Τίλια Τεπέ: τα Χρυσάφια της Βακτριανής, Βίκτωρ Σαριγιαννίδης, και το Τέλος του Βασιλείου των Επιγόνων στην Κεντρική Ασία

Σημαντική ιστορικά και θρησκειολογικά, πολιτιστικά και στρατιωτικά, η Βακτριανή είναι μια μεγάλη ιστορική χώρα της Κεντρικής Ασίας των προϊσλαμικών χρόνων. Θεωρείται οριακό ανατολικό τμήμα του Ιράν και στην Αβέστα περιγράφεται ως η κατ’ εξοχήν ιερή περιοχή του αρχέγονου ιρανικού κόσμου. Τα όρια της Αρχαίας Βακτριανής περιλαμβάνουν σήμερα το βόρειο Αφγανιστάν, το νότιο Ουζμπεκιστάν, και το Τατζικιστάν. Η Βακτριανή βρισκόταν στα νότια της Σογδιανής και στα βόρεια της Αριακής και της Αραχωσίας. Αν αναφερθούμε στους μεγάλους ορεινούς όγκους της ευρύτερης περιφέρειας, η Βακτριανή ορίζεται από τον Ινδοκαύκασο στα νότια (Χιντού Κους), από τα Παμίρ στα ανατολικά, και από την οροσειρά Τιάν Σαν στα βόρεια. Την Βακτριανή διασχίζει από τα ανατολικά προς τα δυτικά ο Ώξος (Αμού Νταρυά).

Η Βακτριανή είναι ο ευρύτερος χώρος περί τα Βάκτρα που δεν είναι άλλος τόπος από το σημερινό Μπαλχ, μια πολύ σημαντική πόλη για τον ισλαμικό πολιτισμό. Όλα τα ερείπια των αρχαίων Βάκτρων βρίσκονται σήμερα κάτω από τα σπίτια του Μπαλχ. Πρόκειται για την ίδια λέξη: Βάχλο στα αρχαία βακτριανικά που γράφηκαν με ελληνικό αλφάβητο, Μπαχτρίς σε αρχαία ιρανικά (σφηνοειδή), Μπαχντί σε περσικά της Αβέστα, Μποχτάρ σε τατζικικά, Μπαλχ σε ουζμπεκικά, Μπαχίκα σε σανσκριτικά και Ντάξια σε αρχαία κινεζικά.

Σημαντικός πολιτισμός χωρίς γραπτά μνημεία είχε αναπτυχθεί στην Βακτριανή ήδη από την δεύτερη προχριστιανική χιλιετία, ένα στρώμα που εντοπίζεται σε πολλούς αρχαιολογικούς χώρους. Ωστόσο, σε ιρανικές και αρχαίες ελληνικές παραδόσεις η Βακτριανή φαίνεται να ήταν πολύ πιο σημαντική περιοχή από ό,τι τα σωζόμενα αρχαιολογικά μνημεία μας επιτρέπουν να ανασυστήσουμε.

Στα μισά της πρώτης προχριστιανικής χιλιετίας, η Βακτριανή συμπεριλήφθηκε στην αχαιμενιδική αυτοκρατορία του Ιράν. Βακτριανοί αναφέρονται σε αρχαία ιρανικά σφηνοειδή κείμενα και αναπαρίστανται σε ανάγλυφα και άλλα μνημεία.

Μετά τον Αλέξανδρο και την εκ μέρους του κατάκτηση του Ιράν, η Βακτριανή συμπεριλήφθηκε στο βασίλειο των Σελευκιδών το οποίο ήταν το μεγαλύτερο των Επιγόνων. Η ελληνική παρουσία υπήρξε έντονη στην Βακτριανή και φαίνεται ότι η περιοχή προσέλκυσε το ενδιαφέρον πολλών στρατιωτών και ηγετικών στελεχών του στρατηλάτη. Πιθανώτατα είχε υπάρξει μια προϊστορία: ο Δαρείος Α’ είχε εκτοπίσει στα Βάκτρα τους Έλληνες κατοίκους της Βάρκης, μιας πόλης στα λιβυκά παράλια της Κυηναϊκής, επειδή είχαν αρνηθεί να του παραδώσουν κάποιους δολοφόνους. Ο Ξέρξης είχε εγκαταστάσει στα Βάκτρα Ίωνες ιερείς από τα Δίδυμα. Και ο Ηρόδοτος σημειώνει ότι Ιρανός στρατηγός είχε απειλήσει να εξορίσει στα Βάκτρα τις κόρες των εξεγερμένων Ιώνων.

Όπως και αν έχει το θέμα, η απέραντη σελευκιδική αυτοκρατορία δεν είχε ούτε την συνοχή ούτε την οργάνωση που απαιτείτο για να συνεχίσει να υφίσταται. Ακόμη χειρότερα, οι βασιλείς της Αντιόχειας σύντομα μπλέχτηκαν σε πολλούς πολέμους με τους Πτολεμαίους και το κέντρο βάρους της τεράστιας χώρας έγερνε πολύ στα δυτικά. Έτσι ήταν φυσιολογικό οι Πάρθες Αρσακίδες να εξεγερθούν και να αυτονομηθούν (250 π.Χ.), ανασυστήνοντας το Ιράν σε ένα κεντρικό τμήμα του, εφόσον το βασίλειο των Σελευκιδών ονομαζόταν ‘Συρία’.

Έτσι, οι ανατολικές σατραπείες των Σελευκιδών αποκόπηκαν από την πρωτεύουσα κι οι εκεί Έλληνες σατράπες αυτονομήθηκαν κι αυτοί. Έτσι το 245 π.Χ. ο Διόδοτος Α’ ανακηρύχθηκε (από σατράπης) βασιλιάς και το ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής περιέλαβε εκτάσεις από την Κεντρική Ασία μέχρι την Κοιλάδα του Ινδού. Σύντομα ξέσπασαν πόλεμοι των Σελευκιδών με τους Πάρθες και με τους Έλληνες της Βακτριανής, αλλά η Αντιόχεια, περιορισμένη στην Μεσοποταμία, την Συρο-Παλαιστίνη, και την Ανατολία, δεν θα μπορούσε να διατηρεί επί μακρόν τόσο πολλά μέτωπα.

Όταν το ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής επεκτάθηκε στην Κοιλάδα του Ινδού, επήλθε μια διάσπαση, κι έτσι από το 200 π.Χ. υφίσταντο δυο ελληνικά βασίλεια: ένα με πρωτεύουσα τα Βάκτρα και ένα άλλο με κέντρο τα Τάξιλα.Το τέλος του βασιλείου της Βακτριανής επήλθε με την άφιξη των Τοχάρων (Γιούε-ζι) στα τέλη του 2ου προχριστιανικού αιώνα. Όμως τα αρχαία ελληνικά ως γλώσσα και γραφή, η αρχαία ελληνική τέχνη και η αρχαία ελληνική θρησκεία και μυθολογία διατηρήθηκαν για κάποιο χρονικό διάστημα επιπλέον και επίσης επηρέασαν το κουσανικό κράτος, το οποίο οι τουρανικής καταγωγής Τόχαροι έστησαν στην συνέχεια. Το ελληνοϊνδικό κράτος των Ταξίλων διατηρήθηκε περισσότερο, μέχρι τον πρώτο χριστιανικό αιώνα.

Την επιβίωση αρχαίων ελληνικών τεχνοτροπιών και θεματολογιών στην Βακτριανή του πρώτου προχριστιανικού και του πρώτου χριστιανικού αιώνα τεκμηριώνουν επίσης τα θρυλικά ευρήματα και χρυσά κοσμήματα του Τίλυα τεπέ, ενός αρχαιολογικού χώρου του βορειο-δυτικού Αφγανιστάν ο οποίος ανασκάφηκε στην δεκαετία του 1970 από μια αφγανο-σοβιετική ομάδα αρχαιολόγων. Αυτής της επιστημονικής ομάδας προΐστατο ο γεννημένος στην Τασκένδη Ρωσσο-Πόντιος Ρωμιός σοβιετικός αρχαιολόγος Βίκτωρ Σαριγιαννίδης του οποίου οι γονείς είχαν μετατοπισθεί στην δεκαετία του 1920 από την Γιάλτα στην Τασκένδη. Περισσότερα για το Τίλυα-τεπέ και τα εκεί ευρήματα θα δείτε στα τρία βίντεο που έχω μόλις αναρτήσει και θα διαβάσετε στα εισαγωγικά σημειώματα και στα άρθρα που αναδημοσιεύω στην συνέχεια.

Δείτε το βίντεο:

Бактрия: раскопанные Сокровища Тилля Тепе и Виктор Сарианиди

https://www.ok.ru/video/1536040438381

Περισσότερα:

Бактрийское золото — золотые предметы, найденные в 1978 г. в Афганистане, в городище Тилля-тепе, при раскопках кушанских царских захоронений I века до н. э. Предметы составляют один из наиболее дорогих и крупных кладов, когда-либо найденных археологами. Всего было найдено около 20 тыс. золотых предметов — золотые украшения, золотое оружие. Раскопки производила советско-афганская археологическая экспедиция под руководством Виктора Сарианиди. В каждом из шести раскопанных захоронений обнаружили около трех тысяч золотых изделий. По словам Сарианиди, всего было не менее девяти захоронений, но не все из них были раскопаны из-за начавшейся войны.

После обнаружения захоронений в 1978 году археологи планировали дальнейшие исследования «Золотого холма», но их работе в 1979 году помешало начало войны в Афганистане. Найденные золотые изделия были помещены в Национальный музей Афганистана.

В 1989 году в связи с кризисной ситуацией в стране по распоряжению президента Афганистана Мохаммада Наджибуллы золотые изделия были перемещены в хранилище Центрального банка Афганистана.

После свержения Наджибуллы в 1992 году ключи от хранилища находились у пяти человек, одним из которых был директор Национального музея Омар Хан Массуди. Для открытия хранилища требовались все пять ключей одновременно. Их хранители договорились, что если кто-то из них умрёт, то ключ перейдет к старшему ребёнку этого человека. Захватившие Кабул в 1996 году талибы пытались получить у хранителей сведения о местонахождении сокровища, но, несмотря на угрозы, им этого не удалось.

В 2003 году о местонахождении Бактрийского золота было официально сообщено. В 2004 году хранилище было вскрыто в присутствии Виктора Сарианиди, который подтвердил подлинность изделий.

https://ru.wikipedia.org/wiki/Бактрийское_золото

Δείτε το βίντεο:

Bactria: Tillya tepe & Viktor Sarianidi – Бактрия: Тилля Тепе и Виктор Сарианиди

https://vk.com/video434648441_456240326

Περισσότερα:

Tillya tepe, Tillia tepe or Tillā tapa (Persian: طلا تپه) (literally “Golden Hill” or “Golden Mound”) is an archaeological site in the northern Afghanistan province of Jowzjan near Sheberghan, excavated in 1978 by a Soviet-Afghan team led by the Greek-Russian archaeologist Viktor Sarianidi, a year before the Soviet invasion of Afghanistan. The hoard is often known as the Bactrian gold.

https://en.wikipedia.org/wiki/Tillya_Tepe

Тилля-тепе (перс. طلا تپه, «золотой холм»), холм около современного города Шибаргана в Афганистане с остатками следов древних сооружений. Это было наиболее древнее поселение всего Шиберганского района. Оно возникло около трех тысяч лет назад.

https://ru.wikipedia.org/wiki/Тилля-тепе

https://ru.wikipedia.org/wiki/Бактрийское_золото

Δείτε το βίντεο:

Βακτριανή: ο Θησαυρός του Τίλια τεπέ που ανέσκαψε ο Ρωσσο-Πόντιος αρχαιολόγος Βίκτωρ Σαριγιανίδης

Περισσότερα:

Το Σεμπεργκάν (شبرغان / Sheberghan) είναι μια σχετικά μικρή πόλη του Αφγανιστάν κοντά στα σύνορα με το Τουρκμενιστάν. Βρίσκεται περίπου 130 χμ δυτικά του Μαζάρ-ι Σερίφ και σχεδόν 600 χμ βορειοανατολικά της Χεράτ – για να αναφέρουμε τις πιο κοντινές μεγάλεις πόλεις. Οι περισσότεροι από τους περίπου 300000 κατοίκους της ευρύτερης περιοχής του Σεμπεργκάν είναι Ουζμπέκοι, αλλά υπάρχουν και λίγοι Χαζάρα, Τατζίκοι και Παστούνοι.

Η πόλη κι η ευρύτερη περιοχή είχαν μια σημαντική θέση στους ιστορικούς Δρόμους του Μεταξιού. Το ίδιο το όνομα του Σεμπεργκάν είναι μέσης περσικής ετυμολογίας: Σαπούρ-γκαν σημαίνει ‘πόλη του Σαπούρ’ και προφανώς παραπέμπει στον Σαπούρ Α’ (240-270) γνωστό για το ευρύ οικοδομικό έργο του. Ο ίδιος Σασανίδης σάχης είχε ανεγείρει το Μπισαπούρ στο νότιο Ιράν, το Νεϋσαπούρ στο βόρειο Ιράν, και το Πεσαουάρ στο Πακιστάν.

Μόλις 5 χμ από το Σεμπεργκάν βρίσκεται η μικρή ιστορική πόλη Γιεμσί-τεπέ (Yemshi-tepe) γνωστή για τα εντυπωσιακά τείχη της. Και λιγώτερο από ένα χιλιόμετρο έξω από την πόλη αυτή βρίσκεται ένας φημισμένος αρχαιολογικός χώρος που έκανε τον Σοβιετικό αρχαιολόγο κι ανασκαφέα του παγκοσμίως διάσημο από τα εντυπωσιακά χρυσαφικά και τα λοιπά ευρήματα που εκείνος έφερε στο φως: το Ταλαγιέ τεπέ ή Ταλά τεπέ ή Τίλια τεπέ, όπως τελικά έγινε παγκοσμίως γνωστό. Τίλια τεπέ (Tillya Tepe, Talayeh Tepe, Tillia Tepe or Tillā Tapa / طلا تپه) σημαίνει ‘χρυσός λόφος’ ή ‘χρυσό ύψωμα’.

Στο Τίλια τεπέ, ο Ρωσσο-Πόντιος Ρωμιός Σοβιετικός αρχαιολόγος Βίκτωρ Σαριγιανίδης και η αφγανο-σοβιετική επιστημονική ομάδα του ανέσκαψαν τα θεμέλια ενός ναού με δύο αίθουσες και δεκαπέντε κολώνες, τον οποίο χρονολόγησαν στην 2η προχριστιανική χιλιετία, θεωρώντας τον ως  ‘ζωροαστρικό’, επειδή στην μία αίθουσα υπήρξε μια υπερυψωμένη βάση που εκλήφθηκε ως βωμός ή πυρείο. Αυτό αμφισβητήθηκε έντονα.

Επίσης ανέσκαψαν εκεί και μια νεκρόπολη, στην οποία βρέθηκαν πολλά κτερίσματα και πάνω από 20600 χρυσά (70%) κοσμήματα που οι ανασκαφείς χρονολόγησαν στον 1ο προχριστιανικό και το 1ο χριστιανικό αιώνα, δηλαδή στην παρθική περίοδο της δυναστείας των Αρσακιδών (250 π.Χ. – 224 μ.Χ.). Τα κοσμήματα περιλάμβαναν περιδέραια με ημιπολύτιμους λίθους, ζώνες, νομίσματα, βραχιόλια, δαχτυλίδια, σπαθιά διακοσμημένα, άλλα διακοσμητικά τμήματα αντικειμένων, και ένα στέμμα.

Ανάμεσα στα νομίσματα ξεχωρίζουν ένα αργυρό του Πάρθη Αρσακίδη σάχη του Ιράν Μιθριδάτη Β’ (123-88 π.Χ.), μια απομίμηση χρυσού νομίσματος του Πάρθη Αρσακίδη σάχη του Ιράν Γοτάρζη Α’ (91-79 π.Χ.), ένα χρυσό νόμισμα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τιβέριου, ένα βουδιστικό νόμισμα με χαροστχί επιγραφή κι ένα αρκετά κατεστραμμένο νόμισμα του Ηραίου, αρχηγού των Γιούε-ζι, ενός τουρανικού (Turkic) έθνους που μετακινούμενο από τα ανατολικά προς την Βακτριανή ανέτρεψε στα τέλη του δεύτερου προχριστιανικού αιώνα το κράτος των Επιγόνων στην Βακτριανή (https://en.wikipedia.org/wiki/Greco-Bactrian_Kingdom).

Η χρονολόγηση της νεκρόπολης παραπέμπει στην εποχή των Γιούε-ζι που σε αρχαία ελληνικά κείμενα ονομάζονταν Τόχαροι. Περισσότερο γνωστοί από αρχαία κινεζικά κείμενα, οι Τόχαροι (https://en.wikipedia.org/wiki/Yuezhi) διέγραψαν μια τροχιά σε πολλές σταδιακές μετακινήσεις από σημεία της Σιβηρίας και της Κεντρικής Ασίας  όπου αρχικά τους αναφέρουν οι πρώτες κινεζικές μαρτυρίες, μέσω του Αφγανιστάν, του Πακιστάν, και του Ανατολικού Ιράν, όπου συνέστησαν την αυτοκρατορία Κουσάν, μέχρι την Πενταποταμία και την Κοιλάδα του Γάγγη όπου αργότερα απέληξαν. Η παρουσία τους στην Βακτριανή προλογίζει την σύσταση του κουσανικού κράτους.

Η τέχνη των αρχαιολογικών ευρημάτων του Τίλια τεπέ εμφανίζει ένα ιδιότυπο μείγμα καλλιτεχνικών και πολιτισμικών στοιχείων: παρθικές, κεντρασιατικές, σκυθικές, κινεζικές, ινδικές και ελληνικές επιδράσεις είναι ορατές. Οι κυρίαρχες θρησκείες της περιοχής ήταν ο ζωροαστρισμός, ο μιθραϊσμός, ο βουδισμός και η αρχαία ελληνική θρησκεία και θεματολογίες τους αποτυπώνονται στις διακοσμήσεις του θησαυρού του Τίλια τεπέ.

Η ανασκαφή της αρχαιολογικής ομάδας Σαριγιανίδη στο Τίλια τεπέ έγινε το 1978, μόλις ένα χρόνο πριν την σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν. Ο θησαυρός του Τίλια τεπέ εκτέθηκε για κάποια χρόνια στο Μουσείο της Καμπούλ (Εθνικό Μουσείο του Αφγανιστάν) κι ευτυχώς ο πρόεδρος Νατζιμπουλάχ τον διέσωσε το 1989 στο θησαυροφυλάκιο της Κεντρικής Τράπεζας του Αφγανιστάν, μυστικά και χωρίς αυτό να είναι γνωστό σε κανένα. Στο θησαυροφυλάκιο δεν κατάφεραν ποτέ οι Ταλιμπάν να έχουν πρόσβαση. Και αν κι ο θησαυρός εθεωρείτο χαμένος, επειδή τα σαουδο-σπουδαγμένα, σιωνιστο-εκπαιδευμένα, κι αμερικανο-πληρωμένα κτήνη στα χρόνια της εξουσίας τους επανειλημμένα λήστεψαν το Μουσείο της Καμπούλ (προξενώντας απώλεια του 70% των εκθεμάτων), το 2003 ξαναβρέθηκε, όταν ανοίχτηκε επιτέλους και πάλι το θησαυροφυλάκιο της Κεντρικής Τράπεζας του Αφγανιστάν. Ο Βίκτωρ Σαριγιανίδης ήταν παρών. Έκτοτε, τμήματα της συλλογής ταξίδεψαν σε πολλά σημεία της γης.

Δείτε το βίντεο:

Тилля Тепе: Бактрийское золото, которое афганские талибы не смогли найти

https://www.ok.ru/video/1536158075501

Περισσότερα:

Тилля-тепе (перс. طلا تپه‎, «золотой холм»), холм около современного города Шибаргана в Афганистане с остатками следов древних сооружений. Это было наиболее древнее поселение всего Шиберганского района. Оно возникло около трех тысяч лет назад.

Холм Тилля-тепе представляет собой руины не рядового поселка, а монументального сооружения, видимо храма, построенного в конце II тысячелетия до н. э. Благочестивые прихожане возвели на этом месте шестиметровой высоты кирпичную платформу, обнесли её мощной оборонительной стеной с круглыми башнями. Внутри храм разделяла массивная стена на два парадных многоколонных зала с алтарем в центре одного из них. Несколько раз храм перестраивался и видоизменялся, пока к середине I тысячелетия до н. э. не был сожжен пришельцами. На пепелище некоторое время ютилась небольшая деревушка, но и она вскоре опустела. В IV в. до н. э., когда в Бактрию вступают войска Александра Македонского, это был уже совершенно безлюдный холм.

Раскопки Тилля-тепе в 1969—1979 годах производила советско-афганская археологическая экспедиция под руководством Виктора Сарианиди. В 1978 г. при раскопках кушанских царских захоронений I века до н. э. были найдены многочисленные золотые предметы (так называемое Бактрийское золото).

https://ru.wikipedia.org/wiki/Тилля-тепе

Δείτε το βίντεο:

Tillya Tepe: the Treasure of Bactria that Afghanistan’s Taliban failed to find

https://vk.com/video434648441_456240327

Περισσότερα:

The hoard was thought to have been lost at some point in the 1990s, the National Museum of Afghanistan having been looted numerous times resulting in a loss of 70% of the 100,000 objects on display. In 2003, however, it was found in secret vaults under the central bank building in Kabul.

In 1989 following a committee decision, the last Communist president of Afghanistan, Mohammad Najibullah had ordered the hoard moved from the museum to an underground vault at the Central Bank of Afghanistan in Kabul. The doors of the vault were locked with keys which were distributed to five trusted individuals.

In 2003, after the Taliban was deposed, the new government wanted to open the vault, but the keyholders (called “tawadars”) could not be summoned because their names were purposefully unknown. Hamid Karzai had to issue a decree authorizing the attorney general to go ahead with safecracking. But in time, the five key-holders were successfully assembled and the vault opened. Since then, the National Geographic Society has catalogued the collection, which appears to be complete – 22,000 objects. Also witnessing the re-opening were National Geographic Explorer and Archaeology Fellow Fredrik Hiebert and the archaeologist who originally found the hoard, Viktor Sarianidi.

https://en.wikipedia.org/wiki/Tillya_Tepe

Δείτε το βίντεο:

Τίλια Τεπέ: ο Θησαυρός της Βακτριανής που ανέσκαψε ο Βίκτωρ Σαριγιαννίδης

Περισσότερα:

Αρχαιολογικά ευρήματα

Ασημένιο νόμισμα από τη εποχή που ήταν βασιλιάς ο Μιθριδάτης Β΄ της Παρθίας (βασίλευσε από 124/3 π.Χ. έως 88 π.Χ.) βρέθηκε, κατά την ανασκαφή, στο χέρι της σορού της γυναίκας του Τάφου ΙΙΙ.

Απομίμηση χρυσού νομίσματος που έκοψε ο Γοτάρζης Α’ της Παρθίας (περσικά: گودرز يکم) (βασίλεψε από 95 έως 90 π.Χ.) ο οποίος ήταν ο διάδοχος της θέσης που είχε πριν ο Μιθριδάτης Β΄ της Παρθίας, βρέθηκε το αριστερό χέρι της σωρού της γυναίκας στον Τάφο VI. Το γεγονός ότι αυτό το νόμισμα είναι επίσης χρυσό και δεν ήταν αργυρό ή χάλκινο, όπως είναι συνήθως η περίπτωση για τα αντίγραφα – απομιμήσεις νομισμάτων της Παρθίας, υποδεικνύει ότι πιθανόν αυτή η μίμηση να έγινε για λόγους γοήτρου.

Χρυσό νόμισμα βρέθηκε επίσης στον Τάφο ΙΙΙ, με προτομήτου Ρωμαίου αυτοκράτορα Τιβέριου. Στην πίσω πλευρά απεικονίζεται ένθρονη και πολυτελώς ενδεδυμένη γυναικεία μορφή που κρατάει σκήπτρο. Νομίσματα αυτού του τύπου κόπηκαν στην πόλη της Λυών (λατινικά: Colonia Copia Claudia Augusta Lugdunum) στη Γαλατία, μεταξύ του 16 μ.Χ. και του 21μ.Χ.

Βουδιστικής περιόδου χρυσό νόμισμα από την Ινδία βρέθηκε επίσης στον Τάφο IV (όπου ήταν θαμμένος ο άνδρας πολεμιστής). Στην πίσω πλευρά του νομίσματος, απεικονίζεται λιοντάρι με σύμβολο Ναντιπάντα (ο «τρίανθος» ή «πολύτιμη τριάδα» ή τριπλό κόσμημα, ινδικά: nandipada), με τον θρύλο – μύθο του αρχαίου ινδικού κειμένου Καρόσθι για το «Το λιοντάρι που διέλυσε τον φόβο». Στην εμπρόσθια όψη του νομίσματος, απεικονίζεται άνδρας φορώντας ελληνιστική χλαμύδα και καπέλο (πέτασο) σε μορφή παρόμοια με αυτή που απεικονίζεται συνήθως ο Ερμής να ρίχνει μια ρόδα[ασαφές]. . Ο θρύλος στην Καρόσθι διαβάζεται ως “Dharmacakrapravata[ko]”, δηλαδή «Αυτός που γύρισε τον Τροχό του Νόμου». Έχει προταθεί από τους ερευνητές ότι η εμφάνιση αυτή μπορεί να είναι πρώιμη αναπαράσταση του Ζωροάστρη.

Τέλος, ένα πολύ φθαρμένο νόμισμα έχει αναγνωριστεί ότι ανήκε στον Ηραίο, ηγέτη των Γιουέζι και ενός από τους ηγέτες του λαού των Κουσάν (λίγο πριν την δημιουργία του βασιλείου του Κουσάν, γνωστότερο και ως Αυτοκρατορία του Κουσάν), όπως προαναφέρθηκε και ανωτέρω.

https://el.wikipedia.org/wiki/Τίλια_Τεπέ

Δείτε το βίντεο:

Тилля Тепе: парфянское, среднеазиатское, скифское, китайское, индийское и греческое влияние на бактрийское искусство

https://www.ok.ru/video/1536234228333

Περισσότερα:

Имя Виктора Сарианиди ставят в один ряд с именами Генриха Шлимана, открывшего Трою, и Говарда Картера, нашедшего гробницу Тутанхамона. В списке его археологических трофеев Бактрийское золото — один из самых дорогих и крупных кладов планеты. Другое большое открытие — неизвестное прежде древнее государство Маргиана, существовавшее на территории современной Туркмении чуть ли не сорок веков назад. Школьные учебники уверяют, что на тот момент были только четыре серьезные цивилизации: Египет, Месопотамия, Китай и Индия. Сарианиди добавил к ним пятую.

https://expert.ru/russian_reporter/2010/01/pyataya_civilizaciya/

Δείτε το βίντεο:

Tillya Tepe: Parthian, Central Asiatic, Scythian, Chinese, Indian, and Greek Influences on Bactrian Art

https://vk.com/video434648441_456240328

Περισσότερα:

These pieces have much in common with the famous Scythian gold artifacts recovered thousands of kilometers west on the banks of the Bosphorus and the Chersonese.

A high cultural syncretism pervades the findings, however. Hellenistic cultural and artistic influences can be found in many of the forms and human depictions (from amorini to rings with the depiction of Athena and her name inscribed in Greek), attributable to the existence of the Seleucid empire and Greco-Bactrian Kingdom in the same area until around 140 BCE, and the continued existence of the Indo-Greek Kingdom in the northwestern Indian sub-continent until the beginning of our era.

The artifacts were also intermixed with items coming from much farther, such as a few Chinese artifacts (especially Chinese bronze mirrors) as well as a few Indian ones (decorated ivory plates). This seems to be a testimony to the richness of cultural influences in the area of Bactria at that time.

https://en.wikipedia.org/wiki/Tillya_Tepe

Δείτε το βίντεο:

Τίλια Τεπέ-Βακτριανή: Παρθικές, Κεντρασιατικές, Σκυθικές, Κινεζικές, Ινδικές κι Ελληνικές επιδράσεις

Περισσότερα:

Πολλά από τα εκθέματα είναι σε μεγάλο βαθμό συγγενή με άλλα πρωτότυπα σκυθικής προέλευσης, όπως το βασιλικό στέμμα ή διάφορα διακοσμημένα μαχαίρια που ανακαλύφθηκαν στους τάφους. Αρκετές από τις σορούς βρέθηκαν με τελετουργικά διαμορφωμένη παραμόρφωση στο κρανίο, μία συνήθης και καλά τεκμηριωμένη πλέον σήμερα πρακτική την οποία ακολουθούσαν οι νομάδες της Κεντρικής Ασίας της περιόδου εκείνης.

Η ανεύρεση ελληνιστικών κοσμημάτων που είχαν μορφή τριτώνων με δελφίνια υποδεικνύει ότι τα ευρήματα έχουν πολλά κοινά στοιχεία με τα περίφημα χρυσά αντικείμενα των Σκυθών που έχουν ανακαλυφθεί χιλιάδες χιλιόμετρα δυτικότερα από την περιοχή του Τίλια Τεπέ, κοντά στον Εύξεινο Πόντο, εκεί που βρισκόταν η αρχαία Χερσόνησος.

Αν και παρατηρείται συνονθύλευμα επιρροών από πολιτισμούς της ευρύτερης περιοχής (πολιτιστικός συγκρητισμός), οι ελληνιστικές πολιτιστικές και καλλιτεχνικές επιρροές βρίσκονται σε πολλές από τις μορφές και τις ανθρώπινες παραστάσεις με ερωτιδείς ή από τα παιδιά με την μορφή αγγέλων (λατινικά: Amorini) στους δακτυλίους με την απεικόνιση της θεάς Αθηνά και το όνομά της γραμμένο στην ελληνική γλώσσα. Αυτό οφείλεται σαφώς στην προΰπαρξη στην ίδια περιοχή μεγάλων ελληνικών δυναστειών, όπως η Αυτοκρατορία των Σελευκιδών και το Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής μέχρι περίπου το 140 π.Χ. και την συνέχιση με το Ελληνοϊνδικό Βασίλειο.

Τα ευρήματα επίσης είναι αναμειγμένα με στοιχεία που προέρχονται από πολύ πιο μακριά, όπως μερικά κινεζικά έργα τέχνης (κυρίως κινέζικα χάλκινα κάτοπτρα), καθώς και μερικά ινδικά (πλακίδια από διακοσμημένο ελεφαντόδοντο). Αυτό μαρτυρά τον πλούτο των πολιτισμικών επιρροών στη Βακτριανή εκείνη την εποχή.

https://el.wikipedia.org/wiki/Τίλια_Τεπέ

Διαβάστε:

Sheberghan, Yemshi Tepe & Talayeh Tepe (also Tillya Tepe, Tillia Tepe or Tillā Tapa)

Sheberghan

Sheberghan (Persian: شبرغان. Also spelt Shaburghan Shebirghan Shibarghan) is the capital of Afghanistan’s Jowzjan Province. It is thought that the name is derived from Shapurgan meaning the City of Shapur. Shapur was the name of several Sassanian kings. Besides its own claim to a place in history, two archaeological sites, Talayeh Tepe (also spelt Tillya Tepe) and Yemshi Tepe are located on the outskirts of the city. To the west of Sheberghan lie Emchi Tepe (a 18 ha. site with a circumference of 1.5 km, containing the ruins of a city fortified with ramparts). The small fort of Jiga Tepe is a further 5 km from Emchi Tepe.

In ancient times, Sheberghan would have been part of the ancient Zoroastrian kingdom of Balkh, whose king, King Vishtasp, was the first king to accept the Zoroastrian faith.

Situated in the fertile Sapid (or Safid meaning white) River plains, Sheberghan straddled the ancient Aryan trade crossroads, the eastern branch of the which passed through Ai Khanum and Balkh. It is about 130 km (80 miles) west of Mazar-e Sharif. In the 13th century CE, Marco Polo travelling the Silk Roads, passed through the city and related that the melons he ate there were as sweet as honey. In the Zoroastrian era, the Sapid River plains would have been part of the fertile and agriculturally rich plains of the kingdom of Balkh.

Since ancient times, people from elsewhere on the Aryan trade roads settled in Sheberghan and the city became home to people from the north, east, west and south – the Sogdians, Scythians, Persians, Arabs, Pashtuns as well as people from Merv and Pamir-Badakshan. Today, the majority of its citizens identify themselves as Uzbek (ancient Sugd), with Tajiks making up a significant minority.

Ruins at Yemshi Tepe

The ruins of the fortified town of Yemshi Tepe (tepe meaning mound), lies five kilometres northeast of Sheberghan. According to a description provided by the Soviet archaeologist Sarianidi in 1985, “Its tall, mighty walls pierced by several narrow gateways were fortified by defence towers and formed an impregnable ring … . Inside, in the northern section, stood the citadel, at whose foot were the remains of what had apparently been the palatial residence of the local ruler. Some 50 acres (20 ha) in area, this ancient city, indubitably a vast one for its time, comprised, along with the small villages of its sprawling suburbs, the administrative seat of the entire neighbouring region, once part of the legendary empire of Bactria.”

Ruins at Talayeh Tepe / Tillya Tepe

Talayeh Tepe lies just half a kilometre from the ruins of Yemshi Tepe. Talayeh Tepe (also spelt Tillya Tepe, Tillia Tepe or Tillā Tapa and طلا تپه in Persian), means the ‘mound of gold’ in Persian and Dari (tepe or depe means a mound. Many ancient ruins have been found by excavating a tepe). Upon excavation of the Talayeh Tepe, it was found that the mound had been formed by earth covering an ancient building whose construction was subsequently dated to 1,500-1,000 BCE. Fifteen hundred years after its construction, that is around two thousand years ago, in the first century CE, the building that had been destroyed some five hundred years earlier, had already been covered by earth and the resulting mound was used as a royal burial site. The bodies excavated were found to have been buried which a large number of gold and other precious ornaments. These ornaments have been called the Bactrian Horde or Treasure.

In 1979, the site was surveyed by a Soviet-Afghan team of archaeologists led by Victor Sarianidi a year before the Soviet invasion of Afghanistan. Victor Sarianidi was the Soviet archaeologist who also excavated Gonur Tepe, in neighbouring Turkmenistan.

When the mound of Talayeh Tepe was excavated by Sarianidi’s team, Sarianidi promptly speculated that the ruined building had most likely been a fire temple and further reports added that it had likely been a Zoroastrian Fire Temple. The mound was also called an ancient necropolis, a burial ‘city’. However, other than reports of the six or seven graves which contained the gold artefacts, we are not clear how many other graves the area contained and is the number qualifies it to be a necropolis rather than a graveyard.

The building, whose construction we mentioned earlier was dated by Sarianidi at 1,500 BCE, consisted of two halls whose flat roofs were supported by fifteen square columns. The larger room contained a raised platform (a three metre or twenty-foot high brick platform?), which Sarianidi reported contained traces of ash and was therefore a fire altar. This led Sarianidi to further speculate that the building was a fire temple. Though Sarianidi was a pioneer in many respects, his archaeological techniques have been criticized by other archaeologists, and we have found many of his claims, for instance regarding finding evidence of a haoma ritual site in Gonur to be outlandish and more speculation than science. (Also see our section on Very Poor Archaeological Practices in the Gonur (Turkmenistan) page.

The artefacts found in the graves are said to date from 100 BCE to 100 CE, a time span that would have fallen within the Parthian period (c. 247 BCE – c. 229 CE). In six of the necropolis’ graves beside the large building, Sarianidi’s crew found about 20,600 gold (70% gold content) ornaments, some weighing a kilo, with a variety of designs – some local and other designs seen elsewhere along the Aryan trade roads. Some of the designs are a synthesis of Parthian, Greek, Chinese, Indian and local themes. The graves in which the ornaments were discovered belonged to five women and one man (another report said five men and one woman), identified by Sarianidi as local royalty and nobility. This rather amazing and large collection has been called the Bactrian Horde by some authors.

Sarianidi’s initial comments and the worldwide attention given to the gold ornaments have spawned a large number of pseudo-scholarships publishing their views on Zoroastrianism and Zoroastrian history. The reader is advised to be cautious in accepting the information in articles of the type quoted below.

Publications::

– Sarianidi V.:

Work of the Soviet-Afghan mission: Archaeological Discoveries, 1978 – M.1979;

Gold of the Nameless Kings. Discoveries in Afghanistan – Courier, 1980, January;

Treasure of the Golden Hill. Science and Humanity. M, 1983; Afghanistan:

Treasures of the Nameless Kings – M, Nauka, 1983, Bactria through the Darkness of Centuries. M.: Mysl, 1984

– Kuzmina E., Sarianidi V., Two Examples of Headgear from the Burial of Tillya-Tepe and Their Semantics, Brief Communications Institute of Archeology, issue170, 1982, p.19-27;

– Sarianidi V. Koshelenko G., Coins from the Excavations of the Necropolis Located on the Site of Tilla-Tepe. Ancient India. -M: Nauka, 1982, p.302-319

– Sarianidi V., Hodzhaniyazov T., Excavations in the Royal Necropolis of ancient Bactria: Proceedings of the Academy of Sciences of the Tajik SSR.Seriya public nauki. Dushanbe, 1980, № 4, p.41-51

– Sarianidi V. Die Schatze der Kushanen-Konige.Afghanistan journal, 1979, bd.4; idem.-Le tomb Regallo della “Collino d’ore ‘Mesopotamia, XV, Firenze, 1980; idem The treasure of the Golden Mound, Archaeology, vol .33,1980; idem The treasure from the Golden Hill. American journal of Archaeology, 1980, # 2

– Neva E., Negmatullaeva. On the Question of Attribution of Two Burial Sites of Tillya-Tepe, on the example of jewelry: Topical issues to humanitarian sciences at the present stage, Dushanbe, 1987, p. 151-153

– Pugachenkova G. L. Rempel, Golden Nameless KIngs from Tillya Tepe, From the History of Cultural Relations between the Peoples of Central Asia and India, Tashkent: Fan, 1986, p.5-24

– Bactrian Gold. L.1985 Bactrian Gold Afghanistan. Hidden Treasures from the National Museum of Kabul. National Geographic, 2008

Example of Poor Quality Pseudo-Scholarship

The following is an example supposed scholarship which pretends to a knowledge of Zoroastrianism and Zoroastrian history, and which contributes to the misinformation about Zoroastrianism that is circulating amongst a group of writers and academics who are given to speculation rather than scholarship. In their book Warrior Women: An Archaeologist’s Search for History’s Hidden Heroines, authors Jeannine Davis-Kimball and Mona Behan write as follows:

“Among the earliest ruins (at Tillya Tepe) was a fire temple initially built before 1000 BC. Most likely associated with Zoroastrianism, the temple featured two column-flanked hallways and fortified towers at each corner, and was ringed by a high defensive wall. The centerpiece of the main room was an altar set on a twenty-foot high brick platform, the site of sacred fires. To begin the fire ceremony, the priests lit some sandalwood twigs on a dish on a pedestal, allowed them to burn down, and then poured some incense on the embers to unleash a cloud of sweet fragrance. The priest then added more sandalwood to reignite the flames, and then using a burning twig, transfered the fire to a large stack of wood that had been set at the main altar. In great temples, such as this one at Tillya Tepe, once the main fire was initiated it was supposed to burn continously, as the fire itself was considered the personification of Ormuzd, called Ahura Mazda (“the good god”), the great winged deity who was the spirit of light and goodness.

“The temple enjoyed a long history, though not without mishap. Archaeological evidence reveals that it had been laid waste and then magnificently rebuilt in the middle of the first millennium BC. Not long afterward, fire struck, and by the time Alexander the Great marched into the city around 328 BC, he found only a pile of ruins where Ahura Mazda had protected his followers from the forces of evil (Sarianidi 1985)”

There is not sufficient room here – and it would be a distraction – to refute every error in the two paragraphs above. There is hardly a phrase that we would not have to correct. There is no reference in the assertions made above to an analysis of ash (if any) found at the site, a confirmation of any analysis by independent laboratories, or a reference to the published results that the ash was produced by burning sandalwood. There is also no mention of where in the region that sandalwood was grown or could have come from. To our knowledge sandalwood is not native to Northern Afghanistan. We wonder if instead of basing their conclusions on evidence found at the site, Sarianidi or the authors have tried to transpose a modern Parsee / Indian practice of using sandalwood (from Mysore in southern India) on their speculations – thereby creating a fictitious ancient scenario. Unless there are carvings or written inscriptions, depicting the altar scene they describe – and there are none referenced – we are compelled to conclude that these individuals have allowed fantasy to supersede good sense. We have no idea where the authors obtained the information permitting them to describe in some detail the one-time event of the initial lighting of an eternal fire (that burns in Zoroastrian Atash Bahram temples) at this presumed Zoroastrian temple. The authors also seem to be completely unaware that there were, and are, no images of God in Zoroastrianism – winged or otherwise. Further, the use of the pronoun “he” for God exposes a bias on the part of the writers for God in Zoroastrianism has no anthropomorphic attributes including gender. It is time that people such as these to stop demeaning the Zoroastrian religion.

We cannot understand why certain western writers, academics and archaeologists, cannot simply state the facts of their observations and then refrain from speculating and concocting fictitious scenarios similar to the one above.

Safeguarding the Bactrian Treasure

The following is an excerpt from Academic Dictionaries and Encyclopaedia:

The collection of 30,600 Bactrian gold ornaments discovered at Talayeh Tepe / Tillya Tepe “… was thought to have been lost at some point in the 1990s, but in 2003 it was found in secret vaults under the central bank building in Kabul. It is believed that, in mid 1990s, seeing its historical value and importance to Afghanistan’s cultural heritage, the last president of Afghanistan, Mohammad Najibullah had moved the hoard from Kabul Museum, located near the frontline, to an underground vault at the Central Bank of Afghanistan in Kabul. The doors of the vault were locked with seven keys which were distributed to trusted individuals who were based abroad. The vault, which could only be opened if all the keys were available, provided security to the Bactrian Hoard, protecting it on numerous occasions from attempts by the Taliban to steal it. During the invasion of Afghanistan by American forces, the Taliban, who were unaware that all seven keys were needed in order to open the vault, made one last attempt to get their hands on the treasure by planting bombs on the vault door. Before they could detonate the bombs, American troops arrived at the central bank and the militants were forced to flee. Had the Taliban managed to bomb the vault, the underground chamber in which the hoard was stored would have almost certainly collapsed, destroying the hoard forever.

“In 2003, after the Taliban was successfully defeated, the new government wanted to open the vault, but the key-holders (called “tawadars”) could not be summoned because their names were purposefully unknown. Hamid Karzai had to issue a decree authorizing the attorney general to go ahead with safecracking. But in time, the seven key-holders were successfully assembled and the vault opened. Since then, the National Geographic Society has catalogued the collection, which appears to be complete — 22,000 objects. Also witnessing the re-opening were National Geographic Explorer and Archaeology Fellow Fredrik Hiebert and the archaeologist who originally found the hoard, Viktor Sarianidi.”

The following is an excerpt from Discover Magazine:

“It is now clear that Omar Khan Massoudi, director of Kabul’s National Museum, and a few other Afghans risked their lives to protect the artefacts from the Taliban, who were intent on destroying images—and who, in 2001, succeeded in blowing up the famed Bamiyan Buddhas, towering stone sculptures carved into the mountainside by monks about 1,500 years ago.

“Massoudi and his staff “are the real heroes,” Sarianidi says, for saving the remains of a remarkable culture from oblivion.”

https://www.heritageinstitute.com/zoroastrianism/balkh/talayehtepe.htm

———————————————————————

Σχετικά με το Σεμπεργκάν:

Sheberghān was once a flourishing settlement along the Silk Road. In 1978, Soviet archaeologists discovered the famed Bactrian Gold in the village of Tillia Tepe outside Sheberghān. In the 13th century Marco Polo visited the city and later wrote about its honey-sweet melons. Sheberghān became the capital of an independent Uzbek khanate that was allotted to Afghanistan by the 1873 Anglo-Russian border agreement.

Sheberghān has for millennia been the focal point of power in the northeast corner of Bactria. It still sits astride the main route between Balkh and Herat, and controls the direct route north to the Amu Darya, about 90 km away, as well as the important branch route south to Sar-e Pol.

 In 1856, J. P. Ferrier reported:

The town has a citadel, in which the governor Rustem Khan resides, but there are no other fortifications. It is surrounded by good gardens and excellent cultivation. The population of Shibberghan has a high character for bravery, and I may safely say it is one of the finest towns in Turkistan on this side of the Oxus, enjoying, besides its other advantages, an excellent climate. It is, however, subject to one very serious inconvenience: the supply of water, on which all this prosperity depends, comes from the mountains in the Khanat of Sirpool; and as there are frequent disputes between the tribes inhabiting it and those living in the town, a complete interruption of the supply is often threatened, and a war follows, to the very great injury of the place. Shibberghan maintains permanently a force of 2000 horse and 500-foot, but, in case of necessity, the town can arm 6000 men.

The heavily-fortified town of Yemshi-tepe, just five kilometres to the northeast of modern Sheberghān, on the road to Akcha, is only about 500 metres (550 yards) from the famous necropolis of Tillia Tepe, where an immense treasure was excavated from the graves of the local royal family by a joint Soviet-Afghan archaeological effort from 1969 to 1979. In 1977, a Soviet-Afghan archaeological team began excavations 5 km north of the town for relics. They uncovered mud-brick columns and a cross-shaped altar of an ancient temple dating back to at least 1000 B.C. Six royal tombs were excavated at Tillia Tepe revealing a vast amount of gold and other treasures. Several coins dated to the early 1st century C.E., with none dated later.

Sheberghān has been proposed as the site of ancient Xidun, one of the five xihou, or divisions, of the early Kushan Empire.

https://en.wikipedia.org/wiki/Sheberghan

———————————————————— 

Храм и некрополь Тилля Тепе

Сарианиди В.И. Храм и некрополь Тилля Тепе / Отв. ред. Г.А. Кошеленко. Москва: Наука, 1989.

Монография посвящена раскопкам североафганского памятника Тилля тепе. Установлено, что здесь в конце II тыс. до н. э. располагался храм огня. Материальная культура людей, построивших этот храм, до сих пор малоизвестна. Результаты раскопок позволяют выдвинуть гипотезу об их связях с районами юго-западного Ирана. Некрополь, устроенный в Кушанский период (I в. до н. э.) на руинах храма, сохранил княжеские (возможно, царские) захоронения, содержавшие уникальные предметы погребального инвентаря, включая 20 тыс. золотых предметов. Их публикация и исследование составляют большую часть книги. Для историков, археологов, искусствоведов.

The monograph is the first scientific publication of Tillya Tepe site in Northern Afghanistan. It has been established that a temple of fire was there at the end of the II millennium BC. The material culture of the people who built this temple is still little known. The excavations allow to suppose their connections with areas of Southwestern Iran. Necropolis, arranged on the ruins of the temple in Kushan period (I c. BC) kept the prince (perhaps royal) burials contained unique funeral gifts, including 20 thousnads gold ones. Their publication and research make up a large part of the book. For historians, archaeologists, art historians.

http://www.margiana.su/index.php/publications/25-khram-i-nekropol-tillya-tepe.html

Вы можете прочитать всю книгу здесь:

You can read the whole book here:

Μπορείτε να διαβάσετε όλο το βιβλίο εδώ:

https://www.academia.edu/9986676/Сарианиди_В.И._Храм_и_некрополь_ТилляТепе_Sarianidi_V.I._Temple_and_Necropolis_of_Tillya_Tepe

——————————————————————

Επιπλέον:

https://en.wikipedia.org/wiki/Tillya_Tepe

https://ru.wikipedia.org/wiki/Тилля-тепе

https://ru.wikipedia.org/wiki/Бактрийское_золото

https://el.wikipedia.org/wiki/Τίλια_Τεπέ

Президент Туркменистана и члены Кабинета Министров выразили соболезнование по поводу кончины Виктора Сарианиди

http://turkmenistan.gov.tm/?id=5568

https://ria.ru/science_photo/20131223/985971516_985959582.html

http://www.turkmenistan.ru/ru/articles/39011.html

https://www.telegraph.co.uk/news/obituaries/10564751/Viktor-Sarianidi-obituary.html

https://web.archive.org/web/20140112111051/http://www.nvrskgreek.ru/newsview.php?id=411

https://en.wikipedia.org/wiki/Viktor_Sarianidi

https://ru.wikipedia.org/wiki/Сарианиди,_Виктор_Иванович

https://el.wikipedia.org/wiki/Βίκτωρ_Σαριγιαννίδης

https://en.wikipedia.org/wiki/Bactria

https://en.wikipedia.org/wiki/Bactrian_language

https://en.wikipedia.org/wiki/Greco-Bactrian_Kingdom

https://ru.wikipedia.org/wiki/Бактрия

https://ru.wikipedia.org/wiki/Бактрийский_язык

https://ru.wikipedia.org/wiki/Греко-Бактрийское_царство

https://el.wikipedia.org/wiki/Βακτρία

https://el.wikipedia.org/wiki/Ελληνικό_βασίλειο_της_Βακτριανής

——————————————————————

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Τίλια Τεπέ τα Χρυσάφια της ΒακτριανήςDownload

Ανάκτορα Γκολεστάν της Τεχεράνης: ο Πολιτισμός του Χθες, η Βαρβαρότητα του Σήμερα, οι Λαθρομετανάστες, και το Τέλος του Κόσμου

Αρκετοί φίλοι μου έγραψαν για να με ευχαριστήσουν για το κείμενο και το βίντεο σχετικά με τα Ανάκτορα Γκολεστάν της Τεχεράνης που ανάρτησα πρόσφατα, και για να μου αναφέρουν πόσο εντυπωσιάσθηκαν. Και γω που τα επισκέφθηκα δυο φορές εντυπωσιάσθηκα και, όποτε ξαναπάω στο Ιράν, σαφώς και θα περιλάβω στο πρόγραμμά μου ένα πρωϊνό στο Γκολεστάν. Χχμμ!

Μόνο που εγώ, όταν πήγα εκεί, δεν ήξερα που ακριβώς …. πατούσα! Κανένας δεν μου είπε και ποτέ δεν έμαθα, μέχρις ότου πριν από λίγα χρόνια ο ιρανολόγος και οριενταλιστής, φίλος καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης, σε μια από τις πολλές συζητήσεις που είχα μαζί του σχετικά με το Ιράν όπου έχει ζήσει δυο χρόνια, μου εξήγησε. Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είναι ένα μυστικό και μπορείτε να το βρείτε σε βιβλία και στο Ιντερνέτ. Αλλά είναι από αυτά που συνήθως δεν λέγονται.

Γιατί;

Γιατί ζούμε όλοι, όπου και αν καττοικούμε, σε ένα κόσμο μεθοδευμένης πλάνης, παραπληροφόρησης και αποπληροφόρησης, μέσα στον οποίο όλα έχουν εντελώς διαφορετικό νόημα από αυτό που είχαν δυο χιλιετίες ή ακόμη και δυο αιώνες πιο πριν. Με αυτό δεν εννοώ περίεργες υποθέσεις για εξωγήινους κι ερπετοειδή που τις αφηγούνται μόνον πράκτορες του κατεστημένου οι οποίοι το παίζουν δήθεν αντικαθεστωτικοί κι αντισυστημικοί αλλά ουσιαστικά αποβλακώνουν την φαντασία των θυμάτων τους και τα καθιστούν ανίκανα να καταλάβουν που είναι η ουσία, έτσι αδρανοποιώντας τα μέχρι την προγραμματισμένη ώρα που άλλοι θα τα βγάλουν από τη μέση.

Α. Αλλοίωση των εννοιών των λέξεων

Η πραγματική πλάνη βρίσκεται στις ίδιες τις λέξεις που χρησιμοποιούμε όλοι. Σ’ αυτές όμως δίνουμε σήμερα εντελώς άλλη έννοια από αυτήν που Ασιάτες, Ευρωπαίοι, Αφρικανοί κι Αμερικανοί έδιναν πριν από 500 ή 1500 ή 2500 ή έστω 150 χρόνια. Αυτή η πλάνη διαδόθηκε κι επιβλήθηκε τεχνηέντως χάρη σε ψευδέστατες ιδεολογίες, σε ανυπόστατες θεωρίες, σε πολλά διά της βίας επιβληθέντα δόγματα, και σε ακόμη περισσότερες αλλά ύπουλα διοχετευόμενες κάθε τόσο τάσεις, οι οποίες επηρεάζουν τη νοοτροπία και την συμπεριφορά των ανθρώπων του δυτικού κόσμου πρώτα και έπειτα όλων των υπολοίπων χωρών.

Όταν όμως ένα τμήμα αυτής της πλάνης, μια νοοτροπία ή κοσμοαντίληψη, αρχίσει και διαδίδεται, τότε εντείνεται και η αποσιώπηση όλων εκείνων των ιστορικών αναφορών που από μόνες τους αποδεικνύουν ότι παλιότερα δεν ίσχυε η πρόσφατα διαδεδομένη ανυπόστατη πλάνη, ή απάνθρωπη τάση, ή γενοκτονική κοσμοαντίληψη.

Όταν κάνω λόγο για ‘αποσιώπηση’, δεν θα ήταν σωστό να σας αφήσω να νομίσετε ότι εννοώ μια συστηματική απαγόρευση και … ‘κάψιμο βιβλίων’! Τώρα όλα γίνονται πιο … soft, δηλαδή πιο συγκεκαλυμμένα, πιο ύπουλα, και πιο ανεπαίσθητα. Και βεβαίως σταδιακά.

Κάνοντας λόγο για ‘αποσιώπηση’, εννοώ

α) αποσύνδεση των εθνών και των λαών αναμεταξύ τους

β) διαμόρφωση μιας αποβλακωτικής, ως γενικόλογης, εκλαϊκευτικής βιβλιογραφίας

γ) τεράστια διάσταση ανάμεσα στις επιστημονικές και τις εκλαϊκευτικές δημοσιεύσεις

δ) αποσυναρμολόγηση του παζλ έτσι ώστε δύσκολα να βρίσκονται κάποια τμήματα

ε) προβολή των σημερινών μέτρων και σταθμών στο παρελθόν

στ) αφελή εντύπωση ότι στο παρελθόν οι άνθρωποι σκέφτονταν όπως εμείς

ζ) αντιμετώπιση των πάντων μέσα από ένα στρεβλό φίλτρο εξελικτισμού, δηλαδή η υπόθεση ότι εμείς σήμερα είμαστε πιο ‘πολιτισμένοι’, έχουμε ‘ανώτερη τεχνολογία’, βρισκόμαστε σε ‘υψηλότερο επίπεδο’, κοκ από τους ανθρώπους παλαιοτέρων εποχών.

Όπως και στην πολιτική, έτσι και στις γενικώτερες κοσμοαντιλήψεις, θεωρίες, ιδέες, τάσεις και κοσμοθεωρίες, υπάρχει τεράστια δόση κολακείας εκ μέρους του παγκόσμιου κατεστημένου προς όλους τους ανθρώπους. Αυτό είναι φυσιολογικό. Όσο περισσότερο κάνεις κάποιον αποδέκτη ψευτοϊστορίας και ψευτοθεωριών του κατεστημένου να νομίζει ότι είναι σημαντικός, αξιόλογος, ανώτερος, εξελιγμένος και προοδευμένος, τόσο καλύτερα τον αποχαυνώνεις και τον κάνεις να πιστεύει τα ψέμματα που του έχεις βάλει στο μυαλό.

Β. Αλλοίωση της έννοιας της λέξης ‘Πολιτισμός’

Η λέξη ‘πολιτισμός’, για παράδειγμα, υπάρχει σε όλες τις μεγάλες γλώσσες. Μόνον γλώσσες απομακρυσμένων φυλών με μικρό λεξιλόγιο που αφορά κυρίως τον υλικό βίο δεν περιλαμβάνουν αυτή την λέξη. Όμως το πως εννοούσαν τον ‘πολιτισμό’, πριν από, ας πούμε, 150 ή 350 ή 700 χρόνια (για να μην πάω πιο πριν), ήταν κάτι το ολότελα διαφορετικό από το πως εννοούμε τον ‘πολιτισμό’ σήμερα. Με άλλα λόγια, πιο παλιά, θεωρούσαν ως όψεις πολιτισμού ή ως έργα πολιτισμένων ανθρώπων πάρα πολλά πράγματα τα οποία σήμερα, στον δυτικό κόσμο, δεν θεωρούμε έτσι.

Ανάστροφα, σήμερα στον δυτικό κόσμο θεωρούμε ως όψεις πολιτισμού ή ως έργα πολιτισμένων ανθρώπων πάρα πολλά πράγματα, τα οποία στο παρελθόν δεν εθεωρούντο έτσι. Είναι όμως μόνον η κολακεία του παγκόσμιου κατεστημένου προς τον σημερινό, μέσο, δυτικό άνθρωπο που μας ‘εγγυάται’ ότι ‘εμείς είμαστε ανώτεροι’. Αλλά στην πραγματικότητα, εμείς σήμερα στον δυτικό κόσμο είμαστε πολύ κατώτεροι από τους ανθρώπους του παρελθόντος και δεν μεταφέρω την συζήτηση στις πυραμίδες της Αιγύπτου και τις ζικκουράτ της Μεσοποταμίας αλλά σε πολύ πιο πρόσφατες εποχές, όπως ο 19ος αιώνας και τα Ανάκτορα Γκολεστάν της Τεχεράνης.

Ξεκομμένος από την Πίστη, την Θεουργία, την Θέωση, την Φύση και την Ψυχή του, ο σημερινός άνθρωπος έχει εκλάβει ως ύπατο επίπεδο προόδου την ξεπεσμένη δυτική κοινωνία των αρχών του 21ου αιώνα, όπου θεωρείται ‘φυσιολογικό’, ‘λογικό’ και ‘δίκαιο’ οι κίναιδοι να παντρεύονται δημόσια, να υιοθετούν παιδιά άλλων, και να τα παραινούν να αλλάξουν το φύλο τους με εγχειρήσεις. Επίσης ‘φυσιολογικό’, ‘λογικό’ και ‘δίκαιο’ θεωρείται σήμερα να σκοτώνει μια γυναίκα το έμβρυο, το οποίο η ίδια φέρει στην κοιλιά της, να έχουν οι γυναίκες προγαμιαίες κι εξωγαμιαίες σχέσεις, να έχουν οι γυναίκες γνώμη και να ασχολούνται με τα κοινά, να αποφασίζουν οι γυναίκες για την πολιτική, ή να διοικούν οι γυναίκες τράπεζες, υπουργεία ή κυβερνήσεις.

Επίσης ‘φυσιολογικό’, ‘λογικό’ και ‘δίκαιο’ θεωρείται όμως σήμερα και το να μην έχει ο κάθε άνθρωπος δικαίωμα αυτοδικίας ή αυτοϋπεράσπισης, αλλά να είναι έτσι ένα ανυπεράσπιστο θύμα – όπως οι δύσμοιροι κάτοικοι της Σύμης και άλλων νησιών του Ανατολικού (μόνον μέχρι τώρα) Αιγαίου. Παράλληλα, σήμερα, δεν θεωρείται ‘φυσιολογικό’, ‘λογικό’ και ‘δίκαιο’ να σκοτώνει ένας άνθρωπος τον εχθρό του, ο οποίος καταλαμβάνει τον τόπο του (με το όποιο τυχόν τέχνασμα), και δεν θεωρείται ‘φυσιολογικό’, ‘λογικό’ και ‘δίκαιο’ να εξοντώνει ο οποιοσδήποτε τους φορείς της ανηθικότητας και της διαφθοράς στον τόπο του.

Όλα αυτά είναι όμως παρανοϊκές αντιλήψεις, τις οποίες, εάν παρουσιάζατε ‘ως όψεις πολιτισμού ή ως έργα πολιτισμένων ανθρώπων’

– στους Πατέρες της Χριστιανικής Εκκλησίας,

– σε λαμπρούς Χριστιανούς αυτοκράτορες της Ρωμανίας,

– στον ίδιο τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο,

– στον Καίσαρα και στην Κλεοπάτρα,

– στον Βιργίλιο των εθνικό ποιητή των Ρωμαίων,

– στον Όμηρο,

– στον Φερντοουσί, τον εθνικό ποιητή των Ιρανών,

– στον Πλούταρχο,

– στον Στράβωνα,

– στον Αρριανό,

– στον Ταμπαρί, τον μεγαλύτερο ιστορικό των ισλαμικών χρόνων, ή

– στους ηγεμόνες και τους αρχιερείς όλων των μεγάλων αυτοκρατοριών που ανέπτυξαν κορυφαίους πολιτισμούς, …

… θα σας έλεγαν ότι είτε είστε τρελλοί, είτε έχετε διαφθαρεί και ξεπέσει τόσο που αποτελείτε ένα μολυσμένο τμήμα της Ανθρωπότητας που πρέπει να εξοντωθεί.

Γ. Πολιτισμός και Βαρβαρότητα

Γιατί τότε λοιπόν τιμάτε τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο και νοιάζεστε για την Πόλη και την Αγιά Σοφιά; Μολύνετε την επέτειο της 29ης Μαΐου, αν θέλετε αναφέρεστε σ’ αυτήν έχοντας τόσο αντίθετες απόψεις και κοσμοαντίληψη από εκείνους τους υπερασπιστές της Ρωμανίας.

Είναι ηλίθιο και κρετινίστικο σημερινοί ψευτο-Έλληνες εθνικιστές να μιλάνε για την Αρχαία Ελλάδα, για τον Μεγάλο Αλέξανδρο, τους Σελευκιδείς, τους Πτολεμαίους και τόσους άλλους, όταν έχουν τόσο αντίθετη άποψη από εκείνους αναφορικά με το τι είναι ‘πολιτισμός’. Να ποια είναι η πραγματικότητα:

Είναι πολιτισμός να στήνεις πυραμίδες από τα κομμένα κεφάλια των πτωμάτων των εχθρικών στρατευμάτων μετά από μια μάχη. Το έκαναν στην Αρχαία Ασσυρία, το έκαναν σε πολλές άλλες πολιτισμένες χώρες, και το έκαναν στην Ελληνική Επανάσταση.

Είναι βαρβαρότητα να μην αντιδράς και να ανέχεσαι το διεφθαρμένο σύστημα της χώρας σου να την καταστρέφει βουλιάζοντάς την στην χειρότερη ανηθικότητα, στην σεξουαλική ανωμαλία, στον οργανωμένο εκμαυλισμό, και στην έξωθεν μεθοδευμένη φυλετική μεταλλαγή με εκατομμύρια λαθρομεταναστών.

Αν δεν μπορείτε να συμφωνήσετε με τα προαναφερμένα ελάχιστα παραδείγματα, έχετε μηδαμινές πιθανότητες να επιζήσετε στα επόμενα χρόνια. Οπότε, είναι προτιμώτερο να παρατήσετε τις άλλες απασχολήσεις σας και να ξανασκεφθείτε τι πήγε στραβά μαζί σας και με τα όσα έχετε στο κεφάλι σας. Και μετά από αυτά τα εισαγωγικά, φθάνω και στο σημείο που αρχικά ανέφερα για την επίσκεψή μου στα Ανάκτορα Γκολεστάν της Τεχεράνης που ανήγειραν πριν από 150-180 χρόνια οι Τουρκμένοι Κατζάρ σάχηδες του Ιράν.

Δ. Ιρανικός Πολιτισμός και Ανάκτορα Γκολεστάν

Πριν από την δυναστεία Κατζάρ λοιπόν είχε βασιλεύσει στο Ιράν για ένα μικρό χρονικό διάστημα (κατά τον 18ο αιώνα) μια άλλη δυναστεία που απετελείτο από ανίκανους φύλαρχους, άσχετους με την αυτοκρατορική τέχνη της εξουσίας, τους Ζεντ. Οι Ζεντ λοιπόν ήταν τόσο ξεφτιλισμένοι όσο οι Νεοέλληνες πολιτικοί και άνθρωποι που δουλικά προσαρμόζονται στα συμφέροντα της Αγγλίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ.

Αυτό ακριβώς έκανε ο πρώτος – τρισάθλιος – ψευτο-σάχης εκείνης της δυναστείας, ο Καρίμ Χαν Ζεντ. Κατέστρεψε το Ιράν, το οποίο – υποτίθεται ότι – ήθελε να διοικήσει και να βασιλεύσει, αποδεχόμενος αιτήματα των απανθρώπων καθαρμάτων της αγγλικής αποικιοκρατίας. Δεν ήσαν άγνωστοι οι Άγγλοι στην ευρύτερη περιοχή τότε: είχαν ήδη εμπλακεί στην Νότια Ασία σπέρνοντας διχόνοια, έριδα και πολέμους κι επιχειρώντας να καταστρέψουν την παλαιότερα πανίσχυρη Αυτοκρατορία των Μεγάλων Μογγόλων (Γκορκανιάν) της Ινδίας.

Όταν λοιπόν η – υποχωρητική προς τους Άγγλους και συμβιβαζόμενη με τα αποικιοκρατικά σχέδια της Αγγλίας – δυναστεία των Ζεντ ανατράπηκε από τους Κατζάρ, τότε κατά την ανέγερση των Ανακτόρων Γκολεστάν κατστράφηκαν πρότερες οικοδομές στον χώρο για να δοθεί η νέα αρχιτεκτονική διάταξη. Μετά την ανέγερση του κτηρίου Χαλβάτ-ε Καρίμ-χανί (Khalvat-i Karim Khani), διευθετήθηκε ένας χώρος χωρίς εξωτερικό τοίχο στον οποίο τοποθετήθηκε ένας μαρμάρινος θρόνος εκπληκτικής τέχνης. Από εκεί, ο Αγά Μουχάμαντ Χαν, θεμελιωυτής της δυναστείας Κατζάρ, μπορούσε να θαυμάσει τους κήπους, τις λίμνες και τους πίδακες κατά τον ελεύθερο χρόνο του.

Όμως δεν λησμονήθηκε η προστυχιά και η βαρβαρότητα του υποταγμένου στα αγγλικά συμφέροντα Καρίμ Χαν Ζεντ. Οπότε, έγινε εκταφή του σκελετού από τον τάφο του άθλιου σάχη στην Σιράζ, τα οστά μεταφέρθηκαν στην Τεχεράνη, και τοποθετήθηκαν στην είσοδο αυτού του κτηρίου των Ανακτόρων Γκολεστάν, έτσι ώστε να ποδοπατηθούν, θρυμματιστούν και κονιορτοποιηθούν όπως τους άρμοζε.

Αυτό είναι πολιτισμός και αυτό ήταν πολιτισμός πάντοτε. Είτε βλέπεις έτσι τον κόσμο, είτε η μητέρα σου κάνει εκτρώσεις και ο γιος σου εγχειρήσεις για να αλλάξει φύλο, οπότε και συ δεν μπορείς ούτε τον Πάιατ να κάψεις ζωντανό, ούτε τους λαθρομετανάστς τζιχαντιστές να αντιμετωπίσεις. Δεν υπάρχει μεσοβέζικη κατάσταση.

Έτσι όμως, χάρη στα Ανάκτορα Γκολεστάν, μπορείτε να καταλάβετε δυο ακόμη σημαντικά πράγματα:

1- Αν τα παραπάνω επιμελώς αποκρύπτονται από το σημερινό Ιράν των Αγιατολάχ, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτή η χώρα δεν είναι εναντίον του παγκόσμιου κατεστημένου (όπως αφελώς πολλοί νομίζουν) αλλά τμήμα του, το οποίο κατ’ ουσίαν προσαρμόζεται στις νόρμες της παγκοσμιοποίησης.

2- Όσοι δήθεν πατριώτες σήμερα στην Ελλάδα μιλάνε υστερικά εναντίον των ισλαμιστών, τζιχαντιστών και λαθρομεταναστών και κάνουν ρατσιστικού χαρακτήρα συγκρίσεις με τους πολεμιστές του ΙΣΙΣ, της Αλ Κάεντα, και άλλων εξτρεμιστικών οργανώσεων χαρακτηρίζοντας τους τελευταίους ως ‘απολίτιστους’ ουσιαστικά παίζουν το παιχνίδι του παγκόσμιου κατεστημένου – είτε οι ίδιοι το αντιλαμβάνονται είτε όχι.

Ε. Ρατσισμός κατά Ισλάμ: οδηγεί σε ήττα χριστιανών και νίκη τζιχαντιστών

Το γιατί είναι εύκολο να καταλάβετε: εγκλωβίζοντάς σας στο ψέμμα ότι τα κομμένα κεφάλια των θυμάτων των τζιχαντιστών στα χέρια των τελευταίων είναι ‘βαρβαρότητα’, σας κολλάνε μια για πάντα στο αυτοκτονικό ψέμμα ότι πολιτισμός είναι η μεταπολεμική δυτικο-ευρωπαϊκή και βορειο-αμερικανική υλιστική νοοτροπία, καθημερινότητα καταναλωτισμού, ανηθικότητα, σαπίλα, διαφθορά, διαστροφή και ανωμαλία. Κι έτσι αδρανοποιημένοι είστε χαμένοι από χέρι.

Αυτό δεν είναι ούτε συγχωροχάρτι για τους τζιχαντιστές, ούτε φιλοϊσλαμική στάση. Το Ισλάμ ήταν ένας μεγάλος πολιτισμός κι η Χριστιανωσύνη ήταν ένας άλλος μεγάλος πολιτισμός. Αλλά αμφότεροι (κι όλοι οι άλλοι) αλλοιώθηκαν και ξέπεσαν. Οι σημερινοί μουσουλμάνοι είναι ψευτομουσουλμάνοι κι οι σημερινοί χριστιανοί είναι ψευτοχριστιανοί. Η προγραμματισμένη και διεκπεραιωμένη από την μυστική παγκόσμια εξουσία και τα όργανά της αλλοίωση, καθώς και ο απορρέων εκφυλισμός έστρεψαν τους μουσουλμάνους προς την μία κατεύθυνση και τους χριστιανούς προς την άλλη. Έτσι παρασκευάστηκαν δυο απάνθρωποι, ανώμαλοι και διεστραμμένοι ‘κόσμοι’ έτοιμοι να αλληλοσφαχθούν. Τίποτα δεν ήταν πιο εύκολο από αυτό για τους κρυφούς μηχανορράφους κι εχθρούς της ανθρωπότητας να κάνουν.

Μη φανταστείτε ότι μπορείτε με τα σάπια μυαλά σας και με μόνον μια μικρή ένεση πατριωτικών αξιών και θρησκευτικών παραδόσεων να αντιμετωπίσετε τους τζιχαντιστές του Ιντλίμπ! Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των μουσουλμάνων πολεμιστών είναι ο μόνος επιτυχημένα δοκιμασμένος στην Ιστορία: οι Ακρίτες, ο Διγενής Ακρίτας, και οι ατελείωτες μάχες τους – γεμάτες αίμα, θηριωδίες και φρικαλεότητες. Αυτοί ήξεραν ότι για να σε τρέμει ο εχθρός, πρέπει να τον κάνεις να σε τρέμει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι, για να το επιτύχεις, παύεις να είσαι πολιτισμένος και γίνεσαι βάρβαρος. Αυτό σημαίνει ότι οι μεγαλύτεροι υπέρμαχοι των ισλαμιστών είναι καυ’ ουσίαν ο Τσίπρας κι ο Μητσοτάκης που βουλιάζουν τον μέσο Έλληνα στην άθλια αυταπάτη στην οποία ζουν όλοι σχεδόν σήμερα στην διαλυμένη Ελλάδα.

Στην συνέχεια μπορείτε να δείτε ένα συνοπτικό βίντεο για τα Ανάκτορα Γκολεστάν της Τεχεράνης και να διαβάσετε μια διεξοδική παρουσίαση του παλατιού των Κατζάρ όπου μπαίνοντας σε ένα κτήριο όλοι οι επισκέπτες πατάνε ακόμη πάνω στο σημείο όπου – δίκαια και πολιτισμένα – ποδοπατήθηκαν και κονιοτοποιήθηκαν τα άτιμα κόκκαλα του δουλικού προς τους Άγγλους ψευτοσάχη Καρίμ Χαν Ζεντ.

Τελευταίο σχόλιο, αν και μπορείτε να το υποθέσετε μόνοι σας: δεν χρειάζεται λοιπόν να εκπλήσσεται κανείς, όταν στην διεθνή βιβλιογραφία βρίσκει μάλλον θετικές περιγραφές του τρισάθλιου Καρίμ Χαν Ζεντ και πολύ αρνητικές παρουσιάσεις για την δυναστεία Κατζάρ. Ό,τι ξέρουμε ως τάχα Ιστορία είναι βασικά ψευτοϊστορία.

Δείτε το βίντεο:

Дворец Голестан, Тегеран: эксгумированные кости Карим Хан Занда были протоптаны всеми посетителями и жителями

https://www.ok.ru/video/1531891288685

Περισσότερα:

До династии Каджаров в Иране царствовала другая династия некомпетентных племенных вождей, Зенд. они не имели отношения к имперскому искусству власти. Они рабски приспособились к интересам Англии. Впервые это сделал основатель династии Карим Хан Зед. Он уничтожил Иран, выполнив порочные требования английских сатанинских колонизаторов.

После возведения здания Халват-и-Карим-Хани во дворце Голестан было устроено пространство без внешней стены, где был установлен чудесный мраморный трон. Оттуда Ага Мухаммед Хан, основатель династии Каджар, мог любоваться садами. Но он не забыл о невежественном и варварском Кариме Хан Зенде, который вел себя как раб грязных английских колонизаторов. Итак, скелет этого фальшивого шаха был эксгумирован из могилы, которая находилась в Ширазе; затем кости были перенесены в Тегеран, и они были помещены у входа в это здание и были протоптаны всеми посетителями и жителями.

Δείτε το βίντεο:

Golestan Palace, Tehran: the exhumed bones of Karim Khan Zand were trodden on by all visitors and residents

https://vk.com/video434648441_456240323

Περισσότερα:

Before the Qajar dynasty, another dynasty of incompetent tribal leaders, the Zend, reigned in Iran; they were irrelevant to the imperial art of power, and they slavishly adapted themselves to the interests of England. This was first done by the founder of the dynasty, Karim Khan Zed. He destroyed Iran by complying with the vicious demands of the Satanic English colonials.

Following the erection of the Khalvat-i Karim Khani building in Golestan Palace, a space without an exterior wall was arranged where a marvelous marble throne was placed. From there, Agha Muhammad Khan, the founder of the Qajar dynasty, could admire the gardens. But he did not forget the ignorant and barbaric Karim Khan Zend, who behaved like a slave to the filthy English colonials. So, the skeleton of that fake shah was exhumed from the grave, which was located in Shiraz; then the bones were moved to Tehran, and they were placed at the entrance of this building to be duly trodden on by all visitors and residents.

Δείτε το βίντεο:

Ανάκτορα Γκολεστάν, Τεχεράνη: μπαίνοντας ποδοπατούσαν τα εκταφέντα κόκκαλα του Καρίμ Χαν Ζεντ

Διαβάστε:

Golestan Palace

Golestan Palace pronounced “Kakheh Golestan” is the former royal Qajar complex in Iran’s capital city.

The Palace is all that remains of Tehran’s Historical Citadel (Arg) which once glittered like a jewel. This historical Arg was built at the time of Shah Tahmasb I in Safavid period. It was reconstructed at the time of Karim Khan Zand and was chosen as the venue of the royal court and residence at the time of Qajar Kings. Nassereddin Shah introduced many modifications in Golestan Palace buildings during his reign.

The Royal Court and Residence occupied more than one third of Arg, like traditional Iranian houses, had two interior and exterior quarters. The exterior quarters consisted of the administrative section of the royal court and a square shaped garden known as Golestan (rose garden). These two parts were separated by several buildings, that were destroyed in Pahlavi period.

The interior quarters were located east of the administrative section to the north of Golestan. It was a large courtyard including the residences of the Shah’s women, with a huge dormitory in the middle that in fact contained “Harem sari “. These buildings were destroyed in the Pahlavi period and the Ministry of Economic Affairs and Finance was built in their place.

During the Pahlavi era (1925-1979) Golestan Palace was used for formal royal receptions and the Pahlavi dynasty built their own palace at Niavaran. The most important ceremonies held in the Palace during the Pahlavi era were the coronation of Reza Khan (r. 1925-1941) in Takht-i Marmar and the coronation of Mohammad Reza Pahlavi (r. 1941-deposed 1979) in the Museum Hall.

In between 1925 and 1945 a large portion of the buildings of the palace were destroyed on the orders of Reza Shah who believed that the centuries old Qajar palace should not hinder the growth of a modern city. In the place of the old buildings modern 1950s and 1960s style commercial buildings were erected.

In its present state, Golestan Palace is the result of roughly 400 years construction and renovations. The buildings at the contemporary location each have a unique history.

On October 11, 2005 the Cultural Heritage Organization of Iran submitted the palace to the UNESCO for inclusion into the World Heritage List in 2007.

Golestan Palace is currently operated by the Cultural Heritage Organization of Iran.

History

The Golestan Palace complex is bordered on the north by the Ministries of Finance and Justice, on the east by Naser Khosrow St, on the west by Davar Street, and along its southern edge, it is one block from Panzdah-e Khordad Ave. The complex is located at the heart of old Tehran, which itself is framed by Shahr Park on its northwest, Pamenar Street on its east side, and the Tehran bazaar to the southwest.

The complex, in its current condition, consists of two connected gardens, a smaller one on the west and a larger one on the east, and the buildings that surround them. The smaller garden on the west, referred to here as the Takht-i Marmar garden, is oriented along a north-south axis, with a small degree of rotation along the northeast-southwest axis. A water channel runs down the garden’s central axis. The larger garden, here called the Golestan garden, is roughly square in plan (it is slightly longer along its east-west axis) and with a small degree of rotation to northwest-southeast. It features a water channel that runs north-south along its western side, near its border with the Takht-i Marmar garden.

The main access to the complex is from Panzdah Khordad Square on the southwest corner. Here, one enters the Takht-I Marmar garden on its south side, and immediately views an elongated pool running on the main axis of the small garden to the north, terminating in a pool in front of the Imarat-i Takht-i Marmar. This building is located along the north side of the small garden and spans the garden from northwest to northeast. On its west side, the Takht-i Marmar garden is separated from Davar Street by a wall. Along its east side, this garden is open to the Golestan garden and on its southeast corner the Kakh-i Ab’yaz is situated.

Moving to the Golestan garden, facing northwest and then turning clockwise (from west to east), one sees the Khalvat-i Karim Khani where the two gardens meet. This palace shares its west wall with the Imarat-i Takht-i Marmar. Facing north and moving east from the Khalvat-i Karim Khani is a series of buildings: the Talar-i Salam, the Mouze-i Makhsous, the Talar-i Ayeneh, the Talar-i Aaj, and the Imarat-i Brelian. An elongated pool runs north-south in front of the Talar-i Ayeneh. Looking east, one sees a wall with arched niches decorated with polychrome tiles. This wall leads to the Shams al-Imarat, located on the southern part of the east wall of the Golestan garden. Facing south, one sees the Imarat-i Badgir at the southeast corner of the Golestan garden. The Chador Khaneh and the Talar-i Almas are located west of the Imarat-i Badgir on the south side of the Golestan garden. The garden wall makes up the remainder of the southern side. Turning further clockwise to face west and southwest, one sees the east elevation of the Kakh-i Ab’yaz, which is oriented along a north-south axis.

The construction and development of the Golestan Palace complex dates back five centuries, concurrent with the growth and expansion of Tehran as Iran’s capital. The building complex has been built and modified during four different dynasties: Safavid, Zand, Qajar and Pahlavi.

The small city of Tehran became, for the first time, one of the residences of the Safavid rulers in the mid-sixteenth century. The first defensive city wall around Tehran was constructed under Shah Tahmasb (reg. 1524-1576) in the 1550s. Known as the “Hisar-i Tahmasebi,” this wall encircled the royal citadel (Arg) situated on its north side. The Arg (measuring 500 by 800 meters) consisted of a small palace and audience chamber. These structures, which are no longer extant, formed the foundation of today’s Golestan palace.

The earliest extant structures in the complex are from the Zand dynasty (1750-1794). Karim Khan-i Zand (reg. 1750-1779) intended to make Tehran his capital. To this end, in 1760 he commissioned the architect Ustad Ghulam Reza Tabrizi to renovate the Hisar-i Tahmasebi and add new buildings: an audience chamber known as the Divan Khana (today’s Imarat-i Takht-i Marmar), and the Khalvat-i Karim Khani.

The Qajar dynasty came into power, in 1779, with Aqa Mohammad Khan (reg. 1794-1797), who chose Tehran as his capital in 1785. He selected the Golestan complex as his palace and administrative center. Aqa Mohammad Khan took over some parts of the estate in the Arg, enlarging the Golestan garden, and built a palace on the east-west axis of today’s Golestan garden. Called Qasr-i Golestan, this palace is no longer in existence. Following his assassination in 1797, most of Aga Mohammed Khan’s construction projects remained incomplete.

After the death of Aqa Mohammad Khan, Fath Ali Shah (reg. 1797-1834) took power, becoming the first king to implement many major development projects in Tehran. At the Golestan Palace, he initiated new building projects in addition to completing some of Aqa Mohammad Khan’s projects; the Qasr-i Golestan was finished in 1801. At the same time, two other buildings were constructed on the north-south axis of the current Golestan garden: the Imarat-i Bolour on the north side of the garden and the Talar-i Almas on the south. Of the two, only the Talar-i Almas remains. The Imarat-i Badgir was Fath Ali Shah’s last addition to the Golestan complex in 1813.

Naser al-Din Shah (reg. 1848-1896), Fath Ali Shah’s grandson, was crowned in the Imarat-i Takht-i Marmar in 1848. During the fifty years of his reign, the Golestan Palace, his winter residence and center of government, underwent major changes. Naser al-Din Shah’s projects for the palace can be grouped into five phases: (a) 1853-1885, (b) 1858-1868, (c) 1868-1878, (d) 1878-1882, (e) 1882- 1895.

Phases of Changes and Renovations

1853- 1858

Within the first phase, Naser al-Din Shah’s prime minister, Amir Kabir, bought the land on the east side of the garden, adding it to the Golestan complex. The first addition to the Golestan was a museum for royal weapons, located on the eastern side of the Qasr-i Golestan. At the time, the elongated east-west complex of Qasr-i Golestan, the new museum, and some other buildings to its west were collectively known as the Imarat-i Khorouji. During the same period, major reconstructions were performed on the Imarat-i Badgir (1853).

1858- 1868

In the second phase, Tehran was expanded and reconstructed by Naser al-Din Shah. He made a new defensive wall with twelve entrance gates around the city, Hisar-i Naseri, increasing the size of the city fourfold (1867). Inside the borders of this new wall, the Arg was located within the central area. The major construction work of this phase in the Golestan Palace was the construction of the Shams al-Imarat on the southeast corner of the Golestan garden. This five-story building with two flanking turrets was completed in 1867. Shortly after, the andarun (women’s quarters) was built on the north side of the Imarat-i Takht-i Marmar, and the Talar-i Aaj was constructed on the west side of the Imarat-i Bolour.

1868- 1878

The Tekie-i Dowlat, a theatrical building for religious shows and ceremonies, was constructed south of Talar-i Almas between 1868 and 1873. It was the largest building built by Naser al-Din Shah in the Golestan complex. Some necessary modifications were performed on the east and south buildings of the Golestan garden in order to connect them to the Tekie-i Dowlat.

After traveling twice to Europe between 1873 and 1882, Naser al-Din Shah was greatly influenced by 19th century neoclassicism. In 1873, he initiated the construction of a series of buildings with a continuous two-story façade on the north site of the Golestan garden and the west side of the Talar-i Aaj. These constructions resulted in the demolition of a significant portion of the Khalvat-i Karim Khani. This new complex included a main audience hall, or Talar-i Ayeneh, a museum building, and other adjoining smaller halls. The Talar-i Mouze, later was renamed the Talar-i Salam, was the first building to be in Iran to be designed as a museum. It held Naser al-Dim Shah’s collection of antiquities, as well as gifts made to the sovereign.

1878-1882

In 1878, the Imarat-i Khorouji, including Fath Ali Shah’s Qasr-i Golestan, was demolished and replaced by pools, grass plots, flowers, and trees.

1882- 1895

The Imarat-i Khabgah was erected in 1885 on the north of the Golestan complex to the west of the andarun. In 1887, Fath Ali Shah’s Imarat-i Bolour was demolished, with the exception of its basement. In its stead, the current Imarat-i Brelian, with its decorated halls and rooms, was erected. The last building added to the Golestan was the Kakh-i Ab’yaz in 1891. Unlike the other buildings in the complex, this two-story rectangular building is utterly European and neoclassical, with no trace of Islamic forms or ornament. This building, located in the southwest corner of the Golestan garden, currently holds the Ethnographical Museum of Tehran. The west elevation of this building was changed during the reign of Mohmmad Reza Shah Pahlavi.

Under Pahlavi rule, the Arg of Tehran and the Golestan complex underwent changes. Although both Reza Shah (reg. 1925-1941) and his son Mohammad Reza Shah (reg. 1941-1979) were crowned in the Golestan Palace, Reza Shah moved his base to the Sad Abad Palace complex in the north of Tehran, and the Golestan Palace was used to host important foreign guests. During his reign, approximately three-quarters of the Golestan Palace complex was demolished to make space for modern office buildings. Of the Golestan complex, only the Imarat-i Takht-i Marmar, the audience halls, the Shams al-Imarat, the Imarat-i Badgir, the Kakh-i Abyaz, and the Talar-i Aaj survived. On the south side of the complex, the Tekie-i Dowlat was demolished in 1946. The Bazaar branch of Melli Bank was erected on its site. On the north side of the complex, the andarun and the Imarat-i Khabgah were demolished in the early 1960s; the Ministries of Finance and Justice were subsequently built there. A series of guardhouses and stables located west of the Imarat-i Takht-i Marmar were all were knocked down. Na’yeb al-Saltana Street, currently known as Davar Street, formerly contained within the complex, is now a public street bordering the west side of the Golestan Palace.

Halls and Buildings

In its present form, it comprises several different buildings and halls, including the following: the Imarat-i Takht-i Marmar, (also called the Marble Throne Building, Iwan-i Takht-i Marmar, or Iwan-i Marmar, 1759), the Khalvat-i Karim Khani (Karim Khani Palace, 1759), the Talar-i Almas (Diamond Hall, 1801), the Imarat-i Badgir (Wind-Tower Building, 1813), the Talar-i Aaj (Hall of Ivory, 1863), the Shams al-Imarat (Shams-ol Emareh, or Sun Building, 1866), the Talar-i Salam (Reception Hall, 1874), the Mouze-i Makhsous (Special Museum, 1874), the Talar-i Ayeneh (Hall of Mirrors, 1874), the Imarat-i Brelian (Talar-i Brelian, or Hall of Brilliant Diamonds, 1874), the Kakh-i Ab’yaz (White Palace, 1890), and the Chador Khaneh (Tent House).

Marble Throne Building (Imarat-i Takht-i Marmar)

Marble Throne Building or Dar-ul-Hokumeh was used for Shah’s formal receptions, while Golestan Palace was used as the royal court’s interior quarters for private meetings and nocturnal feasts.

The square shaped Golestan, surrounded by various buildings and halls, was divided into two parts with the construction of a long bifurcated building known as the exterior building at the time of Fath Ali Shah. This building, constructed on an East-West axis, was destroyed at the time Nassereddin Shah and the garden regained its integrity.

At first there were two large pools, one in front of Shams al-Imarat and Wind Tower Buildings and another in front of the Mirror Hall. Two pools were connected to each other by a long duct, along the exterior building.

The sensitivity of Iranian artists, aided by the skills of architecture, painting, stone carving, tile working, stucco, mirror work, enameling, wood working, and lattice work have created unforgettable masterpieces in the buildings among the old royal palaces.

Shah received people from various walks of life during official ceremonies on this throne veranda. In 1806, Fath Ali Shah ordered stone cravers from Isfahan to make a throne from the famous marble of Yazd. It was placed in the middle of the Iwan. It appears that Iwan, older than the other parts of Historical Arg, is a Zand period monument, built during the reign of Karim Khan.

The architecture and ornaments of this veranda were further modified during the reigns of Fath Ali Shah and Nassereddin Shah. The coronation of the Qajar kings, as well as various other official ceremonies, was performed from this Iwan. The last of these ceremonies was the Coronation of Reza Khan in 1925.

The first foundation of the Imarat-i Takht-i Marmar was laid by Karim Khan-i Zand in 1759. During the Qajar period, this building, which was also referred to as the Divan Khana and the Dar al-Hokouma, became the administrative center of the royal government. The Imarat-i Takht-i Marmar was used in royal ceremonies in celebrations such as Eids and Norouz, and the issuance of the king’s decrees, as well as for receiving foreign ambassadors.

This two-story building is pierced by a splendid talar flanked by two side chambers. The talar faces the garden and is supported by two twisted marble columns with muqarnas capitals. These eight-meter tall columns were reputedly taken by Aqa Mohammad Khan in 1771 from Karim Khan-i Zand’s Qasr-i Vakil in Shiraz. Other parts of this building, such as its carved yellow marble dados decorated with flowers, parrots and eagles, reportedly have the same origin. The side chambers of the talar, which have mezzanine levels, are open to both the garden and the talar.

Within the building, two stories of rooms wrap the talar; an iwan niche is found in the center of the rear wall of the building. The walls and ceiling of the talar are decorated with mirror-work mosaics, colored glass lattice windows, marble carvings, and oil paintings of Fath Ali Shah, princes, foreign ambassadors and war scenes. Under Naser al-Din Shah, some alterations were made to the decoration of the talar’s windows and to its mirror work; in addition, the façade of the two wings flanking the talar were covered with polychrome tileworks.

The talar of the Imarat-i Takht-i Marmar houses the royal throne. This marble throne (Takht-i Marmar) was built in 1806 by the order of Fath Ali Shah to replace the valuable Takht-i Tavous (Peacock Throne) in the talar. The marble throne, designed by the royal painter Mirza Baba Shirazi and built by the royal mason Mohammad Ebrahim Esfehani, is composed of sixty-five fine pieces of yellow marble from the province of Yazd. The body of the throne is carried on the shoulders of angels and demons carved in stone, and its steps are decorated with dragons and two lions.

Hall of Mirrors (Talar-i Ayeneh)

Hall of Mirrors is located west of the Reception Hall and over the frontispiece and stone Iwan in front of lobby of the palace. It is one of the most famous hall of Golestan Palace. It was built simultaneously with Reception Hall between 1874 and 1877. This hall was dedicated to the Peacock Throne and the Kianid Crown when the objects in the old museum were taken to the new museum; and owes much of its fame to its ornamentation and even to the portrayal of it in a painting created by Mirza Mohammad Khan Kamalolmolk in 1891. The painting is now on display the Golestan Palace.

Hall of Ivory (Talar-i Aaj)

Hall of Ivory is located west of Brilliant Hall beyond Mirror Hall. It was built in Nassereddin Shah (Qajar) period. During the reign of Nassereddin Shah it was used for the safekeeping of gifts received from foreign countries. In Pahlavi period it was the venue of official parties and celebrations. Its interior has changed to a great extent and the summer chamber beneath it has been turned into an art gallery.

Dormitory Building

Between Brilliant Hall and the northeastern corner of Golestan Garden there was once a citrus plantation that was demolished early during the reign of Reza Khan. In 1959, a new dormitory and administrative building were constructed on this site, for the visit to Iran by Queen Elizabeth (Two). Thereafter this building was used to accommodate visiting heads of states. The last time it was used as such, was in 1979 during the visit by Chinese Head of State.

Hall of Brilliant Diamonds (Imarat-i Brelian or Talar-i Brelian)

There are several spectacularly beautiful halls and rooms to the east of Ivory Hall. The floors of these rooms are lower than those of the other halls. At the time of Nassereddin Shah most of the old buildings in Arg were destroyed and replaced. Crystal Building, was replaced by the current “Brilliant Building”. During Pahlavi period, it was used for official meetings with Foreign Heads of States and Major ceremonies.

Wind Tower Building (Imarat-i Badgir)

Wind Tower Building sits on the southern wing of Golestan Garden. Built during the reign of Fath Ali Shah, it was dramatically modified at the time of Nassereddin Shah. Under the hall there is a large summer chamber. Each corner bears a tall wind tower covered with blue, yellow and black glazed tiles and a golden cupola. Wind coming through these towers cools the summer chamber, hall and rooms.

Among the most beautiful buildings of the complex is the Imarat-i Badgir, built by Fath Ali Shah in 1813. Remarkable for its tile-decorated wind catchers, the current Imarat-i Badgir is the result of Naser al-Din Shah’s major 1853 renovation and reconstruction. This building is comprised of a main talar and its adjoining rooms with four wind catchers at the corners of the building. The interior walls and ceiling of the building’s talar are decorated with mirror and tile work, glass and mirror paintings, and stucco carvings. The wind catchers are tiled in blue, yellow, and black. The Imarat-i Badgir also has a howz khaneh (pond house) in the basement, which worked with the four wind catchers to circulate and cool air by passing it over pools of water. The howz khaneh is now used as the Golestan Palace’s photo gallery (“aks khaneh”). Photos from the Qajar period, many were taken by Naser al-Din Shah himself, are presented in this photo gallery.

Tent-House (Chador Khaneh)

Chador-Khaneh, or tent house, is located between Wind Tower Building and Diamond Hall. It was the place where royal tents, used during the kings’ trips were stored. After restoration presently this building is used for holding temporary exhibition or for small gathering.

Reception Hall-Museum (Talar-i Salam)

Upon his return from Europe in 1869, after visiting several museum and art galleries, Nassereddin Shah decided to establish similar sites in his Arg. He had the exterior building destroyed and new ones built on the northwestern wing of Golestan Palace next to Ivory Hall. These buildings included Lobby, the Mirror Hall and Museum Room. Construction of Museum Room began in 1870 and ended in 1873. However it was not used until 1878, because of the multitude of ornaments to be completed.

This hall was intended to become a museum from the very beginning. Nevertheless, after the Peacock Throne was moved from the Mirror Hall to the museum, this hall became the venue of official court receptions and was thus named the Reception Hall. The most precious objects and works of art that were presented to the monarch of Persia, particularly the jewels, were kept in this hall.

In 1966, on the occasion of the Mohammad Reza Coronation, The decoration of this hall was modified to give it, its present shape.

Summer Chamber in the basement has been divided in two parts. The eastern part, called Special Hall, is dedicated to Qajar period fine arts. The western part, known as the Art Gallery, is the venue of an exhibition of Qajar period Persian paintings.

Rooms, themselves, with their high arches and ornate cravings and the numerous and large chandeliers are competitors for the eye of the beholder of the beauties that fill their spaces. Ceiling, floors and banisters also catch the eye of the visitor.

Karim Khan Veranda (Khalvat-i Karim Khani)

In the Northeastern corner of the Golestan Palace, next to Reception Hall, there is a building with columns in the form of a veranda. At its center is fountain, where water once flowed from a subterranean steam (Qanat).

Named after Karim Khan Zand, this building dates back to the Zand period. It was part of the interior of Karim Khan’s residence. The building, is believed to have been constructed in 1759.

At the time of Nassereddin Shah a major part of this building was destroyed, when the reception hall was being constructed. Although little of its splendor and beauty remains the artists’ legacy can still be observed in the intricate work.

Diamond Hall (Talar-i Almas)

Diamond Hall is located on the southern wing of Golestan Palace, past the Wind Tower Building. It was constructed during the reign of Fath Ali Shah but its appearance and ornaments were modified at the time of Nassereddin Shah. It is called “Diamond Hall”, because of its glittering mirror works.

The Talar-i Almas, which dates back to Fath Ali Shah, takes its name from the extensive mirror work in its main hall. It is composed of this main hall, side rooms, corridors, and a second floor. Three sides of the main hall contain three small iwans; each is elevated and ornamented with mirror muqarnas and stucco carvings. The north side of the hall is decorated with large wooden lattice windows with colored glass known as orosi.

White Palace (Kakh-i Ab’yaz)

Towards the end of the reign of Nassereddin Shah, the Ottoman Sultan Abdulhamid sent some precious gifts for the Shah of Iran. Whereas at that time almost all the royal palaces were decorated with various paintings and furniture, Shah decided to have a new palace constructed on the south-western wing of the Golestan area on the former site of the pavilion or Agha Mohammad Khan Tower to serve as a depository for the gifts.

The White building, with its 18th century European style stucco, was named the White Palace for the color of the stucco and the white marble stones that covered its hall and staircase.

From the very beginning White Palace became the Prime Minister’s Office. Until 1954 Cabinet Meeting were held in Sultan Abulhamid Hall of this Palace. In 1965, the western wing and the ground floor of this building were modified, to make it suitable for Coronation of Mohammad Reza Pahlavi. This building became “Anthropology Museum” in 1968 and displays some of the most ancient artifacts to be found in Iran.

Shams al-Imarat (Shams-ol Emareh, or Sun Building) This building is the most outstanding one in Golestan Palace and the finest on its eastern wing. Before his trip to Europe, Nassereddin Shah (that inspired by the pictures, he had seen of European Buildings) decided to construct a European Style Building in his Capital, so he could watch city’s panoramic view from its balcony. The Shams al-Imarat, the tallest building in the Golestan Palace, was designed as a private residence by Moayer al-Mamaalek. Built by the architect Ustad Mohammad-Ali Kashi from 1865 to 1867, the building fuses Persian and European architecture into a five-storey structure with two flanking towers topped with a turret. Between the two towers are two sets of rooms with a third clock tower centered above them. The building was used as the Shah’s observatory for viewing Tehran and its surroundings. The exterior of the building is decorated with polychrome tiles and arches and pierced by wooden lattice windows with colorful stained glass. On the first floor, the main talar of the building faces west to the garden. This talar and its adjoining rooms are decorated with mirror-work mosaics and carved stucco.

Tekie-i Dowlat

The Tekie-i Dowlat was the largest building in the Golestan Palace complex. Built between 1868 and 1873, it was demolished in 1946 by Reza Shah. This three-story theatrical building had a circular plan and measured 60 meters in diameter and 24 meters in height. There were three entrances to the building: the main entrance on the east for men, the women’s entrance on the west, and the Shah’s private entrance on the north, which was connected to the Golestan garden. Its half-sphere dome was supported by eight beams, which could be draped with a membrane to provide shade. Each floor of the building consisted of twenty rooms, each 7.5 meters wide. The building was used for ta’zieh (Ta’zieh Performance In Iranian-Islamic Culture: http://www.iranreview.org/content/view/6426/51/) theatrical plays during the festival of Ashura and other religious ceremonies.

http://www.iranreview.org/content/Documents/Golestan_Palace_2.htm

——————————————————

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc:

Ανάκτορα Γκολεστάν της Τεχεράνης ο Πολιτισμός του Χθες, η Βαρβαρότητα του ΣήμεραDownload