Αναδημοσιεύω εδώ το έκτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά.
Η Βαν σήμερα είναι μια πρωτεύουσα νομού της νοτιοανατολικής Τουρκίας, στα ανατολικά παράλια της σχεδόν τριγωνικού σχήματος λίμνης Βαν και σε υψόμετρο 1700 μ. Η λίμνη Βαν έχει έκταση περίπου σαν τον νομό Αττικής. Το νερό της είναι αλμυρό και υπάρχει σύνδεση φέρυ μπωτ μεταξύ της Βαν και της Τατβάν, μικρότερης πόλης, στα δυτικά άκρα της λίμνης. Η Βαν αποτελεί την σιδηροδρομική σύνδεση της Σταμπούλ με την Τεχεράνη και ως εκ τούτου κομβικό σημείο της Ανατολικής Τουρκίας. Ο ιστορικά και γεωγραφικά κρισιμώτατος χώρος – πέρασμα από την Ανατολία στο ιρανικό οροπέδιο έχει 4000 χρόνια πολυκύμαντης Ιστορίας ως μεταίχμιο μεταξύ Μεσοποταμίας και Καυκάσου και μεταξύ Ανατολίας και Ιράν – Κεντρικής Ασίας.
Υπό χιττιτική και χουρριτική πολιτισμική επίδραση συστάθηκε στα μισά της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας το κράτος Ουραρτού, το οποίο λόγω της πτώσης της Χιττιτικής Αυτοκρατορίας στα τέλη του 13ου προχριστιανικού αιώνα πέρασε στην σφαίρα επιρροής και πολιτισμικής επίδρασης της Ασσυρίας. Ουραρτού είναι η ασσυριακή ονομασία του εν λόγω κράτους. Η λέξη αυτή έχει διαφορετικό φωνηεντισμό αλλά την ίδια σημιτική τρι-συμφωνική ρίζα Ρ-Ρ-Τ με την αρχαία εβραϊκή λέξη Αραράτ. Το εν λόγω όρος, το οποίο δεν είναι σίγουρο ότι ταυτίζεται είτε με το Μεγάλο Αραράτ είτε με το Μικρό Αραράτ, βρισκόταν στην επικράτεια αυτού του κράτους. Τα ουραρταϊκά γράφονταν (υπό ασσυροβαβυλωνιακή επίδραση) με σφηνοειδή συλλαβογράμματα τα οποία έχουν αποκρυπτογραφηθεί. Οι ειδικοί εντοπίζουν πολλές επιδράσεις από τα χουρριτικά (οι Χουρρίτες ήταν ένα έθνος και κράτος της ΒΔ και της Βόρειας Μεσοποταμίας της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας) και έντονες σχέσεις με καυκασιανές γλώσσες.
Η ονομασία Ουραρτού – Αραράτ διασώθηκε στα αρχαία ελληνικά αρκετά αλλοιωμένη ως Αλαρόδιοι (το πρώτο Ρ μετατράπηκε σε Λ και το Τ σε Δ). Ωστόσο, καθώς το κράτος των Ουραρτού είχε διαλυθεί και κατακτηθεί από τους Ασσύριους, τους Βαβυλώνιους, τους Μήδους και τους Ιρανούς, το βασίλειο Ουραρτού δεν αναφέρεται σε αρχαίες ελληνικές πηγές, αν και οι ασσυροβαβυλωνιακές ιστορικές πηγές μετριούνται σε χιλιάδες κείμενα (κυρίως των πρώτων αιώνων της 1ης προχριστιανικής χιλιετίας). Ωστόσο, στα αρχαία ελληνικά το έθνος των Ουραρτού συνηθέστερα ονομαζόταν ‘Χάλδοι’ (άσχετο από το Χαλδαίοι), λέξη που κατάγεται από το όνομα του κύριου ουραρταϊκού θεού Χαλντίς (Khaldish).
Οι Ουραρτού δεν ταυτίζονται με τους Αρμένιους, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή αυτή αργότερα (6ος – 5ος προχριστιανικός αιώνας). Αλλά φαίνεται ότι ήταν σχετικά συγγενικό φύλο. Η Βαν ήταν η πρωτεύουσα του ουραρταϊκού βασιλείου. Στα ουραρταϊκά ονομαζόταν Τουρούσπα (Turushpa). Στα ασσυριακά όμως το όνομα είχε παραφθαρεί σε Τούσπα (Tushpa). Από την ασσυριακή ονομασία προέρχεται η αρχαία ελληνική ονομασία Θωσπίτις που διατηρήθηκε σε χρήση μέχρι και τα αυτοκρατορικά χρόνια της Ρωμανίας.
Στα αρμενικά η πόλη ονομάστηκε Σαμίρα-μάκερτ, δηλαδή ‘πόλη της Σεμίραμης’, καθώς η ασσυριακή πολιτισμική ακτινοβολία επί των Ουραρτού στα χρόνια της Ασσύριας βασίλισσας Σαμού Ραμάτ (τέλη του 9ου προχριστιανικού αιώνα) άφησε έντονες εντυπώσεις και μεγάλες, μεταγενέστερες ιστορικές αναφορές σε πολλά έθνη και πολλές λογοτεχνίες. Το κράτος Ουραρτού προσαρτήθηκε τελικά στην Ασσυρία στα μέσα του 8ου προχριστιανικού αιώνα επί Τεγλατφαλασάρ Γ’ (745-727) που θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους στρατηλάτες όλων των εποχών.
Η Θωσπίτις – Βαν βρισκόταν στα νοτιοδυτικά άκρα του ιστορικού αρμενικού χώρου, ο οποίος ορίζεται βασικά ανάμεσα στις τρεις μεγάλες λίμνες της ευρύτερης περιοχής: Βαν (στην Τουρκία), Ουρουμίγιε (στο ΒΔ Ιράν) και Σεβάν (στην Αρμενία). Όταν δεν βρισκόταν υπό αρμενικό έλεγχο, η Θωσπίτις – Βαν ανήκε άλλοτε στους Ρωμαίους κι άλλοτε στους Ιρανούς (η τρίγλωσση επιγραφή του Ξέρξη Α’ είναι μόνον ένα δείγμα), είτε στα προχριστιανικά, είτε στα χριστιανικά χρόνια. Καθώς ήταν αρκετά πιο ανατολικά από την Μελιτηνή (Μαλάτυα) και την Θεοδοσιόπολη – Ερζερούμ (: η ονομασία σημαίνει ‘Γη των Ρωμιών’ στα αραβικά), η Θωσπίτις – Βαν μετά την αρχική έκρηξη του Ισλάμ βρισκόταν συνήθως στα χέρια του Αβασίδη Χαλίφη της Βαγδάτης, πριν περάσει στην εξουσία των Σελτζούκων και αργότερα των Οθωμανών (μετά το 1514 και την νίκη του Σελίμ Α’ επί του Ισμαήλ Α’, πρώτου Σαφεβίδη σάχη του Ιράν, στο Τσαλντιράν, όχι μακριά από τα βόρεια παράλια της λίμνης Βαν, σήμερα εντός της ιρανικής επικράτειας).
Τέλος, η Βαν καταλήφθηκε από τα ρωσσικά στρατεύματα το 1915 όταν το ανατολικό οθωμανικό μέτωπο κατέρρευσε κι ανακαταλήφθηκε το 1917-1918. Με την υλοποίηση των κινεζικών, ιρανικών, και τουρκικών σχεδίων του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, η Βαν θα αναβαθμιστεί σημαντικά, όπως κι η Ταμπρίζ στο ΒΔ Ιράν, ως καίριος κόμβος συγκοινωνιών και μεταφορών.
Θωσπίτις – Βαν, ΝΑ Τουρκία: Έξι Άστρα της Ανατολής, του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη
Περισσότερα:
Δεν υπάρχει βιβλίο που να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από το ιστορικό – θρησκευτικό περιηγητικό του Κοσμά (νυν Μουχάμαντ Σαμσαντίν) Μεγαλομμάτη «Έξι Άστρα της Ανατολής» το οποίο διάβασα πρόσφατα στο Ιντερνέτ. Η μόνη έκδοση του βιβλίου από τις Εκδόσεις Δόμος έχει εξαντληθεί και ο πιο εύκολος τρόπος να διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό αυτό έργο είναι να κάνει ένα κλικ εδώ: https://6astratisanatolis.wordpress.com/
Και το έκτο κεφάλαιο, το οποίο αφορά την Θωσπίτιν – Βαν βρίσκεται εδώ:
Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα ένας, έστω ένας, επιστήμονας ή διπλωμάτης που να γνωρίζει την Τουρκία, την ιστορία της, το παρελθόν και το παρόν της τόσο βαθειά και τεκμηριωμένα όσο ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης.
Καθώς είχα την τύχη να γνωρίζω κάποιους από τους καλύτερους προσωπικούς του φίλους οι οποίοι πρώτοι μου μίλησαν για το βιβλίο, έχω πρόσφατα επικοινωνήσει μαζί του και του ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω υπό τη μορφή βίντεο επιλεγμένα κομμάτια από το βιβλίο του αυτό, καθώς και τις φωτογραφίες του. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συγκατάθεσή του.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 1994 αλλά γράφηκε τμηματικά από το 1989 μέχρι το 1992. Ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης είναι επίσης ένας εξαίρετος φωτογράφος και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο είναι όλες δικές του. Μετά από μεταπτυχιακή εξειδίκευση σε ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, ιρανολογία και ισλαμολογία, ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης πέρασε πολλά χρόνια εξερευνώντας και μελετώντας αρχαιότητες και μνημεία σπιθαμή προς σπιθαμή στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, το Ιράκ, την Περσία και το Πακιστάν, ενόσω προετοίμαζε τη διδακτορική διατριβή του, από το 1984 μέχρι το 1990. Παράλληλα δημοσίευε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες σε Ελλάδα, Τουρκία και Περσία, λήμματα σε ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, και τα πρώτα του επιστημονικά άρθρα.
Αργότερα, και αφότου έγινε μουσουλμάνος, ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης εργάστηκε σε τρία πανεπιστήμια στην Τουρκία και την Βόρεια Κύπρο (1994 – 1997) και υπήρξε μέλος κορυφαίων πολιτικών και ακαδημαϊκών θεσμών στην Τουρκία και τη Βόρεια Κύπρο, δημόσια γνωστός χάρη σε τηλεοπτική συμμετοχές και αναφορές σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, και συνεργάτης επιφανών πολιτικών της γειτονικής μας χώρας.
Όμως εγκατέλειψε τα πάντα όταν απειλήθηκε επειδή τόσο έγκαιρα αντιλήφθηκε τα αγγλοαμερικανικά σχέδια μερικής και βαθμιαίας ισλαμοποίησης της Άγκυρας, την οποία σαν ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας χαρακτηρίζει απλά ως «αποικιοκρατοποίηση» της Τουρκίας.
Θα κλείσω αυτό το εισαγωγικό σημείωμα λέγοντας ότι όπου τελειώνουν η αμορφωσιά (ιδιαίτερα για την Τουρκία και ολόκληρη την Ασία και την Αφρική), η άγνοια, η εθνικιστική και πατριδοκαπηλευόμενη ηλιθιότητα, η φιλοδυτική πολιτική εγληματικότητα και η αντιτουρκική παραφροσύνη του μασωνικού – σιωνιστικού κατεστημένου της χρεωκοπημένης Ελλάδας εκεί αρχίζει η αλήθεια των αναλύσεων και των κειμένων του κ. Μεγαλομμάτη τον οποίο πολλοί πολέμησαν με λύσσα στην Ελλάδα επειδή αποτελούσε κίνδυνο για τα βρώμικα και ελεεινά συμφέροντά τους.
Από το 2001, ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης ζει στο Κάϊρο, στο Χαρτούμ, στο Μογκαντίσου, στο Κουργκάν της Σιβηρίας, στο Τουρφάν του Ανατολικού Τουρκεστάν (ΒΔ Κίνα) και σε άλλες χώρες ασιατικές κι αφρικανικές χώρες. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει πάνω από 2000 άρθρα στο Ιντερνέτ. Αυτή την περίοδο, ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκεται στο βόρειο Αφγανιστάν σε εξερευνήσεις μαζί με τους εκεί Χαζάρα και Τατζίκους φίλους του.
Με αυτό το βίντεο ολοκληρώνω την παρουσίαση αποσπασμάτων και φωτογραφιών από το εξαιρετικό βιβλίο του κ. Μεγαλομμάτη.
Δείτε το βίντεο:
Thospitis – Van (SE Turkey): The Six Stars of the Orient, by Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis
6. Thospitis / Van The last chapter of the book covers Thospitis, Van as is called the lake city at the easternmost confines of Modern Turkey, not far from the borders with Iran and Iraq. The chapter also relates to the famous Hakkari province, which is superb in terms of natural environment, high and rocky mountains, narrow passages, cold water rivers, great caverns, wild forests and, generally speaking, inhospitable frontier zone.
The chapter actually starts with a very strong and most fascinating, imaginative description, namely a narrative about Assyrian imperial soldiers attending Emperor Assurbanipal’s hunting of and engagement in body combat with lions in what may have been an early November, freezing and glacial morning in a location at Hakkari Province that the Ancient Assyrians called Hubushkia. These are very unusual passages for what is known as Modern Greek literature; the text is full of intriguing archaic words, triggering the outburst of very striking emotions. Later on, Megalommatis mentions his own personal experience and wintertime traveling adventures that he had in the same area; later on, we find references to Prophet Jeremiah’s passing through that area during his long travel from the Holy Land to an island at the Western confines of the world!
The Eighth Campaign of Sargon of Assyria, which was an extraordinary and unprecedented event of great military and cultural importance, the departure of the Assyrians and of the ten tribes of Israel from the lands of the Assyrian Empire, and their way through that area to the Eastern, the Northern and ultimately the Western part of Europe, the Kurdish and the “Assyrian” Aramaic Nestorian presence (notably the Qudshanes Patriarchate), the importance of the area for the Great Powers during World War I, and their involvement in the then terrible local developments cover consequently many pages of this chapter.
Another narrative reflects moments of the final expedition of Heraclius (a campaign that started from Trabzon) against Iran’s Chosroes II (Khusraw Parvez). After a very detailed identification of the locations through which Heraclius’ armies passed, Megalommatis draws the conclusion that even the boldest attempt must have left the area of Hakkari aside; so inhospitable and dangerous it was viewed to be!
A far-reaching personal experience of the author has been intermingled with a historical event that may have happened in this very area during the Sassanid times. Details of the Zaradosht teachings, a balanced system that tried to pull Manicheans back to the Mazdeism and to the Sassanid Court official version of Zoroastrianism, as well as several other crucial points of the Sassanid era are presented through a very fascinating interlocution the author may have had with Ulughash, an Iranian scribe of the days of Varahran II.
Then, various historical and archaeological sites are discussed, namely Hoshap, Cavustepe and other important places of Van Province, always with historical and modern bibliographical references. At the end, the author focuses on Van, which was named Tushpa by the Ancient Assyrians; this city was the capital of the pre-Armenian kingdom of Urartu that developed a great civilization during the first pre-Christian millennium. Urartu represents an important period of the Anatolian History.
Further discussing historical issues pertaining to the wider Van Province, the author takes a clear pro-Ottoman position, criticizing the political errors of the early 20th c. Armenians, who sided with Russia and France and thus betrayed their own country (i.e. the Ottoman Empire). It is only following this act of high treason that the Armenians were duly kicked out from their homes, because they inhabited a militarily sensitive zone nearby the Ottoman front at a moment the Ottoman army was receding to safer locations, following the attack of the Tsarist Russian armies. In their way through Kurdish villages, thousands of Armenians have been slaughtered, but this certainly cannot be called ‘genocide’, because it is not the fault or the crime of the Ottomans, but only the consequence of the way the Armenian populations of the Ottoman Empire became a tool at the hands of an enemy, i. e. Tsarist Russia.
At the very end of the book’s lengthier chapter, we come across the most fascinating passage, namely a conversation that the author seems to have had with a Wise Elder within a enormous pearl at the very bottom of the Thospitis (Van) Lake. The Wise Elder initiated the author into the mysteries of the Universalist and Pacifist Dream of Sammurammat, the famous Assyrian Queen, who is more widely known as Semiramis within the environment of Western literatures after the greecization of her name by Herodotus. At this point, the author comes up with an entire course of History of Religions, involving an entire recapitulation of the Ancient Assyrian Religion, and more particularly of the Sargonid Assyrian Monotheism, as well as an in-depth analysis of the basic symbols of the Assyrian mythology. The author closes the chapter with a reference to the modern Northern European peoples, whom he identifies as the descendants of the Assyrians and the ten tribes of Israel, stating that nowadays the real Orient is located in the Occident! The chapter closes with the mysterious verses: And until the Orient returns to the East, what I liked most in Thospitis, was Hakkari.
(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)
6. Тоспитис / Ван
Последняя глава книги посвящена тоспиту, который в настоящее время известен как Ван, одноименный с озером в самых восточных границах современной Турции, недалеко от границ с Ираном и Ираком. В главе также рассказывается о знаменитой провинции Хаккари, которая великолепна с точки зрения природной среды, высоких и скалистых гор, узких проходов, рек с холодной водой, великих пещер, диких лесов и, вообще говоря, негостеприимной пограничной зоны.
Глава фактически начинается с очень сильного и самого захватывающего, образного описания, а именно рассказа об ассирийских имперских солдатах, посещающих охоту на львов Императором Ассурбанипалом. Ассирийский монарх вел единоборство со львами. Похоже, это произошло в начале ноября, в морозное и ледниковое утро, где-то в провинции Хаккари, которую древние ассирийцы называли Хубушкия. Эти отрывки очень необычны для того, что известно как новогреческая литература; текст полон интригующих архаичных слов, вызывающих всплеск очень ярких эмоций. Позже, профессор Мегаломматис упоминает о своем личном опыте и приключениях в зимнее время, которые он имел в том же районе; позже мы находим ссылки на то, как Пророк Иеремия проходил через эту область во время его долгого путешествия из Святой Земли на остров в западных границах мира!
Впоследствии несколько тем охватывают многие страницы этой главы:
1) Восьмая кампания Саргона Ассирийского, которая была необычным и беспрецедентным событием, имеющим большое военное и культурное значение,
2) уход ассирийцев и десяти колен Израилевых из земель Ассирийской империи и их путь через эту область к восточной, северной и, наконец, западной части Европы,
3) присутствие курдов и «ассирийских» арамейских несториан (в частности, Патриархии Кочанис / Конак),
4) важность области для великих держав во время Первой мировой войны и их участие в местных ужасных событиях.
Другое повествование отражает моменты последней экспедиции Ираклия (эта кампания началась с Трабзона) против иранского шаха Хосров II (Хосров Парвез). После очень подробного определения мест, через которые прошли армии Ираклия, профессор Мегаломматис делает вывод, что даже самая смелая попытка должна была оставить область Хаккари в стороне; так негостеприимно и опасно, что это считается!
Глубокий личный опыт автора был смешан с историческим событием, которое могло произойти именно в этой области во времена Сасанидов. Детали учений Зарадошта, которые сформировали сбалансированную систему, которая пыталась отвести манихейцев обратно к маздеизму и официальной версии Зороастризма при Сасанидском дворе. Несколько других важных моментов эпохи Сасанидов также представлены здесь. Все эти исторические данные раскрываются с помощью очень интересного собеседования, которое автор мог иметь с Улугашом, иранским писцом времен Варахрана II. Действительно, очень литературный способ преподавать историю!
Затем кратко представлены различные исторические и археологические памятники, а именно Крепость Хошап, Крепость Чавуш-тепе и другие важные места провинции Ван, всегда с историческими и современными библиографическими ссылками. В конце автор фокусируется на Ване, которого древние ассирийцы назвали Тушпа; этот город был столицей доармянского царства Урарту, которое развивало великую цивилизацию в течение первого дохристианского тысячелетия. Урарту представляет важный период истории Анатолии.
Продолжая обсуждение исторических вопросов, относящихся к более широкой провинции Ван, автор занимает четкую проосманскую позицию, критикуя политические ошибки армян в начале 20-го века. Они встали на сторону России и Франции и таким образом предали свою собственную страну (то есть Османскую империю). Только после этой государственной измены армяне были должным образом выгнаны из своих домов, потому что они жили в зоне, которая была чувствительной на военном уровне. Земля армян в Османской империи была расположена рядом с Османским фронтом, когда Османская армия отступала в более безопасные места после нападения царских русских армий. Проезжая через курдские деревни, многие тысячи армян были убиты. Но это, безусловно, нельзя назвать «геноцидом», потому что это не вина и не преступление османской администрации. Исторические события на северо-восточных территориях Османской империи в период 1915-1916 годов были лишь следствием того факта, что армянское население Османской империи стало орудием в руках врага, царской России.
В самом конце главы, которая является более длинной главой книги, мы сталкиваемся с самым захватывающим отрывком, а именно беседой, которую автор, похоже, имел с Мудрым Старейшиной в огромной жемчужине на самом дне озера. Тоспит (Ван). Мудрый старец инициировал автора в «Универсалистской и пацифистской мечте» Саммураммата, знаменитой ассирийской королевы, которая в основном известна как Семирамида в среде западной литературы (после транскрипции ее имени на древнегреческий Геродотом). На этом этапе автор предлагает полный курс Истории Религий, в том числе 1) полный обзор древней ассирийской религии, 2) описание ассирийского монотеизма династии Саргонидов и 3) углубленный анализ ассирийской мифологии. Автор завершает главу ссылкой на современных североевропейских народов, которых он идентифицирует как потомков ассирийцев и десяти колен Израиля. Затем он заявляет, что сегодня настоящий Восток находится на Западе! Глава заканчивается стихами:
(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)
6. Тоспитис / Ван
Последняя глава книги посвящена тоспиту, который в настоящее время известен как Ван, одноименный с озером в самых восточных границах современной Турции, недалеко от границ с Ираном и Ираком. В главе также рассказывается о знаменитой провинции Хаккари, которая великолепна с точки зрения природной среды, высоких и скалистых гор, узких проходов, рек с холодной водой, великих пещер, диких лесов и, вообще говоря, негостеприимной пограничной зоны.
Глава фактически начинается с очень сильного и самого захватывающего, образного описания, а именно рассказа об ассирийских имперских солдатах, посещающих охоту на львов Императором Ассурбанипалом. Ассирийский монарх вел единоборство со львами. Похоже, это произошло в начале ноября, в морозное и ледниковое утро, где-то в провинции Хаккари, которую древние ассирийцы называли Хубушкия. Эти отрывки очень необычны для того, что известно как новогреческая литература; текст полон интригующих архаичных слов, вызывающих всплеск очень ярких эмоций. Позже, профессор Мегаломматис упоминает о своем личном опыте и приключениях в зимнее время, которые он имел в том же районе; позже мы находим ссылки на то, как Пророк Иеремия проходил через эту область во время его долгого путешествия из Святой Земли на остров в западных границах мира!
Впоследствии несколько тем охватывают многие страницы этой главы:
1) Восьмая кампания Саргона Ассирийского, которая была необычным и беспрецедентным событием, имеющим большое военное и культурное значение,
2) уход ассирийцев и десяти колен Израилевых из земель Ассирийской империи и их путь через эту область к восточной, северной и, наконец, западной части Европы,
3) присутствие курдов и «ассирийских» арамейских несториан (в частности, Патриархии Кочанис / Конак),
4) важность области для великих держав во время Первой мировой войны и их участие в местных ужасных событиях.
Другое повествование отражает моменты последней экспедиции Ираклия (эта кампания началась с Трабзона) против иранского шаха Хосров II (Хосров Парвез). После очень подробного определения мест, через которые прошли армии Ираклия, профессор Мегаломматис делает вывод, что даже самая смелая попытка должна была оставить область Хаккари в стороне; так негостеприимно и опасно, что это считается!
Глубокий личный опыт автора был смешан с историческим событием, которое могло произойти именно в этой области во времена Сасанидов. Детали учений Зарадошта, которые сформировали сбалансированную систему, которая пыталась отвести манихейцев обратно к маздеизму и официальной версии Зороастризма при Сасанидском дворе. Несколько других важных моментов эпохи Сасанидов также представлены здесь. Все эти исторические данные раскрываются с помощью очень интересного собеседования, которое автор мог иметь с Улугашом, иранским писцом времен Варахрана II. Действительно, очень литературный способ преподавать историю!
Затем кратко представлены различные исторические и археологические памятники, а именно Крепость Хошап, Крепость Чавуш-тепе и другие важные места провинции Ван, всегда с историческими и современными библиографическими ссылками. В конце автор фокусируется на Ване, которого древние ассирийцы назвали Тушпа; этот город был столицей доармянского царства Урарту, которое развивало великую цивилизацию в течение первого дохристианского тысячелетия. Урарту представляет важный период истории Анатолии.
Продолжая обсуждение исторических вопросов, относящихся к более широкой провинции Ван, автор занимает четкую проосманскую позицию, критикуя политические ошибки армян в начале 20-го века. Они встали на сторону России и Франции и таким образом предали свою собственную страну (то есть Османскую империю). Только после этой государственной измены армяне были должным образом выгнаны из своих домов, потому что они жили в зоне, которая была чувствительной на военном уровне. Земля армян в Османской империи была расположена рядом с Османским фронтом, когда Османская армия отступала в более безопасные места после нападения царских русских армий. Проезжая через курдские деревни, многие тысячи армян были убиты. Но это, безусловно, нельзя назвать «геноцидом», потому что это не вина и не преступление османской администрации. Исторические события на северо-восточных территориях Османской империи в период 1915-1916 годов были лишь следствием того факта, что армянское население Османской империи стало орудием в руках врага, царской России.
В самом конце главы, которая является более длинной главой книги, мы сталкиваемся с самым захватывающим отрывком, а именно беседой, которую автор, похоже, имел с Мудрым Старейшиной в огромной жемчужине на самом дне озера. Тоспит (Ван). Мудрый старец инициировал автора в «Универсалистской и пацифистской мечте» Саммураммата, знаменитой ассирийской королевы, которая в основном известна как Семирамида в среде западной литературы (после транскрипции ее имени на древнегреческий Геродотом). На этом этапе автор предлагает полный курс Истории Религий, в том числе 1) полный обзор древней ассирийской религии, 2) описание ассирийского монотеизма династии Саргонидов и 3) углубленный анализ ассирийской мифологии. Автор завершает главу ссылкой на современных североевропейских народов, которых он идентифицирует как потомков ассирийцев и десяти колен Израиля. Затем он заявляет, что сегодня настоящий Восток находится на Западе! Глава заканчивается стихами:
Αναδημοσιεύω εδώ το πέμπτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά.
Το Μάρντιν σήμερα είναι μια πρωτεύουσα νομού της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Κτισμένη πάνω σε ένα λόφο που θυμίζει κόλουρο κώνο, η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1000 μ, αν και το ύψος του λόφου δεν φαίνεται τόσο μεγάλο από τις άκρες της μεσοποταμιακής πεδιάδας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από το νότιο άκρο του Ιράκ στον μυχό του Περσικού Κόλπου, όσο προχωρούμε προς τα βόρεια στην Μεσοποταμία σταδιακά αλλά κατά τόπους ανεπαίσθητα αυξάνεται το υψόμετρο. Το Ντοχούκ στο βόρειο Ιράκ (270 χμ νοτιοανατολικά του Μάρντιν) βρίσκεται σε υψόμετρο 560 μ. και η Μοσούλη (340 χμ νοτιοανατολικά του Μάρντιν) βρίσκεται σε υψόμετρο 250 μ.
Το Μάρντιν ήταν μια ασσυριακή πόλη (γνωστή ως Μαρίντα στα ασσυριακά) και στην 2η προχριστιανική χιλιετία είχε επίσης κατοικηθεί από Χουρρίτες. Μετά τον 7ο προχριστιανικό αιώνα και μέχρι σήμερα, το Μάρντιν (Μαρντίν στα αραμαϊκά) είναι μια σημαντική αραμαϊκή πόλη και ένα κέντρο της Μονοφυσιτικής Χριστιανωσύνης και του Μοναχισμού. Στην άκρη του Τουρ Αμπντίν, του επονομαζόμενου Άθω της Μεσοποταμίας, το Μάρντιν χρησιμεύει ως βάση σε όσους θέλουν να επισκεφθούν τα πολυάριθμα μονοφυσιτικά χριστιανικά αραμαϊκά μοναστήρια της περιοχής. Το πιο σημαντικό από αυτά απέχει μόνο 5 χμ από το Μάρντιν: είναι το Ντερζαφαράν που επίσης λέγεται Μαρ Χανανύο (Μονή του Ανανία). Σχετικά:
Ντερζαφαράν – Μαρ Χανανύο (Μονή του Ανανία): το Μεγαλύτερο Μοναστήρι της Τουρκίας στο Τουρ Αμπντίν
Περίπου 10 εκκλησίες υπάρχουν στο Μάρντιν σήμερα και πάνω από 30 μοναστήρια βρίσκονται στην περιοχή του Τουρ Αμπντίν. Αν και καταλήφθηκε από τα ισλαμικά στρατεύματα στα τέλη της δεκαετίας του 640, το Μάρντιν παρέμεινε βασικά μια μονοφυσιτική χριστιανική αραμαϊκή πόλη. Απέκτησε σημασία αργότερα ως σημαντική πόλη με μουσουλμανικό πληθυσμό στα χρόνια των Αρτουκιδών (Artuklu Beyliği – 1101-1409) ενός τουρκικού (Turkic) ογουζικού πριγκιπάτου που εξασκούσε απόλυτα αυτόνομη εξουσία στην επικράτειά του όντας μόνον κατ’ όνομα εξαρτημένο από το αδύναμο πλέον εκείνα τα χρόνια Αβασιδικό Χαλιφάτο της Βαγδάτης. Την σημαντική θέση του διατήρησε το Μάρντιν στα χρόνια των Τούρκων (Turkic) Ακκογιουνλού (: των Ασπρο-Προβατάδων, 1378-1501). Πολλά τζαμιά, θρησκευτικές σχολές (μεντρεσά) και τεκέδες δερβίσηδων από εκείνα τα χρόνια σώζονται επίσης στο Μάρντιν σήμερα. Στα οθωμανικά χρόνια περιέπεσε σε σχετική παρακμή παραμένοντας όμως πάντοτε ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα της Αραμαϊκής Μονοφυσιτικής Χριστιανωσύνης.
Μάργδις – Μάρντιν, ΝΑ Τουρκία: Έξι Άστρα της Ανατολής, του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη
Περισσότερα:
Δεν υπάρχει βιβλίο που να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από το ιστορικό – θρησκευτικό περιηγητικό του Κοσμά (νυν Μουχάμαντ Σαμσαντίν) Μεγαλομμάτη «Έξι Άστρα της Ανατολής» το οποίο διάβασα πρόσφατα στο Ιντερνέτ. Η μόνη έκδοση του βιβλίου από τις Εκδόσεις Δόμος έχει εξαντληθεί και ο πιο εύκολος τρόπος να διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό αυτό έργο είναι να κάνει ένα κλικ εδώ: https://6astratisanatolis.wordpress.com/
Και το πέμπτο κεφάλαιο, το οποίο αφορά την Μάργδιν – Μάρντιν βρίσκεται εδώ:
Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα ένας, έστω ένας, επιστήμονας ή διπλωμάτης που να γνωρίζει την Τουρκία, την ιστορία της, το παρελθόν και το παρόν της τόσο βαθειά και τεκμηριωμένα όσο ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης.
Καθώς είχα την τύχη να γνωρίζω κάποιους από τους καλύτερους προσωπικούς του φίλους οι οποίοι πρώτοι μου μίλησαν για το βιβλίο, έχω πρόσφατα επικοινωνήσει μαζί του και του ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω υπό τη μορφή βίντεο επιλεγμένα κομμάτια από το βιβλίο του αυτό, καθώς και τις φωτογραφίες του. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συγκατάθεσή του.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 1994 αλλά γράφηκε τμηματικά από το 1989 μέχρι το 1992. Ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης είναι επίσης ένας εξαίρετος φωτογράφος και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο είναι όλες δικές του. Μετά από μεταπτυχιακή εξειδίκευση σε ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, ιρανολογία και ισλαμολογία, ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης πέρασε πολλά χρόνια εξερευνώντας και μελετώντας αρχαιότητες και μνημεία σπιθαμή προς σπιθαμή στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, το Ιράκ, την Περσία και το Πακιστάν, ενόσω προετοίμαζε τη διδακτορική διατριβή του, από το 1984 μέχρι το 1990. Παράλληλα δημοσίευε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες σε Ελλάδα, Τουρκία και Περσία, λήμματα σε ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, και τα πρώτα του επιστημονικά άρθρα.
Αργότερα, και αφότου έγινε μουσουλμάνος, ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης εργάστηκε σε τρία πανεπιστήμια στην Τουρκία και την Βόρεια Κύπρο (1994 – 1997) και υπήρξε μέλος κορυφαίων πολιτικών και ακαδημαϊκών θεσμών στην Τουρκία και τη Βόρεια Κύπρο, δημόσια γνωστός χάρη σε τηλεοπτική συμμετοχές και αναφορές σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, και συνεργάτης επιφανών πολιτικών της γειτονικής μας χώρας.
Όμως εγκατέλειψε τα πάντα όταν απειλήθηκε επειδή τόσο έγκαιρα αντιλήφθηκε τα αγγλοαμερικανικά σχέδια μερικής και βαθμιαίας ισλαμοποίησης της Άγκυρας, την οποία σαν ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας χαρακτηρίζει απλά ως «αποικιοκρατοποίηση» της Τουρκίας.
Θα κλείσω αυτό το εισαγωγικό σημείωμα λέγοντας ότι όπου τελειώνουν η αμορφωσιά (ιδιαίτερα για την Τουρκία και ολόκληρη την Ασία και την Αφρική), η άγνοια, η εθνικιστική και πατριδοκαπηλευόμενη ηλιθιότητα, η φιλοδυτική πολιτική εγληματικότητα και η αντιτουρκική παραφροσύνη του μασωνικού – σιωνιστικού κατεστημένου της χρεωκοπημένης Ελλάδας εκεί αρχίζει η αλήθεια των αναλύσεων και των κειμένων του κ. Μεγαλομμάτη τον οποίο πολλοί πολέμησαν με λύσσα στην Ελλάδα επειδή αποτελούσε κίνδυνο για τα βρώμικα και ελεεινά συμφέροντά τους.
Από το 2001, ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης ζει στο Κάϊρο, στο Χαρτούμ, στο Μογκαντίσου, στο Κουργκάν της Σιβηρίας, στο Τουρφάν του Ανατολικού Τουρκεστάν (ΒΔ Κίνα) και σε άλλες χώρες ασιατικές κι αφρικανικές χώρες. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει πάνω από 2000 άρθρα στο Ιντερνέτ. Αυτή την περίοδο, ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκεται στο βόρειο Αφγανιστάν σε εξερευνήσεις μαζί με τους εκεί Χαζάρα και Τατζίκους φίλους του.
Με το επόμενο βίντεο θα ολοκληρώσω την παρουσιάση αποσπασμάτων και φωτογραφιών από το εξαιρετικό βιβλίο του κ. Μεγαλομμάτη.
Δείτε το βίντεο:
Margdis – Mardin (SE Turkey): The Six Stars of the Orient, by Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis
5. Margdis – Mardin As a matter of fact, the fifth chapter of Prof.Megalommatis’ book focuses on Mardin, which was known as Margdis at the times of the Roman Empire. After presenting a historical outline and an attractive narration of the architectural scenery, i.e. the old and aristocratic houses of the Mardinians, their schools, mosques and castles, Megalommatis refers to the old Mesopotamian days of glory of that city which was known as Marida to the Assyrians. Particularly, the Assyrians were known for the magnificent constructions they built either on the surface of the Earth or in the subterranean world.
Then follows the most fascinating part of the chapter whereby the author refers to an unusual experience of initiation that he had in one of the Mardinian mansions from where he seems to have had access to deeply hewn underground corridors, as well as to landscapes of the ‘hollow’ Earth, a notion that we also encounter in Jules Verne and in Umberto Eco! Megalommatis places all his experience under the auspices, the theoretical – ideological coverage, and the emblem of Sin, the Moon, one of the supreme symbols of the Assyrian Sargonid monotheism.
The author reports that he encountered mystically decorated bas-reliefs related to the ancient Assyrian concepts of Ishtar or Adad in the subterranean passages that he crossed. He even advanced further as these passages can lead to faraway places; then, after an initial description of the locations that he visited, he specifies that different teams belonging to the two opposite Mesopotamian nations, namely themonotheistic Assyrians and the polytheistic Babylonians, built different subterranean passages and corridors always acting in the sense of outmaneuvering the adversary’s work. Finally, Megalommatis narrates a great vision he had had.
A dark circle, containing the faces of leading Monophysitic theologians and clergy, and more particularly those of Peter the Gnafeus, Severus, and Jacob the Baradaius, and a bright, golden-likecircle encompassing the faces of the Nestorian vanguard, Narses, Yihiba, and Barsuma, the son of Fasting, appeared as clashing terribly against one another. The vision about the clashing rays that emanated from the two circle takes an end and then starts the narration of the author’s encounter with a centuries old Wise Man, who introduced himself as follows:
“Abdisho, Holy of Knowledge of the Great Assyrian Church of the Orient, Seal of Knowledge of Jesus, Augustus Fighter, Treasurer of the Wisdom of Nestorius and of Theodorus of Mopsuestia, High Judge of the Balance of Barsuma, Grand Master of the Drishane Class of Errants, Follower of the Preaching of the Great Grand Master Sergius Bahira, who taught the Truth to Muhammad of the Arabs, Afraat Speeches Memorizing Award, Member of the Natar Kurshia, Interpreter of Nuhara Tismshatha, and Humble Soldier of Jesus and of the Prophets against the Society of Evil”.
Even more intriguing are the historical references Abdisho pointed out to the author. While narrating in the length the Monophysitic – Nestorian conflict that shaped all major developments within Oriental Christianity, Abdisho describesincredible details and gives insightful explanations about all the important intellectual, ideological and cultural developments in the History of Oriental Christianity. Tatianus, Bardaisan, the rise of the Sassanids in Iran, and its impact on Oriental Christianity, the ideological and religious systems of the Sassanid Iran, Afraat and his fight against Manicheism, Shapur’s effort to consolidate Mazdeism and his double fight against Manicheism and Oriental Christianity, the opposition between Dabisho and Far Boht, the persecutions of the Oriental Christians by Yazdgerd II, details from the Chronicle of the Karkha of Bet Selok, the great work of Nestorius, stories from the Bet Lapat synod, and information about the continuation of Nestorius’ work by Barsuma are included in this part. Everything is narrated, as if lived by a person who lived at those days and bore witness to the aforementioned events and developments, i.e. someone who was deeply involved in all these issues. The overall scenery is narrated in a vivid and fascinating manner. https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis
Δείτε το βίντεο:
Маргдис – Мардин (Юго-Восточная Турция): Отрывки из “Шести звезд Востока” профессора Мухаммеда Шамсаддина Мегаломматиса
(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)
5. Маргдис – Мардин
На самом деле, пятая глава книги профессора Мегаломматиса посвящена Мардину, который был известен как Маргдис во времена Римской империи. После представления исторического очертания и привлекательного повествования об архитектурных пейзажах, то есть о старых и аристократических домах мардинцев, их школах, мечетях и замках, Мегаломматис обращается к старым месопотамским дням славы этого города, который был известен как Марида для древних ассирийцев. В частности, ассирийцы были известны великолепными сооружениями, которые они построили на поверхности Земли или в подземном мире.
Затем следует самая захватывающая часть главы, в которой автор ссылается на необычный опыт посвящения, который он испытал в одном из мардинских особняков, откуда он, кажется, имел доступ к глубоко высеченным подземным коридорам, а также к пейзажам «полой» Земли, с которым мы также сталкиваемся в Жюле Верне и в Умберто Эко! Профессор Мегаломматис помещает весь свой опыт под покровительство, теоретико-идеологическое освещение и эмблему Сина, то есть Луны, одного из высших символов ассирийского саргонидного монотеизма.
Автор сообщает, что он встречал мистически украшенные барельефы, связанные с древними ассирийскими понятиями / символами Иштар и Адад, в подземных переходах, которые он пересек. Он даже продвинулся дальше, так как эти отрывки могут привести к отдаленным местам; затем, после первоначального описания мест, которые он посетил, он указывает, что разные группы людей, принадлежащих к двум противоположным месопотамским народам, а именно монотеистическим ассирийцам и политеистическим вавилонянам, построили различные подземные ходы и коридоры. Эти группы людей действовали в том смысле, что переигрывали дела своих противников. Наконец, Мегаломматис рассказывает о своем великом видении.
Перед ним возникли два круга: темный круг, содержащий лица ведущих монофизитских богословов и духовенства, и в особенности лица Петра Гнафея, Северуса и Иакова Барадея, и яркий золотой круг, охватывающий лица несторианского авангарда, Нарсеса, Йихибы и Барсумы, сына голодания. Два круга ужасно сталкивались друг с другом. Видение о сталкивающихся лучах, исходящих из двух кругов, заканчивается, а затем начинается повествование о встрече автора с многовековым мудрецом, который представился следующим образом:
«Абдишо, Святой Знаний Великой Ассирийской Церкви Востока, Печать Знаний Иисуса, Уважаемый Боец, Казначей Мудрости Нестория и Феодоруса Мопсуестийского, Верховный Судья Весов Барсума, Великий Магистр класса Дришане странствующих, Последователь проповеди Великого Великого Магистра Сергия Бахиры, который открыл своему ученику, Мухаммеду из арабов, одно Божие предназначение, премия за запоминание речи Афраата, Член Натарской Курсии, переводчик Нухары Тисмасхатхи, и Смиренный Солдат Иисуса и Пророков против Общества Зла».
Еще более интригующими являются исторические ссылки, на которые Абдишо указал автору. Продолжая рассказывать о монофизитско-несторианском конфликте, который сформировал все основные события в восточном христианстве, Абдишо описывает невероятные детали и дает проницательные объяснения обо всех важных интеллектуальных, идеологических и культурных событиях в истории восточного христианства. Татиан, Бардайсан, восстание сасанидов в Иране и его влияние на восточное христианство, идеологические и религиозные системы сасанидского Ирана, Афраат и его борьба против манихейства, попытка Шапура консолидировать маздеизм и его двойная борьба против манихейства и восточного христианства, противопоставление Дабишо и Фар-Бохта, гонения на восточных христиан со стороны Яздгерда II, подробности из Хроники Карха Бет Селок, великая работа Нестория, рассказы из Синода Бет Лапата и информация о продолжении работы Нестория, предпринятой Барсумой, включены включены в эту превосходную главу.
Все рассказывается, как будто человеком, который жил в те дни и свидетельствовал о вышеупомянутых событиях, то есть кем-то, кто был глубоко вовлечен во все эти вопросы. Общий пейзаж рассказан в яркой и увлекательной манере.
(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)
5. Маргдис – Мардин
На самом деле, пятая глава книги профессора Мегаломматиса посвящена Мардину, который был известен как Маргдис во времена Римской империи. После представления исторического очертания и привлекательного повествования об архитектурных пейзажах, то есть о старых и аристократических домах мардинцев, их школах, мечетях и замках, Мегаломматис обращается к старым месопотамским дням славы этого города, который был известен как Марида для древних ассирийцев. В частности, ассирийцы были известны великолепными сооружениями, которые они построили на поверхности Земли или в подземном мире.
Затем следует самая захватывающая часть главы, в которой автор ссылается на необычный опыт посвящения, который он испытал в одном из мардинских особняков, откуда он, кажется, имел доступ к глубоко высеченным подземным коридорам, а также к пейзажам «полой» Земли, с которым мы также сталкиваемся в Жюле Верне и в Умберто Эко! Профессор Мегаломматис помещает весь свой опыт под покровительство, теоретико-идеологическое освещение и эмблему Сина, то есть Луны, одного из высших символов ассирийского саргонидного монотеизма.
Автор сообщает, что он встречал мистически украшенные барельефы, связанные с древними ассирийскими понятиями / символами Иштар и Адад, в подземных переходах, которые он пересек. Он даже продвинулся дальше, так как эти отрывки могут привести к отдаленным местам; затем, после первоначального описания мест, которые он посетил, он указывает, что разные группы людей, принадлежащих к двум противоположным месопотамским народам, а именно монотеистическим ассирийцам и политеистическим вавилонянам, построили различные подземные ходы и коридоры. Эти группы людей действовали в том смысле, что переигрывали дела своих противников. Наконец, Мегаломматис рассказывает о своем великом видении.
Перед ним возникли два круга: темный круг, содержащий лица ведущих монофизитских богословов и духовенства, и в особенности лица Петра Гнафея, Северуса и Иакова Барадея, и яркий золотой круг, охватывающий лица несторианского авангарда, Нарсеса, Йихибы и Барсумы, сына голодания. Два круга ужасно сталкивались друг с другом. Видение о сталкивающихся лучах, исходящих из двух кругов, заканчивается, а затем начинается повествование о встрече автора с многовековым мудрецом, который представился следующим образом:
«Абдишо, Святой Знаний Великой Ассирийской Церкви Востока, Печать Знаний Иисуса, Уважаемый Боец, Казначей Мудрости Нестория и Феодоруса Мопсуестийского, Верховный Судья Весов Барсума, Великий Магистр класса Дришане странствующих, Последователь проповеди Великого Великого Магистра Сергия Бахиры, который открыл своему ученику, Мухаммеду из арабов, одно Божие предназначение, премия за запоминание речи Афраата, Член Натарской Курсии, переводчик Нухары Тисмасхатхи, и Смиренный Солдат Иисуса и Пророков против Общества Зла».
Еще более интригующими являются исторические ссылки, на которые Абдишо указал автору. Продолжая рассказывать о монофизитско-несторианском конфликте, который сформировал все основные события в восточном христианстве, Абдишо описывает невероятные детали и дает проницательные объяснения обо всех важных интеллектуальных, идеологических и культурных событиях в истории восточного христианства. Татиан, Бардайсан, восстание сасанидов в Иране и его влияние на восточное христианство, идеологические и религиозные системы сасанидского Ирана, Афраат и его борьба против манихейства, попытка Шапура консолидировать маздеизм и его двойная борьба против манихейства и восточного христианства, противопоставление Дабишо и Фар-Бохта, гонения на восточных христиан со стороны Яздгерда II, подробности из Хроники Карха Бет Селок, великая работа Нестория, рассказы из Синода Бет Лапата и информация о продолжении работы Нестория, предпринятой Барсумой, включены включены в эту превосходную главу.
Все рассказывается, как будто человеком, который жил в те дни и свидетельствовал о вышеупомянутых событиях, то есть кем-то, кто был глубоко вовлечен во все эти вопросы. Общий пейзаж рассказан в яркой и увлекательной манере.
Αναδημοσιεύω εδώ το τέταρτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά.
Η Νίσιβη είναι σήμερα μια μικρή πόλη της νοτιοανατολικής Τουρκίας ακριβώς πάνω στην τουρκοσυριακή μεθόριο, κάπου 110-120 χμ δυτικά από το τριεθνές σημείο Τουρκίας, Ιράκ, και Συρίας. Από την άλλη πλευρά των συνόρων βρίσκεται η συριακή πόλη Καμισλί. Η πόλη αυτή είναι ένα ανιστόρητο παρασκεύασμα της γαλλικής αποικιοκρατίας: δεν υπήρξε ποτέ μια ιστορική πόλη ονόματι Καμισλί. Υπήρξε μόνον η Νίσιβη η οποία διαχωρίστηκε σε δύο τμήματα μετά το τέλος του Α’ ΠΠ και την αγγλογαλλική μοιρασιά των νοτίων εκτάσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σήμερα όπως και παλαιότερα τα δυο τμήματα της διαιρεμένης Νίσιβης αποτελούν ένα ενιαίο οικιστικό σύνολο. Όταν οι Γάλλοι αποικιοκράτες απέσπασαν το νότιο τμήμα της Νίσιβης, του έδωσαν το ψευτο-όνομα Καμισλί, κάτι που συνέχισαν όλα τα άχρηστα κι αυτοκαταστροφικά νεο-αποικιοκρατικά κατεστημένα της ψευτοχώρας ‘Συρία’ μέχρι σήμερα.
Ο σιδηρόδρομος Βερολίνου – Βαγδάτης (μέσω Καισάρειας) διερχόταν από την Νίσιβη και αυτό αναβάθμισε την μικρή Νουσαϋμπίν του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Όταν η ευρύτερη περιοχή μοιράστηκε από τα εγκληματικά σχέδια των Άγγλων και Γάλλων αποικιοκρατών (σύμφωνο Sykes – Picot), τότε προκλήθηκε το ανιστόρητο σύγχρονο γεωπολιτικό έκτρωμα της Μέσης Ανατολής και η σιδηροδρομική γραμμή, αντί να συνδέει απ’ ευθείας δύο χώρες (Τουρκία και Ιράκ), περιέβαλε και μια τρίτη, ενδιάμεση: την Συρία.
Έτσι, από την Νουσαϋμπίν και για μια απόσταση 100-120 χμ η η σιδηροδρομική γραμμή διασχίζει το βορειοανατολικό άκρο της Συρίας και μετά εισέρχεται στο Ιράκ. Αυτό δείχνει πόσο ψεύτικα ήταν παντού και πάντοτε τα σύνορα που προέκυψαν από παρέμβαση αποικιοκρατικών δυνάμεων. Χαράχτηκαν όλα τους με σκοπό να χρησιμοποιηθούν αργότερα για πρόκληση προβλημάτων. Έτσι λοιπόν, όταν στις δεκαετίες του 1970 και 1980, τα μπααθικά καθεστώτα του Ιράκ και της Συρίας ήρθαν σε σύγκρουση αναμεταξύ τους, το Ιράκ αυτόματα αποκόπηκε σιδηροδρομικώς από την Τουρκία, επειδή η Συρία έκλεισε τα προς το Ιράκ σύνορά της. Τότε, η Νουσαϋμπίν έγινε η απόληξη του σιδηροδρομικού δικτύου της Νοτιοανατολικής Τουρκίας. Μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΰν, η σύνδεση Άγκυρας – Βαγδάτης επαναλήφθηκε για λίγα χρόνια, για να σταματήσει το 2011 με τον συριακό εμφύλιο.
Η ιστορική συνέχεια της Νίσιβης ξεπερνάει 4500-5000 χρόνια συνεχούς κατοίκησης. Το όνομα της πόλης είναι ασσυριακό (Νασιμπίνα) και μετά τον 7ο προχριστιανικό αιώνα ο χώρος κατοικήθηκε από Αραμαίους. Η Νασιμπίν, όπως ονομάζεται στα αραμαϊκά, ήταν μια μεγάλη καραβανούπολη στους δρόμους ανάμεσα στην Μεσοποταμία, το Ιράν, την Κεντρική Ασία και τον Καύκασο από την μια και την Ανατολία και την Συροπαλαιστίνη από την άλλη. Με άλλα λόγια, η Νίσιβη ήταν σημαντικός κόμβος στο Εμπόριο Δύσης και Ανατολής πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού όπως και η Χάτρα στο βορειοδυτικό Ιράκ, η Δούρα Ευρωπός και η Παλμύρα (Ταντμόρ) στη Συρία, και η Ρέκεμ (Πέτρα) στην Ιορδανία.
Η πόλη δεν ήταν ποτέ ισχυρό κέντρο βασιλικής εξουσίας, όπως η Ούρφα (Ουρχόη ή Έδεσσα της Οσροηνής), η Κομμαγηνή και η Άμιδα – Ντιγιάρμπεκιρ, αλλά υπήρξε επίσης κορυφαίο πνευματικό, επιστημονικό, ακαδημαϊκό κέντρο των χριστιανικών και των πρώιμων ισλαμικών χρόνων. Η Νασιμπίν ήταν τότε και παρέμεινε έκτοτε η πρωτεύουσα του Τουρ Αμπντίν, του λεγόμενου Άθω της Μεσοποταμίας. Υπήρχαν πάνω από 30 τεράστια μοναστήρια, θεολογικά κέντρα με απέραντες βιβλιοθήκες, στο βορειοανατολικό αυτό υψίπεδο της Μεσοποταμίας όπου βρισκόταν το επίκεντρο του αραμαϊκού μονοφυσιτισμού. Μόνον η Αντιόχεια κι η Αλεξάνδρεια μπορούσαν να παραβληθούν με την Νίσιβη στην δεινότητα των θεολογικών επιχειρημάτων, ερίδων και συγγραμμάτων.
Νίσιβη – Νουσαϋμπίν, ΝΑ Τουρκία: Έξι Άστρα της Ανατολής, του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη
Περισσότερα:
Δεν υπάρχει βιβλίο που να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από το ιστορικό – θρησκευτικό περιηγητικό του Κοσμά (νυν Μουχάμαντ Σαμσαντίν) Μεγαλομμάτη «Έξι Άστρα της Ανατολής» το οποίο διάβασα πρόσφατα στο Ιντερνέτ. Η μόνη έκδοση του βιβλίου από τις Εκδόσεις Δόμος έχει εξαντληθεί και ο πιο εύκολος τρόπος να διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό αυτό έργο είναι να κάνει ένα κλικ εδώ: https://6astratisanatolis.wordpress.com/
Και το τέταρτο κεφάλαιο, το οποίο αφορά την Νίσιβη – Νουσαϋμπίν βρίσκεται εδώ:
Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα ένας, έστω ένας, επιστήμονας ή διπλωμάτης που να γνωρίζει την Τουρκία, την ιστορία της, το παρελθόν και το παρόν της τόσο βαθειά και τεκμηριωμένα όσο ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης.
Καθώς είχα την τύχη να γνωρίζω κάποιους από τους καλύτερους προσωπικούς του φίλους οι οποίοι πρώτοι μου μίλησαν για το βιβλίο, έχω πρόσφατα επικοινωνήσει μαζί του και του ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω υπό τη μορφή βίντεο επιλεγμένα κομμάτια από το βιβλίο του αυτό, καθώς και τις φωτογραφίες του. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συγκατάθεσή του.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 1994 αλλά γράφηκε τμηματικά από το 1989 μέχρι το 1992. Ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης είναι επίσης ένας εξαίρετος φωτογράφος και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο είναι όλες δικές του. Μετά από μεταπτυχιακή εξειδίκευση σε ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, ιρανολογία και ισλαμολογία, ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης πέρασε πολλά χρόνια εξερευνώντας και μελετώντας αρχαιότητες και μνημεία σπιθαμή προς σπιθαμή στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, το Ιράκ, την Περσία και το Πακιστάν, ενόσω προετοίμαζε τη διδακτορική διατριβή του, από το 1984 μέχρι το 1990. Παράλληλα δημοσίευε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες σε Ελλάδα, Τουρκία και Περσία, λήμματα σε ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, και τα πρώτα του επιστημονικά άρθρα.
Αργότερα, και αφότου έγινε μουσουλμάνος, ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης εργάστηκε σε τρία πανεπιστήμια στην Τουρκία και την Βόρεια Κύπρο (1994 – 1997) και υπήρξε μέλος κορυφαίων πολιτικών και ακαδημαϊκών θεσμών στην Τουρκία και τη Βόρεια Κύπρο, δημόσια γνωστός χάρη σε τηλεοπτική συμμετοχές και αναφορές σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, και συνεργάτης επιφανών πολιτικών της γειτονικής μας χώρας.
Όμως εγκατέλειψε τα πάντα όταν απειλήθηκε επειδή τόσο έγκαιρα αντιλήφθηκε τα αγγλοαμερικανικά σχέδια μερικής και βαθμιαίας ισλαμοποίησης της Άγκυρας, την οποία σαν ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας χαρακτηρίζει απλά ως «αποικιοκρατοποίηση» της Τουρκίας.
Θα κλείσω αυτό το εισαγωγικό σημείωμα λέγοντας ότι όπου τελειώνουν η αμορφωσιά (ιδιαίτερα για την Τουρκία και ολόκληρη την Ασία και την Αφρική), η άγνοια, η εθνικιστική και πατριδοκαπηλευόμενη ηλιθιότητα, η φιλοδυτική πολιτική εγληματικότητα και η αντιτουρκική παραφροσύνη του μασωνικού – σιωνιστικού κατεστημένου της χρεωκοπημένης Ελλάδας εκεί αρχίζει η αλήθεια των αναλύσεων και των κειμένων του κ. Μεγαλομμάτη τον οποίο πολλοί πολέμησαν με λύσσα στην Ελλάδα επειδή αποτελούσε κίνδυνο για τα βρώμικα και ελεεινά συμφέροντά τους.
Από το 2001, ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης ζει στο Κάϊρο, στο Χαρτούμ, στο Μογκαντίσου, στο Κουργκάν της Σιβηρίας, στο Τουρφάν του Ανατολικού Τουρκεστάν (ΒΔ Κίνα) και σε άλλες χώρες ασιατικές κι αφρικανικές χώρες. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει πάνω από 2000 άρθρα στο Ιντερνέτ. Αυτή την περίοδο, ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκεται στο βόρειο Αφγανιστάν σε εξερευνήσεις μαζί με τους εκεί Χαζάρα και Τατζίκους φίλους του.
Σε επόμενα βίντεο θα παρουσιάσω αποσπάσματα και φωτογραφίες από τα άλλα δύο (2) κεφάλαια του εξαιρετικού βιβλίου του κ. Μεγαλομμάτη.
Δείτε το βίντεο:
Nisibis – Nusaybin (SE Turkey): The Six Stars of the Orient, Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis
4. Nisibis The great caravan city – center of Philosophy, Theology and Ideology, Nisibis – Nusaybin, comes next! It is an excellent occasion for the author to offer us a theoretical diagram and a deep understanding of the most famous and the most controversial Gnostic system of the Late Antiquity, i.e. Manicheism, the system set up by Mani to which so extensively Islamic historians referred as the ‘Manawiyah’, starting with Tabari.
This presentation takes the form of a rather imaginative discussion the author, now depicted as a member of an old times caravan, had with a very particular traveler, the Manichaean hierophant, magician and philosopher Bardaisan. The ideological extrapolation helps the reader to understand not only the basic concepts and the real dimensions of the system established by Mani, but also to get historical viewpoints over this philosophy and religion, as well as the theoretical refutations of Mani’s system, as compiled by high priests and philosophers of rather Iranian Mazdeist background.
Of no lesser interest are the vivid and colorful descriptions and the strong images that the author offers his readers; the meticulous portrait of the Manichaean Bardaisan itself, including his turban, his aura and his eyes, is closer to painting than to literature. A close study of the Manichaean frescos of Turfan (at the Central Asiatic deserts of Eastern Turkestan or Sinkiang, actually a Northwestern Chinese province) seems to have served here as source of inspiration for Prof. Megalommatis. All this happens, as if we have traveled back in time, and more precisely in the era of the Sassanid Empire.
(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)
4. Нисибис – Нусайбин
Этот великий караванный город – центр философии, теологии и идеологии, Нисибис – Нусайбин, является темой следующей главы. Это прекрасный повод для автора предложить нам теоретическую схему и глубокое понимание самой известной и наиболее противоречивой гностической системы поздней античности, то есть манихейства, системы, созданной Мани. Манихейство было очень хорошо известно исламским историкам (начиная с Табари), которые назвали его «Манавия».
Представление манихейства принимает форму весьма образного обсуждения, которое автор, изображенный теперь как член старого каравана, провел с очень специфическим путешественником, то есть манихейским иерофантом, магом и философом Бардайсаном. Идеологическая экстраполяция помогает читателю понять не только основные понятия и реальные измерения системы, установленной Мани, но также получить исторические взгляды на эту философию и религию. Читатель также имеет возможность ознакомиться с историческими, теоретическими опровержениями системы Мани, которые были составлены в то время в основном первосвященниками и философами довольно иранского маздеистского происхождения.
Не меньший интерес представляют яркие и красочные описания и сильные образы, которые автор предлагает своим читателям; тщательный портрет самого манихейского Бардайсана, включая его тюрбан, его ауру и его глаза, ближе к живописи, чем к литературе. Тщательное изучение манихейских фресок Турфана (в центрально-азиатских пустынях Восточного Туркестана или Синьцзяна, фактически в северо-западной китайской провинции), похоже, послужило источником вдохновения для профессора Мегаломматиса. Все это происходит, как если бы мы путешествовали назад во времени, а точнее в эпоху империи Сасанидов.
Все важные памятники Нусайбина, Мар Огена и области Тур-Абдин также описаны в этой главе. После этого отрывка профессор Мегаломматис пытается предложить читателю возможность еще одного путешествия во времени, в данном случае благодаря беседе с йеменским купцом Даудом Рейданом, который посетил Нисибис с помощью феноменального миража!
(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)
4. Нисибис – Нусайбин
Этот великий караванный город – центр философии, теологии и идеологии, Нисибис – Нусайбин, является темой следующей главы. Это прекрасный повод для автора предложить нам теоретическую схему и глубокое понимание самой известной и наиболее противоречивой гностической системы поздней античности, то есть манихейства, системы, созданной Мани. Манихейство было очень хорошо известно исламским историкам (начиная с Табари), которые назвали его «Манавия».
Представление манихейства принимает форму весьма образного обсуждения, которое автор, изображенный теперь как член старого каравана, провел с очень специфическим путешественником, то есть манихейским иерофантом, магом и философом Бардайсаном. Идеологическая экстраполяция помогает читателю понять не только основные понятия и реальные измерения системы, установленной Мани, но также получить исторические взгляды на эту философию и религию. Читатель также имеет возможность ознакомиться с историческими, теоретическими опровержениями системы Мани, которые были составлены в то время в основном первосвященниками и философами довольно иранского маздеистского происхождения.
Не меньший интерес представляют яркие и красочные описания и сильные образы, которые автор предлагает своим читателям; тщательный портрет самого манихейского Бардайсана, включая его тюрбан, его ауру и его глаза, ближе к живописи, чем к литературе. Тщательное изучение манихейских фресок Турфана (в центрально-азиатских пустынях Восточного Туркестана или Синьцзяна, фактически в северо-западной китайской провинции), похоже, послужило источником вдохновения для профессора Мегаломматиса. Все это происходит, как если бы мы путешествовали назад во времени, а точнее в эпоху империи Сасанидов.
Все важные памятники Нусайбина, Мар Огена и области Тур-Абдин также описаны в этой главе. После этого отрывка профессор Мегаломматис пытается предложить читателю возможность еще одного путешествия во времени, в данном случае благодаря беседе с йеменским купцом Даудом Рейданом, который посетил Нисибис с помощью феноменального миража!
Αναδημοσιεύω εδώ το τρίτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη ‘Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά.
Η Άμιδα – Ντιγιάρμπακιρ είναι μια μεγάλη πόλη της νοτιοανατολικής Τουρκίας πέρα από την οροσειρά του Αντίταυρου, στα βόρεια άκρα της Μεσοποταμίας. Κτισμένη στις δυτικές όχθες του Τίγρη από τους Ασσύριους, οχυρωμένη από τον Ιουστινιανό με πελώρια τείχη, η πόλη υπήρξε σημαντικό πέρασμα καραβανιών, πρωτεύουσα ισλαμικών δυναστειών, σημαντικό κέντρο μυστικισμού και επιστήμης, και μέχρι σήμερα στα κουρμάντζι διατηρεί το αρχικό της, ασσυριακό, όνομα: Αμεντί.
Μαζί με την Ούρφα (Ουρχόη στα αραμαϊκά, Έδεσσα Οσροηνής στα αρχαία ελληνικά) και το Γκαζίαντεπ (Αϋντάμπ στα αραμαϊκά, Δολίχη στα αρχαία ελληνικά), το Ντιγιάρμπεκιρ είναι η μία από τις τρεις μεγαλύτερες πόλεις της ΝΑ Τουρκίας σήμερα.
Ντιγιάρμπεκιρ – Άμιδα, ΝΑ Τουρκία: Έξι Άστρα της Ανατολής, του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη
Περισσότερα:
Δεν υπάρχει βιβλίο που να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από το ιστορικό – θρησκευτικό περιηγητικό του Κοσμά (νυν Μουχάμαντ Σαμσαντίν) Μεγαλομμάτη «Έξι Άστρα της Ανατολής» το οποίο διάβασα πρόσφατα στο Ιντερνέτ. Η μόνη έκδοση του βιβλίου από τις Εκδόσεις Δόμος έχει εξαντληθεί και ο πιο εύκολος τρόπος να διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό αυτό έργο είναι να κάνει ένα κλικ εδώ: https://6astratisanatolis.wordpress.com/
Και το τρίτο κεφάλαιο, το οποίο αφορά την Άμιδα – Ντιγιάρμπεκιρ βρίσκεται εδώ:
Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα ένας, έστω ένας, επιστήμονας ή διπλωμάτης που να γνωρίζει την Τουρκία, την ιστορία της, το παρελθόν και το παρόν της τόσο βαθειά και τεκμηριωμένα όσο ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης.
Καθώς είχα την τύχη να γνωρίζω κάποιους από τους καλύτερους προσωπικούς του φίλους οι οποίοι πρώτοι μου μίλησαν για το βιβλίο, έχω πρόσφατα επικοινωνήσει μαζί του και του ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω υπό τη μορφή βίντεο επιλεγμένα κομμάτια από το βιβλίο του αυτό, καθώς και τις φωτογραφίες του. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συγκατάθεσή του.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 1994 αλλά γράφηκε τμηματικά από το 1989 μέχρι το 1992. Ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης είναι επίσης ένας εξαίρετος φωτογράφος και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο είναι όλες δικές του. Μετά από μεταπτυχιακή εξειδίκευση σε ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, ιρανολογία και ισλαμολογία, ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης πέρασε πολλά χρόνια εξερευνώντας και μελετώντας αρχαιότητες και μνημεία σπιθαμή προς σπιθαμή στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, το Ιράκ, την Περσία και το Πακιστάν, ενόσω προετοίμαζε τη διδακτορική διατριβή του, από το 1984 μέχρι το 1990. Παράλληλα δημοσίευε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες σε Ελλάδα, Τουρκία και Περσία, λήμματα σε ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, και τα πρώτα του επιστημονικά άρθρα.
Αργότερα, και αφότου έγινε μουσουλμάνος, ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης εργάστηκε σε τρία πανεπιστήμια στην Τουρκία και την Βόρεια Κύπρο (1994 – 1997) και υπήρξε μέλος κορυφαίων πολιτικών και ακαδημαϊκών θεσμών στην Τουρκία και τη Βόρεια Κύπρο, δημόσια γνωστός χάρη σε τηλεοπτική συμμετοχές και αναφορές σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, και συνεργάτης επιφανών πολιτικών της γειτονικής μας χώρας.
Όμως εγκατέλειψε τα πάντα όταν απειλήθηκε επειδή τόσο έγκαιρα αντιλήφθηκε τα αγγλοαμερικανικά σχέδια μερικής και βαθμιαίας ισλαμοποίησης της Άγκυρας, την οποία σαν ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας χαρακτηρίζει απλά ως «αποικιοκρατοποίηση» της Τουρκίας.
Θα κλείσω αυτό το εισαγωγικό σημείωμα λέγοντας ότι όπου τελειώνουν η αμορφωσιά (ιδιαίτερα για την Τουρκία και ολόκληρη την Ασία και την Αφρική), η άγνοια, η εθνικιστική και πατριδοκαπηλευόμενη ηλιθιότητα, η φιλοδυτική πολιτική εγληματικότητα και η αντιτουρκική παραφροσύνη του μασωνικού – σιωνιστικού κατεστημένου της χρεωκοπημένης Ελλάδας εκεί αρχίζει η αλήθεια των αναλύσεων και των κειμένων του κ. Μεγαλομμάτη τον οποίο πολλοί πολέμησαν με λύσσα στην Ελλάδα επειδή αποτελούσε κίνδυνο για τα βρώμικα και ελεεινά συμφέροντά τους.
Από το 2001, ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης ζει στο Κάϊρο, στο Χαρτούμ, στο Μογκαντίσου, στο Κουργκάν της Σιβηρίας, στο Τουρφάν του Ανατολικού Τουρκεστάν (ΒΔ Κίνα) και σε άλλες χώρες ασιατικές κι αφρικανικές χώρες. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει πάνω από 2000 άρθρα στο Ιντερνέτ. Αυτή την περίοδο, ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκεται στο βόρειο Αφγανιστάν σε εξερευνήσεις μαζί με τους εκεί Χαζάρα και Τατζίκους φίλους του.
Σε επόμενα βίντεο θα παρουσιάσω αποσπάσματα και φωτογραφίες από τα άλλα τρία (3) κεφάλαια του εξαιρετικού βιβλίου του κ. Μεγαλομμάτη.
Δείτε το βίντεο:
Diyarbakir – Amida (SE Turkey): The Six Stars of the Orient, Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis
3. Amida In the book’s third chapter, Megalommatis presents Amida, the present day city of Diyarbakir, the great Kurmanji capital of Turkey. Very interesting visions from Daniel’s book of prophecy are to be met here, since the river Tigris is considered as the common vehicle of intuitive ideas and powerful images of the End of Time. At another point of the chapter, a striking juxtaposition between Edessa and Amida reveals to the reader the fundamental characteristics of the nature of these two cities and the basic aspects of their ‘souls’. Thus, Edessa (Urfa) is presented as the city of the family life and of the calmness next to the blessed waters of the lake, whereas Amida (Diyarbakir) is depicted as the city of the sexual passions and pleasures in the bars, the night clubs, and the brothels next to the virulent flow of Tigris, the river with the most aggressive current.
Even more fascinating pages are dedicated to a symbolic description of the initiation the author had in the historical and esoteric mysteries of Amida, at the Mansion of the Amidian Black Lady and Diachronic Mistress. This Domus seems to be a permanent atelier of the Oriental Free Masonry established in Amida. The Amidian Black Lady had apparently difficult exercises adjusted to the author, and at the end, she rewarded him with insightful answers to his many questions as regards the History of Esoterism.
Diyarbakir is the correct place to speak extensively about Kurds. That is why in this chapter Megalommatis presents in a very literary manner the History of Kurdsduring the Antiquity, the Islamic Ages, and the modern times, adding comprehensive information about the Yezidis, a Kurdish religious minority. The Yazidis live mostly around Mosul and Dohuk, in Northern Iraq, but they are present in Amida / Diyarbakir as well. They believe in a religious – theological system that is reminiscent of different Gnostic faiths and of the Manichaean Cosmology. Yazidism adopted also many elements from Islam, preserving however its genuine character, autonomy and Holy Book, the renowned Mashaf-e Ras, the Black Holy Book, to which the author refers, including also a few excerpts. The vision of the Sublime Nineveh, as the ultimate capital of all the Kurds, heralding the Celestial Jerusalem, closes the chapter. https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis
Δείτε το βίντεο:
Диярбакыр – Амида (Юго-Восточная Турция): отрывки из книги профессора Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса «Шесть звезд Востока»
(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)
3. Амида
В третьей главе своей книги профессор Мегаломматис представляет Амиду, современный город Диярбакыр, великую турецкую столицу Курманджи. Здесь мы можем прочитать очень интересные видения из книги пророчеств Даниила, потому что река Тигр считается распространенным носителем интуитивных идей и мощных образов Конца Времени. В другом пункте главы поразительное сопоставление между Эдессой (Осроены) и Амидой открывает читателю фундаментальные характеристики природы этих двух городов и основные аспекты их «душ». Таким образом, Эдесса Осроены (Урфа) представлена как город семейной жизни и спокойствия рядом с благословенными водами озера, тогда как Амида (Диярбакыр) изображается как город сексуальных страстей и удовольствий в барах, в ночных клубах, а также в борделях рядом с бурным потоком Тигра, реки с самым агрессивным течением.
Еще более увлекательные страницы посвящены символическому описанию посвящения, которое автор получил в исторических и эзотерических тайнах Амиды, в Особняке Черной Леди Амиды, которая раскрывается как Диахроническая Хозяйка. Этот Домус, кажется, является постоянным ателье Восточного Свободного Масонства, основанного в Амиде. Черная Леди Амиды, очевидно, подготовила для автора трудные упражнения, и в конце она наградила его и дала проницательные ответы на его многочисленные вопросы об Истории Эзотеризма.
Диярбакыр – правильное место, чтобы много говорить о Курманджи. Вот почему в этой главе профессор Мегаломматис очень литературно представляет «Историю курманджи в античность, исламские века и современность», добавляя исчерпывающую информацию о езидах, религиозном меньшинстве курманджи. Езиды живут в основном в окрестностях Мосула и Дохука, в северном Ираке, но они также присутствуют в Амиде / Диярбакыре.
Езиды верят в религиозно-богословскую систему, которая напоминает различные гностические верования и манихейскую космологию. Езидизм также перенял много элементов из ислама, сохранив при этом его подлинный характер, автономию и священную книгу, то есть знаменитую Машафе-Рас, «Черную священную книгу», о которой также расширяет профессор Мегаломматис, добавляя также несколько выдержек. Глава заканчивается представлением о Возвышенной Ниневии, которая описывается как нисходящая на Землю, чтобы стать окончательной столицей Курманджи. Возвышенная Ниневия, как говорят, возвещает Небесный Иерусалим.
(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)
3. Амида
В третьей главе своей книги профессор Мегаломматис представляет Амиду, современный город Диярбакыр, великую турецкую столицу Курманджи. Здесь мы можем прочитать очень интересные видения из книги пророчеств Даниила, потому что река Тигр считается распространенным носителем интуитивных идей и мощных образов Конца Времени. В другом пункте главы поразительное сопоставление между Эдессой (Осроены) и Амидой открывает читателю фундаментальные характеристики природы этих двух городов и основные аспекты их «душ». Таким образом, Эдесса Осроены (Урфа) представлена как город семейной жизни и спокойствия рядом с благословенными водами озера, тогда как Амида (Диярбакыр) изображается как город сексуальных страстей и удовольствий в барах, в ночных клубах, а также в борделях рядом с бурным потоком Тигра, реки с самым агрессивным течением.
Еще более увлекательные страницы посвящены символическому описанию посвящения, которое автор получил в исторических и эзотерических тайнах Амиды, в Особняке Черной Леди Амиды, которая раскрывается как Диахроническая Хозяйка. Этот Домус, кажется, является постоянным ателье Восточного Свободного Масонства, основанного в Амиде. Черная Леди Амиды, очевидно, подготовила для автора трудные упражнения, и в конце она наградила его и дала проницательные ответы на его многочисленные вопросы об Истории Эзотеризма.
Диярбакыр – правильное место, чтобы много говорить о Курманджи. Вот почему в этой главе профессор Мегаломматис очень литературно представляет «Историю курманджи в античность, исламские века и современность», добавляя исчерпывающую информацию о езидах, религиозном меньшинстве курманджи. Езиды живут в основном в окрестностях Мосула и Дохука, в северном Ираке, но они также присутствуют в Амиде / Диярбакыре.
Езиды верят в религиозно-богословскую систему, которая напоминает различные гностические верования и манихейскую космологию. Езидизм также перенял много элементов из ислама, сохранив при этом его подлинный характер, автономию и священную книгу, то есть знаменитую Машафе-Рас, «Черную священную книгу», о которой также расширяет профессор Мегаломматис, добавляя также несколько выдержек. Глава заканчивается представлением о Возвышенной Ниневии, которая описывается как нисходящая на Землю, чтобы стать окончательной столицей Курманджи. Возвышенная Ниневия, как говорят, возвещает Небесный Иерусалим.
Αναδημοσιεύω εδώ το δεύτερο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή ‘Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά.
Η Κομμαγηνή είναι μια σχετικά μικρή περιοχή της νοτιοανατολικής Τουρκίας που σήμερα ορίζεται ανάμεσα στις πόλεις Μαλάτυα (Μελιτηνή), Μαράς (Καχραμάν Μαράς: Γερμανίκεια), Αντίγιαμαν και τον άνω ρου του Ευφράτη στα ανατολικά.
Κομμαγηνή: από το Βιβλίο Έξι Άστρα της Ανατολής, του Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη
Περισσότερα:
Δεν υπάρχει βιβλίο που να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από το ιστορικό – θρησκευτικό περιηγητικό του Κοσμά (νυν Μουχάμαντ Σαμσαντίν) Μεγαλομμάτη «Έξι Άστρα της Ανατολής» το οποίο διάβασα πρόσφατα στο Ιντερνέτ. Η μόνη έκδοση του βιβλίου από τις Εκδόσεις Δόμος έχει εξαντληθεί και ο πιο εύκολος τρόπος να διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό αυτό έργο είναι να κάνει ένα κλικ εδώ: https://6astratisanatolis.wordpress.com/
Και το δεύτερο κεφάλαιο περί Κομμαγηνής βρίσκεται εδώ:
Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα ένας, έστω ένας, επιστήμονας ή διπλωμάτης που να γνωρίζει την Τουρκία, την ιστορία της, το παρελθόν και το παρόν της τόσο βαθειά και τεκμηριωμένα όσο ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης.
Καθώς είχα την τύχη να γνωρίζω κάποιους από τους καλύτερους προσωπικούς του φίλους οι οποίοι πρώτοι μου μίλησαν για το βιβλίο, έχω πρόσφατα επικοινωνήσει μαζί του και του ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω υπό τη μορφή βίντεο επιλεγμένα κομμάτια από το βιβλίο του αυτό, καθώς και τις φωτογραφίες του. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συγκατάθεσή του.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 1994 αλλά γράφηκε τμηματικά από το 1989 μέχρι το 1992. Ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης είναι επίσης ένας εξαίρετος φωτογράφος και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο είναι όλες δικές του. Μετά από μεταπτυχιακή εξειδίκευση σε ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, ιρανολογία και ισλαμολογία, ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης πέρασε πολλά χρόνια εξερευνώντας και μελετώντας αρχαιότητες και μνημεία σπιθαμή προς σπιθαμή στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, το Ιράκ, την Περσία και το Πακιστάν, ενόσω προετοίμαζε τη διδακτορική διατριβή του, από το 1984 μέχρι το 1990. Παράλληλα δημοσίευε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες σε Ελλάδα, Τουρκία και Περσία, λήμματα σε ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, και τα πρώτα του επιστημονικά άρθρα.
Αργότερα, και αφότου έγινε μουσουλμάνος, ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης εργάστηκε σε τρία πανεπιστήμια στην Τουρκία και την Βόρεια Κύπρο (1994 – 1997) και υπήρξε μέλος κορυφαίων πολιτικών και ακαδημαϊκών θεσμών στην Τουρκία και τη Βόρεια Κύπρο, δημόσια γνωστός χάρη σε τηλεοπτική συμμετοχές και αναφορές σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, και συνεργάτης επιφανών πολιτικών της γειτονικής μας χώρας.
Όμως εγκατέλειψε τα πάντα όταν απειλήθηκε επειδή τόσο έγκαιρα αντιλήφθηκε τα αγγλοαμερικανικά σχέδια μερικής και βαθμιαίας ισλαμοποίησης της Άγκυρας, την οποία σαν ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας χαρακτηρίζει απλά ως «αποικιοκρατοποίηση» της Τουρκίας.
Θα κλείσω αυτό το εισαγωγικό σημείωμα λέγοντας ότι όπου τελειώνουν η αμορφωσιά (ιδιαίτερα για την Τουρκία και ολόκληρη την Ασία και την Αφρική), η άγνοια, η εθνικιστική και πατριδοκαπηλευόμενη ηλιθιότητα, η φιλοδυτική πολιτική εγληματικότητα και η αντιτουρκική παραφροσύνη του μασωνικού – σιωνιστικού κατεστημένου της χρεωκοπημένης Ελλάδας εκεί αρχίζει η αλήθεια των αναλύσεων και των κειμένων του κ. Μεγαλομμάτη τον οποίο πολλοί πολέμησαν με λύσσα στην Ελλάδα επειδή αποτελούσε κίνδυνο για τα βρώμικα και ελεεινά συμφέροντά τους.
Από το 2001, ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης ζει στο Κάϊρο, στο Χαρτούμ, στο Μογκαντίσου, στο Κουργκάν της Σιβηρίας, στο Τουρφάν του Ανατολικού Τουρκεστάν (ΒΔ Κίνα) και σε άλλες χώρες ασιατικές κι αφρικανικές χώρες. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει πάνω από 2000 άρθρα στο Ιντερνέτ. Αυτή την περίοδο, ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκεται στο βόρειο Αφγανιστάν σε εξερευνήσεις μαζί με τους εκεί Χαζάρα και Τατζίκους φίλους του.
Σε επόμενα βίντεο θα παρουσιάσω αποσπάσματα και φωτογραφίες από τα άλλα τέσσερα (4) κεφάλαια του εξαιρετικού βιβλίου του κ. Μεγαλομμάτη.
Δείτε το βίντεο:
Commagene (SE Turkey): excerpts from Prof. Megalommatis’ book The Six Stars of the Orient
2. Commagene The second chapter is dedicated to Commagene, and within this long presentation of the small Anatolian state that was ultimately annexed to the Roman Empire, Megalommatis expands on the magnificent remains of the monumental and superb site of Nemrut Dagh, i.e. the famous “Ierothesion Koryfes” (peak sanctuary) of the Commagene Kingdom. He elucidates the raison d’être of this extraordinary site, which is one of the most impressive ones worldwide, through a philosophical, ideological, historical and spiritual approach that covers a lot of pages of this chapter.
A very unusual, comparative approach is extensively discussed here with regard to Nemrut Dagh and Takht-e Suleyman, the presumably “rival” holy place in Persia. Out of the former emanated a system of iconolatrous polytheism, whereas the latter emitted a diametrically opposed system, i.e. aniconic monotheism; it was for this reason that Takht-e Suleymanwas always revered by the monotheistic Sassanid Iranian court as the holiest place throughout Iran. Before comparing the quintessence of both sanctuaries’ ideologies and the functionality of the two different philosophical, ideological, and spiritual systems at the social level of the average believers, Megalommatis, who had already published numerous academic contributions with respect to Mithraism, goes through a vast analysis of the ideological, philosophical, and spiritual background of Mithraism, the system which prevailed in Commagene as opposite to Zoroastrianism, the system that emanated from Takht-e Suleyman.
The historical background of the polytheistic Mithraic opposition to the monotheistic Zoroastrian orthodoxy of the Achaemenidian Persian court is presented by Megalommatis in a meticulous way, and the same analytical method is used when the author makes a synthesis of the historical and the philosophical developments that took place during the Arsacid and the Sassanid times in Iran.
Through the comprehensive analysis, the reader understands how important the Persian radiation and influence has been throughout the Greco-Roman world, since Mithraism was not only diffused among Greeks and Romans, but also became the official religion of the Roman Empire itself. Even more surprising is the way Megalommatis attempts to make of all this material an important component of our lives today; at the end of the chapter, the author, bringing the subject at a rather ethical – philosophical level, offers his readership an excellent advise, namely to kill one’s own, inner, Commagene! It is obvious that in this manner, transcendental Commagene becomes the synonym for pessimism, deviation, devastation, or negative spirit. https://www.academia.edu/23483287/The_Six_Stars_of_the_Orient_Έξι_Άστρα_της_Ανατολής_-_A_Cultural_and_Historical_Itinerary_in_South-Eastern_Turkey_by_Prof._Megalommatis
Δείτε το βίντεο:
Коммагенское царство (Юго-Восточная Турция) отрывки из книги профессора Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса «Шесть звезд Востока»
(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)
2. коммагена
Вторая глава книги посвящена коммагене, и в рамках этой длинной презентации небольшого анатолийского государства, которое в конечном итоге было присоединено к Римской империи, Мегаломматис раскрывает великолепные остатки монументального и превосходного места Немрут-Дага, то есть знаменитого “Иеротезия Корифес” (пик святилища) Коммагенского царства. Посредством философского, идеологического, исторического и духовного подхода, охватывающего многие страницы этой главы, он разъясняет смысл этого необычного места, которое является одним из самых впечатляющих в мире.
Очень необычный, сравнительный подход широко обсуждается здесь в отношении Немрут Дага и Тахт-э Сулеймана, предположительно «конкурирующего» святого места в Иране. Из бывшего святого места возникла система иконоборческого многобожия; напротив, последняя святыня испускала диаметрально противоположную систему, то есть анионический монотеизм; именно по этой причине монотеистический иранский суд Сасанидов всегда почитал Тахте Сулеймана как самое святое место на всей территории Ирана.
Мегаломматис, который уже опубликовал многочисленные научные вклады в отношении митраизма, проводит обширный анализ идеологического, философского и духовного фона митраизма, системы, которая преобладала в коммагене как противоположность зороастризму, системы, которая исходила от Тахте Сулеймана.
Затем он сравнивает квинтэссенцию идеологий обеих святынь и функциональность двух различных философских, идеологических и духовных систем на социальном уровне средних верующих.
Исторический фон политеистической митраистской оппозиции монотеистическому зороастрийскому православию ахеменидского иранского двора дотошно представлен профессором Мегаломматисом, и тот же аналитический метод используется, когда автор делает набросок исторического и философского развития, который имел место во времена Арсацидов и Сасанидов в Иране.
Благодаря всестороннему анализу читатель понимает, насколько важна иранская радиация и влияние во всем греко-римском мире, поскольку митраизм не только распространился среди греков и римлян, но и стал официальной религией самой Римской империи. Еще более удивительным является то, как профессор Мегаломматис пытается сделать из этого материала важный компонент нашей жизни сегодня; в конце главы автор, выдвигая предмет на довольно этико-философский уровень, предлагает своим читателям отличный совет, а именно: убить свою собственную внутреннюю коммагену! Очевидно, что таким образом трансцендентная коммагена становится синонимом пессимизма, отклонения, опустошения или негативного духа.
Δείτε το βίντεο:
Коммагена – Коммагенское царство (Турция): отрывки из книги проф. Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса «Шесть звезд Востока»
(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)
2. коммагена
Вторая глава книги посвящена коммагене, и в рамках этой длинной презентации небольшого анатолийского государства, которое в конечном итоге было присоединено к Римской империи, Мегаломматис раскрывает великолепные остатки монументального и превосходного места Немрут-Дага, то есть знаменитого “Иеротезия Корифес” (пик святилища) Коммагенского царства. Посредством философского, идеологического, исторического и духовного подхода, охватывающего многие страницы этой главы, он разъясняет смысл этого необычного места, которое является одним из самых впечатляющих в мире.
Очень необычный, сравнительный подход широко обсуждается здесь в отношении Немрут Дага и Тахт-э Сулеймана, предположительно «конкурирующего» святого места в Иране. Из бывшего святого места возникла система иконоборческого многобожия; напротив, последняя святыня испускала диаметрально противоположную систему, то есть анионический монотеизм; именно по этой причине монотеистический иранский суд Сасанидов всегда почитал Тахте Сулеймана как самое святое место на всей территории Ирана.
Мегаломматис, который уже опубликовал многочисленные научные вклады в отношении митраизма, проводит обширный анализ идеологического, философского и духовного фона митраизма, системы, которая преобладала в коммагене как противоположность зороастризму, системы, которая исходила от Тахте Сулеймана.
Затем он сравнивает квинтэссенцию идеологий обеих святынь и функциональность двух различных философских, идеологических и духовных систем на социальном уровне средних верующих.
Исторический фон политеистической митраистской оппозиции монотеистическому зороастрийскому православию ахеменидского иранского двора дотошно представлен профессором Мегаломматисом, и тот же аналитический метод используется, когда автор делает набросок исторического и философского развития, который имел место во времена Арсацидов и Сасанидов в Иране.
Благодаря всестороннему анализу читатель понимает, насколько важна иранская радиация и влияние во всем греко-римском мире, поскольку митраизм не только распространился среди греков и римлян, но и стал официальной религией самой Римской империи. Еще более удивительным является то, как профессор Мегаломматис пытается сделать из этого материала важный компонент нашей жизни сегодня; в конце главы автор, выдвигая предмет на довольно этико-философский уровень, предлагает своим читателям отличный совет, а именно: убить свою собственную внутреннюю коммагену! Очевидно, что таким образом трансцендентная коммагена становится синонимом пессимизма, отклонения, опустошения или негативного духа.
Αναδημοσιεύω εδώ το πρώτο από τα έξι κεφάλαια του βιβλίου του Έλληνα Ανατολιστή ‘Έξι Άστρα της Ανατολής’ (εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1994). Αποσπάσματα του κεφαλαίου μαζί με επιπρόσθετες φωτογραφίες είχα αναρτήσει πριν από σχεδόν δέκα χρόνια ως βίντεο. Αναρτώ εκνέου το εν λόγω βίντεο, καθώς και το εισαγωγικό κείμενο που είχα τότε γράψει. Σε κάποιες από τις αναρτήσεις του βίντεο σε ρωσσικά σάιτς θα βρείτε αποσπάσματα από βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου βιβλίου στα αγγλικά και στα ρωσσικά.
Η Έδεσσα της Οσροηνής (αραμαϊκά: Ουρχόη) είναι σήμερα μια από τις μεγαλύτερες πόλεις και πρωτεύουσες νομού της νοτιοανατολικής Τουρκίας, μόλις 50 χμ από τα συριακά σύνορα και σχεδόν στο μέσον του μήκους τους. Στα τουρκικά λέγεται Ούρφα (Urfa) ή και Σανλί Ούρφα (Şanlıurfa), δηλαδή Ένδοξη Ούρφα, επειδή οι στρατιώτες του Κεμάλ Ατατούρκ την είχαν αποσπάσει από τους επιτιθέμενους Γάλλους αποικιοκράτες.
Δείτε το βίντεο:
Έδεσσα της Οσροηνής (Ούρφα της ΝΑ Τουρκίας): από το Βιβλίο Έξι Άστρα της Ανατολής, του Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη
Περισσότερα:
Δεν υπάρχει βιβλίο που να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από το ιστορικό – θρησκευτικό περιηγητικό του Κοσμά (νυν Μουχάμαντ Σαμσαντίν) Μεγαλομμάτη «Έξι Άστρα της Ανατολής» το οποίο διάβασα πρόσφατα στο Ιντερνέτ. Η μόνη έκδοση του βιβλίου από τις Εκδόσεις Δόμος έχει εξαντληθεί και ο πιο εύκολος τρόπος να διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό αυτό έργο είναι να κάνει ένα κλικ εδώ: https://6astratisanatolis.wordpress.com/
Και το πρώτο κεφάλαιο περί Οσροηνής βρίσκεται εδώ:
Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα ένας, έστω ένας, επιστήμονας ή διπλωμάτης που να γνωρίζει την Τουρκία, την ιστορία της, το παρελθόν και το παρόν της τόσο βαθειά και τεκμηριωμένα όσο ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης.
Καθώς είχα την τύχη να γνωρίζω κάποιους από τους καλύτερους προσωπικούς του φίλους οι οποίοι πρώτοι μου μίλησαν για το βιβλίο, έχω πρόσφατα επικοινωνήσει μαζί του και του ζήτησα την άδεια να δημοσιεύσω υπό τη μορφή βίντεο επιλεγμένα κομμάτια από το βιβλίο του αυτό, καθώς και τις φωτογραφίες του. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συγκατάθεσή του.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 1994 αλλά γράφηκε τμηματικά από το 1989 μέχρι το 1992. Ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης είναι επίσης ένας εξαίρετος φωτογράφος και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο είναι όλες δικές του. Μετά από μεταπτυχιακή εξειδίκευση σε ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, ιρανολογία και ισλαμολογία, ο Κοσμάς Μεγαλομμάτης πέρασε πολλά χρόνια εξερευνώντας και μελετώντας αρχαιότητες και μνημεία σπιθαμή προς σπιθαμή στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, το Ιράκ, την Περσία και το Πακιστάν, ενόσω προετοίμαζε τη διδακτορική διατριβή του, από το 1984 μέχρι το 1990. Παράλληλα δημοσίευε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες σε Ελλάδα, Τουρκία και Περσία, λήμματα σε ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, και τα πρώτα του επιστημονικά άρθρα.
Αργότερα, και αφότου έγινε μουσουλμάνος, ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης εργάστηκε σε τρία πανεπιστήμια στην Τουρκία και την Βόρεια Κύπρο (1994 – 1997) και υπήρξε μέλος κορυφαίων πολιτικών και ακαδημαϊκών θεσμών στην Τουρκία και τη Βόρεια Κύπρο, δημόσια γνωστός χάρη σε τηλεοπτική συμμετοχές και αναφορές σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, και συνεργάτης επιφανών πολιτικών της γειτονικής μας χώρας.
Όμως εγκατέλειψε τα πάντα όταν απειλήθηκε επειδή τόσο έγκαιρα αντιλήφθηκε τα αγγλοαμερικανικά σχέδια μερικής και βαθμιαίας ισλαμοποίησης της Άγκυρας, την οποία σαν ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας χαρακτηρίζει απλά ως «αποικιοκρατοποίηση» της Τουρκίας.
Θα κλείσω αυτό το εισαγωγικό σημείωμα λέγοντας ότι όπου τελειώνουν η αμορφωσιά (ιδιαίτερα για την Τουρκία και ολόκληρη την Ασία και την Αφρική), η άγνοια, η εθνικιστική και πατριδοκαπηλευόμενη ηλιθιότητα, η φιλοδυτική πολιτική εγληματικότητα και η αντιτουρκική παραφροσύνη του μασωνικού – σιωνιστικού κατεστημένου της χρεωκοπημένης Ελλάδας εκεί αρχίζει η αλήθεια των αναλύσεων και των κειμένων του κ. Μεγαλομμάτη τον οποίο πολλοί πολέμησαν με λύσσα στην Ελλάδα επειδή αποτελούσε κίνδυνο για τα βρώμικα και ελεεινά συμφέροντά τους.
Από το 2001, ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης ζει στο Κάϊρο, στο Χαρτούμ, στο Μογκαντίσου, στο Κουργκάν της Σιβηρίας, στο Τουρφάν του Ανατολικού Τουρκεστάν (ΒΔ Κίνα) και σε άλλες χώρες ασιατικές κι αφρικανικές χώρες. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει πάνω από 2000 άρθρα στο Ιντερνέτ. Αυτή την περίοδο, ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκεται στο βόρειο Αφγανιστάν σε εξερευνήσεις μαζί με τους εκεί Χαζάρα και Τατζίκους φίλους του.
Σε επόμενα βίντεο θα παρουσιάσω αποσπάσματα και φωτογραφίες από τα άλλα πέντε (5) κεφάλαια του εξαιρετικού βιβλίου του κ. Μεγαλομμάτη.
Δείτε το βίντεο:
Edessa of Osrhoene (Urfa, SE Turkey): excerpts from Prof. Megalommatis’ The Six Stars of the Orient
1. Edessa of Osrhoene Edessa of Osrhoene, today’s Urfa in South – Eastern Turkey, is the central point of the first chapter. Already we discover there all the fundamental characteristics and the major trends of Megalommatis’ itinerary narratives. After describing monuments and archeological remains, the author gives a great part of consideration and effort to present – in a very vivid way – several, selected moments of the Edessene past, i.e. various glorious pages of the history of Edessa of Osrhoene, as well as and the entire province of Harran.
The portrait of the rival, Egyptian and Babylonian, armies of Nechao and Nebukadnezzar observing each other from the opposite river shores of Euphrates at Karkhemish is very strong and truly impressive. Certainly, the greater area of Harran was the cross point par excellence between Mesopotamia, Syria, Phoenicia and Anatolia for thousands of years. Megalommatis refers to Harran and its monuments, moving throughout History, from Abraham’s crossing to the Islamic times.
Absolutely fascinating are the descriptions of the Sabians, the famous astrosymbolists of Late Antiquity Sumatar. Muhammad Shamsaddin Megalommatis holds them as highly skillful mysticsinitiated in the greatest secrets pertaining to the End of Time, and to the arrival of the Messiah. The author refers to their voluntary dispersion which was attested several decades ago; he explains the otherwise mysterious development as an indication that the period prophesied as the End of Time has arrived, and he assures his reader that the Sabians, currently unidentified as dispersed in unknown locations, continue pursuing their highly evaluated work during the lifetime of the Messiah. The text turns therefore apocalyptic for the average reader, as the author insinuates that we are living at the times of the Messiah.
(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)
1. Эдесса Столица Осроены
Эдесса Столица Осроены, сегодняшняя Урфа в Юго-Восточной Турции, является центральной точкой первой главы. Уже здесь мы обнаруживаем все основные характеристики и основные направления повествований о маршрутах Мегаломматиса. После описания памятников и археологических памятников автор уделяет большое внимание и старается представить – очень живо – несколько избранных моментов прошлого Эдессы, то есть различные славные страницы истории Эдессы и Осроены, а также и вся провинция Харран.
Портрет конкурирующих армий египетского фараона Нечао и вавилонского царя Небукаднеззара, которые наблюдали друг друга с противоположных берегов Евфрата в Кархемиш, очень сильный и поистине впечатляющий. Конечно, большая провинция Харран была точкой пересечения между Месопотамией, Сирией, Финикией и Анатолией – на протяжении многих тысяч лет. Мегаломматис относится к Харрану и его памятникам, которые перемещаются по всей истории от перехода Авраама до исламских времен.
Абсолютно захватывающими являются описания сабиан, знаменитых астросимволистов поздней античности Суматар. Мухаммад Шамсаддин Мегаломматис считает их высококвалифицированными мистиками, посвященными в величайшие тайны, относящиеся к Концу Времени и приходу Мессии. Автор ссылается на их добровольное рассеяние, которое было засвидетельствовано несколько десятилетий назад; он объясняет загадочное развитие, как показатель того, что наступил период, предсказанный как Конец Времени, и заверяет своего читателя, что сабиане, в настоящее время неопознанные и рассеянные в неизвестных местах, продолжают преследовать свою высоко оцененную работу в течение жизни Мессии. Поэтому текст становится апокалиптическим для обычного читателя, поскольку автор намекнул, что мы живем во времена Мессии.
Δείτε το βίντεο:
Эдесса, столица Осроены (Урфа, Юго-Восточная Турция): из книги проф. Мухаммада Шамсаддина Мегаломматиса «Шесть звезд Востока»
(Опубликовано в Афинах в 1994 году профессором Мухаммадом Шамсаддином Мегаломматисом)
1. Эдесса Столица Осроены
Эдесса Столица Осроены, сегодняшняя Урфа в Юго-Восточной Турции, является центральной точкой первой главы. Уже здесь мы обнаруживаем все основные характеристики и основные направления повествований о маршрутах Мегаломматиса. После описания памятников и археологических памятников автор уделяет большое внимание и старается представить – очень живо – несколько избранных моментов прошлого Эдессы, то есть различные славные страницы истории Эдессы и Осроены, а также и вся провинция Харран.
Портрет конкурирующих армий египетского фараона Нечао и вавилонского царя Небукаднеззара, которые наблюдали друг друга с противоположных берегов Евфрата в Кархемиш, очень сильный и поистине впечатляющий. Конечно, большая провинция Харран была точкой пересечения между Месопотамией, Сирией, Финикией и Анатолией – на протяжении многих тысяч лет. Мегаломматис относится к Харрану и его памятникам, которые перемещаются по всей истории от перехода Авраама до исламских времен.
Абсолютно захватывающими являются описания сабиан, знаменитых астросимволистов поздней античности Суматар. Мухаммад Шамсаддин Мегаломматис считает их высококвалифицированными мистиками, посвященными в величайшие тайны, относящиеся к Концу Времени и приходу Мессии. Автор ссылается на их добровольное рассеяние, которое было засвидетельствовано несколько десятилетий назад; он объясняет загадочное развитие, как показатель того, что наступил период, предсказанный как Конец Времени, и заверяет своего читателя, что сабиане, в настоящее время неопознанные и рассеянные в неизвестных местах, продолжают преследовать свою высоко оцененную работу в течение жизни Мессии. Поэтому текст становится апокалиптическим для обычного читателя, поскольку автор намекнул, что мы живем во времена Мессии.
Στο νότιο, κατεχόμενο από το Ιράν, Αζερμπαϊτζάν βρίσκεται, πέρα από το Καλεϋμπάρ και πολύ κοντά στα ιρανο-αζερμπαϊτζανικά σύνορα, μια αετοφωλιά στην κορυφή ενός απόκρημνου και βραχώδους βουνού, όπου στα τέλη του 8ου αιώνα, ο Ιρανός μαζδεϊστής Παπάκ (ή και Μπαμπάκ) οργάνωσε την αντίστασή του ενάντια στο Αβασιδικό Χαλιφάτο που ακόμη βρισκόταν στην ακμή του.
Το τοπίο είναι δύσβατο, δυσπρόσιτο και εντελώς έξω από τα οργανωμένα τουριστικά ταξίδια. Μάλιστα στα σοβιετικά χρόνια, ήταν απαγορευμένο σε όλους τους ξένους να προσεγγίσουν εκεί, δεδομένου ότι η τοποθεσία ήταν πολύ κοντά στα σύνορα προς την ΕΣΣΔ και ο διερχόμενος θα μπορούσε να συντάξει μια θαυμάσια έκθεση για την ιρανική άμυνα και τα ορεινά στρατόπεδα των εκεί μπασιτζί (εθελοντών μαχητών) και πασνταράν, των φρουρών της επανάστασης. Ωστόσο, υπήρξε και μια εξαίρεση, ένας μόνον ξένος που στην δεκαετία του 1980 περιπλανήθηκε στα μέρη αυτά και περπάτησε εκείνες τις βουνοπλαγιές για να επισκεφθεί το κάστρο χάρη στο οποίο οι Ιρανοί διατήρησαν μέχρι και σήμερα τις προϊσλαμικές παραδόσεις τους ακόμη κι εξισλαμισμένοι.
Αυτός ήταν ο Έλληνας ιρανολόγος και ανατολιστής, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης, ο οποίος τότε ετοίμαζε την δικτατορική διατριβή του και μελετούσε κυρίως τους χώρους της ασσυριακής κυριαρχίας στο ιρανικό οροπέδιο (10ο – 7ο προχριστιανικό αιώνα). Παράλληλα, ο Έλληνας ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, ο οποίος δεν ήταν ακόμη μουσουλμάνος και ονομαζόταν Κοσμάς, δημοσίευε στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στο Ιράν και σε άλλες χώρες άρθρα σχετικά με το Ιράν, τον πόλεμο Ιράν – Ιράκ, την ιρανική παιδεία και πολιτισμό που ήταν τα μόνα κείμενα στον κόσμο υπέρ του Ιράν κατά την δεκαετία εκείνοι που όλοι οι ανόρφωτοι, ανίδεοι, άξεστοι κι άθλια διεφθαρμένοι Έλληνες δημοσιογράφοι πληρώνονταν για να βρίσουν σαν ξεμωραμένα αυτιστικά τον Χομεϊνί.
Ό,τι γράφηκε στην δεκαετία του 1980 για το Ιράν στην Ελλάδα, την Δυτική Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική ήταν ένα ηλίθιο κι αισχρό ψέμμα. Αποβράσματα της κατ’ εντολήν -και μάλιστα καλοπληρωμένης- δημοσιογραφίας, όπως ο Γιάννης Μαρίνος και ο Αθανάσιος Παπανδρόπουλος, ολότελα ανίδεα για το Ιράν και για το κάθε τι στο Ιράν, επαναλάμβαναν σαν μηρυκαστικά την τρισάθλια αγγλική και την γαλλική αντι-ιρανική δημοσιογραφία, αποβλακώνοντας τον μέσο Έλληνα ως ένα παραπάνω θέμα. Αυτοί οι ξεφτιλισμένοι όμως ξεχάστηκαν, αλλά τα εξαιρετικά άρθρα του κ. Μεγαλομμάτη παρέμειναν ως φωτεινή εξαίρεση.
Δεν έμαθα για το Καλέ-γιε Μπαμπάκ και τις εκεί περιπλανήσεις κι έρευνες του Έλληνα ιρανολόγου μετά από μια κατ’ ευθείαν ερώτηση σε μια από τις συναντήσεις μας. Και αν και έχω πάει στο Ιράν, δεν είχα ποτέ διαβάσει σχετικά είτε με το απόμακρο κάστρο είτε με το εθνικό αντιστασιακό αντι-ισλαμικό κίνημα των υστέρων Μαζδεϊστών που 150 χρόνια μετά την ισλαμική κατάληψη του Ιράν ονειρεύονταν ακόμη την ανασύσταση της σασανιδικής αυτοκρατορίας. Όταν όμως ερώτησα τον φίλο κ. Μεγαλομμάτη ποια ήταν τα πιο δυσπρόσιτα σημεία που επισκέφθηκε στο Ιράν, τότε πήρα ως απάντηση δυο ονόματα κάστρων στο βόρειο Ιράν:
– Το Καλέ-γιε Μπαμπάκ και το Καλέ-γιε Αλαμούτ.
Ομολογουμένως, το δεύτερο είναι πολύ πιο φημισμένο από το πρώτο και μου ήταν ήδη γνωστό. Δεν χρειάζεται καν να έχει ταξιδέψει κανείς στο Ιράν για να το ξέρει. Πολλοί μάλιστα το ξέρουν χωρίς να έχουν υπόψει τους το όνομά του! Αυτό γίνεται επειδή πολλοί έχουν διαβάσει την αναφορά του Μάρκο Πόλο στον Γέρο του Βουνού, δηλαδή τον αρχηγό της μυστικής οργάνωσης των Σιιτών Εβδομοϊμαμιστών που είναι περισσότερο γνωστοί με το όνομα Ισμαϊλίγιε (Ισμαηλίτες). Αυτός έλεγχε τους πολεμιστές του, δίνοντάς τους χασίσι για να τους βραβεύσει όταν εκτελούσαν επιτυχώς τις εντολές του, δηλαδή να πάνε ακόμη και πολύ μακριά μέσα στο απέραντο ισλαμικό χαλιφάτο και να δολοφονήσουν συγκεκριμένους αντιπάλους του οπουδήποτε κι αν αυτοί ζούσαν (και η λίστα των στόχων ήταν τεράστια). Έτσι οι Ισμαηλίτες έμειναν περισσότερο γνωστοί ως Χασάσιν (: χασικλήδες), ονομασία από την οποία προέρχεται η γνωστή λέξη assassin (: δολοφόνος) που υπάρχει σε πολλές δυτικές γλώσσες.
Το Καλέ-γιε Αλαμούτ βρίσκεται βαθειά μέσα στην οροσειρά Ελμπούρζ που χωρίζει την Κασπία Θάλασσα και το ιρανικό οροπέδιο, βορειοδυτικά της Τεχεράνης και περίπου στη μέση της διαδρομής από την Ταμπρίζ (: Ταυρίδα) προς την πρωτεύουσα του Ιράν. Το Καλέ-γιε Μπαμπάκ βρίσκεται βόρεια από την Ταυρίδα, δυτικά από τα νοτιοδυτικά άκρα της Κασπίας. Και βεβαίως χρονολογικά προηγείται του Καλέ-γιε Αλαμούτ κατά μερικούς αιώνες. Αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: στο Καλέ-γιε Αλαμούτ δίπλα υπάρχει ακόμη και σήμερα ένα χωριό όπου φτάνει ένας πολύ κακοτράχαλος δρόμος και συνεπώς φτάνουν -έστω με δυσκολία και προχωρώντας πολύ σιγά- αυτοκίνητα. Αντίθετα, τα αυτοκίνητα σταματούν στην κωμοπόλη Καλεϋμπάρ, και από κει και πέρα υπάρχει μόνον ένα μονοπάτι για το Καλέ-γιε Μπαμπάκ.
Οι πλαγιές όλων των εκεί βουνών στα ηπιώτερα σημεία τους είναι περίπου γωνίας 45ο μοιρών! Και το Καλέ-γιε Μπαμπάκ βρίσκεται πάνω σε μια βραχώδη κορυφή που χωρίζεται – από τις τριγύρω εξίσου υψηλές και πιο απρόσιτες κορυφογραμμές – από πολύ βαθειές χαράδρες που καθιστούν κυριολεκτικά την βουνοκορφή άπαρτη κι απόρθητη. Το κλίμα είναι δροσερό ακόμη και το καλοκαίρι στα υψόμετρα εκείνα που καλύπτονται από χιόνι για πολλούς μήνες τον χρόνο. Μάλιστα, η επιστροφή είναι πιο δύσκολη από τον πηγαιμό γιατί πρέπει να συγκρατηθείς να μη σε πάρει η φόρα στο κατωφερικό και κακοτράχαλο μονοπάτι. Τα εφόδια που πρέπει κανείς να πάρει, όταν πηγαίνει προς τα κει, είναι πολλά κι άφθονο νερό είναι απαραίτητο, επειδή εύκολα διψάει κάποιος από την τρομερή φυσική προσπάθεια. Έτσι, κι οι Ιρανοί πασνταράν που είδαν κατά το σούρουπο τον κ. Μεγαλομμάτη να κατεβαίνει πολύ διψασμένος έστιψαν λεμόνι στο τέταρτο ποτήρι νερό που του έδωσαν να πιει για να προλάβουν να μην τους πιει όλο το απόθεμα που είχαν μαζί τους στις σκηνές που έμεναν.
Για τους Χοραμίτες πολεμιστές του Μπαμπάκ όμως όλα αυτά θα ήταν τρομερές πολυτέλειες κι η ζωή στο κάστρο θα πρέπει να ήταν τρομερά λιτοδίαιτη και πολύ αυστηρή. Ουσιαστικά, οι Χοραμίτες αποτελούν το σημαντικώτερο και μαζικώτερο ιρανικό μαζδεϊστικό κίνημα και προσπάθεια εξέγερσης στο αβασιδικό χαλιφάτο. Οι προηγούμενες εξεγέρσεις κατά της ισλαμικής εξουσίας της Βαγδάτης και πιο πριν της Δαμασκού, ήταν πιο βραχύβιες, λιγώτερο μαζικές και όχι τόσο καλά οργανωμένες. Υπό τον Μπαμπάκ, σχεδόν όλο το ορεινό τμήμα του Νότιου Αζερμπαϊτζάν έφυγε εκτός της χαλιφατικής εξουσίας. Ήταν ένα μη ισλαμικό Ιράν – μικρό και βραχύβιο βεβαίως.
Οι Χοραμίτες είναι κι οι τελευταίοι τους οποίους μπορούμε να αποκαλέσουμε ‘μαζδεϊστές’. Ιστορικοί ισλαμικών χρόνων αναφέρουν πολλές πληροφορίες γι’ αυτούς τους άτομους μαχητές που τα έβαλαν ενάντια στην μόνη υπερδύναμη του τότε κόσμου, θέτοντας σε κίνδυνο ένα πολύ ευάλωτο κι ευπαθές τμήμα των βορείων συνόρων του χαλιφάτου – το προς τον Καύκασο. Σημειωτέον ότι στα χρόνια των Χοραμιτών, η αβασιδική χαλιφατική επικράτεια εκτεινόταν από τα δυτικά άκρα της Κίνας μέχρι το Μαρόκο και την Μαυριτανία, έτσι μετατρέποντας το κράτος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε ασήμαντους νάνους.
Με την καταστολή του κινήματος των Χοραμιτών, οι περισσότεροι Ιρανοί που δεν είχαν ακόμη αποδεχθεί το Ισλάμ προσχώρησαν στην νέα θρησκεία με την πείσμονα αντίληψη να διατηρήσουν μέσα στο νέο πλαίσιο δοξασιών τους όλον τον πλούτο των προϊσλαμικών ιρανικών μυθικών παραδόσεων και της Ιστορίας τους. Αυτό το υλικό άρχισε να αναμοχλεύεται και να αναπλάθεται σε πολλές και ποικίλες ‘Ιστορίες Βασιλέων’ (Σαχναμέ: ‘Βιβλίο Βασιλέων’) όπου ιρανικός και τουρανικός μύθος, θρύλος, ιστορία και παραδόσεις αναμείχθηκαν. Από αυτόν τον επικό – μυθικό κύκλο προέκυψε ο Φερντοουσί, ποιητής του πιο γνωστού (από τα πολλά υπαρκτά), του πιο μακροσκελούς, και του ποιητικά ανώτερου Σαχναμέ.
Όταν στην ίδια περίοδο με τον Φερντοουσί εμφανίζονται και τα πρώτα δείγματα παρσιστικής λογοτεχνίας, είναι εμφανής η διαφορά: η παρσιστική θεολογία αποτελεί μόνο μια μακρινή σκιά των θρησκευτικών μαζδεϊστικών κειμένων, κι αυτό είναι πολύ φυσικό. Οι Παρσιστές ιερείς δεν ήταν το αυτοκρατορικό ιερατείο μιας μεγάλης στρατοκρατικής χώρας αλλά καταδιωγμένοι από το χαλιφάτο Ιρανοί πρόσφυγες στο Γκουτζράτ, πέρα από το Δέλτα του Ινδού όπου σταμάτησαν τα πρώιμα ισλαμικά στρατεύματα, καταλύοντας το σασανιδικό Ιράν. Αλλά, παρά τις διαφορές τους με τους Μαζδεϊστές ιερείς του 5ου και του 6ου αιώνα, οι Παρσιστές ιερείς του 9ου αιώνα παρέμειναν πολύ πιο κοντά στις μαζδεϊστικές σασανιδικές θέσεις, δοξασίες, ιστοριογραφία και κοσμοθεώρηση: στα κείμενά τους, όπως και στα σασανιδικά κείμενα, ο Μέγας Αλέξανδρος παρουσιάζεται αρνητικά. Αντίθετα, ο Φερντοουσί, επηρεασμένος από το Ισλάμ, περιγράφει τον Μέγα Αλέξανδρο με πολύ θετικά λόγια, εξυψώνοντάς τον σε υπόδειγμα σάχη του Ιράν.
Και το λογικό παράδοξο είναι ότι το έργο του μουσουλμάνου Φερντοουσί εκτιμάται περισσότερο από τους παρσιστές παρά από τους πιστούς μουσουλμάνους. Όμοια με τους παρσιστές εκτιμούν ιδιαίτερα το έργο του Φερντοουσί και όσοι Ιρανοί μουσουλμάνοι δεν τηρούν τους τύπους της μουσουλμανικής πίστης και δέχονται το προϊσλαμικό ιρανικό παρελθόν ως το κεντρικό άξονα της ταυτότητάς τους. Αυτοί είναι όσοι υποστηρίζουν ένα κοσμικό κράτος στο Ιράν κατά τα πρότυπα του πολύ αγαπητού στο Ιράν Κεμάλ Ατατούρκ ή ακόμη του τελευταίου σάχη, κι απορρίπτουν τους Αγιατολάχ.
Αλλά ο αγώνας των Χοραμιτών είναι το τι διατήρησε τις ιρανικές παραδόσεις μέχρι τον Φερντοουσί, και υπό μια έννοια δεν θα υπήρχε Φερντοουσί χωρίς τον Μπαμπάκ, τον ηγέτη των Χοραμιτών, και το κάστρο του, το Καλέ-γιε Μπαμπάκ. Τα τελευταία χρόνια, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, Παρσιστές και Μουσουλμάνοι Ιρανοί (όσοι από τους δεύτερους αξιολογούν περισσότερο τον προϊσλαμικό ιρανικό πολιτισμό από την ισλαμική τους ταυτότητα), όπως και πολλοί Αζέροι (άλλωστε οι Αζέροι είναι το πολυπληθέστερο έθνος του Ιράν), επισκέπτονται το Καλέ-γιε Μπαμπάκ, όπου έχουν γίνει εργασίες αναστήλωσης των μνημείων, ενώ και το κακοτράχαλο μονοπάτι έχει βελτιωθεί.
Δείτε το βίντεο:
Кале-е Бабак (Крепость Бабека / قلعه بابک): оплот Бабека Хоррамдина, предводителя Хуррамитов
против Багдада Аббасидов
Город-крепость
Базз (перс. قلعه بابک) — располагается в 3
километрах юго — западнее поселка Калейбер Карадагского района остана Восточный
Азербайджан Ирана. Эта крепость в народе более известна под названием Крепость
Бабека, так как она была одним из основных убежищ, пристанищ предводителя
восстания иранских Хуррамитов Бабека. Во время археологических раскопок на
территории крепости Базз были найдены монеты относящиеся к государствам
Ильдегизидов и Византии. Начиная с 1999 года ежегодно в день рождения Бабека
южные азербайджанцы вместе с руководством организации Движения Национального
Пробуждения Южного Азербайджана, чтят память народных героев, совершая шествие
к крепости.
Средневековые
источники свидетельствуют, что центром и столицей хуррамитов в Азербайджане, во
главе которых вначале стоял Джавидан, а затем болеe двадцати лет Бабек, был
город-крепость Базз. Табари сообщает, что Базз был “областью и городом Бабека”. Масуди
пишет, что Бабек поднял восстание “в горах Баззайн, что в стране Азербайджан”. С.Нафиси
на своей карте помешает Базз восточнее Балхава и указывает, что “область
Базз, город Базз, гора Базз, или Баззайн, находились близ теперешней области
Талыш, на восточном краю Муганской равнины и западном берегу Каспия”.
Бируни пишет, что “Базз – страна Бабека
ал-Хуррами”. С. Ибрагимов и В.Ф. Минорский полагают что Базз был в горной
местности Караджадаг
(т. е. Карадах). Масуди оставил нам наиболее точное определение
месторасположения Базза: “Аракс течёт между страной Баззайн, родиной
Бабека ал-Хуррами, в Азербайджане и горой Абу Мусы, составляющей часть страны Аран”.
Бабек (перс.
بابک خرمدین), также
Бабак Хоррамдин, Папак (около
789—800, Билалабад, ныне в остане Ардебиль — январь 838, Самарра, ныне в Ираке)
— руководитель восстания иранских хуррамитов против Арабского халифата с
центром в Северо-Западном Иране, в провинции Азербайджан (к югу от Аракса[8],
расположенном ныне на территории Иранского Азербайджана и юго-восточных
регионов Азербайджанской Республики),
охватившего также другие области Ирана и Закавказья. Согласно Масуди и
«Фихристу» Ибн ан-Надима, власть Бабека, в пик его славы, распространялась на
юге до Ардебиля и Маранда, на востоке — до Каспийского моря и города Шемаха в
Ширване, на севере — до Муганской степи и берегов реки Аракс, а на западе до
районов Джульфы,
Нахичевана и Маранды. Британский историк К. Э. Босуорт отмечает, что
восстание Бабека показало прочность родовых иранских местных ощущений в Азербайджане. Иранский
историк С. Нафиси считает Бабека борцом за свободу Ирана.
Pāpak Fort (Persian: دژ بابک) or Babak Castle (Persian: قلعه بابک) is a large citadel on the top of a mountain in the
Arasbaran forests, 6 km southwest of Kalibar City in northwestern Iran. It was the
stronghold of Babak Khorramdin, the leader of the Khurramites in Iranian
Azerbaijan who fought the Islamic caliphate of Abbassids
The castle,
built on 2300–2600 meter heights, surrounded by 400 to 600 meter gorges, is
accessed via a long series of broken steps that lead to the top of a hill.
Thereafter, the easiest route is a long dirt track. No signs lead to the
Castle. At the end of the dirt track, the route turns left. The first sign of
the ruins appears on the left, leaving two peaks to cross. The first peak has
views of the Castle. After ascending a second peak, with additional ruins, the
trail passes sheer cliffs on the right with no railings. From the castle, the
surrounding Arasbaran oak forest, jagged cliffs, mountains in the distance, and
Iranian history combine inform the visitor’s perspective. The last stretch is a
narrow passageway and a 200 meter corridor-shaped temple. The castle is
believed to belong to the Parthian dynasty, as modified under the Sasanid
dynasty.
Bābak Ḵorramī (d. Ṣafar, 223/January, 838), leader of the Ḵorramdīnī or
Ḵorramī uprising in Azerbaijan in the early 3rd/9th century which engaged
the forces of the caliph for twenty years before it was crushed in 222/837.
The fullest
account of Bābak’s career comes from a lost Aḵbār Bābak by
Wāqed b. ʿAmr Tamīmī, which is quoted in the
Fehrest of Ebn al-Nadīm (ed. Flügel, pp. 406-07) and was probably used by
Maqdesī (Badʾ VI, pp. 114-18;
see Sadighi, p. 234). Other accounts are less detailed and show variations.
The name
Bābak is found in all the sources, but Masʿūdī also says that
“Bābak’s name was Ḥasan” (Morūj VII, p. 130, ed. Pellat, IV, sec. 2814).
The statements about his parentage and background are unclear and inconsistent,
sometimes fantastic and incredible. His father’s name is variously given as
Merdas/Merdās (Samʿānī, ed.
Margoliouth, fol. 56a); ʿAbd-Allāh, a native
of Madāʾen (Fehrest, p. 406); Maṭar, a
vagabond (men al-ṣaʿālīk; Ṭabarī, III,
p. 1232); and ʿĀmer b. Aḥad from the
Sawād region who had gone to Ardabīl (Abu’l-Maʿālī, chap. 5). According to Wāqed, however, ʿAbd-Allāh, Bābak’s father, was a cooking-oil vendor
who had left his home town Madāʾen for the
Azerbaijan frontier zone and settled in the village of Belālābād in the Maymaḏ district.
His mother, according to Faṣīḥ (I, p. 283), was a one-eyed woman named Māhrū from a
village in a district belonging to Azerbaijan. On the one hand the stories
about ʿAbd-Allāh and Maṭar may imply
that Bābak’s father had an illicit relationship with this woman, but on the
other hand Dīnavarī (p. 397) asserts: “What seems to us to be true and proven
is that Bābak was a son of Moṭahhar, the son of Abū Moslem’s daughter Fāṭema, and
that the Fāṭemīya group of the Ḵorramīs took
their name from this Fāṭema, not from Fāṭema the daughter of God’s Prophet.” In Masʿūdī’s Morūj (ed. Pellat, IV, p. 144, sec. 2398) Bābak
is described simply as one of the Fāṭemīya group of the Ḵorramīs.
In most of
these accounts, other than Dīnavarī’s, a note of sarcasm and hostility can be
perceived. Our information about Bābak and his revolt comes almost entirely
from adversaries. Merdās is the name of Żaḥḥāk’s father in Ferdowsī’s Šāh-nāma, probably meaning
“man-eater” (mard-ās; see R. Roth, “Die Sage von Dschemschid,” ZDMG 4, 1850,
pp. 417-33, esp. p. 423), however, this view was rejected by Nöldeke, who
considered Merdās to be the same as Arabic Merdās (see Zereklī and Dehḵodā, s.v.
Merdās); its attribution to Bābak may be a disguised reference to his and his
henchmen’s readiness to kill their enemies (Zarrīnkūb, 1355, p. 237). The
coupling of his mother’s name Māhrū “Belle” with the description “one-eyed”
also looks like a sneer. There is no means of knowing whether the kinship with
Abū Moslem, considered probable by Dīnavarī, was a fact or a pretense designed
by Bābak (as by other rebel leaders) to gain support among people who cherished
Abū Moslem’s memory (Ḡ.-Ḥ. Yūsofī, Abū Moslem, sardār-e Ḵorāsān,
Tehran, 1345 Š./1966, pp. 175-78, 165f.), or whether it was subsequently
invented to argue a link between Abū Moslem’s and Bābak’s revolts or to explain
the Ḵorramī veneration for Abū Moslem (cf. Neẓām-al-Molk,
pp. 359, 367-68). Dīnavarī’s mention of a Ḵorramī group named Fāṭemīya after
Abū Moslem’s daughter and of Bābak’s membership of it is repeated in Taʾrīḵ Baḡdād (X, p. 207; see also Madelung, pp. 63-64, 65;
Amoretti, pp. 503ff.).
According to
Wāqed, Bābak’s father, after the birth of Bābak, died from wounds suffered in a
fight during a journey to the Sabalān district. His widow then earned her
living as a wet-nurse for other people’s infants, while Bābak worked as a
cowherd until he was twelve years old. We are told that one afternoon his
mother saw Bābak asleep under a tree, stark naked and with blood at the root of
every hair on his head and chest; but when he woke and stood up, she saw no
trace of blood and said, “I know that my son has a great task ahead” (Fehrest,
p. 406; Maqdesī, Badʾ VI, pp. 114f.; ʿAwfī, pt. 1, chap. 5). Wāqed adds that
Bābak in his youth worked as a groom and servant for Šebl b. Monaqqī (Moṯannā ?) at
the village of Sarāt (Sarāb ?) and learned to play the tanbūr (drum or
mandolin). This must be the source of the statement by Abu’l-Maʿālī (chap. 5, p. 299) that Bābak used to
play the tanbūr and sing songs for the people while working as a fruit vendor
in the village. When he had grown up he went to Tabrīz, where he spent two
years in the service of Moḥammad b. Rawwād Azdī before returning at the age of
eighteen to his home at Belālābād.
Wāqed’s
account of what happened next is, in summary, as follows. Two rich men named
Jāvīdān b. Šahrak (or Sahrak) and Abū ʿEmrān were then
living in the highland around the mountain of Baḏḏ and
contending for the leadership of the highland’s Ḵorramī
inhabitants. Jāvīdān, when stuck in the snow on his way back from Zanjān to Baḏḏ, had to
seek shelter at Belālābād and happened to go into the house of Bābak’s mother.
Being poor, she could only light a fire for him, while Bābak looked after the
guest’s servants and horses and brought water for them. Jāvīdān then sent Bābak
to buy food, wine, and fodder. When Bābak came back and spoke to Jāvīdān, he
impressed Jāvīdān with his shrewdness despite his lack of fluency of speech.
Jāvīdān therefore asked the woman for permission to take her son away to manage
his farms and properties, and offered to send her fifty dirhams a month from
Bābak’s salary. The woman accepted and let Bābak go. It must have been then
that he joined the Ḵorramīs.
In the
Fehrest and elsewhere, Jāvīdān b. Šahrak is said to have been Bābak’s teacher.
From 192/807-08 until 201/816-17 he led a Ḵorramī group named Jāvīdanī after him (Yaʿqūbī, Boldān, p. 272; Masʿūdī, Tanbīh, pp. 321-22; Ebn al-Aṯīr, repr.,
VI, p. 328; Ebn al-ʿEbrī (Bar
Hebraeus), p. 139; Ebn Ḵaldūn, events of 201/817; Faṣīḥ, I, p. 270;
see also G. Flügel, p. 539 nn. 2, 3, and Sadighi, pp. 107ff.).
Sometime
after Bābak’s entry into Jāvīdān’s service, the rival chieftain Abū ʿEmrān sallied forth from his mountain stronghold
against Jāvīdān and was defeated and killed, but Jāvīdān died three days after
the battle from a wound. Some of the writers allege that Jāvīdān’s wife was
already enamored of Bābak, who is said to have been a handsome lad with a good
voice (Abu’l-Maʿālī, chap. 5, p.
300). This allegation may have its root in the marriage of the two after
Jāvīdān’s death (see Sadighi, p. 244). The woman told Bābak of her husband’s
death and added that she was going to announce it to the community the next
day, when she would also claim Bābak as Jāvīdān’s successor, who would restore
the religion of Mazdak and lead the community to triumph and prosperity. On the
following day Bābak appeared before Jāvīdān’s assembled warriors and followers.
When they asked why Jāvīdān had not summoned them before uttering his last
testament, she answered that since they lived in scattered places, sending out
the message would have spread the news, which in turn might have compromised
their security. After securing their obedience to Jāvīdān’s instructions, she
said that according to Jāvīdān’s last testament the night before, his soul
would upon his death enter Bābak’s body and fuse with his soul (the Ḵorramīs
believed in the transmigration of souls, see Ḵorramdīnān),
and that anyone contesting this testament should be excommunicated. All those
present acknowledged Jāvīdān’s mandate to the young man, and at the woman’s
request they bound themselves by a ritual oath to give the same allegiance to
Bābak’s soul as they had given to Jāvīdān’s soul. Then Jāvīdān’s widow married
Bābak in a simple ceremony in the presence of all (Fehrest, pp. 406-07; on the
role of this woman and the position of women in Bābak’s revolt in general, see
Amoretti, pp. 517-18, 508). Abū’l-Maʿālī (chap. 5, p.
300) alleges that the woman poisoned Jāvīdān, while Ṭabarī (III,
p. 1192) and Ebn al-Aṯīr (VI, p. 459) state that Jāvīdān had a son (Ebn
Jāvīdān) whom the Muslims had captured and later released; Sadighi (pp. 244-45)
wonders why this son was not chosen to succeed Jāvīdān. Wāqed and Ṭabarī depict
Bābak as low-born, but Bābak’s reply to his son’s letter after his escape, and
the words of his brother ʿAbd-Allāh to Ebn Šarvīn
Ṭabarī, the officer appointed to take him to Baghdad (Ṭabarī, III,
pp. 1221, 1223), suggest that they were of noble family (Sadighi, pp. 239-41).
Bābak must
have absorbed ideas and beliefs current among the Ḵorramīs
after his entry into Jāvīdān’s service and adhesion to the sect. The epithet Ḵorramī or Ḵorramdīn
given to Bābak in the sources denotes membership of this sect. The name has
been explained as referring to Ḵorrama, the wife of Mazdak (Sīāsat-nāma, p. 319;
Mojmal al-tāwārīḵ, p. 354) or to a village named Ḵorram near
Ardabīl (surmise of Naṣr quoted by Yāqūt, Moʿjam II, p. 362), but these attributions
are questionable. Other writers take ḵorram to be the adjective normally meaning “verdant”
or “joyous” and interpret it as “permissive” or “libertine.” Ḵorramdīn
appears to be a compound analogous to dorostdīn (orthodox) and Behdīn
(“Zoroastrian”; see Sadighi, p. 195; Nafīsī, p. 21; Madelung, p. 63), and since
joy was one of the forces governing the world in the Mazdakite religion (see
Yarshater, pp. 1005-06), the name Ḵorramdīn appears to confirm the assertion in several
sources that the sect was an offshoot of Mazdakism (Masʿūdī, Tanbīh, p. 322; Fehrest, pp. 405-06; Sīāsat-nāma,
p. 319; Mojmal, pp. 353-54; Abu’l-Maʿālī, chap. 5, p.
300; see also Sadighi, pp. 187f., 197; Yarshater, pp. 1003-04; and Nafīsī, p.
21). Many modern scholars regard them as “neo-Mazdakites” (e.g., Madelung, p. 64;
Amoretti, p. 503; Yarshater, p. 1011; Zarrīnkūb, 1343 Š./1964, p. 544). Under
Bābak’s leadership the Ḵorramīs, who are described as having been before
Bābak’s time peaceful farmers, refraining from killing or harming other people
(Maqdesī, Badʾ IV, pp. 30-31;
Fehrest, p. 406; ʿAwfī, pt. 1, chap.
5), changed into militants eager to fight and kill, to seize or destroy
villages, and to raid caravans (Dīnavarī, p. 397; Ṭabarī, s.a.
220/835; Abu’l-Maʿālī, chap. 5). Bābak incited
his followers to hate the Arabs and rise in rebellion against the caliphal
regime. The reports state that Bābak called men to arms, seized castles and
strong points, and ordered his warriors to kill people and destroy villages,
thereby barring roads to his enemies and spreading fear. Gradually a large
multitude joined him. There had long been groups of Ḵorramīs
scattered in Isfahan, Azerbaijan, Ray, Hamadān, Armenia, Gorgān, and elsewhere,
and there had been some earlier Ḵorramī revolts, e.g., in Gorgān jointly with Red
Banner (Sorḵ-ʿalamān) Bāṭenīs in the
caliph Mahdī’s reign in 162/778-79, when ʿAmr b. ʿAlāʾ, the governor of Ṭabarestān,
was ordered to repulse them, and at Isfahan, Ray, Hamadān, and elsewhere in
Hārūn al-Rašīd’s realm, when ʿAbd-Allāh b.
Mālek and Abū Dolaf ʿEjlī put them down
on the caliph’s behalf (Sīāsat-nāma, pp. 359-60; Faṣīḥ, I, pp.
230-31; cf. Madelung, p. 64; Amoretti, pp. 504-05); but none had the scale and
duration of Bābak’s revolt, which pinned down caliphal armies for twenty years.
After his emergence, the Ḵorramī movement was centered in Azerbaijan and
reinforced with volunteers from elsewhere, probably including descendants of
Abū Moslem’s supporters and other enemies of the ʿAbbasid caliphate. The figures given for the
strength of Bābak’s army, such as 100,000 men (Abu’l-Maʿālī), 200,000 (Masʿūdī, Tanbīh, p. 323), or innumerable (Tabṣerat al-ʿawāmm, p. 184; Baḡdādī, p. 267) are doubtless highly exaggerated but at
least indicate that it was large.
In most of
the sources the start of Bābak’s revolt is placed in the year 201/816-17 in
al-Maʾmūn’s reign, when the Ḵorramīs
began to infiltrate neighboring districts and create insecurity in Azerbaijan.
On or before that date, according to some sources, Ḥātem b. Harṯama, the
governor of Armenia, learned that his father Harṯama b. Aʿyan had, despite loyal service to al-Maʾmūn, been flogged and imprisoned on the caliph’s order
and been killed in prison at the behest of the minister Fażl b. Sahl (Ṭabarī, II,
p. 1026). Ḥātem b. Harṯama therefore planned to rebel and wrote letters to
local commanders urging them to defy al-Maʾmūn, but at this
juncture he died. One of those to whom he wrote was Bābak (or probably
Jāvīdān), who was greatly encouraged thereby (Ebn Qotayba, p. 198; Yaʿqūbī, II, p.
563; Sadighi, p. 238 n. 3).
Al-Maʾmūn at first paid scant attention to Bābak’s revolt,
evidently because he was living in distant Khorasan and preoccupied with
matters such as the designation of his successor, the actions of Fażl b. Sahl,
and the backlash at Baghdad. Thus contemporary circumstances as well as
popular dislike of Arab rule favored Bābak and his followers. In 204/819-20
al-Maʾmūn moved to Iraq, and after dealing
with the dissidents at Baghdad, he sent Yaḥyā b. Moʿāḏ to subdue
Bābak’s revolt. This general fought Bābak in several battles but without
success. Thereafter al-Maʾmūn showed more
concern and regularly dispatched well-armed forces to Azerbaijan. In 205/820-21
ʿĪsā b. Moḥammad b. Abī
Ḵāled was appointed governor of Armenia and Azerbaijan with
responsibility for operations against Bābak, but his force was caught and
smashed by Bābak’s men in a narrow defile. ʿĪsā either ran for his life or was killed by Bābak (Ṭabarī, III,
p. 1072).
In
209/824-25 al-Maʾmūn chose Zorayq
b. ʿAlī b. Ṣadaqa (Ṣadaqa b. ʿAlī in Ṭabarī, ʿAlī b. Ṣadaqa known as Zorayq according to Ebn al-Aṯīr) to
govern Armenia and Azerbaijan and organize the war, and put Aḥmad b.
Jonayd Eskāfī in command of an expedition against Bābak. Aḥmad b.
Jonayd was taken prisoner by Bābak while Zorayq failed to prosecute the war,
and al-Maʾmūn then put Ebrāhīm b. Layṯ b. Fażl in
charge. In 212/827-28 the caliph sent a force under Moḥammad b. Ḥomayd Ṭūsī to
punish Zorayq, who had rebelled, and to subdue Bābak. This general succeeded
after some delay in capturing Zorayq and dispersing his group of rebels and
then, having obtained reinforcements and made thorough preparations, set out
against Bābak. In the contest between them, which, went on for six months, Moḥammad b. Ḥomayd won
several victories, but in the last battle in 214/829 his troops, who in
compliance with his strategy had advanced three parasangs into the mountains,
were attacked in a steep pass by Bābak’s men, who rushed down from an ambush
higher up; the troops then fled, leaving behind only Moḥammad b. Ḥomayd and
some officers, who were all killed. The death of this general prompted poetic
laments such as a qaṣīda by Abū Tammām, two verses from which are quoted in
Dīnavarī (p. 398). From the statements of Ṭabarī (s.a. 214/829), Yaʿqūbī, and others it appears that al-Maʾmūn then either appointed ʿAbd-Allāh b. Ṭāher to the governorship of Jebāl, Armenia, and
Azerbaijan, or gave him the choice between this and the governorship of
Khorasan. He in fact chose or was ordered to go to Khorasan (Sadighi, pp.
248-49) but according to one account (Sīāsat-nāma, p. 361) he first sent a
force against Bābak, who took refuge in a castle. The caliph appointed ʿAlī b. Hešām, the governor of Jebāl, Qom, Isfahan, and
Azerbaijan, with the responsibility to lead the operations against Bābak;
allegedly he oppressed the inhabitants, killing men and confiscating
properties, and even planned to kill al-Maʾmūn’s emissary ʿOjayf b. ʿAnbasa and then to
join Bābak; but he was arrested by ʿOjayf and delivered to
al-Maʾmūn, who ordered his execution in
217/832 (Ṭabarī, III, pp. 1108f.). Al-Maʾmūn then entrusted
the governorship of Jebāl and conduct of operations against the Ḵorramīs to Ṭāher b.
Ebrāhīm. For the time being, however, the caliph’s campaign against the
Byzantines precluded large-scale action against the Ḵorramī
rebels, who gained further ground. Al-Maʾmūn died on the
campaign in 218/833. His moves against Bābak had failed, but his concern with
the problem is revealed in his testamentary advice to his successor al-Moʿtaṣem in which al-Maʾmūn exhorts him
not to spare any effort or resources to crush Bābak’s revolt (Ṭabarī, III,
p. 1138).
The
persistence of Bābak’s revolt and the failure of the caliphal generals and
expeditionary forces to quell it had various reasons. His stronghold Baḏḏ was
situated in impenetrable mountains with intricate defiles and passes, where,
according to Baḷʿamī (see Kāmbaḵš Fard, Barrasīhā-ye tārīḵī 1/4, Dey,
1345 Š./November-December, 1966-67, pp. 9-10), a handful of men could stop
thousands of advancing troops. Severe winter weather and heavy rain and
snowfalls made operation against Baḏḏ impossible in winter. Often Bābak used his positional
advantage to surprise the enemy and kill large numbers of them. While Baḷʿamī and
others describe Bābak’s following as made up of local farmers and poor people,
several writers call them “thieves, heretics, and profligates” (ʿAwfī, pt. 1, chap. 5). It can be inferred that Bābak
won wide support among peasants and poor villagers of the
Azerbaijan highlands who hoped for a better future through the revolt’s success
(Amoretti, pp. 507-08), but it is not improbable that some joined for
expediency or out of fear.
The Iranian
Archeology Department has identified the site with ruins (called Qaḷʿa-ye Jomhūr,
probably after the surrounding Jomhūr mountains) in the present district of
Ahar, located 50 km from Ahar town on a height above the left bank of a
tributary of the Qarasū 3 km southwest of the village of Kalībar (Report of the
Department’s mission in the summer of 1345 Š./1966). Aḥmad
Kasrawī’s researches had already pointed to the site near Kalībar (Šahrīārān-e
gomnām, 2nd ed., Tehran, 1335 Š./1956, p. 149). The remains consisting of
fortifications and a large building rest on a mountaintop 2,300-2,600 m above
sea level, surrounded on all sides by ravines 400-600 m deep. The only access
is by a very narrow track through gorges, up steep slopes, and across patches
of dense forest. The final approach to the castle’s gate is through a
corridor-like defile wide enough for only one man to walk at a time. Old siege
engines could not be brought up here. To reach the large building from the
castle’s walls one had to climb about 100 m higher up by a narrow path passable
only by one man at a time along the ridge, which is surrounded by a forested
ravine 400 feet deep (see Kāmbaḵš Fard, “Qaḷʿa-ye Jomhūr ya Dež-e Baḏḏ,” Honar o
mardom 50, Āḏar, 1345 Š./November-December, 1966, pp. 2-6;
Barrasīhā-ye tārīḵī 1/4, pp. 3-18 and plates 2, 4, 5, 9, 11; Torbatī Ṭabāṭabāʾī, pp. 466-71; Flügel, p. 539 n. 1; Nafīsī, pp. 37-39;
Abū Dolaf Mesʿar b. Mohalhel Ḵazrajī,
al-Resāla al-ṯānīa, ed. V. Minorsky, Cairo, 1955, p. 6; for further
details see Baḏḏ).
Bābak’s hand
was greatly strengthened by his possession of this inaccessible mountain
stronghold, to which the Arabic poet Boḥtorī, amongst others, refers in verses quoted by Yāqūt
(I, p. 361). Baḏḏ was not Bābak’s only castle, however, as there are
mentions of several others, some of which can be identified with surviving
ruins (Nafīsī, pp. 69-71; Ṭabāṭabāʾī, pp. 472-75). At
that time there were Ḵorramīs scattered in many regions besides Azerbaijan,
reportedly in Ṭabarestān, Khorasan, Balḵ, Isfahan,
Kāšān, Qom, Ray, Karaj, Hamadān, Lorestān, Ḵūzestān, Baṣra, and
Armenia (Nafīsī, pp. 32-33). According to the Fehrest (pp. 405-06) and Masʿūdī (Tanbīh, p. 322), Bābak’s sway at the height of
his career extended “southward to near Ardabīl and Marand, eastward to the
Caspian Sea and the Šamāḵī district and Šervān, northward to the Mūqān (Moḡān) steppe
and the Aras river bank, westward to the districts of Jolfā, Naḵjavān, and
Marand” (see Nafīsī, p. 36 and map).
The Ḵorramī
danger was thus a matter of a grave concern to al-Moʿtaṣem on his accession to the caliphate in Rajab,
218/August, 833, and all the more so when later in the same year a large number
of men from Jebāl, Hamadān, and Isfahan went over to the Ḵorramī and
encamped near Hamadān. To deal with them al-Moʿtaṣem sent a force under Esḥāq b.
Ebrāhīm b. Moṣʿab, who was also made governor of Jebāl. In the
subsequent battle near Hamadān several thousand (60,000 in Ṭabarī and
Ebn al-Aṯīr) Ḵorramīs were killed, but a large number escaped to
Byzantine territory, whence they came back later to resume their fight (Ṭabarī, III,
p. 1165; Ebn al-Aṯīr, VI, p. 441; Sīāsat-nāma, pp. 362-63). In Jomādā I,
219/May, 834 many Ḵorramī prisoners were brought by Esḥāq b.
Ebrāhīm to Baghdad (Ṭabarī, III, p. 1166; Ebn al-Aṯīr, VI, p.
444). Bābak’s revolt, however, was still in full swing, and the slaughter of so
many Ḵorramīs seems to have strengthened his men’s will to fight. In 220/835
al-Moʿtaṣem placed Ḥaydar b. Kāvūs Afšīn, a senior general and a son of
the vassal prince of Osrūšana, in command of an expedition to destroy Bābak.
According to most of the sources, al-Moʿtaṣem not only
made Afšīn governor of Azerbaijan and seconded high-ranking officers to serve
under him, but also ordered exceptionally large salaries, expense allowances,
and rations for him; Afšīn was to receive 10,000 dirhams per day spent on
horseback and 5,000 dirhams per day not so spent. For rapid transmission of
messages, the caliph ordered that a swift horse with a rider should be
stationed at every parasang-pillar between Sāmarrā and the Ḥolwān (now
Pā-ye Ṭāq) pass and beyond Ḥolwān as far as Azerbaijan watchmen should be posted
on hills with the task of uttering a loud shout on the approach of a courier so
that the rider at the nearby station might get ready to take the leather pouch
(ḵarīṭa) and carry it to the next station; in this way the pouches were
carried from Afšīn’s camp to Sāmarrā in four days or less (Ṭabarī, III,
p. 1229).
Before Afšīn’s
departure, al-Moʿtaṣem had sent
Abū Saʿīd Moḥammad b.
Yūsof Marvazī to Ardabīl with instructions to rebuild the forts between Zanjān
and Ardabīl which Bābak had demolished and to make the roads safe by posting
guards. Abū Saʿīd Moḥammad set
about these tasks. A band of mounted Ḵorramī led by a certain Moʿāwīa broke into one sector, intending to surprise Abū
Saʿīd Moḥammad with a
night attack, but Abū Saʿīd Moḥammad and
his soldiers got word and blocked Moʿāwīa’s way; in the
ensuing fight some Ḵorramīs were killed, others were captured, and the
skulls and the prisoners were sent to Baghdad. Ṭabarī (III,
p. 1171; cf. Ebn al-Aṯīr, VI, p. 447) records this as Bābak’s first defeat.
A later incident also boded ill for Bābak. Previously Moḥammad b. Boʿayṯ, the lord of a strong castle named Qaḷʿa-ye Šāhī,
had been well-disposed to Bābak and willing to accommodate his men when they
came to the neighborhood; but when Bābak sent a company under a captain named ʿEṣma, Moḥammad b. Boʿayṯ first made
them drunk, then threw ʿEṣma into
chains and enticed the men one by one into the castle and killed most of them,
only a few being able to escape. ʿEṣma was sent
to al-Moʿtaṣem, who before jailing him obtained useful information
from him about Bābak’s territory and tactics and about tracks in the area (Ṭabarī, III,
p. 1172; Ebn al-Aṯīr, VI, pp. 447-48).
On arriving
in Azerbaijan, Afšīn camped at a place on the Ardabīl road called Barzand at a
distance of 15 parasangs from Ardabīl (Eṣṭaḵrī, p. 192; Moqaddasī, pp. 378, 381; Yāqūt, I, p. 382;
Nozhat al-qolūb, pp. 90, 182). He repaired the forts between Barzand and
Ardabīl and made traffic possible by providing road guards, caravan escorts,
and halting places. He also spent a month at Ardabīl gathering knowledge of the
topography and tracks from informants and spies. If he caught any of Bābak’s
spies, he pardoned them and paid them to spy for him at twice the rate that
Bābak had paid. One such intelligence report was that Bābak knew that al-Moʿtaṣem had sent Boḡā the Elder (a senior general) with a large sum of
money for the pay and expenses of the troops and was planning a raid to seize
this money. Afšīn used this information to lure Bābak into a full engagement,
in which many of Bābak’s comrades were killed. Bābak himself got away to the
Mūqān plain and thence to Baḏḏ (Ṭabarī, III, pp. 1174-78; Ebn al-Aṯīr, VI, pp.
449-51).
When Bābak
came under attack from Afšīn’s army, he is said to have written a letter to the
Byzantine emperor Theophilus (r. 829-42), begging him to lead an expedition
into Azerbaijan; but Theophilus’s march into caliphal territory with a force
including fugitive Ḵorramīs did not take place until after the capture and
execution of Bābak in 223/838; the authenticity of Bābak’s letter is open to
question (Sadighi, p. 257 n. 3). Details of numerous engagements between
Bābak’s men and Afšīn’s troops before the fall of Baḏḏ are given
by Ṭabarī and Ebn al-Aṯīr (s.a. 220/835-222/837) and recapitulated by Nafīsī
(pp. 97-117). Also mentioned are various precautions which Afšīn took at this
time, such as trench-digging, patrolling, hiring local highlanders as spies,
and sending detachments to strategic points. Whenever he needed money or
supplies, he informed al-Moʿtaṣem by means
of swift couriers and soon got what he wanted. The caliph regularly sent him
instructions on tactics and precautions, and gave him every encouragement. On
one occasion al-Moʿtaṣem
dispatched Jaʿfar Dīnār known as
Ḵayyāṭ (the Tailor), who had been a senior general in al-Maʾmūn’s reign, and Aytāḵ the Turk, a
slave-soldier who superintended the caliphal kitchen, with reinforcements and
money for Afšīn and also several ass-loads of iron spikes to be strewn around
the camp as a precaution against night raids. When Bābak heard of the arrival
of Jaʿfar and Aytāḵ, he is said
to have informed Theophilus, “Moʿtaṣem has no
one else left, so he has sent his tailor and his cook to fight me” (Sadighi, p.
257). Bābak and his men remained in control of the highland and with their
ambushes and surprise attacks, often frustrated Afšīn’s plans. They repeatedly
captured supplies which Afšīn had ordered from Marāḡa and
Šervān. Afšīn’s tactics were to lure Bābak’s men away from their mountain
fastnesses and engage them in the open and to foil their ambushes by efficient
reconnaissance. But his officers, eager to bring the matter to a head,
complained of his inaction and even accused him of conniving with Bābak. More
encounters took place with heavy losses to both sides and finally Afšīn reached
the mountain facing the gate of Baḏḏ and camped there, only a mile away. Bābak, losing
hope, came out to meet him and requested a safe-conduct from the caliph.
According to Yaʿqūbī (Taʾrīḵ II, pp. 578f.), Afšīn refused, but when Afšīn
demanded hostages, Bābak offered his son or others of his followers and asked
Afšīn to restrain the troops from attacking. By then, however, fierce fighting
with the castle’s defenders had started, and in the end Afšīn’s troops scaled
the walls of Baḏḏ and hoisted their flags. Afšīn entered the castle and
had it demolished after it had been plundered (Ṭabarī, III,
pp. 1233-34; Masʿūdī, Tanbīh, pp.
93, l60). Many of Bābak’s men scattered in the mountains and escaped. Bābak, together with
some members of his family and a few of his warriors, slipped away by mountain
tracks, heading for Armenia. Baḏḏ fell on 9 Ramażān 222/15 August 837.
Afšīn, who
had already dispatched a request to the caliph for a safe-conduct for Bābak,
learned from spies that Bābak and his party were hiding in a forest-covered
valley on the Azerbaijan-Armenian border, and he proceeded to blockade the
area. When the caliph’s safe-conduct arrived, Afšīn commissioned two Ḵorramīs to
carry it to Bābak together with a letter from Bābak’s son, who had been taken
prisoner. Bābak rejected the document without opening it, and after sending the
messengers away fled to Armenia with four or five male and female members of
his family and one bodyguard. All except Bābak and his brother ʿAbd-Allāh and the guard were captured. Being close to
starvation, Bābak sent the guard to a village to get food. The local ruler,
Sahl b. Sonbāṭ (on whom see Nafīsī, pp. 135, 138, 175-76) was
informed and received Bābak hospitably. Bābak, however, took the precaution of
sending his brother ʿAbd-Allāh to ʿĪsā b. Yūsof b. Eṣṭefānūs (Ṭabarī, III, pp. 1223-24). Afšīn had already sent
letters to the district promising a large reward for the capture of Bābak, and
Sahl b. Sonbāṭ informed Afšīn of Bābak’s presence. After verifying
this, Afšīn sent a large force under Abū Saʿīd Moḥammad b. Yūsof to capture Bābak. He was arrested after
going out at Sahl b. Sonbāṭ’s suggestion to hunt (after being put in irons by
Sahl b. Sonbāṭ according to Masʿūdī, Morūj, ed.
Pellat, sec. 2807) and then taken to Afšīn’s camp at Barzand on 10 Šawwāl 222/15
September 837. Many stories about Bābak’s escape and adventures have come down
(see Sadighi, p. 265 n. 3). According to Ṭabarī, he wore a white cloak at the hunting ground,
and this has been taken as possibly symbolic of either purity and light or opposition
to the ʿAbbasids whose flag was black (Sadighi,
p. 264 n. 4). Afšīn also found out where Bābak’s brother ʿAbd-Allāh had escaped and wrote to ʿĪsā b. Yūsof b. Eṣṭefānūs, who handed him over. Afšīn reported his
success (by pigeon post according to Masʿūdī’s Morūj, ed.
Pellat, sec. 2809) to al-Moʿtaṣem, who in
reply ordered him to bring the captives forthwith to Sāmarrā. Allegations that
Afšīn deceived Bābak with conciliatory messages and feigned friendship (Nafīsī,
pp. 66, 68; Zarrīnkūb, 1355, pp. 247-48; Dāʾerat al-maʿāref-e fārsī, s.v.
Bābak) appear to derive from rumors that Afšīn was already in secret contact
with anti-ʿAbbasid leaders such as Bābak and the
ruler of Ṭabarestān, Māzyār b. Qāren, and perhaps also with the Byzantine emperor
Theophilus. Another conjecture is that Afšīn sacrificed Bābak because he was
afraid of being supplanted as commander of the anti-Ḵorramī
expedition by his Taherid rivals (Nafīsī, p. 68).
Large
numbers of men, women, and children from Bābak’s side fell into Afšīn’s hands,
figures from 1,300 to 7,600 being mentioned (Ṭabarī, III,
p. 1233). He released the men and returned the women and children to those
shown to be their husbands, fathers, or guardians. Then he set out with Bābak
and Bābak’s brother and some Ḵorramī prisoners for al-Moʿtaṣem’s capital Sāmarrā. (On the question why Afšīn
remained in Azerbaijan for almost four months after the capture of Bābak, see
Sadighi, p. 268.) They arrived on Thursday, or Wednesday night, 3 Ṣafar 223/4
January 838. Al-Wāṯeq, the heir to the throne, and other relatives of
al-Moʿtaṣem as well as senior dignitaries went out at the
caliph’s command to meet Afšīn. Bayhaqī (2nd ed., pp. 168-69) tells how the
minister Ḥasan b. Sahl, like several dignitaries, was reluctant to dismount and
salute Afšīn but dared not disobey the caliph’s command. Afšīn camped at Maṭīra (or at
Qāṭūl five parasangs from Sāmarrā), and it is related that first the qāżī Aḥmad b. Abī
Doʾād, then al-Moʿtaṣem himself went to the camp secretly in their
impatience for a glimpse of Bābak (Ṭabarī, III, pp. 1229-30; Masʿūdī, Morūj, ed. Pellat, sec. 2809), a story which, if
true, shows what a relief Bābak’s fall had been for the caliphal government. To give
the populace an exemplary lesson, a parade was held in the following week, most
probably on Monday, 6 Ṣafar 223/7 January 838, in which Bābak, clad in an
embroidered cloak and capped with a miter, was made to ride on an elephant
which had been given to al-Maʾmūn by an Indian
king, while his brother, ʿAbd-Allāh, also
specially clad and capped, was mounted on a camel. Two verses of Moḥammad b. ʿAbd-al-Malek Zayyāt about this elephant are quoted by Ṭabarī (see
Sadighi, p. 266 n. 2). The whole length of the street to the Bāb al-ʿĀmma was lined on both sides with cavalrymen and foot
soldiers and huge numbers of people. Then al-Moʿtaṣem ordered the executioner to proceed. First Bābak’s
hands and feet were cut off, then at the caliph’s command his mangled body was
strung on a gibbet in the outskirts of Sāmarrā. According to some sources his
head was later sent around for display in other cities and in Khorasan. Bābak
was hanged in the same place that afterwards Māzyār b. Qāren, the rebel prince
of Ṭabarestān, and Yāṭas Rūmī, the patricius of Amorium who had died in
prison, were hanged; this is the subject of a poem by Abū Tammām quoted in Masʿūdī’s Morūj (ed. Pellat, sec. 2821). Bābak’s brother ʿAbd-Allāh was sent to Baghdad, where he was
similarly executed and gibbeted by Esḥāq b. Ebrāhīm Moṣʿabī. According to some authors (e.g., Neẓām-al-Molk,
Sīāsat-nāma, pp. 365-66), when one of Bābak’s hands had been cut off, he made
his face red by smearing blood on it with his other hand, and when al-Moʿtaṣem asked why, he answered that it was because loss of
blood causes pallor and he did not want anyone to suppose that he was pale with
fear (Sadighi, pp. 267-68). The poet ʿAṭṭār, however,
attributes this gesture to the crucified mystic Ḥosayn b. Manṣūr Ḥallāj (Manṭeq al-ṭayr, ed. M.
J. Maškūr, Tabrīz, 1336 Š./1957, pp. 156-57). A different story about Bābak’s
words to al-Moʿtaṣem appears
in ʿAwfī’s Jawāmeʿ al-ḥekāyāt (pt. 1, chap. 5). Bābak’s brother ʿAbd-Allāh, according to Ṭabarī, met
his death with similar calm assurance (Ṭabarī, III, p. 1231).
The cruelty
of these killings as well as the enormous favor that al-Moʿtaṣem lavished upon Afšīn (daily dispatch of horses and
robes of honor on his way back from Barzand, gifts of a crown and jeweled
insignia, 20,000 dirhams for himself and his troops, etc., ibid., pp. 1230,
1232, 1233) and others illustrate the importance which the caliph and his
advisers placed on the suppression of Bābak’s revolt. Among the court poets who
lauded the victory of Afšīn and received rewards from al-Moʿtaṣem were Esḥāq b. Ḵalaf (quoted in Dīnavarī, p. 399) and Abū Tammām Ṭāʾī, whose poem likened Afšīn to Ferēdūn and Bābak to Żaḥḥāk (Masʿūdī, Tanbīh, p. 93). According to Masʿūdī (Morūj, ed. Pellat, sec. 2815) al-Moʿtaṣem gave Otroja, the daughter of a high-ranking Turkish
officer named Ašnās, in marriage to Afšīn’s son Ḥasan and
laid on a splendid wedding party. Ḥasan b. Sonbāṭ was rewarded by the caliph with a gift of 100,000
dirhams, a jeweled belt, and the crown of a patricius, and his son Moʿāwīa also received 100,000 dirhams. Neẓām-al-Molk
(Sīāsat-nāma, p. 366) reckons the defeats of Bābak, Māzyār, and the Byzantines
to be three great victories for Islam won in al-Moʿtaṣem’s reign.
The number
of Bābak’s men taken prisoner is given as 3,309, and the number of his captured
male and female relatives as 30 or more. Various figures, said to have been
obtained from an executioner or executioners whom Bābak had employed, are given
for those whose death he ordered in the course of his long revolt; the figure
of 255,000 or more in most of the sources (Ṭabarī, III,
p. 1233; Maqdesī, VI, p. 114; Sadighi, p. 271) is obviously an exaggeration, no
doubt intended to impute cruelty and bloodthirstiness to Bābak. All the
accounts of Bābak are biased, some begin with curses on him (e.g. Sayyed
Mortażā, p. 184; Mostawfī, Tārīḵ-egozīda, p. 316). Eṣṭaḵrī (p. 203)
and Ebn Ḥawqal (p. 266) state that Ḵorramīs recited the Koran in mosques, but authors such
as Baḡdādī (p. 269) describe this as a ruse to conceal disbelief under the
pretense of being Muslim. Ḵorramī libertinism has probably also been exaggerated
(Madelung, p. 65); for example, the public appearance of Bābak and Jāvīdān’s
widow at their wedding does not mean that they were unmindful of marriage
obligations (see Sadighi, p. 214), and none of the allegations of libertinism
made against Bābak and his followers can be taken as certain or trustworthy.
All considered, it may be said that Bābak’s motives and actions were
anti-caliphal, anti-Arab, and to that extent anti-Muslim (Ṭabarī, III,
p. 1226; Sadighi, pp. 265, 275; Amoretti, p. 509). The numerous revolts in the
two or three centuries after the Arab conquest point to widespread discontent
among the Iranian elements from whom the leaders, including Bābak, drew their
support, and perhaps also to a desire to return to the past. Bābak’s aims,
however, were clearly not shared by the Iranian princes and nobles like Afšīn
(except Māzyār), being incompatible with their ambition to regain power and
wealth (Zarrīnkūb, 1355, p. 232). Most of them, including Afšīn who was one of
their number, supported the caliph’s action against Bābak. Modern scholars such
as Sadighi (p. 229) and G. E. von Grunebaum (Medieval Islam, Chicago, 1961, p.
205) regard Bābak’s revolt as a politico-religious movement, and Nafīsī, J.
Homāʾī (in Mehr 3, p. 159), and Ḏ. Ṣafā have
laid stress on its nationalistic aspect. Bābak’s boldness, shrewdness, and
efficiency in the military leadership of the long struggle, and the trust
placed in him by his supporters are certainly remarkable (on his personality
and ideas, see Sadighi, pp. 268-72). Ṭabarī states that none of the Ḵorramīs
dared obey Afšīn’s order to take the caliph’s safe-conduct to Bābak and that
when Afšīn’s emissaries reached him, he said in an angry message to his son,
“Perhaps I shall survive, perhaps not. I have been known as the commander.
Wherever I am present or am mentioned, I am the king.” The words show that he
was a man of far-reaching ambition and enterprise. In his conversation with
Sahl b. Sonbāṭ about the need to send away his brother ʿAbd-Allāh, he said, according to Ṭabarī, “It
is not right that my brother and I should stay in one place. One of us may be
caught and the other may survive. I do not know what will happen. We have no
successor to carry on our movement.” The fact that Bābak sent his brother away
when he himself took refuge with Sahl b. Sonbāṭ implies
Bābak’s hope for the continuation of the movement. Ṭabarī also
states that Afšīn, when about to leave Azerbaijan, asked Bābak whether he would
like anything before their departure, and Bābak replied that he would like to
see his own town again. He was sent to Baḏḏ with some guards on a moonlight night and allowed to
walk around the town. This gives proof of his great love for his homeland. In
the same context Ṭabarī has a story that Afšīn granted a request from
Bābak to spare him from surveillance by the appointed guard-officer, because
this officer “was slippery-handed and slept beside him and stank unbearably.”
The statements of Ṭabarī (III, pp. 1177, 1205) and Ebn al-Aṯīr (s.a.
220/835 and 222/837) about Ḵorramī merry-making and wine drinking even in wartime
confirm one of the sect’s reputed characteristics (see Amoretti, p. 517), but
their tales of Bābak’s promiscuity and abduction of pretty Armenian girls seem
inconsistent with another statement of Ṭabarī (III, p. 1227) that the women wept when they saw
Bābak captive in Afšīn’s camp.
The
excitement over the fighting and the defeat of Bābak is echoed in contemporary
Arabic literature, e.g., a verse description of Bābak on the gibbet quoted by
Rāḡeb Eṣfahānī (Moḥāżarāt al-odabāʾ, Beirut, 1961,
III, p. 199), poems by Abū Moḥammad Esḥāq b. Ebrāhīm Mawṣelī (155/172-235/850) in praise of Esḥāq b.
Ebrāhīm Moṣʿabī (see Ḥoṣrī Qayrawānī, Zahr al-ādāb, Cairo, III, pp. 13-14),
the odes in Abū Tammām’s dīvān, also his invectives against Afšīn after the
latter’s fall, and praises for Moḥammad b. Ḥomayd Ṭūsī and his campaign against Bābak in the dīvān of Boḥtorī (see
also Nafīsī, pp. 158-60).
Armenia was
close to Bābak’s territory and had contacts with him but occasionally suffered
from his raids. The mentions of his doings in Armenian chronicles have been
assembled by Nafīsī (pp. 135-41).
Bābak’s
defeat hit the Ḵorramīs hard but did not destroy them. Descendants of
his followers evidently continued to live at Baḏḏ, as Abū
Dolaf b. Mesʿar b. Mohalhel saw
them there in the mid-4th/10th century. Further Ḵorramī
stirrings are reported: in the reign of al-Moʿtaṣem’s successor al-Wāṯeq and as
late as 300/912-13 (Sīāsat-nāma, pp. 366-67); in 321/933 and again in 360/970 in
the reigns of the Buyid amirs ʿEmād-al-Dawla and ʿAżod-al-Dawla and as late as the mid-6th/12th century
(Margoliouth and Amedroz, Eclipse II, p. 299; Samʿānī, s.v. Bābakī;
Bondārī in Houtsma, Recueil, p. 124); and even in the Mongol period. Many of
the old writers, particularly those of Sunnite persuasion, assert that Ḵorramīs
influenced and infiltrated the Qarmaṭī and Esmāʿīlī movements, and some
modern scholars take the same view while others are more cautious (Madelung, p.
65; B. Lewis, The Origins of Ismailism, Cambridge, 1940, pp. 96-97). The
suspicion probably gained credence because the three movements shared a common
hostility to the ʿAbbasids and may
have occasionally collaborated.
Τις βιβλιογραφικές παραπομπές μπορείτε να βρείτε εδώ:
Ρωμιοί και Ρωμανία στους Δρόμους του Μεταξιού 