback, like those in the mithraeum, the horses and wild beasts are portrayed in a flying gallop, a characteristic that was to be developed in Sasanian art.

The siege of Dura Europos

The Sasanian siege of Dura Europos in 256 brought an end to the town’s existence and immobilized Šāpūr’s army for several months. The determined resistance put up by the inhabitants forced the assailants to adopt various siege tactics, which eventually resulted in conquest of the city; the defensive system, the mines, and the assault ramp were left in place after the deportation of the population, which permits modern investigators to gain an exact idea of the military techniques of the Sasanians and the Romans in the mid-3rd century.

It is not known where the Sasanians located their camp, but traces of their operations against the city wall still survive (du Mesnil du Buisson). To guard against the attack, which was clearly expected from the time that the Sasanian empire was established, the Romans had heightened and reinforced the external faces of the western and northern ramparts by masking them with thick layers of fill covered by a mud-brick glacis and thus burying the buildings along the inside of the wall. The Persians undermined towers 19 and 14 on the western wall in order to bring them down, but, owing to the filling and the glacis, the towers were not really destroyed. At the southeast corner of the town they built an assault ramp 40 m long and 10 m high against the wall to permit troops to enter; it consisted of a mass of fill packed between two walls of brick and paved with baked bricks, which made it possible to move a siege machine close to the wall. Two tunnels, each wide enough to permit several men to advance abreast, were dug near the body of the ramp. There is no surviving textual description of the siege of Dura Europos, but Ammianus Marcellinus’ account of the siege of Amida a century later, in which the same techniques were used, permits reconstruction of the operations at Dura; the main siege weapons were catapults, movable towers, and even elephants. Clearly the Sasanian armies had a sophisticated knowledge of siege techniques.

The discovery of the body of a Sasanian soldier in one of the trenches has also yielded precious information. He was equipped with a coat of mail, a sword ornamented with a jade disk of Central Asian type, and an iron helmet made in two halves with an iron crest running vertically down the center of the front, of clearly Mesopotamian and Iranian origin. This type of helmet served as a model for those adopted in the Roman empire in the 3rd century (James).

The chronology of the siege operations has given rise to a debate that is still far from having been resolved. The discovery of Pahlavi inscriptions on the frescoes of the synagogue does not prove that the town had first been occupied by the Sasanians during a campaign in 253, three years before the final siege. It is also improbable that a house near the triumphal arch on the main street, in which there was a fresco of Sasanian type showing a fight between cavalrymen, belongs to this putative first occupation. It seems now that this fresco, several ostraca in Pahlavi found in the palace of the Dux Ripae (Figure 30/13), and the tombs discovered in the town and along the river resulted from temporary installation of a small Persian detachment in the town after the victory of 256 (MacDonald; Leriche and Al Mahmoud, 1994).

Τις βιβλιογραφικές παραπομπές μπορείτε να βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/dura-europos

——————————————————————————–

Γενικά:

http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/display.php?page=cimrm34

https://www.thebyzantinelegacy.com/dura-mithraeum

https://sergeyurich.livejournal.com/809515.html

https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos

https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos_synagogue

https://ru.wikipedia.org/wiki/Дура-Эвропос

https://ru.wikipedia.org/wiki/Синагога_Дура-Европос

https://el.wikipedia.org/wiki/Δούρα_Ευρωπός

https://artgallery.yale.edu/online-feature/dura-europos-excavating-antiquity

http://media.artgallery.yale.edu/duraeuropos/dura.html

http://www.sacred-destinations.com/syria/dura-europos

http://www.pravenc.ru/text/180593.html

https://www.livius.org/articles/place/dura-europos/

https://artgallery.yale.edu/collections/objects/6746

http://users.stlcc.edu/mfuller/DuraMithras.html

https://www.cambridge.org/core/books/religion-society-and-culture-at-duraeuropos/mithraeum-of-duraeuropos/EC5B512F8931E969F185C033CB758FA2

————————————————————–

Αρχική ανάρτηση του βίντεο:

Dura Europos – The Life, Death and Resurrection of an ancient city – Syria

I traveled to Dura Europos just before the outbreak of the Syrian civil war and were one of the last to see this magnificent site before it was destroyed.

Dura Europos was a Hellenistic, Parthian and Roman border city built on an escarpment above the Euphrates river in eastern Syria.

It was conquered in 114 AD and finally captured in 165 AD by the Romans (who greatly enlarged it as their easternmost stronghold in Mesopotamia) and destroyed after a Sassanian siege in 257 AD. After it was abandoned, it was covered by sand and mud and disappeared from sight.

Abandoned after its conquest in 256–7 AD, nothing was built over it and no later building programs obscured the architectonic features of the ancient city. Its location on the edge of empires made for a co-mingling of cultural traditions, much of which was preserved under the city’s ruins.

Some remarkable finds have been brought to light, including numerous temples, wall decorations, inscriptions, military equipment, tombs, and even dramatic evidence of the Sassanian siege during the Imperial Roman period which led to the site’s abandonment.

After it has been severely looted by the Islamic State in the ongoing Syrian Civil War, it was demolished by ISIS.

Κατεβάστε το κείμενο σε Pdf:

Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες, Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον Ευφράτη Download